ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "Πρόσωπο με πρόσωπο" 7/5/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την ενδέκατη κατά σειρά ταινία "Πρόσωπο με πρόσωπο" (1966) του Ροβήρου Μανθούλη στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Κ. Μπλάθρα κριτικό του κινηματογράφου

 

 

Πρόσωπο με Πρόσωπο

1966, μυθοπλασία, 35 mm, ασπρόμαυρη, 90΄

Μια πολιτική και προσωπική ταινία (film d’auteur), που καυτηριάζει την «νέα τάξη» πραγμάτων που επιχειρεί να επιβάλει ένα αυταρχικό καθεστώς της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ολιγαρχίας. Με την ευκαιρία στιγματίζεται η καταστροφή της Αθήνας. Πρόκειται για μια μαρτυρία για την προδικτατορική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και μια σάτιρα της ανερχόμενης τάξης των νεόπλουτων στη δεκαετία του ’60.

Συντελεστές

Παραγωγή: Ροβήρος Μανθούλης

Σενάριο-σκηνοθεσία: Ροβήρος Μανθούλης

Φωτογραφία: Σταμάτης Τρύπος
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Ηθοποιοί: Κώστας Μεσσάρης, Ελένη Σταυροπούλου, Θεανώ Ιωαννίδου, Λάμπρος Κοτσίρης

Από το αρχείο του ΕΛΙΑ

ΒΡΑΒΕΙΑ

• Βραβείο Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 1966

• Βραβείο Κοινού για τη σκηνοθεσία στο φεστιβάλ που οργάνωσε η εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», 1966
• Ειδικό Βραβείο Φεστιβάλ Λοκάρνο, 1967
• Επίσημη συμμετοχή στα φεστιβάλ, Υέρ, Μόσχας, Πέζαρο, Ουτρέχτης, Λωζάνης.

Η πρώτη καλλιτεχνική ταινία του σκηνοθέτη, που πραγματοποιήθηκε χάρη σε μια συνεργατική κινηματογραφιστών και φίλων (η πρώτη στην Ελλάδα) και η τελευταία του πριν από την 21η Απριλίου 1967. Μέχρις ότου απέκτησε τη γαλλική ιθαγένεια, το 1974, ήταν «χωρίς πατρίδα» ή «άπατρις».

Το σενάριο της ταινίας έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Εξάντας, 1976.

«Ένας καθηγητής αγγλικών αναλαμβάνει να εκμάθει κατεπειγόντως τη γλώσσα στην κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Μ’ αυτόν τον τρόπο εισέρχεται σε μιαν ατμόσφαιρα ζωής διαποτισμένη από τη φθορά των ευτελών απασχολήσεων, τη συμβατικότητα των σχέσεων και την ερημία των αληθινών αισθημάτων…» Νίκος Καλλιόρης, Επιθεώρηση Τέχνης (Νοε/Δεκ, 1966).

«Η ανηλεής σάτιρα του αστικού νεοπλουτισμού, οι συνεχείς υπαινικτικές αναφορές στην προϊστορία της μεγαλοαστικής οικιγένειας όπου τοποθετείται η δράση, η προσαρμοστικότητα τού τέλεια αλλοτριωμένου «πάτερ φαμίλια» στις κατ’ εξοχήν τοκογλυφικές «επιχειρήσεις οικοδομών», η ανεκδιήγητη οικοδέσποινα με την ζωώδη αισιοδοξία, ο τεντυμποΐζων υιός, η χαμένη και πελαγωμένη μέσα σ’ αυτόν τον ηλίθιο κυκεώνα κόρη – η μόνη που διατηρεί μερικά ίχνη πρωτόγονης ανθρωπιάς και καλωσύνης – δημιουργούν έναν κωμικοτραγικό περίγυρο, μέσα στον οποίον κινείται επαγγελματικά ο νεαρός δάσκαλος των Αγγλικών». Βασίλης Ραφαηλίδης στη Δημοκρατική Αλλαγή (27/9/1966)