ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ RACHEL CORRIE

Η ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ RACHEL CORRIE
σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου

Για το θέατρο του Νέου Κόσμου έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Όχι μόνο είναι μία από τις πρώτες θεατρικές σκηνές οι οποίες εισήγαγαν το πολιτικό θέατρο στο ρεπερτόριό τους την τελευταία δεκαετία, αλλά συνεχίζουν και να το στηρίζουν με αρκετά εύστοχες, είναι αλήθεια, επιλογές. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, καρδιά και ψυχή του θεάτρου, είναι ένας ανάμεσα στις 47 προσωπικότητες οι οποίες υπέγραψαν τη Δημόσια Πολιτική Υποστήριξη προς την καμπάνια «’Ένα Πλοίο Για Τη Γάζα» (http://www.shiptogaza.gr/ ).

Σταθερά αλληλέγγυος στον αγώνα που κάνουν οι Παλαιστίνιοι τόσο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή όσο και στη διεκδίκηση μιας πατρίδας γι’ αυτούς, ανέβασε ως παραγωγή το έργο, «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie».

Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της Αμερικανοεβραίας Rachel Corrie η οποία ταξίδεψε στη Γάζα με την οργάνωση Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης. Σκοπός της οργάνωσης ήταν τα μέλη της να λειτουργήσουν ως ανθρώπινες ασπίδες σε μιά προσπάθεια να αποτρέψουν τις κατεδαφίσεις παλαιστινιακών σπιτιών από τις τεθωρακισμένες μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού κατοχής κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα. Στις περίπου 50 ημέρες που βρέθηκε στην παλαιστινιακή γη, η Rachel Corrie διατηρούσε ένα ημερολόγιο στο οποίο καταγράφονταν λεπτομερώς όλες οι παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου στις οποίες προέβαιναν οι ισραηλινοί, καθώς και τα μαρτύρια στα οποία υπέβαλαν οι εισβολείς τους παλαιστινίους. Μέσα από το ημερολόγιο αυτό όσο και την ανταλλαγή των e-mail της Corrie, μαθαίνουμε για τον φόβο που κουβαλάει κάθε μη εβραίος αμερικάνος όταν μιλάει για την παλαιστινιακή αντίσταση, να χαρακτηριστεί αντισιωνιστής. Μαθαίνουμε για τα γαλάζια αστέρια του Δαυίδ τα οποία έβλεπε ζωγραφισμένα με σπρέι σε πόρτες στην αραβική συνοικία της Ιερουσαλήμ σε αντίστροφη χρήση απ’ ότι τα χρησιμοποιούσαν οι ναζί τη δεκαετία του ’30 στη Γερμανία. Τώρα πλέον είναι σημάδια υπεροχής και καθαρότητας έναντι των υποδεέστερων και απολίτιστων Αράβων. Μαθαίνουμε ακόμη πως από τις 60.000 ανθρώπους απ’ τη Ράφα που δούλευαν στο Ισραήλ το 2001 μόνο 600 πλέον έχουν δουλειά το 2003, πως μια διαδρομή 40 λεπτών με το αυτοκίνητο εύκολα μετατρέπεται μέσω των σημείων ελέγχου του στρατού κατοχής σε δωδεκάωρο ή και πολλές φορές αδύνατο ταξίδι.
Με τι ευκολία ακόμη τα ισραηλινά τεθωρακισμένα καταστρέφουν σπίτια και θερμοκήπια στερώντας από τον τοπικό πληθυσμό το δικαίωμα στην τροφή και στη στέγαση, με όλες αυτές τις ναζιστικές πρακτικές να θεωρούνται παράνομες και καταδικαστέες από τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Με αυτό λοιπόν το ημερολόγιο των 50 ημερών παρακολουθούμε τόσο τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, όσο και τα προβλήματα των διεθνών συμπαραστατών τους οι οποίοι με μόνο όπλο τα σώματά τους προσπαθούσαν να προστατεύσουν τις περισσότερες φορές άθλιες και μικρές κατοικίες των Παλαιστινίων από την κατεδάφιση. Θεωρώντας αδιανόητο ότι μπορεί κάποιος τόσο ισχυρός όσο είναι η ισραηλινή πολεμική μηχανή, η τέταρτη πιο ισχυρή στον κόσμο, να φοβηθεί και να πυροβολήσει κατά άοπλων εθελοντών, δεν δίσταζαν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τις ισραηλινές κάννες για να διαψευστούν όμως συχνά πυκνά από τις σφαίρες οι οποίες σφύριζαν δίπλα από τα κεφάλια τους.
Και ήταν αυτό το σώμα της 24χρονης Rachel Corrie το οποίο η ισραηλινή τεθωρακισμένη μπουλντόζα ως «ανυπέρβλητο κι επικίνδυνο εχθρό» συνέτριψε κάτω από τις ερπύστριές του στις 16 Μαρτίου 2003. Τις επόμενες 20 ημέρες άλλοι δύο αλληλέγγυοι από την οργάνωση Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης θα έπεφταν νεκροί.

Το κίνημα μνήμης και διαμαρτυρίας το οποίο ξέσπασε μετά τη δολοφονία της Rachel Corrie εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, οδήγησε στη δημιουργία οργανισμών και οργανώσεων, ουδόλως όμως συγκίνησε τη στρατοκρατική ηγεσία του Ισραήλ. Μέσα λοιπόν σε αυτό το κίνημα αλληλεγγύης οι Alan Rickman και Katharine Viner επιμελήθηκαν με τη βοήθεια και της οικογένειας της Corrie τα κείμενα της 24χρονης Αμερικανοεβραίας και έγραψαν ένα θεατρικό με τον τίτλο «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie». Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2005 σαρώνοντας τα βραβεία Κοινού με επόμενο σταθμό τη Νέα Υόρκη όπου όμως λίγες μόνο εβδομάδες πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα, τον Μάρτη του 2006 ακυρώθηκε η παράσταση προκαλώντας αντιδράσεις και καταγγελίες για λογοκρισία. Έκτοτε το έργο παίχτηκε σε πάνω από δέκα χώρες έχοντας ανέβει στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 2007 από το θέατρο «Φούρνος».

Έχοντας αυτό το υλικό στα χέρια της η εκλεκτή ηθοποιός όσο και σκηνοθέτις Μάνια Παπαδημητρίου επιχειρεί το δεύτερο ανέβασμά του με ένα κείμενο το οποίο στο πρώτο μέρος του (ίσως λίγο μεγαλύτερο από ότι θα έπρεπε) παρουσιάζει την ανέμελη φοιτητική ζωή της Rachel, μια ζωή γεμάτη από όνειρα, νεανική ακαταστασία τόσο στο δωμάτιό της όσο και στην προσωπική της ζωή, αλλά ωστόσο μια ζωή με προοπτική, ζωντάνια και δίψα για περιπέτειες. Και είναι ακριβώς στο δεύτερο μέρος το οποίο ξεκινάει με την άφιξη της Rachel την 25η Ιανουαρίου 2003 στην Ιερουσαλήμ όπου βλέπουμε την τραγικά σύντομη συνειδητοποίηση και ενηλικίωση της ηρωίδας η οποία ερχόμενη σε επαφή με τους Παλαιστινίους γνωρίζει από πρώτο χέρι πως ένας ολόκληρος λαός έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο καθημερινά, πως εξοικειώνεται μαζί του και πώς καταφέρνει να βγει νικητής, σε ηθικό τουλάχιστον επίπεδο, σε αυτή τη συνάντηση. Στο μόλις 50 ημερών αυτό ταξίδι η Rachel θα ωριμάσει, θα αμφισβητήσει, θα κλάψει, θα διεκδικήσει για να φτάσει ουσιαστικά με το πείσμα που κουβαλάει αυτός ο οποίος είναι σίγουρος για το δίκαιο του αγώνα του να σταθεί εκεί μπροστά, μόνη σαν άλλος Δαυίδ απέναντι στο Γολιάθ της ισραηλινής πολεμικής μηχανής τη μοιραία εκείνη μέρα της 16ης Μαρτίου 2003. Κατορθώνει η σκηνοθέτις να περιγράψει και να αναδείξει όλη την ανέμελη φοιτητική ζωή της Rachel στην Ολύμπια της Ουάσιγκτον, μεταφέροντας τους θεατές το αίσθημα της ανούσιας καθημερινότητας την οποία βίωνε όσο επίσης και το ανήσυχο ανθρωπιστικό πνεύμα το οποίο θα την οδηγούσε στην επιλογή του ακτιβισμού. Και είναι εκεί στο δεύτερο μέρος που μας παίρνει από το χέρι κι έχοντας αφήσει πίσω την ήρεμη ζωή του πανεπιστημίου μαζί με την πρωταγωνίστρια μας οδηγεί αργά, σταθερά, με μια διαρκώς αυξανόμενη επιτάχυνση, σε μια ξενάγηση στην κατεχόμενη γη των Παλαιστινίων μέσα από τα χαλάσματα των σπιτιών και τα κουφάρια των ξεριζωμένων ελιών στη συνάντηση με το ζοφερό κόσμο της καθημερινής τρομοκρατίας. Και πετυχαίνει να μεταδώσει στους θεατές αυτό ακριβώς το κλίμα το οποίο οδήγησε τη Rachel εξαιτίας μιας διαρκώς διογκούμενης οργής και αγανάκτησης για τα έργα και τις ημέρες των ισραηλινών κατακτητών στην μέχρι θανάτου της αντιμετώπισή τους. To πως ακριβώς αντιμετώπισε το κείμενο το καταλαβαίνουμε από τη δήλωσή της ότι γι’ αυτήν η Rachel είναι μια σύγχρονη Αννα Φρανκ και τα e-mail της είναι το ημερολόγιό της.
Σε αυτή την κάθοδο στον Άδη ευτύχησε να συνεργαστεί με τη Δήμητρα Σύρου στο ρόλο της Rachel Corrie. Η Σύρου όχι μόνο κατορθώνει να αποδώσει τις δύο διαφορετικές πλευρές της ζωής της Rachel στην πριν και μετά την άφιξή της στην Παλαιστίνη μέσω μιας ειλικρινούς ερμηνείας, αλλά προχωράει ακόμη περισσότερο αναδεικνύοντας την υφέρπουσα αγωνία η οποία συνδέει τη φοιτήτρια με την ακτιβίστρια Rachel. Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο το οποίο απογειώνει την ερμηνεία της, δείχνοντας ότι έχει κατανοήσει την προσωπικότητα της ηρωίδας από κάθε οπτική γωνία. Κι εντέλει αποδεικνύει ότι τουλάχιστον σε επίπεδο ερμηνευτών το ελληνικό θέατρο, μας επιφυλάσσει για το μέλλον ευχάριστες εκπλήξεις.

Υ.Γ.
Το κείμενο με πληροφορίες για την παράσταση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΙΩΡΑ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ RACHEL CORRIE σε επιμέλεια ALAN RICKMAN & KATHARINE VINER
Μετάφραση: Νάνσυ Τρικκαλίτη
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρω Αγρίτη
Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνικά: Αρτεμις Θεοδωρίδη
Διανομή
Rachel Corrie: Δήμητρα Σύρου
Σιωπηλή παρουσία: Μάρω Αγρίτη



Διαβάστε περισσότερα!

ΒΑΚΧΕΣ ΣΕ ΕΚΔΟΧΗ ΑΡΗ ΜΠΙΝΙΑΡΗ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΒΑΚΧΕΣ ΣΕ ΕΚΔΟΧΗ ΑΡΗ ΜΠΙΝΙΑΡΗ

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 4 Οκτωβρίου 2009, την τελευταία όσο και τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ήταν ο αειθαλής (104 ετών σήμερα) καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς. Γνώστης όσο και λάτρης της δημοτικής γλώσσας είναι, εκτός του υπολοίπου αρκετά σημαντικού έργου του, πατέρας του λεξικού της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας 1100 - 1669 . Αμέσως μετά τις εκλογές ο ίδιος Γ.Α. Παπανδρέου τον επισκέφθηκε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη, όπου ανάμεσα στα άλλα ο ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου υπογράμμισε στον Πρωθυπουργό την, ας μας επιτραπεί η έκφραση, εμμονή του για την κατάργηση της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας από το γυμνάσιο και τον περιορισμό της στο λύκειο.

Τη συγκεκριμένη πρόταση ο Πρωθυπουργός έδειξε να αποδέχεται λέγοντας μάλιστα ότι αρκεί κανείς να μελετήσει γραπτά μαθητών για να αντιληφθεί «το μέγεθος της γλωσσικής σύγχυσης»(1) που επικρατεί στη μέση εκπαίδευση, αγνοώντας ή πιο σωστά θέλοντας να αγνοεί την κενού περιεχομένου διδασκαλία που γίνεται στα σχολεία μας σε σχέση με το σύνολο της ελληνικής γλώσσας. Λες και η αδυναμία (ορθογραφική, ετυμολογική αλλά και ερμηνευτική) των μαθητών που αποφοιτούν από το λύκειο έχει να κάνει με την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών και όχι με την συνολικότερη απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Για να αντιληφθούμε όμως την πλήρη άποψη του Εμμ.Κριαρά για τα αρχαία αρκεί να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από την τελευταία του συνέντευξη(2), στην οποία αναφέρει ότι «όταν μπορούμε να κατανοούμε την αρχαία γλώσσα, μαθαίνουμε πολλά με αυτήν και από αυτήν. Και μας είναι όλα χρήσιμα. Πάντως δεν υπάρχει καμία ανάγκη να προπαγανδίζουμε την αρχαία γλώσσα. Και μάλιστα χωρίς να την κατέχουμε. Η αρχαία γλώσσα υπήρξε γλώσσα των αρχαίων. Η νέα μας γλώσσα είναι κόρη της αρχαίας. Αυτός είναι ο σύνδεσμος μαζί της. Αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα η μάνα και η κόρη». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας). Αυτά τα αναφέρουμε προς γνώση και συμμόρφωση των υποστηρικτών της ασυνέχειας (sic) του ελληνικού έθνους.

ΤΟ ΕΡΓΟ
Οι Βάκχες του Ευριπίδη αποτελούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα έργα της αρχαίας δραματουργίας. Τούτο έχει να κάνει με την υπόθεση του έργου, κατά την οποία ο Διόνυσος/Βάκχος ως ανθρωποποιημένος θεός φτάνει στη Θήβα με μορφή ανθρώπου για να επιβάλλει τη λατρεία του. Οι κόρες του Κάδμου αμφισβητούν τη θεϊκή του καταγωγή και τρελαίνονται από το θεό και ως Μαινάδες παρέμεναν στο Κιθαιρώνα. Ο Πενθέας, γιός της Αγαύης αποφασίζει να στραφεί ενάντια στις Μαινάδες. Συνέλαβε το Διόνυσο, αυτός ελευθερώθηκε και με σεισμό κατέστρεψε το παλάτι. Στη συνέχεια ο Πενθέας μεταμορφώνεται σε Μαινάδα, όταν έφτασε στο βουνό, οι μαινάδες με πρώτη τη μητέρα του τον διαμέλισαν. Η Αγαύη επιστρέφει θριαμβευτικά αλλά ο Κάδμος τη κάνει να συνειδητοποιήσει τι έπραξε. Το έργο κλείνει με την εμφάνιση του Διόνυσου ως θεού.
Η ιδιαιτερότητα στο μοναδικό αυτό έργο της αρχαιότητας έχει να κάνει με ότι ο θεός δεν μεταμφιέζεται απλά σε άνθρωπο αλλά ανθρωποποιείται ο ίδιος, το δράμα του θεού ταυτίζεται με το δράμα του ανθρώπου και εντέλει μέσω της δραματοποίησης των Θεοφανείων του Διονύσου εξανθρωπίζεται το θείο. Ακόμη και στην αντιπαράθεση με το βασιλιά Πενθέα μπορούμε εύκολα να βρούμε αναλογικές ομοιότητες στα όσα συμβαίνουν στην καθ’ ημάς Μεγάλη Εβδομάδα. Εντέλει ο Διόνυσος/Βάκχος μαζί με τον Ορφέα αποτελούν μορφή θνήσκοντος θεού η οποία μάλιστα πεθαίνει για να αναστηθεί. Τα αναφέρουμε αυτά για να δούμε το πόσο επέδρασε η αρχαία θρησκεία των Εθνικών στην διαμόρφωση της Ορθόδοξης Χριστιανικής, ειδικά στα μέρη της Θράκης και της Ιωνίας.
Το έργο εντέλει είναι ένα έργο το οποίο περιγράφει την πάλη ανάμεσα στο παλιό που φεύγει και στο νέο που έρχεται σε συνδιαλλαγή όμως και όσμωση μεταξύ τους. Αποτελεί ως τούτου ιδανικό έργο για να προβάλει ένας σκηνοθέτης την άποψη που έχει (αν έχει) για το μεταίχμιο εποχών όπου θρησκείες, γλώσσες, παραδόσεις μετεξελίσσονται.

Ο ΧΩΡΟΣ
Το Bios θεωρείται (δικαίως κατά τη γνώμη μας) ως ένας από τους σημαντικότερους χώρους ανάπτυξης του Πειραματικού Θεάτρου. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε παρακολουθήσει πολύ σημαντικές προτάσεις από την δραματουργία στη σκηνή του. Ουσιαστικά είναι ένας χώρος προβληματισμού και συνάντησης για τις τέχνες με το πρίσμα να στρέφεται προς το μέλλον χωρίς όμως να αποκόπτει την επαφή του και με το παρελθόν.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Αυτό άλλωστε ήταν που μας κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ευριπίδη Βάκχες» σε πρόταση της θεατρικής εταιρείας Χορίαμβος. Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την προηγούμενη πρόταση της εταιρείας, «Σοφοκλέους Αντιγόνη», η οποία ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου (2006-2008). Στην αρκετά πετυχημένη συγκεκριμένη παράσταση, οι συντελεστές αναπαράστησαν την ιστορία, απαγγέλλοντας το κείμενο στα αρχαία ελληνικά, χρησιμοποιώντας κάποιες γέφυρες με τη νέα ελληνική γλώσσα, καθώς και παντρεύοντας το όλο εγχείρημα με δύο δημοτικά τραγούδια. Βασικός στόχος η προσπάθεια επικοινωνίας μέσω της αρχαίας γλώσσας. Και όπως διαβάσαμε τις κριτικές της εποχής το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό μιας και δεν άφησε σχεδόν κανένα θεατή αδιάφορο. Όπως είχε δηλώσει και ο σκηνοθέτης «επιτύχαμε την επαγωγή, την αντίδραση, δηλαδή, όλων όσοι παρακολούθησαν».
Προσήλθαμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τις Βάκχες προετοιμασμένοι για μια ανάλογης εμβέλειας πρόταση. Στη συγκεκριμένη παράσταση όπου το θεατρικό εμπλέκεται με το μουσικό γεγονός και η αρχαία μετρική με το δημοτικό τραγούδι, έγινε προσπάθεια διερεύνησης και ανάδειξης της κοινής καταγωγής των δύο γλωσσών. Στο έργο τα διαλογικά μέρη αποδίδονται στα νέα ελληνικά, ενώ τα χορικά μέρη στα αρχαία. Αν και η συγκεκριμένη τραγωδία απευθύνεται σε θεατές- γνώστες του έργου, φύγαμε με την εντύπωση ότι η προσπάθεια δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια απλή εκφορά των δύο μερών είτε στα νέα είτε στα αρχαία ελληνικά, αλλά χρειαζόταν μια πιο συγκροτημένη προσπάθεια των συντελεστών, όπου θα γινόταν μια επισταμένη πρόταση μέσω της οποίας θα καταδεικνυόταν η κοινή καταγωγή και η σχέση των δύο γλωσσών. Σε απλά ελληνικά, χρειαζόταν λίγη περισσότερη δουλειά για ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα.
Ως εκ τούτου το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε στο επίπεδο της ερμηνείας. Έχοντας επιλέξει ως σημείο αναφοράς τη σωματική ερμηνεία, την ανάδειξη δηλαδή των εκφραστικών μέσων του ηθοποιού (αναπνοή-φωνή-κίνηση), η πρόταση των συντελεστών ήταν αρκετά επιτυχημένη. Αξίζει να αναφέρουμε την ερμηνεία του Άρη Μπινιάρη, ο οποίος (και ως ηθοποιός) υπηρέτησε πλήρως τη συγκεκριμένη (πειραματική αν και όχι πρωτότυπη) πρόταση. Αξίζει να αναφέρουμε τη συνεισφορά της ζωντανής μουσικής, από τη Σμαρώ Γρηγοριάδου, με τα δύο δημοτικά τραγούδια (από την Καππαδοκία και τη Θεσσαλία) που παίχτηκαν. Και βέβαια ιδιαίτερη μνεία ανήκει στα μεστά όσο και ζωντανά ελληνικά της μετάφρασης του Γ. Χειμωνά.
Αν και το Πειραματικό Θέατρο εμπεριέχει, από την ουσία του, μια διακινδύνευση δεν μετανιώσαμε για την παρακολούθηση της συγκεκριμένης παράστασης.
(1) Καθημερινη 27/10/09
(2) Βήμα 21/01/10

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΒΑΚΧΕΣ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ
Μετάφραση: Γ. Χειμωνάς.
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Μουσικός: Σμαρώ Γρηγοριάδου
Παιζουν: Δήμητρα Γκλιάτη, Γιάννης Κανελλής, Άρης Μπινιάρης, Σταύρος Σερέτης.
Διάρκεια Παραστάσεων: 5 Φεβρουαρίου έως 28 Μαρτίου.
Παραστάσεις: Παρασκευή – Κυριακή.
Ώρα έναρξης: 21.00
Διάρκεια: 60 λεπτά.
BIOS, Πειραιώς 84
Τηλ. : 210 3425335

Διαβάστε περισσότερα!