Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ των Κώστα Γάκη & ομάδας

Ας μιλήσουμε για σεξ ή μήπως…

ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ των Κώστα Γάκη & ομάδας

Αρκετά ενδιαφέρουσα προβλέπεται η χειμερινή περίοδος 2010-2011 την οποία έχει προγραμματίσει το θέατρο του Νέου Κόσμου του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η αρκετά σημαντική αυτή σκηνή προχωρεί σε συνεργασίες με καταξιωμένους ανθρώπους του θεατρικού χώρου όπως είναι ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο Κώστας Γάκης (τους οποίους το θεατρικό κοινό γνώρισε ιδιαίτερα από την «Κατσαρίδα») και άλλοι.

Στην πρεμιέρα αυτής της περιόδου ανεβαίνει το έργο «Δεν μιλάμε γι’ αυτά», μια παράσταση: «…για το σεξ, γι’ αυτό το απαστράπτον και βεβηλωμένο άβατο που για τον καθένα είναι ένας διαφορετικός στίβος, μια εντελώς προσωπική ενδοχώρα, ένας ουτοπικός κήπος με σκοτεινά άνθη, με ευωδιές μεθυστικές και με αγκάθια» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του σκηνοθέτη.
Η παράσταση ευελπιστεί να ανοίξει ένα δρόμο όπου οι ανησυχίες γύρω από τη γνωριμία του ανθρωπίνου σώματος θα αποτελέσουν αντικείμενο συγγραφής περισσότερων έργων. Η αμηχανία όμως είναι παρούσα. Αμηχανία από την πλευρά των θεατών η οποία συχνά – πυκνά εκδηλώνεται με συγκαταβατικά χαμόγελα τα οποία υπονοούν το «ναι το ξέρουμε, το ζούμε απλά δεν μιλάμε γι’ αυτά». Αμηχανία όμως και από την πλευρά του κειμένου το οποίο αν και είναι αρκετά έξυπνο και μπορεί εύκολα να περιγράψει θλιβερές, ευχάριστες όσο και ιλαρές πλευρές του ανθρώπινου αυτού βιώματος δείχνει να μην θέλει να διαρρήξει τα όρια και να εισχωρήσει σε ένα πεδίο ριζοσπαστισμού. Αλλά όπως είπαμε είμαστε στην αρχή ακόμα. Οι ηθοποιοί παιδιά της νέας γενιάς, ακομπλεξάριστα και με όρεξη, ερμηνεύουν τους ρόλους του κειμένου με φρεσκάδα ακόμα και όταν πρέπει να παρουσιαστούν εντελώς γυμνοί μπροστά στο θεατρικό κοινό.
Με μια μικρή ένσταση μόνο. Η όλη παράσταση θα ταίριαζε περισσότερο ως έργο εντασσόμενο στην παράδοση του γερμανικού καμπαρέ παρά σε αυτήν της καθαρόαιμης θεατρικής παρουσίασης. Όπως και νάναι αξίζει κάποιος/α να την παρακολουθήσει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΚΩΣΤΑ ΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
Δεν μιλάμε γι’ αυτά
Έργο για τέσσερις ηθοποιούς: τον Α, την Β, τον Γ και την Δ.
Σκηνοθεσία – Μουσική
Κώστας Γάκης
Συνεργασία στην σκηνοθεσία
Βάσια Αταριάν
Σκηνικά
Γκάυ Στεφάνου
Κοστούμια
Παναγιώτα Κοκκορού
Βοηθός σκηνοθέτη
Γωγώ Παπαϊωάννου
Παίζουν οι ηθοποιοί
Προμηθέας Nerratini – Δοκιμάκης (Α)
Λευτέρης Καταχανάς (Γ)
Νάνσυ Μπούκλη (Δ)
Στέλλα Νούλη (Β)
Θέατρο του Νέου Κόσμου-Δώμα
Τηλ. 210 9219900

Διαβάστε περισσότερα!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ.

Όπως έχουμε τονίσει και σε προηγούμενα σημειώματα η ελληνική θεατρική σκηνή παρουσιάζει αξιοσημείωτα σημάδια προόδου και ωρίμανσης κατά την πρώτη δεκαετία του 2000. Αυτή η άνθιση του θεάτρου συνοδεύεται από ανάπτυξη σε πολλά επίπεδα. Έτσι βλέπουμε κάθε χρονιά να αποφοιτούν από τις δραματουργικές σχολές πάνω από 400 άτομα (μια αξιόλογη παραγωγή για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας μας) το μεγαλύτερο μέρος των οποίων διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες σε επίπεδο ερμηνείας. Εξίσου σημαντική είναι πλέον και η παραγωγή θεατρικών έργων από έλληνες συγγραφείς, είτε αυτά εμπνέονται από καθαρά προσωπικά βιώματα είτε από τις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες. Ένα ακόμη αξιόλογο φαινόμενο αποτελεί η ποικιλία των θεατρικών στεγών οι οποίες φιλοξενούν τα έργα αυτά. Έτσι είναι πλέον γεγονός (βοηθούσης και της οικονομικής κρίσης) παραστάσεις να φιλοξενούνται από φουαγιέ ξενοδοχείων, μπαρ, παλιές βιοτεχνίες, τουαλέτες, μέχρι διαμερίσματα ηθοποιών.
Ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στη θεατρική περίοδο που μόλις άρχισε, βλέπουμε η πολυεπίπεδη αυτή ανάπτυξη να παραμένει. Οι παραστάσεις βρίσκονται σε αρκετά υψηλό αριθμό, η ποικιλία των θεατρικών σκηνών παραμένει ενώ εξακολουθούν να ανεβαίνουν νέα ελληνικά θεατρικά έργα και να βγαίνουν συνεχώς καινούριοι ερμηνευτές.
Μια πιο προσεκτική ματιά όμως διακρίνουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου σε σχέση με την προηγούμενη. Προφανώς η κατοχή της χώρας από τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. και το Μνημόνιο δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη μια σημαντική πτυχή του πολιτισμού μας όπως είναι το θέατρο. Η έφοδος στο εισόδημα καθώς και στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, έχει καταρχάς άμεση επίπτωση στον οικονομικό προϋπολογισμό των οικογενειών και κατά δεύτερον η αύξηση της ανέχειας επηρεάζει άλλους τομείς όπως είναι οι κοινωνικές σχέσεις και ο πολιτισμός. Το ίδιο το περιεχόμενο του πολιτισμού προσαρμόζεται ή ευαισθητοποιείται από τα κυρίαρχα προβλήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία αναπτύσσεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αργεντινή, η οποία από το 2001 και μετά βίωσε την κατάρρευσή της ως συνέπεια των επιταγών του Δ.Ν.Τ., αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα θεσμοί εντασσόμενοι στην ανταλλακτική οικονομία. Το θέατρο δεν έμεινε ανεπηρέαστο από αυτό. Σε καιρούς πτώχευσης πολλές παραστάσεις στο Μπουένος Άιρες δίνονταν όχι πλέον με εισιτήρια αλλά με ανταλλαγή σε είδος κυρίως βέβαια τρόφιμα. Εξίσου σημαντική ήταν η επιρροή στην θεματολογία των έργων. Ήδη σήμερα επηρεασμένα από τη διεθνή οικονομική κρίση ευρωπαϊκά θέατρα με παράδοση και πολιτιστικό βάθος ανεβάζουν παραγωγές εμπνευσμένες από την κρίση αυτή. Έτσι κι αλλιώς η παράδοση αρκετών κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητων θεάτρων στην Ευρώπη είναι γεγονός.
Στη χώρα μας το θέατρο στον καιρό του Μνημονίου δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο. Το κόστος παρακολούθησης μιας παράστασης για μια τετραμελή οικογένεια, παραμένει αρκετά υψηλό με τον κίνδυνο του αμφιλεγόμενου αποτελέσματος. Γι’ αυτό πλέον οικογένειες στρέφονται στη λύση του πιο οικονομικού αλλά και σίγουρου κινηματογράφου αν όχι και στη λύση της ενοικίασης έργων από μαγαζιά της γειτονιάς. Έτσι με το δεδομένο αυτό οι αυξήσεις στις τιμές την φετινή χρονιά είναι ελάχιστες με ένα σημαντικό μέρος των θεάτρων να διατηρούν τις περσινές τιμές. Ένα σημαντικό μέρος έχει ήδη προσανατολιστεί στη μείωση της τιμής των εισιτηρίων παρέχοντας ειδικές προνομιακές τιμές για σχολεία, νέους, φοιτητές, ανέργους, ηλικιωμένους ενώ επανέρχεται πλέον ως θεσμός αυτός της «λαϊκής απογευματινής». Προφανώς κάποια πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν.
Όταν ξεκίνησε η οικονομική περιπέτεια της χώρας μας, αρχές αυτής της χρονιάς, σε κάποια συζήτηση ένας συνομιλητής ανέφερε ότι σε συνθήκες άγριας οικονομικής κρίσης και ανέχειας, δύο τομείς είναι αυτοί οι οποίοι σημειώνουν άνθιση. Ο ένας είναι ο τομέας του τζόγου και ο άλλος είναι ο τομέας του σεξουαλισμού. Δεχόμενος ο άνθρωπος επίθεση από την εξουσία όταν δεν μπορεί να θεωρητικοποιήσει την κατάσταση αυτή και να αντιδράσει πολιτικά είτε θα εναποθέσει τις ελπίδες του στον τζόγο είτε θα λειτουργήσει με βάση τα αρχέγονα ένστικτά του.
Συμπτωματικά ή όχι μια τέτοια τάση δείχνει να διαφαίνεται στο θέατρό μας.
Κατ’ αρχάς είναι γεγονός ότι παρατηρείται μια σημαντική αύξηση στο ανέβασμα των έργων. Ήδη μετρώντας ένα μήνα από την έναρξη της νέας περιόδου τα θεατρικά έργα που τρέχουν αγγίζουν τα 140. Όπως χαρακτηριστικά έχει ειπωθεί «ο καθένας κάνει θέατρο». Αν και υπάρχουν και κάποιες επαναλήψεις της περσινής χρονιάς η συντριπτική πλειοψηφία αφορά σε πρεμιέρες. Παρακολουθώντας την θεματογραφία τους παρατηρούμε ότι γύρω στα 20 από αυτά (δηλ. το ένα στα επτά) ασχολείται με ζητήματα ερωτισμού και σεξουαλικών σχέσεων. Από αυτά τα 4 χαρακτηρίζονται από την αναφορά τους στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Δεν γνωρίζουμε αν η άνοδος αυτή του ερωτικού θεάτρου έχει να κάνει με την προσπάθεια ενός αριθμού δημιουργών να ασχοληθούν με τη γνωριμία του ανθρώπινου σώματος ή εντάσσεται σε φαινόμενα «μαζικής κατάθλιψης» που τείνουν να εμφανίζονται σε πληθυσμιακές ομάδες υπό οικονομική και κοινωνική καταπίεση.
Έτσι κι αλλιώς είμαστε στην αρχή της θεατρικής αυτής περιόδου η οποία υποψιαζόμαστε ότι μέχρι το τέλος της θα μας επιφυλάξει αρκετές εκπλήξεις. Και βέβαια είμαστε σε αναμονή για τα κοινωνικού περιεχόμενου νέα ελληνικά θεατρικά έργα που ευελπιστούμε να προκύψουν από αυτή την κρίση και τα οποία θα έχουν να κάνουν με ζητήματα ιδιοπροσωπίας, αξιοπρέπειας και αντιστασιακού ήθους.
Δεν ξεχνάμε ότι στα κινέζικα ιδεογράμματα το ιδεόγραμμα του προβλήματος ταυτίζεται με το ιδεόγραμμα της ευκαιρίας.


Διαβάστε περισσότερα!