ΕΜΙΛΙΑ ΓΚΑΛΟΤΙ του ΓΚΟΤΧΟΛΝΤ ΕΦΡΕΜ ΛΕΣΙΝΓΚ

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΕΜΙΛΙΑ ΓΚΑΛΟΤΙ του ΓΚΟΤΧΟΛΝΤ ΕΦΡΕΜ ΛΕΣΙΝΓΚ

Ο Γκότχολντ Εφρεμ Λέσινγκ (1729-1781) υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του γερμανικού διαφωτισμού. Πολύπλευρη προσωπικότητα ο ίδιος (δημοσιογράφος, κριτικός, λογοτέχνης, φιλόσοφος, πτυχιούχος της ιατρικής), σφράγισε την εποχή του και θεωρείται από αρκετούς ως ένας από τους ιδρυτές της γερμανικής λογοτεχνίας. Με το συγγραφικό του έργο εισήγαγε την αστική τραγωδία στη γερμανική σκηνή, ερχόμενος σε ρήξη με την μέχρι τότε πρακτική της παραδοσιακής τραγωδίας, όπου το έλεος και ο φόβος υπήρξαν βασικά στοιχεία της εκ Θεού κάθαρσης. Στα κείμενά του παρουσιάζονται τα προσωπικά πάθη των ηρώων του και πιο συγκεκριμένα, εκ της θέσεώς τους, τα βάσανα της αστικής τάξης της εποχής του. Εξ ου και θεωρείται και ως ο ιδρυτής του γερμανικού αστικού θεάτρου εξαιτίας του ότι τα έργα του τόσο ως απεύθυνση όσο και ως περιεχόμενο διαπραγματεύονταν τα πάθη της συγκεκριμένης τάξης. Ουσιαστικά δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο άτομο καθώς και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη σχέση του με την εξουσία, τη συντηρητική παράδοση αλλά και την αστική ηθική. Στην κοινωνία που περιγράφει η κάθαρση και η τιμωρία δεν έρχεται από την θεία τάξη αλλά είναι ο ίδιος ο ιδιώτης ο οποίος αναλαμβάνει το καθήκον αυτό.


Η Εμίλια Γκαλότι θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες αστικές τραγωδίες του 18ου αιώνα.
Στην υπόθεση του έργου ο πρίγκιπας Έτορε διεκδικεί την Εμίλια Γκαλότι από τον μνηστήρα της κόμη Απιάνι με ένα καταστροφικό πάθος το οποίο όμως θα πληρώσει η ηρωίδα του έργου. Στήνοντας μια σειρά από συνομωσίες κατορθώνει να απαγάγει και να αιχμαλωτίσει την Εμίλια Γκαλότι. Είναι ο πατέρας της ο Οντοάρντο Γκαλότι ο οποίος θα αναλάβει την αποκατάσταση της ηθικής και της οικογενειακής τιμής και ο οποίος θα σκοτώσει τελικά την κόρη του. Η γυναικεία προσωπικότητα είναι ο άξονας πάνω στον οποίο δομείται όλο το έργο. Αυτή η προσωπικότητα από ενεργό υποκείμενο με πάθη και επιθυμίες υποβιβάζεται από τους υπόλοιπους χαρακτήρες (ανδρικούς εν προκειμένω) σε αντικείμενο. Αντικείμενο πάθους, τιμής, αποκατάστασης, «κανονικότητας». Τη στιγμή που η ηρωίδα δίνει τον δικό της αγώνα για τον αυτοπροσδιορισμό της, η κυρίαρχη ανδροκρατική κοινωνία, στέκεται απέναντί της. Ο συγκεκριμένος προβληματισμός του συγγραφέα ξεκινά ήδη από το πρώτο μεγάλο έργο του την «Μις Σάρα Σάμσον» και είναι ένας διαρκής αγώνας, στα πλαίσια του διαφωτισμού, χειραφέτησης και αυτοκαθορισμού.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ασχολείται για δεύτερη φορά με τον Λέσινγκ μετά το προ ετών ανέβασμα της «Μις Σάρα Σάμσον». Επιλέγει να προτείνει μία Εμίλια Γκαλότι σύγχρονη όχι μόνο ως προς τα κουστούμια και τη δόμηση των πρωταγωνιστών. Η οπτική του γωνία έχει επικεντρωθεί όχι στην παρουσίαση της προσωπικότητας της Εμίλια Γκαλότι, αλλά σε αυτήν του Μαρινέλι υπηρέτη και μυστικοσύμβουλου του πρίγκιπα Έτορε. Δομώντας την πρότασή του μέσα σε ένα πλαίσιο σαρκασμού ο οποίος ενίοτε φτάνει και ξεπερνά τα όρια του κυνισμού αναδεικνύει την ουσιαστική δύναμη την οποία κατέχουν οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας οι οποίοι είναι εντέλει οι ουσιαστικοί υπεύθυνοι για τα γεγονότα του έργου. Είναι αυτοί οι μηχανισμοί οι οποίοι αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τις επιθυμίες των αρχόντων πέρα από κάθε ηθικό ή νομικό φραγμό και οι οποίοι, μέσα από τις πρωτοβουλίες τις οποίες αναλαμβάνουν, αναδεικνύονται σε αυτόνομο πόλο εξουσίας έξω και πέρα από την επίσημη και γι΄ αυτό ίσως πιο επίφοβη και επικίνδυνη.
Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει το ρόλο του υπηρέτη Μαρινέλι ως τον πλέον καθοριστικό στην υπόθεση του έργου. Είναι αυτός ο οποίος τόσο έμμεσα όσο και άμεσα ουσιαστικά χειραγωγεί τον πόθο του πρίγκιπα για την Εμιλία, είναι αυτός ο οποίος προτείνει αλλά και εφαρμόζει το σχέδιο της απαγωγής, είναι αυτός ο οποίος χωρίς ηθικούς φραγμούς αλλά με την προσωπική ικανοποίηση της εξουσίας βρίσκει λύσεις για τις βρώμικες δουλειές.

Στα πλαίσια της λειτουργίας μιας κοινωνίας τα επίσημα κέντρα εξουσίας είναι αυτά τα οποία είναι υπεύθυνα για τις όποιες αποφάσεις, σωστές ή λανθασμένες, και είναι αυτές οι αποφάσεις για τις οποίες με βάση το δικαιικό σύστημα, λογοδοτούν και κρίνονται. Εκ θέσεως το νομικό και ηθικό σύστημα βάζει τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούν να κινηθούν και να δράσουν. Ανέκαθεν όμως τα κέντρα αυτά δημιουργούσαν κύκλους παραεξουσίας και παρακράτους, σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Από τον Μαρινέλι μέχρι τον Γκοτζαμάνη και από τον Τσουκάτο μέχρι τον Χριστοφοράκο, η δράση αυτών των κυκλωμάτων υπήρξε καθοριστική για τις κοινωνίες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται.
Πανίσχυρα κέντρα εκ των πραγμάτων, δεν λογοδοτούν πουθενά, λόγω του αφανούς πεδίου μέσα στο οποίο δρουν και λειτουργούν, πέρα και έξω από οποιαδήποτε επίφαση δημοκρατίας και νομιμότητας, συνιστώντας έτσι φαινόμενα συνταγματικής εκτροπής. Δρώντας στη σκιά της επίσημης εξουσίας απολαμβάνουν ασυλίας αλλά και κάλυψης στην απίθανη περίπτωση που, από σπόντα ή λόγω αδυναμίας, αποκαλύπτεται η δράση τους. Γι ΄αυτό το λόγο η ύπαρξή τους επωάζει το αυγό του φιδιού και καταδικάζει κοινωνίες στον παρασιτισμό και την παρακμή.
Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση λοιπόν ο σκηνοθέτης στο ρόλο του Μαρινέλι κατορθώνει να δώσει μια επιτυχημένη επικαιροποίηση ενός έργου του 18ου αιώνα. Την επικαιροποίηση αυτή την επιτυγχάνει χρησιμοποιώντας αρκετά ευφάνταστα ευρήματα (όχι με τόσο επιτυχία πάντα) και δημιουργεί την εντύπωση στον θεατή ότι ανεβάζει μια σύγχρονη παράσταση. Ίσως γι΄αυτό μέρος του κοινού το οποίο περίμενε ένα παραδοσιακό αστικό δράμα δυσφορεί όταν έρχεται σε επαφή με αυτή τη σύγχρονη και καινοτόμα πρόταση.
Συνεργαζόμενος με τους ηθοποιούς του κατορθώνει να αποσπάσει σημαντικές ερμηνείες με τον Μηνά Χατζησάββα να ξεχωρίζει στον «μετέωρο» και ξεπερασμένο από την εποχή του πατέρα της Εμίλια Γκαλότι αλλά κυρίως στον Μαρινέλι του Νίκου Κουρή. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός αποδίδει με εξαίσιο τρόπο τον κυνισμό του ανθρώπου που ουσιαστικά κινεί τα νήματα, έχοντας πολλά στοιχεία από την Κομέντια ντελ άρτε, κινούμενος ανάμεσα στα όρια ενός Μακιαβέλλι αλλά και ενός υπηρέτη του Γκολντόνι.

Αξίζει να σημειώσουμε δύο πράγματα. Το υπέροχο ανακαινισμένο κτίριο του Εθνικού Θεάτρου, έργο του Τσίλερ, το οποίο αξίζει κάποιος να επισκεφτεί ακόμη και εκτός παραστάσεων. Σε αίθουσές του φιλοξενούνται μία μικρή έκθεση σκίτσων κοστουμιών από προηγούμενες παραστάσεις καθώς και μία βιντεοπροβολή πάνω στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου.
Το δεύτερο που αξίζει να σημειώσουμε είναι η ανταπόκριση του Εθνικού Θεάτρου στη δύσκολη οικονομική συγκυρία της περιόδου που διανύουμε η οποία οδήγησε στη μείωση κατά 10% στις τιμές των κανονικών εισιτηρίων.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΜΙΛΙΑ ΓΚΑΛΟΤΙ του Γκότχολντ Έφρεμ Λέσινγκ
Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία-Διαμόρφωση σκηνικού χώρου Γιάννης Χουβαρδάς
Κουστούμια Ιωάννα Τσάμη
ΔΙΑΝΟΜΗ
Έτορε Γκοτσάνγκα Πρίγκιπας της Γκουαστάλα
Ακύλλας Καραζήσης

Μαρινέλι
Νίκος Κουρής

Κλαούντια Γκαλότι
Θέμις Μπαζάκα

Οντοάρντο Γκαλότι
Μηνάς Χατζησάββας

Εμίλια Γκαλότι
Αλκηστις Πουλοπούλου

Κόμης Απιάνι
Γιάννος Περλέγκας

Κόμισσα Ορσίνα
Στεφανία Γουλιώτη

Άντζελο
Παύλος Σταυρόπουλος

Πίρο
Θανάσης Ιωάννου

Μπατίστα
Κώστας Κοράκης

Διαβάστε περισσότερα!

Παρουσίαση του βιβλίου του Σπ. Κουτρούλη "Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας"

Το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, ώρα 7:30 μ.μ. παρουσιάζουν το βιβλίο του Σπύρου Κουτρούλη, "Ο Κόσμος ο μικρός, ο μέγας, Αισθητική και ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού".

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι Γιώργος Καραμπελιάς, Γιώργος Σταματόπουλος (δημοσιογράφος) και ο Σπύρος Κουτρούλης.
Διαβάστε περισσότερα!

Παρουσίαση της Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής της Σπίθας στην Αργυρούπολη

Συγκέντρωση στο Πολιτιστικό Κέντρο Αργυρούπολης

Η πρώτη δημόσια εμφάνιση της «Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής» που πλαισιώνει την «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών» του Μίκη Θεοδωράκη θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου στις 18:00 στο Πολιτιστικό Κέντρο Αργυρούπολης. (Κύπρου 68, Δημαρχείο). Στη συγκέντρωση ο Μίκης Θεοδωράκης θα αναλύσει το Ιδεολογικό Στίγμα του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών, και έχουν προσκληθεί να δώσουν το παρόν οι Επιτροπές (Σπιθών) Αττικής.


Την «Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή» αποτελούν οι:

Γιώργος Κασιμάτης, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δημήτρης Αλευρομάγειρος, αντιστράτηγος ε.α.
Νίκος Κούνδουρος, σκηνοθέτης.
Βασίλης Φίλιας, Καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Παντείου.
Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας.
Στέφανος Ληναίος, ηθοποιός.
Κώστας Ζουράρις, Καθηγητής Πανεπιστημίου Παρισίων, Πολιτειολόγος.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος, συγγραφέας.
Δημήτρης Καζάκης, Οικονομολόγος

Για το Γραφείο Τύπου Σπίθας
Διαβάστε περισσότερα!

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 6ου ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

“Η µετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε δυο οµάδες, στους ντόπιους και στους ξένους και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερµανούς και πολλές άλλες µικρές οµάδες, η κάθε µια από τις οποίες καταλαβαίνει µόνο τον εαυτό της. Για να σχηµατίσεις από όλους αυτούς ένα ενιαίο κόµµα απαιτούνται ασυνήθιστα µεγάλες δυνάµεις. Εχουµε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσµατα, αλλά η µπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιµένει υποµονετικά και αυτά τα ανοµοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι...”
(απόσπασµα από την επιστολή του ΄Ενγκελς προς τον Ζόργκε στις 2 ∆εκεµβρίου του 1893)

Ως αριστεροί πολίτες αυτής της χώρας θέλουµε να εκφράσουµε την έντονη ανησυχία µας για τις διαστάσεις που έχει λάβει τα τελευταία χρόνια το µεταναστευτικό ζήτηµα στη χώρα µας µε τους χειρισµούς της κυβέρνησης πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ, που ωθεί τη χώρα µας να γίνει το Γκουαντάναµο της Ευρώπης. Παράλληλα µας ανησυχεί και το γεγονός ότι οδηγούνται τελικά λαϊκά στρώµατα, που είναι παραδοσιακοί σύµµαχοι της Αριστεράς, σε σύγχυση, αποπροσανατολισµό και καθίστανται µε τις άστοχες ενέργειες και αντιρατσιστικών οργανώσεων εύκολο θύµα του φασισµού και του εθνικισµού.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 20 χρόνια η χώρα µας από χώρα εξαγωγής µεταναστών που ήταν τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 έχει µετατραπεί σε χώρα εισαγωγής µεταναστών, αρχικά από την Αλβανία και την Ανατολική Ευρώπη και τα τελευταία χρόνια από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Ιστορικά είναι διαπιστωµένο ότι αθρόα µεταναστευτικά ρεύµατα, όπως αυτό που παρατηρείται τα τελευταία 8 χρόνια στην χώρα µας δηµιουργούν έντονους κλυδωνισµούς στις κοινωνίες, καθώς έρχονται σε σύγκρουση όχι µόνο τα οικονοµικά συµφέροντα της ντόπιας εργατικής τάξης µε τους εισερχόµενους -όπως διεξοδικά έχουν αναλύσει σε κείµενα τους ο Μαρξ και ο Εγκελς- αλλά και τα συστήµατα αξιών και πολιτισµού, που έχουν διαµορφώσει τόσο οι ντόπιοι όσο και οι µετανάστες µέσα από το ιδιαίτερο ιστορικό τους γίγνεσθαι η κάθε οµάδα.
Παράλληλα όταν η µετανάστευση είναι αθρόα τότε το περίσσευµα των ξένων εργατών που δεν βρίσκει απασχόληση έχει να επιλέξει ανάµεσα στην εξαθλίωση και τα εγκληµατικά κυκλώµατα, κάτι που παρατηρούµε έντονα να συµβαίνει τα τελευταία χρόνια στο κέντρο και στις από χρόνια υποβαθµισµένες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Αυτή όµως η κατάσταση ουσιαστικά διαµορφώνει δύο κοινωνίες εγκλωβισµένων, αυτούς -έλληνες και ξένους- που έχουν µια δουλειά και είχαν µέχρι τώρα µια στοιχειωδώς ”αξιοπρεπή” διαβίωση και βλέπουν την περιοχή τους να κατρακυλάει στην εξαθλίωση και την ανασφάλεια λόγω εγκληµατικότητας και αυτούς από τους εισερχόµενους στους οποίους τα δουλεµπορικά κυκλώµατα είχαν υποσχεθεί τον Παράδεισο και βρίσκονται στην Κόλαση, αφού ούτε δουλειές βρίσκουν, ούτε πολιτικά δικαιώµατα έχουν, ενώ παράλληλα πλήττονται και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώµατα και η αξιοπρέπεια τους, καθώς αναγκάζονται συχνά να γίνουν όµηροι της µαφίας, ή να υφίστανται τους κάθε είδους προπηλακισµούς είτε από τους κατασταλτικούς µηχανισµούς του κράτους, είτε από τις ακροδεξιές/φασιστικές συµµορίες.
Λίγο µετά τις εκλογές ο επικεφαλής φασιστικής οργάνωσης που απέκτησε πρόσφατα και έδρα στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο σε δηλώσεις του υποστήριξε κυνικότατα ότι “αποδείχτηκε ότι όταν τα πράγµατα έξω πάνε άσχηµα εµείς θα πηγαίνουµε καλά!” Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι οι φασίστες επιδιώκουν την ενίσχυση της εξαθλίωσης. Συγχρόνως δε εκµεταλλευόµενοι την συσσώρευση των προβληµάτων που προκαλούνται από τη ραγδαία γκετοποίηση και περαιτέρω υποβάθµιση γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά, στρέφουν την οργή του κόσµου αντί για την κυβέρνηση και τα µέτρα που έχει υιοθετήσει µε την υπογραφή του του Μνηµονίου και του Κανονισµού ∆ουβλίνο 2 της ΕΕ στους ίδιους τους µετανάστες. Επιδιώκουν να αποκοµίζουν πολιτικά οφέλη, ωθώντας λαϊκά κυρίως στρώµατα προς την φασιστική τους ιδεολογία, αποπροσανατολίζοντας τα στρώµατα αυτά ως προς την διαµόρφωση των διεκδικήσεων τους, είτε πρακτικά-οικονοµικά οφέλη εµφανιζόµενοι ως σωτήρες µιας περιοχής µε τη µορφή περιπολιών και αποκοµίζοντας µίζες από τους καταστηµατάρχες και τους κατοίκους.
Σε τέτοιες συνθήκες ο φαύλος κύκλος της βίας ενισχύεται και πλέον οι συγκρούσεις φασιστών (µερίδας ελλήνων και “βολεµένων” στοιχειωδώς µεταναστών) εναντίον “παριών “µεταναστών, και “παριών “µεταναστών µεταξύ τους, µε βάση τις διαφορετικές εθνότητες, φυλές ή θρησκευτικά δόγµατα, αλλά και συγκρούσεις µεταξύ των εγκληµατικών συµµοριών γίνονται καθηµερινό φαινόµενο και οι περιοχές εξελίσσονται σε γκέτο εξαθλίωσης, εγκληµατικότητας και φασιστικής βίας και τροµοκρατίας.
Θεωρούµε λάθος την εκτίµηση που λέει ότι στις συνθήκες της αναδιάταξης του καπιταλισµού που διανύει η χώρα µας µε τους χιλιάδες άνεργους και απολυµένους, µε το κοινωνικό κράτος να πλήττεται καθηµερινά η είσοδος και νέων µεταναστευτικών ρευµάτων βοηθά στην εξάπλωση της αριστερής ιδεολογίας και των κοινωνικών αιτηµάτων της Αριστεράς. Αντίθετα εκτιµάµε ότι πολώνει την κατάσταση στα λαϊκά κυρίως στρώµατα, για τα οποία τίθεται συχνά θέµα επιβίωσης, καθώς -και πάλι σύµφωνα µε τον Μαρξ και τον Ένγκελς- σε τέτοιες περιόδους ο καπιταλισµός κοιτάζει να αυξήσει τα κέρδη του, ρίχνοντας περαιτέρω τους µισθούς και τα µεροκάµατα και αξιοποιώντας τη στρατιά των εξαθλιωµένων, που είναι έτοιµοι να δουλέψουν για µεροκάµατα πείνας στην οικοδοµή, τα καράβια, τα εργοστάσια, τις υπηρεσίες καθαριότητας και αλλού. Ωθεί δε περισσότερο τη ντόπια εργατική τάξη και το πρώτο κύµα µεταναστών, από την Αλβανία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες στην ανεργία και την εξαθλίωση, αλλά και σε ενδοταξικές συγκρούσεις, παλιά του έλληνα µε τον αλβανό και τον ανατολικοευρωπαίο, τώρα του έλληνα, του ανατολικοευρωπαίου και του αλβανού µε τον ασιάτη και τον αφρικανό.
Την ίδια ώρα εξ άλλου, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε που υιοθετούν αντίστοιχα µέτρα καπιταλιστικής αναδιάταξης έχουν οδηγήσει σε αντίστοιχη αύξηση της ανεργίας και των απολυµένων.
Παράλληλα διαθέτουν συµπαγείς µεταναστευτικές κοινότητες από χώρες του Τρίτου Κόσµου εδώ και χρόνια και παρατηρείται ήδη στις χώρες αυτές αύξηση της ακροδεξιάς και της φασιστικής δεξιάς.
Συµπερασµατικά προτείνουµε στα αριστερά κόµµατα της Ελλάδας να συζητήσουν µε τις µεταναστευτικές οργανώσεις για την διεξαγωγή µιας καµπάνιας ώστε να µην φεύγουν από τις χώρες τους άνθρωποι εξαπατηµένοι από τα δουλεµπορικά κυκλώµατα και σε συνεργασία µε τα αριστερά κόµµατα της Ευρώπης να γίνει µια πανευρωπαϊκή καµπάνια για την οικονοµική ενίσχυση των χωρών του Τρίτου Κόσµου µέσω φορολόγησης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που σε µεγάλο βαθµό ευθύνεται για την οικονοµική εκµετάλλευση εδώ και αιώνες των χωρών αυτών. Συγχρόνως να απαιτηθεί να πάψουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να στηρίζουν δικτατορικά καθεστώτα στις χώρες αυτές που αποµυζούν τους λαούς τους σε όφελος ξένων πολυεθνικών εταιρειών και του διεθνούς χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Τέλος αναφορικά µε το θέµα των προσφύγων και ειδικά τον µεγάλο αριθµό προσφύγων που δέχεται κάθε µήνα η χώρα µας από το Αφγανιστάν είναι σαφές ότι πρέπει να τους αποδοθεί το άσυλο και παράλληλα να βοηθηθούν ώστε να µετακινηθούν προς τις χώρες εκείνες (ΗΠΑ και Ευρώπης) που φέρουν το κύριο βάρος των ιµπεριαλιστικών πολέµων που διεξάγονται στις χώρες τους.
Παράλληλα στη χώρα µας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το σύνθηµα για επιστροφή των ελλήνων στρατιωτών από τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο που διεξάγεται στο Αφγανιστάν, αλλιώς είναι σαφές για τον πολύπαθο λαό αυτής της χώρας ότι αποτελούµε εχθρική για την εθνική του ανεξαρτησία χώρα.
Όσον αφορά εξάλλου µετανάστες που δουλεύουν και ζουν χρόνια στη χώρα µας, πιστεύουµε ότι πρέπει να πάρουν την άδεια παραµονής. Για τους υπόλοιπους, θεωρούµε ότι πρέπει να βρεθεί µια ευρωπαϊκή λύση στο πρόβληµα και η Ε.Ε να πάψει να χρησιµοποιεί την χώρα µας σαν “χωµατερή” ανθρώπινων ψυχών.
Για όσους πάντως παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα (ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές, ληστείες) δεν υπάρχει άλλη λύση από την απέλαση.
Με αφορµή δε τα τελευταία δραµατικά γεγονότα µε τους 300 µετανάστες απεργούς πείνας, απευθύνουµε έκκληση για µια ειρηνική διευθέτηση του προβλήµατος και παράλληλα επισηµαίνουµε τους σοβαρούς κινδύνους από µια επιχειρούµενη πόλωση της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το µεταναστευτικό ζήτηµα και την ποινικοποίηση του ίδιου του προβλήµατος.
Μία αλήθεια είναι διαχρονική• “η φτώχεια είναι η µεγαλύτερη µορφή βίας”, Μαχάτµα Γκάντι.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 6ου ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ



Διαβάστε περισσότερα!