ΑΙΣΧΥΛΟΥ «ΠΕΡΣΕΣ» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΝΤΙΜΙΤΕΡ ΓΚΟΤΣΕΦ

Η ετήσια θεατρική μας διένεξη.

Τελικά τείνει να γίνει θεσμός κάθε καλοκαίρι μια παράσταση να διχάζει κοινό, κριτικούς και συντελεστές στον θεατρικό χώρο. Αν πέρυσι τη «σύρραξη» προκάλεσε η ΜΗΔΕΙΑ του Ανατόλι Βασίλιεφ (όπως πιο παλιά οι ΒΑΚΧΕΣ του Λάνγκχοφ ή η ΑΛΚΗΣΤΙΣ του Γιάννη Χουβαρδά) φέτος το έναυσμα έδωσε η σκηνοθεσία του Γκότσεφ στους ΠΕΡΣΕΣ του Αισχύλου


Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο Αισχύλος είναι ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της αρχαίας Ελλάδας. Γόνος της Ελευσίνιας γης πολέμησε σε σημαντικές μάχες κατά των Περσών (Μάχη του Μαραθώνα, Ναυμαχία του Αρτεμισίου, Ναυμαχία της Σαλαμίνας) ήταν δε αδελφός του Κυναίγειρου ο οποίος στον Μαραθώνα, χειροδύναμος ων, προσπάθησε να σταματήσει με τα χέρια του ένα ολόκληρο περσικό πλοίο. Το 472 π.χ. λαμβάνει μέρος και κερδίζει το πρώτο βραβείο με τους Πέρσες στους θεατρικούς αγώνες της Αθήνας. Το έργο αυτό θεωρείται από πολλούς έργο τομή γιατί για πρώτη φορά ένα έργο παρουσιάζει τον Λόγο του Άλλου και στη συγκεκριμένη περίπτωση των ηττημένων στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας Περσών (480 π.χ.) και μάλιστα με συμπάθεια. Αναδεικνύει ως αιτία των δεινών την Ύβρη καθώς και την υπέρβαση του Μέτρου από την πλευρά του Ξέρξη. Αποτελεί δε εξ αιτίας των προηγουμένων ύψιστο δείγμα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
ΠΕΡΙ ΦΟΡΜΑΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ
Κάποιες δεκαετίες πριν όταν η όπερα αντιμετώπιζε την πρώτη κρίση της οι συντελεστές της αποφάσισαν να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του κοινού ρίχνοντας το βάρος στη διακόσμηση των σκηνικών και στα πλούσια κοστούμια. Όταν αυτό έφθασε στα όρια του το βάρος μετατέθηκε στις υποκριτικές ικανότητες των ερμηνευτών και τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε με την παρουσίαση έργων σε ιστορικούς χώρους (βλέπε Αϊντα στην Αίγυπτο). Πάντα όμως η κριτική εστιαζόταν σε ένα και μόνο πράγμα. Την ερμηνεία των συντελεστών μιας και στην όπερα είναι απόλυτα τα πράγματα και δεν υπάρχουν περιθώρια πειραματισμών.
Στο θέατρο όμως είναι διαφορετικά. Εξ αιτίας του ότι ο Λόγος είναι κυρίαρχος έχουμε γίνει θεατές παραστάσεων κατά τις οποίες προσφέρονται εναλλακτικές αναγνώσεις – προτάσεις του κειμένου. Μπορούμε να αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα άλλο σημαντικό έργο του Αρχαίου Θεάτρου την ΑΝΤΙΓΌΝΗ. Έχουν υπάρξει προτάσεις όπου το κείμενο παρουσιάζεται από την οπτική γωνία είτε του Κρέοντα είτε την Αντιγόνης είτε ακόμη - ακόμη και της Ισμήνης. Η κρίση πάντα γίνεται στο κατά πόσο είναι θεμελιωμένες και συγκροτημένες θεατρικά οι προτάσεις αυτές άσχετα αν συμφωνούν μεταξύ τους ή όχι.
Ο θεατρικός εμφύλιος που ξέσπασε είχε πολλά. Μεταμοντέρνους να κατακεραυνώνουν τους ελληνοκεντρικούς θεατές (sic), πρωτοποριακούς να χλευάζουν παραδοσιακούς, παραγκωνισμένους συντελεστές να τα βάζουν με καταξιωμένους, νέους κριτικούς να απαξιώνουν παλαιούς και μια ελάχιστη συζήτηση περί φόρμας και ουσίας που για τη στήλη θα έπρεπε να είναι και το βασικό.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ο Ντίμιτερ Γκότσεφ είναι διεθνώς γνωστός σκηνοθέτης με σημαντικές παραστάσεις στο ενεργητικό του. Οι ΠΕΡΣΕΣ του, στο Deutsches Theater του Βερολίνου επιλέχτηκε ως η κορυφαία παράσταση του 2006. Σημαντικός γνώστης του έργου του Χάϊνερ Μύλλερ, κάθε άλλο παρά τυχαίος μπορεί να θεωρηθεί. Φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με μια καινούρια εκδοχή των ΠΕΡΣΩΝ. Μια εκδοχή που κατά την ταπεινή μας γνώμη στηρίχτηκε περισσότερο στον σκηνοθετικό πειραματισμό παρά σε μια άλλη πρόταση επί του κειμένου. Δίνοντας την αίσθηση ότι το κείμενο αποτελεί απλώς την πρόφαση, προσπάθησε μέσω πολλαπλών αναφορών να καινοτομήσει. Έτσι είδαμε τον Χορό αλλά και τον πολυπληθή Αγγελιοφόρο να παραπαίει ανάμεσα στο τρελό του Σαίξπηρ και στις καρικατούρες του Μπουφονικού Θεάτρου. Το μέτρο που υποτίθεται ότι δίνει ο Χορός εκμηδενίστηκε μπροστά στα γέλια που προκαλούσαν τα σκέρτσα του στο κοινό, γέλια στην τραγωδία του Αισχύλου ΠΕΡΣΕΣ. Οπαδός του σωματικού θεάτρου και αυτός επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο για την ερμηνεία του Ξέρξη, μια πρόταση η οποία, ας μας επιτραπεί, έχει στηριχτεί πολύ καλύτερα από τον δικό μας Τερζόπουλο. Συμπληρωματικά (!) μέσα σε όλα αυτά και η αφηγήτρια δίκην Μπρεχτικού Θεάτρου να κριτικάρει και να εξηγεί στο κοινό τα δρώμενα . Λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Ακόμα και η ενδυματολογική προσέγγιση της Ατοσσας και του Δαρείου μπορεί κάποιους να ξένισε ή ακόμη να θεωρήθηκε ανοίκεια για το χώρο της Επιδαύρου, από αρκετούς άλλους όμως θεωρήθηκε χωρίς ενδιαφέρον. Εν ολίγοις ο Γκότσεφ χρησιμοποιώντας το όπλο της φόρμας και αγνοώντας το βάρος της ουσίας (με μικρή εξαίρεση το μέρος του Ξέρξη) δείχνει να αδιαφορεί για την ανάγνωση του κειμένου και με μια μεταμοντέρνα λογική να προσπαθεί να εντυπωσιάσει με το «φαίνεσθαι» παρά με το «είναι». Ακόμη και σε αυτή του την απόπειρα, από άποψη τεχνικής, δεν κατορθώνει παρά να δώσει μια θρυμματισμένη παράσταση. Εξ ου και οι παρατηρήσεις μετά το τέλος της παράστασης από τους αναχωρούντες θεατές για την έλλειψη ταύτισης .
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Το παράδοξο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών. Έχοντας κατανοήσει πλήρως τις κατευθύνσεις του Γκότσεφ, αποδίδουν τους χαρακτήρες πολύ ειλικρινά και εσωτερικά μπορούμε να πούμε, με το δεδομένο όμως ότι οι κατευθύνσεις αυτές είναι λανθασμένες. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στην αντίφαση να έχουμε πολύ καλές ερμηνείες σε λανθασμένους ρόλους, πράγμα για το οποίο βέβαια ευθύνεται ο σκηνοθέτης και όχι οι ηθοποιοί. Ο Νίκος Καραθάνος δίνει έναν αξιόλογο καταρρακωμένο Ξέρξη, η Αμαλία Μουτούση μια απόμακρη βασίλισσα αλλά και μια τρυφερή μάνα στο ρόλο της Άτοσσας ενώ ο Μηνάς Χατζησάββας μας προσφέρει έναν αλαφιασμένο Δαρείο κυριαρχούμενο από την αίσθηση της απώλειας. Πολύ καλοί στους ρόλους τους οι ηθοποιοί του Χορού και του Αγγελιοφόρου. Γι’ αυτό άλλωστε στο άλλο μεγάλο θέμα συζήτησης περί του δικαιώματος στο γιουχάισμα, θεωρούμε ότι χάθηκε επίσης το μέτρο. Ένας ηθοποιός μπορεί να εξυπηρετεί άριστα την πρόταση του σκηνοθέτη, δεν είναι όμως υπεύθυνος και άρα άξιος γιουχαϊσματος για τις όποιες λανθασμένες επιλογές του τελευταίου.
Υ.Γ. Θα θέλαμε να θυμίσουμε σε όλους τους μεταμοντέρνους, κοσμοπολίτες, ριψάσπιδες, υποστηρικτές του Γκότσεφ ότι ο Αισχύλος επέλεξε στον τάφο του να μπει ένα επίγραμμα στο οποίο δεν θα αναφερόταν η ιδιότητά του ως τραγωδού, ούτε τα βραβεία που είχε πάρει στους θεατρικούς αγώνες της Αρχαίας Αθήνας. Επέλεξε να γραφτεί ότι τα νιάτα του τα μαρτυράνε ο Μαραθώνας και οι Ακούρευτοι Μήδοι θεωρώντας την Μάχη του Μαραθώνα ως το σημαντικότερο γεγονός της ζωής του.
«ΠΕΡΣΕΣ» ΑΙΣΧΥΛΟΥ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΝΤΙΜΙΤΕΡ ΓΚΟΤΣΕΦ
ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΑΡΚ ΛΑΜΜΕΡΤ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΑΝΕΣΤΗΣ ΑΖΑΣ
ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: ΡΗΝΙΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: ΕΛΕΝΑ ΚΑΡΑΚΟΥΛΗ
ΔΙΑΝΟΜΗ:
ΑΜΑΛΙΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ (ΑΤΟΣΣΑ)
ΜΗΝΑΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑΣ(ΔΑΡΕΙΟΣ)
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΟΣ(ΞΕΡΞΗΣ)
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΟΥΛΙΩΤΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΗΜΕΛΛΟΣ, ΕΥΗ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ, ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΛΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΛΤΣΙΚΗ, ΕΛΕΝΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΛΑΕΡΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΡΗΝΙΩ ΚΥΡΙΑΖΗ, ΣΥΡΜΩ ΚΕΚΕ, ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΣΙΝΙΚΑΡΗΣ.


Διαβάστε περισσότερα!

Για το πετσόκομμα του Στάθη Σταυρόπουλου #3 (ή Ερωτήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ)

Την φορά αυτή σειρά έχει ο γνωστός δημοσιογράφος Γ Τριάντης του οποίου τα ερωτηματικά και τις απόψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφουμε από τον Κυριακάτικο Τύπο:


27/09/2009
ρωγμές
Quo vadis ΣΥΡΙΖΑ;
Του Γιάννη Τριάντη

Ένα σαρκαστικό παράδοξο σημαδεύει την πορεία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τα τελευταία χρόνια: Ενώ συγκλονίζεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα από την οικονομική κρίση, απομυθοποιείται ο ρόλος της αγοράς και επανακάμπτουν συκοφαντημένες έννοιες που είχαν τεθεί στο περιθώριο (ρόλος του κράτους, προστατευτισμός κ.λπ.), η Ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει καθηλωμένη ή συρρικνούται.

Τραγική εξέλιξη αλλά όχι ανεξήγητη: Η μεν σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της μεταλλάχτηκε πλήρως και κατέστη υποπόδιο της νεοφιλελεύθερης δυναμικής (περίπτωση εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, βρετανών Εργατικών), η δε άλλη είτε ταυτίστηκε πλήρως με γκανγκστερικές επιλογές της Δύσης (ιταλική Αριστερά / βομβαρδισμοί εναντίον της Σερβίας) είτε παραμένει οχυρωμένη στο μαρμαρωμένο, δογματοπαγές κάστρο της (ΚΚΕ)…

Όμως εκείνο που κυρίως εκπλήσσει δυσάρεστα είναι η πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως εκπροσωπείται στη χώρα μας από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα περίμενε κανείς ότι η εν λόγω κινηματική Αριστερά, απαλλαγμένη από δογματικές δουλείες και αγκυλώσεις, θα αξιοποιούσε δημιουργικά την κοινωνική κατακραυγή εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των εκπροσώπων της. Ευτύχησε μάλιστα η εν λόγω Αριστερά να έχει απέναντί της, στην αρχή της οικονομικής κρίσης, έναν –κοινωνικοπολιτικά– όμορο χώρο, το ΠΑΣΟΚ, που τότε βίωνε μια πρωτοφανή, πολυεπίπεδη κρίση - ηγεσίας, ταυτότητας και προσανατολισμού. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα ιλιγγιώδη για το μέγεθός του δημοσκοπικά ποσοστά και να εγκατασταθεί με αξιώσεις στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, αλλά κινδυνεύει με συρρίκνωση και αφανισμό αν δεν μπει στη Βουλή.

Τελούν εν δικαίω όσοι αποδίδουν την κατωφερική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ σε εγγενή παθογένεια της Αριστεράς (διακηρυκτικός λαϊκισμός, αντιφατική συμπεριφορά π.χ. κατά την εξέγερση του Δεκεμβρίου, απλουστευτική κινηματική αντίληψη κ.λπ.), καθώς και στην αρχέγονη ελιτίστικη διάθεση ορισμένων στελεχών του ή στην οίηση με την οποία αντιμετώπισαν κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ («Καλώς τα παιδιά»)… Όμως υπάρχουν ακόμη δύο πεδία τα οποία δεν είναι προσπελάσιμα από τον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ ή –πόσω μάλλον– ο λόγος του αντιστρατεύεται τη λαϊκή θέληση και τον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην κοινωνία. Πρόκειται για τα «εθνικά θέματα» και το μεταναστευτικό πρόβλημα…

Η δεδομένη ευαισθησία του χώρου και η συγκινητική εγρήγορση στο θέμα των μεταναστών –και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εν γένει– συνδυάστηκε με μια ακατανόητη μονομέρεια, η οποία είχε στιγμές παροξυσμικής περιφρόνησης των προβλημάτων και του προβληματισμού, που μοιραία θέτει το «μεταναστευτικό» στην αλαφιασμένη ελληνική κοινωνία. Η ετεροβαρής συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. στην υπόθεση του Αγίου Παντελεήμονα) όχι μόνο δεν βοήθησε μια δυναμική ύφεσης, αλλά πυροδότησε εκρήξεις και ακραίες συμπεριφορές, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε ο καιροφυλακτών Καρατζαφέρης.

Απελπιστική αποκαλύπτεται η πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ και στα «εθνικά θέματα». Εγκλωβισμένος στα στερεότυπα ενός μονόφθαλμου διεθνισμού, ιδία στο θέμα του «Μακεδονικού», ο χώρος αυτός πολιτεύεται ιδεοληπτικά, φορώντας παρωπίδες. Ενώ φερʼ ειπείν αντιπαλεύει τον εθνικισμό, την ίδια στιγμή επιδοτεί τον θηριώδη εθνικισμό της γείτονος FYROM, η οποία πλαστογραφεί την Ιστορία και, υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, του Σόρος κ.ά., εναντιώνεται θρασύτατα σε οποιαδήποτε απόπειρα λογικής διευθέτησης του προβλήματος… Είναι γεγονός ότι εσχάτως παρατηρείται, σε επίπεδο μεσαίων στελεχών και βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, ένας ενδιαφέρων προβληματισμός σχετικά με τις έννοιες του «έθνους» και του πατριωτισμού, ανασχετικός της ευκολίας που μαστίζει τον χώρο αυτόν. Ωστόσο κυριαρχεί η λογική της κυρίας Ρεπούση και των ποικιλώνυμων δογματικών, που υποστηρίζουν εκθύμως το Σχέδιο Ανάν, τάσσονται υπέρ του δικαιώματος του… αυτοπροσδιορισμού της γείτονος και «τραβάνε πιστόλι» όταν ακούνε τη λέξη «έθνος»… Ενδεικτική της θλιβερής αυτής δυναμικής είναι και η συμπεριφορά έναντι του σκιτσογράφου και δεινού γραφιά Στάθη Σταυρόπουλου, ο οποίος εξοστρακίστηκε από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, εγκαλούμενος από κάποιες συνιστώσες του για… εθνικισμό!

«Κατά τον τρόπο αυτόν», έγραψε στην «Καθημερινή» ο Νίκος Γ. Ξυδάκης, «με αβαρίες και απλουστεύσεις (…) η Αριστερά εγκαταλείπει την ακόμα επίκαιρη κληρονομιά του δημοκρατικού πατριωτισμού του ΕΑΜ και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, την εγκαταλείπει βορά στην άκρα Δεξιά». Και έχει απόλυτο δίκιο ο αρθρογράφος. Όσο η εν λόγω Αριστερά θα πολιτεύεται στα αβαθή ενός ρητορικού «αντιεθνικισμού», περιφρονώντας τις έννοιες της πατρίδος και του έθνους, τόσο θα περιορίζονται η εμβέλεια και η επιρροή της. Διότι ο αγώνας εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης περνάει πρωτίστως από το «έθνος», όπως ευθέως έχει διακηρύξει ο Κομαντάντε Μάρκος…

Κάποτε ρωτήθηκε η Ελένη Βιτάλη «τι είναι λαϊκό τραγούδι». Και απάντησε ως εξής: «Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Βέλτσος». Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τις έννοιες «πατρίδα» / «έθνος»: Είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι δογματικοί «αντιεθνικιστές» του ΣΥΡΙΖΑ…

Διαβάστε περισσότερα!

Εκδήλωση του περιοδικού Άρδην και της εφημερίδας Ρήξη για τις εθνικές εκλογές

Το περιοδικό Άρδην και η Εφημερίδα Ρήξη, μπροστά στο τέλμα των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, οργανώνουν εκδήλωση στην Αθήνα, με τίτλο: Στο παραβάν της παρακμής: Η πολιτική κρίση και η εκποίηση της χώρας.

Στην Αθήνα η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009 στις 7:30μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, με ομιλητές τους: Κ. Αδάμ, Γ. Καραμπελιά, Θ. Τζιούμπα, Κ. Μπλάθρα, Γ. Σχίζα, και συντονιστή τον Γ. Σταματόπουλο.

Διαβάστε περισσότερα!

Για το πετσόκομμα του Στάθη Σταυρόπουλου #2 (ή περί των "δημοκρατικών" ευαισθησιών της "ανανεωτικής"/εκσυγχρονιστικής Αριστεράς

Συνεχίζονται οι τοποθετήσεις για την καρατόμηση του Στάθη από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιεύουμε σήμερα ένα απόσπασμα από την Καθημερινή του Σαββάτου 19/9/09 το οποίο, περιττό να τονίσουμε, μας καλύπτει 100%.

Ποιος είναι «εθνίκι»
Του Νικου Γ. Ξυδακη

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στον γνωστό δημοσιογράφο Στάθη Σταυρόπουλο να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και η εν συνεχεία αποπομπή του, προκαλούν τη σκέψη μας. Ας δούμε το λόγο για τον οποίο απεπέμφθη εντέλει ο Στ. Σταυρόπουλος από την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου. Οπως ο ίδιος έγραψε δημοσίως, και όπως από προχθές ήδη εφημολογείτο στις αίθουσες Τύπου, ο δημοσιογράφος εξαιρέθηκε διότι μερίδα του ΣΥΝ τού προσήψε τη ρετσινιά του εθνικιστή. Δηλαδή; Τι δηλαδή; Είναι απλό: αν καταλαβαίνουμε καλά τη χροιά και το ειδικό βάρος του όρου «εθνικιστής», όπως το εννoούν ένιοι της αντιεθνικιστικής Αριστεράς, ο Στάθης είναι «εθνίκι», πατριώτης, Ελληναράς· μάλιστα, ως βουλευτής, μπορεί να υπερψήφιζε θέσεις των εθνικιστικών ΚΚΕ και ΛΑΟΣ...

Απορία: Είναι σαφές πώς αντιλαμβάνεται ενιαία ο ΣΥΡΙΖΑ τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό, την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία; Κι αν ναι, αυτή η ενιαία και αρραγής εννοιολόγηση βρέθηκε κατάφωρα αντίθετη με την ιδεολογία τού παρ’ ολίγον επικεφαλής του ψηφοδελτίου; Αμφιβάλλω αν έχει ξεκάθαρη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα ο ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά ζητήματα· με ιδεοληψίες μάλλον και ρητορικές ασάφειες πολιτεύεται. Και με παλινωδίες: όπως λ.χ. στην αντιμετώπιση του Σχεδίου Ανάν· όταν με οριακή πλειοψηφία το κεντρικό όργανο του Συνασπισμού ετέθη υπέρ του Σχεδίου, ενώ ο τότε ευρωβουλευτής και μετέπειτα πρόεδρος Αλ. Αλαβάνος αρθρογραφούσε εναντίον.

Η ιδεοληπτική και ορθοτομούσα Αριστερά, που απέκλεισε τον «εθνίκι» Σταυρόπουλο, προσλαμβάνει επιλεκτικά τον Διαφωτισμό· αφαιρεί τον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τον προοδευτικό πατριωτισμό, κρατάει το διεθνισμό της σοβιετοκίνητης Κομιντέρν, συγκερασμένο με έναν αφηρημένο κοσμοπολιτισμό, περιέργως τον ίδιο με του υπερεθνικού καπιταλισμού που καταγγέλλει.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, με αβαρίες και απλουστεύσεις, με υποκλίσεις στο κυρίαρχο αποστειρωμένο λαϊφστάιλ των γκόλντεν μπόις και της φυλής των αεροδρομίων, η Αριστερά εγκαταλείπει την ακόμη επίκαιρη κληρονομιά του δημοκρατικού πατριωτισμού του ΕΑΜ και του ριζοσπαστικού εθνικισμού, την εγκαταλείπει βορά στην άκρα δεξιά. Και εις επίρρωσιν, κανιβαλίζει αυτάρεσκα έναν δικό της άνθρωπο.

Υ.Γ. του ιστολογίου: Το "εθνίκι" (κατά το καθίκι) είναι μία από τις εκφράσεις που χρησιμοποίησαν τα παιδιά του ΣΥΝ για τον Στάθη. Μια άλλη ήταν και το "αγράματος", με αυτήν ακριβώς την ορθογραφία!!!Ακόμη μαλάκας καβαλημένος εθνικιστής, αναξιόπιστος(!) και πλείστα άλλα . Απλά για να μην ξεχνάμε τον "πολιτικό" ανανεωτικό λόγο τους.
Διαβάστε περισσότερα!

Για την παθογένεια της Αριστεράς και όχι μόνο ! (ή αλλιώς για το πετσόκομμα του Στάθη Σταυρόπουλου)

Το ιστολόγιο συνειδητά έχει αποφύγει να αναρτήσει σχόλια σχετικά με τις εθνικές εκλογές του 2009. Παρακολουθεί, με μετέωρο βήμα τις περισσότερες φορές, τα όσα συμβαίνουν, ειδικά στο χώρο της Aριστεράς. Είχε επιλέξει, τη συγκεκριμένη περίοδο, να λειτουργεί ως παρατηρητής. Η σταγόνα όμως που ξεχείλισε το ποτήρι και μας οδήγησε ουσιαστικά να σπάσουμε τη σιωπή μας (σιγά την άποψη θα μου πείτε και σιγά την παρέμβαση,μόνος εσύ, απειροελάχιστος κόκκος στο σύμπαν) είναι τα όσα παίχτηκαν στην πλάτη του γνωστού γελοιογράφου της Ελευθεροτυπίας Στάθη (Σταυρόπουλου).
Ουδέποτε έχουμε κρύψει την αδυναμία που τρέφουμε προς τον Στάθη. Από τους διανοούμενους στο χώρο (με την παλιά, καλή, αυθεντική έννοια του διανοούμενου), με αναφορές στην αντιστασιακή και πατριωτική παράδοση της Αριστεράς, παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον τα πάντα καίρια γραφτά του. Γι'αυτό και πιστεύουμε ότι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του συνιστά ατόπημα και εκπέμπει ένα ανήκουστο ήθος γι'αυτήν που πάντα ήταν υπόδειγμα, δηλ. την Aριστερά στον τόπο μας. Προς το παρόν δεν θα συνεχίσουμε, απλά μόνο θα παραθέσουμε το σημείωμά του απο την σημερινή Ελευθεροτυπία το οποίο φωτίζει κάπως το τι ακριβώς παίχτηκε εις βάρος του αυτές τις μέρες.
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Ναυτίλος

ιμάμ μπαϊλντί

Ενας παλιός φίλος, μόνος του, κοιτάζει στο παράθυρό του συχνά (για να μην ξεχάσει τον κόσμο απ' έξω)

και πάντα βλέπει τα όνειρα της σημυδιάς: τα τοπία δηλαδή που δεν μεταναστεύουν.
Για να είμαι όπως πάντα καθαρός. Προς τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες. Τους μόνους προς τους οποίους αισθάνομαι την ανάγκη να δίνω εξηγήσεις και να απολογούμαι.

Την Κυριακή 6.ΙΧ.2009 ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σε συνάντηση μεταξύ μας, μου ζήτησε να τεθώ επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Θεώρησα μεγάλη την τιμή, αλλά και την ευθύνη κι ως εκ τούτου του αντιπρότεινα να μπω στο ψηφοδέλτιο μεν, αλλά στην τελευταία θέση δε. Ο κ. Τσίπρας δεν το δέχθηκε, επέμεινε στην πρότασή του. Μου ζήτησε να το σκεφτώ και να έχουμε νέα επικοινωνία.

Ακολούθως, ως όφειλα εκ της φύσεως της δουλειάς μου, ενημέρωσα τον διευθυντή και τον εκδότη της «Ε» για την πρόταση αυτή. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας δεν ήταν πρόβλημα -άλλωστε είχα συμμετάσχει ξανά στις εκλογές του 2004 στην τελευταία θέση- όμως η πρώτη θέση ήταν. Η άποψη του εκδότη της «Ε» ήταν πως η ένταξη σε πιθανόν εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο θα ακύρωνε την ανεξαρτησία της γνώμης μου ως σκιτσογράφου και σχολιαστή. Σεβαστή.

Η άποψη η δική μου ήταν και είναι ότι ουδέποτε είχα γνώμη ανεξάρτητη απ' την ιδεολογία μου. Η οποία ιδεολογία φανερά και διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια διαπερνά και τα σκίτσα και τα σχόλιά μου, καθώς καλά γνωρίζετε όλοι σας, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε με όσα λέω και κάνω.

Στη συνέχεια μίλησα με λίγους εκλεκτούς ανθρώπους που όλοι με παρότρυναν να δεχθώ την πρόταση του κ. Τσίπρα -μεταπείσθηκα και τη δέχθηκα. Ενημέρωσα τον Αλέξη και χάρηκε, ενημέρωσα και τον εκδότη της «Ε» και προβληματίσθηκε. Επανέθεσε το θέμα του ασυμβίβαστου βουλευτή - σκιτσογράφου σε μια εφημερίδα που θέλει να είναι ανεξάρτητη από τις κομματικές εξαρτήσεις των εργαζομένων σε αυτή. Αποψη σεβαστή (παρ' ότι τέτοιαν εξάρτηση εις ό,τι με αφορά δεν έβλεπα) και ζήτησα από τον κ. Τεγόπουλο την απόλυσή μου. Δεν την αρνήθηκε, αλλά και δεν προχώρησε σε αυτήν. Μείναμε με τις σκέψεις μας.

Τη Δευτέρα 7.ΙΧ.2009 ενημέρωσα την κυρία Μάνια Τεγοπούλου για την υποψηφιότητά μου περί την οποίαν δεν εξέφρασε αντίρρηση. Ομως το βράδυ της ίδιας ημέρας με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να αποσυρθώ από επικεφαλής υποψήφιος. Αρνήθηκα.

Στη συνέχεια μού ζήτησε την παραίτησή μου αν εκλεγώ, αλλά επίσης την παραίτησή μου κι αν δεν εκλεγώ, διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου θα έχει και στη μια περίπτωση και την άλλη τρωθεί. Αρνήθηκα. Διότι η ανεξαρτησία της γνώμης μου πριν από όλα αυτά, μετά από όλα αυτά και για πάντα θα είναι συνάρτηση της ιδεολογίας μου - όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με όλους τους πολίτες. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία Τεγοπούλου την απόλυσή μου. Αρνήθηκε. Ζήτησε την παραίτησή μου. Αρνήθηκα.

Φαίνεται ότι δύο αρνήσεις κάνουν μιαν κατάφαση (της μεσοβασιλείας)· και μείναμε σε αυτήν.

Ακολούθησαν έντονες συζητήσεις και θυελλώδεις διαβουλεύσεις όλων με όλους (συνηθίζεται αυτό στην «Ε»), αποδραματοποιήθηκαν ορισμένα πράγματα και εις ό,τι με αφορούσε η απαίτηση για παραίτηση και η ανταπαίτηση για απόλυση ανακλήθηκαν αμοιβαίως, αφήνοντας στον καιρό και τη σκέψη την ίαση ή τον χωρισμό των πραγμάτων και των προσώπων.

Το πρωί της Πέμπτης 17 Σεπτεμβρίου 2009 με κάλεσε ο κ. Τσίπρας στο τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι από ορισμένους συντρόφους του στον ΣΥΝ κι ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ηγέρθησαν αίφνης ορισμένες αντιρρήσεις για την υποψηφιότητά μου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Θα το (ξανα)συζητούσαν στα όργανα! Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι θα περιμένω τι θα πουν τα όργανα.

Τα όργανα μίλησαν λίγο αργότερα και μου είπαν (ο κ. Θεωνάς εκ μέρους τους) αν θα μπορούσα να μπω σε μιαν άλλη θέση στο ψηφοδέλτιο, τους ευχαρίστησα και αρνήθηκα. Υποψήφιος με το ζόρι, ή υποψήφιος που θα έκανε ζημιά στον αγώνα τους, ή υποψήφιος απότοκο ενός ακόμη συμβιβασμού (ποίων με ποίους;) δεν ήθελα να γίνω.

Τα ίδια είπα και τον κ. Αλέξη Τσίπρα που με πήρε αμέσως μετά τηλέφωνο. Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκαμε με αυτήν του την πρόταση, η οποία όμως, απ' ό,τι φάνηκε, δεν είχε την καθολική αποδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως απαιτείται σε αυτές τις περιστάσεις, και του ευχήθηκα καλόν αγώνα.

Κατόπιν όλων τούτων, αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, θα φύγω άδειαν ολιγοήμερη προς κάθαρσιν αναγκαίαν (μια ψυχή την έχουμε, μην την μπαϊλντίζουμε) και θα επιστρέψω σύντομα στην παρέα μας.

Αν δεν βάλουν τα γέλια οι θεοί...

ΥΓ. Η εξαίρεσή μου από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτή. Η προσπάθεια όμως, προκειμένου να αιτιολογηθεί αυτή η εξαίρεση, να σπιλωθεί από ορισμένους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ η υπόληψή μου με την κατηγορία ότι είμαι «εθνικιστής» ή ότι ως εκλεγμένος βουλευτής θα μπορούσα να ψήφιζα θέσεις του ΚΚΕ ή του ΛΑΟΣ, είναι απλώς χυδαίες. Και συνιστούν ντροπή για αυτούς που τις υιοθέτησαν και τις αποδέχθηκαν.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΙΧ.2009 stathis@enet.gr

Υ.Γ. Η γελοιογραφία είναι του Πάνου από το Ποντίκι 10/9/09.
Διαβάστε περισσότερα!

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ

Μπαίνοντας στο μικρό φιόρδ του  κόλπου του Αγ. Γεωργίου θα συναντήσουμε μόλις τα τελευταία δευτερόλεπτα να ξεπροβάλει μπροστά μας ο  μικρός οικισμός του, καλά προφυλαγμένος στο εσωτερικό, που αποτελεί το λιμάνι του Αγαθονησιού. Καμιά εικοσαριά κατοικίες και τέσσερα – πέντε μαγαζιά, που δουλεύουν βέβαια μόνο το καλοκαίρι και κάποιοι διάσπαρτοι παραθεριστές, είναι η εικόνα που αντικρίζουμε. Μία εικόνα που σε προδιαθέτει για τις ήσυχες, σχεδόν αθόρυβες, μέρες που απ’ ότι φαίνεται είναι το μέτρο σε αυτό το νησί. Πολύ μικρό, με την έκτασή του μόλις να ξεπερνάει τα 13,5 τ.χ. προσφέρει ένα ασφαλή όρμο στους βόρειους ανέμους.

Διαβάστε περισσότερα!