Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Παρατηρήσεις για την ανάπτυξη του ναζισμού στα σχολεία

Γράφει ο Χ-καθηγητής [δημοσιεύτηκε στον ΠαραλληλοΓράφο]

Το φαινόμενο της ανόδου του ναζισμού σίγουρα δεν θα αντιμετωπιστεί με υστερίες. Δεν θέλω να προσθέσω ένα ακόμη τέτοιο κείμενο στη λίστα των όψιμα ανησυχούντων. Για καιρό μέσα στην Αριστερά κυριαρχούσαν λανθασμένες και επιπόλαιες απόψεις για το ζήτημα. Δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε εδώ, εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάθε μια με τον τρόπο της συνέτεινε στην υποβάθμιση του κινδύνου και στην αναβολή της συστηματικής αντιφασιστικής πάλης.
Σήμερα που φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν -λέω φαίνεται καθώς η ανικανότητα της Αριστεράς δεν σταματά να με εκπλήσσει- καταθέτω αυτό το κείμενο στο διάλογο που ανοίγει.

Διαβάστε περισσότερα!

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ Φ.Ο.Υ. - "Συνοικία το Όνειρο" 30/4/2012 και ώρα 20.00


Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την δέκατη κατά σειρά ταινία "Συνοικία το Όνειρο" (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη στις 8μμ. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το Δημήτρη Καλαντίδη  ιστορικό του κινηματογράφου 

Διαβάστε περισσότερα!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Πατρίδα είμαστε εμείς !


Το δεκάλεπτο του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές της 6ης Μάη 2012


Διαβάστε περισσότερα!

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Συζήτηση: Oι τελευταίες εκλογές της μεταπολίτευσης (26-4-12)

Εκδήλωση-συζήτηση,
 την Πέμπτη 26 Απριλίου, στις 19:30,
 με θέμα

Οι τελευταίες εκλογές της μεταπολίτευσης: προοπτικές συγκρότησης ενός αυτόνομου πόλου αντίστασης

εισήγηση: Γ. Καραμπελιάς
Στα γραφεία του Άρδην, Θεμιστοκλέους 37

Διαβάστε περισσότερα!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Χρυσή Αυγή: Για να τους αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να τους καταλάβουμε

Για να παταχθεί το φαινόμενο της χιτλερικής χρυσής αυγής θα πρέπει πριν από όλα να κατανοήσουμε τους λόγους που ένα κόμμα από το 0,29% στις προηγούμενες εκλογές αγγίζει ποσοστά του 5% στις δημοσκοπήσεις. Στα πλαίσια αυτά δημοσιεύουμε ένα κειμενάκι από την ιστοσελίδα της που θα πρέπει τουλάχιστον να προβληματίσει . Έτσι κι αλλιώς η λογική του στρουθοκαμηλισμού την οποία ακολουθεί η Αριστερά ουδέποτε απέδωσε. Τουναντίον "βοήθησε" στην άνθηση τέτοιων φαινομένων
"Να γιατί θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή!"

Διαβάστε περισσότερα!

Το ολλανδικό σοσιαλιστικό κόμμα και η μαζική μετανάστευση

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ :
Στις 12 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν τελικά οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία, σύμφωνα με τον απερχόμενο πρωθυπουργό της χώρας, Μαρκ Ρούτε. Σε ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Χάγης, ο Ρούτε τόνισε: «Φαντάζομαι ότι την Παρασκευή στο υπουργικό συμβούλιο θα ληφθεί η απόφαση να προκηρυχθούν οι εκλογές για τις 12 Σεπτεμβρίου». Ο Ρούτε παραιτήθηκε καθώς κατέρρευσαν οι διαπραγματεύσεις με τον κοινοβουλευτικό του σύμμαχο, το ακροδεξιό κόμμα του Γκερτ Βίλντερς, με αντικείμενο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Συμπληρωματικά αναφέρουμε ότι ανερχόμενη δύναμη αυτή τη στιγμή στη χώρα της τουλίπας είναι το σοσιαλιστικό κόμμα της Ολλανδίας, το οποίο είναι στην ίδια ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα με το ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφατες μάλιστα δημοσκοπήσεις το φέρνουν στην πρώτη θέση!!! Παραθέτουμε ένα παλαιότερο κείμενο που περιγράφει τις θέσεις του για τη μαζική μετανάστευση και οι οποίες παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Το ολλανδικό σοσιαλιστικό κόμμα και η μαζική μετανάστευση
  Συγγραφέας: Νιλ Κλαρκ Άρδην τ. 77
Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός είναι νεκρός ως πολιτική δύναμη, θα πρέπει να επισκεφθεί την Ολλανδία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας είναι το ανερχόμενο κόμμα της χώρας. Κέρδισαν 25 έδρες στις τελευταίες εκλογές –καταγράφοντας αύξηση 16 εδρών–, ενώ κατέγραψαν ακόμα περισσότερα κέρδη στις περσινές δημοτικές εκλογές. Τώρα, είναι το τρίτο μεγαλύτερο σε μέλη κόμμα της χώρας και μπορεί κάλλιστα να υποκαταστήσει το Ολλανδικό Εργατικό Κόμμα ως η κύρια εναλλακτική λύση έναντι των Χριστιανοδημοκρατών.

  Γιατί είναι τόσο επιτυχημένοι; Θα υποστήριζα ότι τούτο συμβαίνει διότι είναι ένα σοσιαλιστικό κόμμα και κατά συνέπεια προωθεί σοσιαλιστικές πολιτικές. Αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών, προτείνουν υψηλότερους φόρους για τους πιο πλουσίους και έχουν καταδικάσει την «κουλτούρα της βουλιμίας» που προκαλεί ένας καπιταλισμός «που βασίζεται στα αυξανόμενα μπό-νους και τα εύκολα χρήματα». Αντιδρούν στον πόλεμο, το ΝΑΤΟ και το εκκολαπτόμενο ευρωπαϊκό υπερκράτος. Το 2005 υπήρξε το μόνο αριστερό κόμμα στο ολλανδικό κοινοβούλιο που υποστήριζε το «Όχι» στο δημοψήφισμα για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Φυσικά, το γεγονός ότι διαθέτουν μια από τις πιο χαρισματικές –και φωτογενείς– Ευρωπαίες ηγέτιδες, τη 41χρονη επιδημιολόγο Άγκνες Καντ, δεν τους κάνει διόλου κακό. Μέρος της απήχησής του μεταξύ των ψηφοφόρων έχει να κάνει με τις απόψεις του πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κόμματα της αριστεράς: Αντιτίθεται στη μετανάστευση μεγάλης κλίμακας. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα προσεγγίζει την «ελεύθερη μετακίνηση της εργασίας» ως κομμάτι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης –κάτι που ωφελεί τις μεγάλες εταιρείες και όχι τους απλούς ανθρώπους. Η αντίθεσή τους στη μετανάστευση δεν βασίζεται στον ρατσισμό –όπως συμβαίνει με την περίπτωση του BNP και άλλων ακροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης– αλλά στη σοσιαλιστική του ιδεολογία. Μια πρόσφατη έκδοση του Σοσιαλιστικού Κόμματος υποστήριζε ότι η μετανάστευση των εργατών στα πλαίσια της Ε.Ε. «οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων, αλλά και τον ανταγωνισμό των διαφορετικών ομάδων εργατών στα πλαίσια της Ε.Ε.». Αντί να φωνάζει υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης, όπως κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα της Ευρώπης, το Σοσιαλιστικό Κόμμα προωθεί πολιτικές «που θα καταστήσουν μη αναγκαία τη μετανάστευση», ενώ καλεί την Ε.Ε. να προσανατολίσει τους πόρους της προς τις φτωχότερες περιοχές της ηπείρου, ώστε αυτές να μπορούν να αυτοπροστατευτούν. Το Σοσιαλιστικό κόμμα υποστηρίζει ότι η μετανάστευση είναι ένα στρατήγημα των καπιταλιστών για να μειώσουν τους μισθούς. Η αντίθεση του Σοσιαλιστικού Κόμματος προς τη μετανάστευση μεγάλης κλίμακας δεν είναι τωρινή. Κατά τη δεκαετία του 1980, η μπροσούρα του κόμματος με τίτλο, «Ξένοι Εργάτες και Κεφάλαιο», κατήγγειλε τη μετανάστευση ξένων εργατών στην Ολλανδία, ως μια καπιταλιστική στρατηγική για τη μείωση των μισθών και τη διάρρηξη της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Η θέση αυτή απέχει έτη φωτός από εκείνες της βρετανικής αριστεράς, η οποία –παρά τα αδιάσειστα στοιχεία ότι η μετανάστευση μεγάλης κλίμακας όντως μειώνει τους μισθούς– υποστηρίζει μια πολιτική ανοιχτών συνόρων. Με το να υποστηρίζει τέτοιες θέσεις, δεν ευθυγραμμίζεται μόνον με τη θέληση των μεγάλων εταιρειών, που για προφανείς λόγους αποδέχονται την εισαγωγή χαμηλόμισθων εργατών στην αγορά εργασίας· προωθούν επίσης μια αντιδημοφιλή σε πάρα πολλά τμήματα του εκλογικού σώματος πολιτική, η οποία θα καταστεί ακόμα περισσότερο απωθητική, καθώς η ανεργία αυξάνεται. Η επιτυχία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ολλανδίας αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλές ψήφοι που μπορούν να κερδηθούν από ένα αυθεντικά αριστερό κόμμα που έχει το κουράγιο και τη λογική να αντιπαρατεθεί στη μετανάστευση μεγάλης κλίμακας πάνω σε μια μη ρατσιστική, αντικαπιταλιστική βάση.

Νιλ Κλαρκ εφημερίδα First Post, 24/11/08

Διαβάστε περισσότερα!

Η Μπαρτσελόνα και το σοσιαλιστικό ποδόσφαιρο

Από την ΕΠΟΧΗ της 8/4/12 :

Του Θωμά Τσαλαπάτη

«Μια μέρα θα μιλάμε στα παιδιά μας για την Μπαρτσελόνα, με τον ίδιο τρόπο που οι πατεράδες μας μας μίλαγαν για τον Άγιαξ όταν ήμαστε μικροί» μου έλεγε ένας φίλος μετά τον περσινό τελικό του champions league. «Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του 70;», αναρωτιόταν σε ένα άρθρο του για τον Άγιαξ, γραμμένο το 1984, ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Νομίζω πως σήμερα, μετά και τις φετινές εμφανίσεις της Μπαρτσελόνα, μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά. Ψηλαφώντας τους δεσμούς του χρόνου, ψάχνοντας την καταγωγή του όμορφου παιχνιδιού της καταλανικής ομάδας, τη σημασία της ομαδικότητας και τη μεταμόρφωση της τακτικής σε ομορφιά, πολλαπλές συγγένειες μας φέρνουν πίσω στο παιχνίδι τον Ολλανδών. Και γυρνώντας λίγο πιο πίσω καταλήγουμε σε ένα ίσως απρόσμενο προπάτορα. Το «σοσιαλιστικό ποδόσφαιρο», των «πανίσχυρων Μαγιάρων», της εθνικής Ουγγαρίας κατά τη δεκαετία του 1950.




Διαβάστε περισσότερα!

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

ΣΥΡΙΖΑ: Η Τουρκία να φύγει από την Κύπρο

«Η Τουρκία δεν θα μπει στον 21ο αιώνα αν δεν φύγει από την Κύπρο».

Τη θέση ότι «η Τουρκία δεν θα μπει στον 21ο αιώνα αν δεν αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων και δεν φύγει από την Κύπρο, ανεξάρτητη χώρα – μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., όπου διατηρεί στρατεύματα κατοχής από το 1974», εξέφρασε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στην Αθήνα για την 97η επέτειο της γενοκτονίας των Αρμενίων, ο Πάνος Τριγάζης, υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Αθηνών, που εκπροσώπησε τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα.

  Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Τριγάζης προσερχόμενος στην εκδήλωση «η γενοκτονία των Αρμενίων, το 1915, έχει πλήρως επιβεβαιωθεί από την ιστορική έρευνα και έχει αναγνωριστεί από τα κοινοβούλια πολλών χωρών του κόσμου και το Ευρωκοινοβούλιο. Η εμμονή της κυβέρνησης Ερντογάν στη μη αναγνώριση της γενοκτονίας αυτής από το σύγχρονο τουρκικό κράτος δεν συμβιβάζεται με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας ούτε τις διακηρύξεις περί «μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας με τις γειτονικές χώρες». Η Τουρκία δεν θα μπει στον 21ο αιώνα αν δεν αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων και δεν φύγει από την Κύπρο, ανεξάρτητη χώρα – μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε., όπου διατηρεί στρατεύματα κατοχής από το 1974».

www.kathimerini.com.cy με πληροφορίες από ΚΥΠΕ

Διαβάστε περισσότερα!

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Μνήμες Αντίστασης : ΦΟΥ, "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ" 23/4/2012 και ώρα 20.00

Συνεχίζεται η λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης του ΦΟΥ με την ένατη κατά σειρά ταινία "ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ" της Αλίντας Δημητρίου στις 8μμ.

Το Σάββατο 21 Απριλίου συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εκδήλωση του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών. Η ιστορική μνήμη είναι το χώμα στο οποίο ανθίζουν οι αγώνες και οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού. Στα πλαίσια αυτά το Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού διοργανώνει τη Δευτέρα 23 Απριλίου και ώρα 8:00 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεών του εκδήλωση-προβολή της ταινίας της Αλίντας Δημητρίου "Τα κορίτσια της βροχής". Η ταινία διαπραγματεύεται τον αντιστασιακό αγώνα των γυναικών κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ντοκιμαντέρ| Ελλάδα | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120΄ | Digital Beta
Σενάριο – σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαΐδου Λήψη επικαίρων: Ευαγγελία Γούλα Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαΐδου Μοντάζ: Αλίντα Δημητρίου Επιμέλεια μοντάζ: Απόστολος Αγρογιάννης

Με την ταινία Τα κορίτσια της βροχής ολοκληρώνεται η τριλογία για τη συμμετοχή της Γυναίκας στους πολιτικούς αγώνες κατά το δεύτερο μισό του αιώνα που μας πέρασε. Μια συμμετοχή που έχει αποσιωπηθεί. Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους. Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία. Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα κορίτσια της βροχής θεωρούν, μάλιστα, τον εαυτό τους συνέχεια των Γυναικών της Εθνικής Αντίστασης. Μια από αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Βιογραφικό

Η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 ως το 1994 έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 -2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Το 2008 ξεκίνησε την τριλογία για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες με τα ντοκιμαντέρ:
2008: «Πουλιά στο βάλτο» (104 min.) – (Κατοχή) Έχει τιμηθεί με εφτά βραβεία και από μια κόπια βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας, στα ΓΑΚ της Σπάρτης, στα ΓΑΚ του Ναυπλίου.
2009: « Η ζωή στους βράχους» (100 min.) – (Δημ. Στρατός & Εξορία) Έχει τιμηθεί με ένα βραβείο
2011: «Τα κορίτσια της βροχής» (120 min.) – (Επταετία).


Διαβάστε περισσότερα!

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μήνυμα Γλέζου στον Μελανσόν με άρωμα Ελλάδας και Ιστορίας

Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς συνδέει την Μασσαλία, ελληνική αποικία της αρχαιότητας, με την Ευρώπη που ονειρεύεται η Αριστερά και εμψύχωσε τον υποψήφιό της για την επερχόμενη αναμέτρηση
Στο κείμενο, που τιτλοφορείται «Ανοιχτό γράμμα του Μανώλη Γλέζου στον υποψήφιο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζαν-Λικ Μελανσόν, αναφέρονται τα εξής:

Επέλεξες από τα λιμάνια της Μεσογείου, να απευθύνεις τη μεγαλειώδη προεκλογική σου ομιλία σε πάνω από 120 χιλιάδες πολίτες, από τη Μασσαλία. Την κατεξοχήν πόλη της πολυμορφίας, του πολύχρωμου, της αναίδειας στην εκάστοτε εξουσία, της πόλης που κτίστηκε σε μια ένωση διαφορετικών. «Η Μασσαλία ήταν και είναι μια αποθήκη Ιστορίας, όπως άλλωστε όλα τα μεγάλα λιμάνια του κόσμου», έλεγε πρόσφατα άλλο ένα γνήσιο τέκνο της πόλης, ο Γαλλοαρμένιος σκηνοθέτης Ρομπέρ Γκεντιγκιάν.
Πριν από 2.600 χρόνια ο θαλασσινός Πρωτέας από τη Φώκαια συναντούσε κατά την περιδιάβασή στη λεκάνη της Μεσογείου προς αναζήτηση και δημιουργία εμπορικών κόμβων, την Γκιπτίς, την κόρη ενός φυλάρχου στον κόλπο του Λακιντόν. Το ζευγάρωμά τους έβαλε τα θεμέλια της «πιο γαλλικής από τις πόλεις της Δημοκρατίας μας», όπως εύστοχα είπες, υπογραμμίζοντας ότι «η τύχη μας είναι η μείξη», η διασταύρωση, η επικοινωνία. Ακριβώς δηλαδή τα χαρακτηριστικά της Μασσαλίας αλλά παράλληλα και όλων, εκείνων που αισθάνονται και άνθρωποι της γης τους και πολίτες του κόσμου.
Εκείνων που πράττουν και σκέφτονται με ορίζοντες ανοικτούς προς το μέλλον, επιχειρώντας να ανιχνεύσουν το παρόν των λαών, χωρίς να μένουν προσκολλημένοι στα εργαλεία του χθες, αλλά επιχειρώντας να διαμορφώσουν αυτά του σήμερα. Εκείνων που αναζητούν τον πλούτο όχι στα χρηματιστήρια, τις αγορές ή το παγκοσμιοποιημένο χρήμα, μέσα από δήθεν αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα, αλλά που θέλουν να δώσουν την εξουσία στον ίδιο το λαό να την ασκήσει. Σήμερα, που οι καπιταλιστικές βεβαιότητες σαρώνονται από την κρίση, τα αιτήματα για άμεση δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία αποκτούν τεράστια επικαιρότητα.
Άμεση δημοκρατία για την πραγματική εξουσία του λαού, εθνική ανεξαρτησία για την απαλλαγή της Ευρώπης από την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Δύο ζητήματα που συστηματικά προβάλλεις, και από τη Μασσαλία και από τη Βαστίλη, βάζοντας τις βάσεις για μια πραγματική αναγέννηση της Αριστεράς, ακριβώς εκείνης που «δεν συμβιβάζεται και βάζει τα όνειρά της πολύ ψηλά». Το κάλεσμά σου για την «εξέγερση των πολιτών» με στόχο τη δημιουργία μιας «Κοινωνικής Δημοκρατίας» αποτελεί ένα βήμα προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας κατά της σημερινής δικτατορίας των αγορών και των αριθμών, της βίας και της τρομοκρατίας. Ένα βήμα ακριβώς στο πνεύμα του ψηφίσματος των Κορυσχάδων («Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, και ασκούνται από τον ίδιο τον λαό») αλλά και του συντάγματος τ' Απεραθιού.
Η Γαλλία, είπες, «δεν είναι ένα δυτικό έθνος αλλά ένα παγκόσμιο έθνος, που η κοιτίδα του βρίσκεται στη Μεσόγειο», απορρίπτοντας την παραφροσύνη της σύγκρουσης των πολιτισμών και δείχνοντας το δρόμο της αυτονόμησης της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ευρώπης όλης από τα υπερατλαντικά κέντρα.
Και όλα τούτα δεν πρόκειται για λόγια του αέρα. Λόγια προεκλογικά. Η προεκλογική σου εκστρατεία δεν είναι εκστρατεία των γραφείων, των συνδυασμών στο χαρτί, μίας ή δύο έξυπνων φράσεων. Είναι εκστρατεία έμπνευσης αλλά και πρότασης. Καταγγελίας αλλά και προοπτικής. Ονείρου αλλά και ρεαλισμού.
Έχεις καταφέρει Ζαν Λικ μέσα σε λίγες ημέρες να φέρεις την Αριστερά, και όχι μόνο τη γαλλική, εκεί όπου όφειλε να είναι εδώ και καιρό: Στη θέση του μπροστάρη των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, δίνοντας όμως παράλληλα συγκεκριμένη, χειροπιαστή προοπτική. Επέλεξες, όχι τυχαία, να συμπυκνώσεις την ουσία της πρότασής σου σε μια ομιλία από την πόλη της Μασσαλιώτιδας, από την πόλη που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το «πιστεύω» του σημερινού αριστερού: την πόλη του ανοίγματος και της γνώσης που προήλθε και από τους ξένους, τους Άραβες, την πόλη της σύνθεσης, την πύλη εισόδου, που πλούτισε μια στέρφα γη. Ιδανικός συνδυασμός για μια Αριστερά που επιμένει στις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, κάνει επίκαιρη και αναγκαία την Επανάσταση των Πολιτών!
Ας είναι η επόμενη Κυριακή το ξεκίνημα μιας νέας πορείας για μια νέα Αριστερά, για τους λαούς!

Διαβάστε περισσότερα!

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ


ΕΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΩΣ ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΤΩΝ

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ


Στη μνήμη του 77χρονου αυτόχειρα της Πλατείας Συντάγματος.


Α. «Γι΄ αυτό σε θάνατο θα καταδικαστείς, Τζίμμυ Μάχονυ.
Για έλλειψη χρημάτων
Αυτό είναι το πιο μεγάλο έγκλημα
Που απαντάται στον πλανήτη.»
Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ, του Μπ. Μπρεχτ (εκδόσεις Νεφέλη σελ. 92.)

Το 1929 ήταν μια χρονιά μεταίχμιο για τη νεόκοπη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ύστερα από μια περίοδο σημαντικών επιτευγμάτων στον τομέα της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών, τα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είχαν ήδη να κτυπούν την ευάλωτη δημοκρατία. Η ανεργία ολοένα και μεγάλωνε, η πείνα σαν φάντασμα είχε αρχίσει να απλώνεται πάνω από την κοινωνία, η διαφθορά κυριαρχούσε. Όλα αυτά κλόνιζαν το εποικοδόμημα του πολιτικού συστήματος. Την ίδια στιγμή το ναζιστικό κόμμα είχε αρχίσει να εδραιώνεται κατέχοντας θέσεις σε δημοτικά συμβούλια, καλλιτεχνικούς οργανισμούς, πανεπιστήμια, στο ίδιο το κοινοβούλιο εντέλει.
Το Φεβρουάριο του 1931 ο Αδόλφος Χίτλερ θα πάρει τη γερμανική υπηκοότητα και με τον τρόπο αυτό ο δρόμος για την προεδρία του Ράιχ είναι πλέον ορθάνοιχτος.

Στο μεσοδιάστημα των δύο αυτών χρόνων, στις 9 Μαρτίου του 1930, θα δοθεί η επίσημη πρεμιέρα του «Μαχαγκόνυ» . Διαισθανόμενος ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το κλίμα της εποχής αλλά και την επαπειλούμενη κυριαρχία των ναζιστών, αρθρογραφούσε συχνά-πυκνά καταγγέλλοντας τα επικίνδυνα φαινόμενα. Ακόμα περισσότερο αγωνιζόταν μέσω της τέχνης να αποτρέψει την κυριαρχία του ολοκληρωτισμού και τον πόλεμο, ο οποίος ερχόταν.
Στα πλαίσια αυτά συγγράφει, αμέσως μετά την «Όπερα της πεντάρας», την τρίτη του όπερα «Μαχαγκόνυ», ένα έργο άκρως πολιτικό, αντικαταναλωτικό όσο και αντικαπιταλιστικό. Η έμπνευσή του δεν εξαντλείται στο προωθημένο λιμπρέτο αλλά εξαπλώνεται και στη φόρμα της όπερας την οποία μέσω ριζοσπαστικών καινοτομιών μετατρέπει από δραματική σε επική έχοντας σαν απώτερο σκοπό την αποδόμησή της. Επιθυμία του είναι το ξεπέρασμα της παλιάς τέχνης και η δημιουργία μιας νέας για όλη την κοινωνία. Γι αυτό και η ιδέα του έχει να κάνει με τη δραστική, αυτόνομη παρουσία τόσο της μουσικής του Βάιλ όσο και των αυτόνομων προβολών του Νέερ στο εικαστικό τμήμα, ούτως ώστε μαζί με τη δυναμική του κειμένου να μπουν τα θεμέλια ενός καινούριου είδους.


Β. «Όσο γαστριμαργική κι αν είναι η Μαχαγκόνυ – ακριβώς τόσο γαστριμαργική όσο πρέπει να είναι μια όπερα - , ωστόσο έχει ήδη μια λειτουργία μεταβολής της κοινωνίας. Θέτει ακριβώς υπό συζήτηση το καταναλωτικό, επιτίθεται στην κοινωνία που χρειάζεται τέτοιες όπερες. Σα να λέμε εξακολουθεί να κάθεται μεγαλοπρεπώς στο ίδιο κλαδί, αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει να το πριονίζει λιγάκι»
Ο ΜΠΡΕΧΤ ερμηνεύει ΜΠΡΕΧΤ (εκδόσεις Νέα Σύνορα σελ. 91)

Το κείμενο αυτό καθεαυτό ασκεί έντονη κριτική στον καταναλωτισμό και στην κυριαρχία του χρήματος πάνω σε κοινωνία, θεσμούς, ανθρώπινες σχέσεις. Ο συγγραφέας προσπαθούσε σε πνευματικό επίπεδο να αναδομήσει το πεδίο της όπερας και ταυτόχρονα να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των θεατών. Χώρος δράσης είναι η πόλη Μαχαγκόνυ, Πόλη του Χρυσού, του χάους και της ατομικιστικής αναρχίας και κατά συνέπεια πόλη της αυτοκαταστροφής και του θανάτου, χτισμένη σε μια έρημο σηματοδοτώντας το εργοστάσιο ονείρων του καπιταλισμού (Ε. Βαροπούλου από το πρόγραμμα της παράστασης). Η σκηνή στο 13ο μέρος, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του έργου, όπου ο Φαγάς τρώει μέχρι θανάτου, όταν την ίδια στιγμή η πείνα επικρατεί. Έτσι ο Μπρεχτ προσπαθεί να προκαλέσει και να σοκάρει τους θεατές παραθέτοντάς τους στο θάνατο από πείνα, ένα θάνατο από υπερφαγία. Γι αυτό και συνάντησε στη σύντομη σχετικά πορεία του τη χρονιά που πρωτοανέβηκε τις έντονες αντιδράσεις τόσο ανθρώπων οι οποίοι κυριαρχούσαν στα καλλιτεχνικά πράγματα όσο και των οπαδών του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού.
Οι πρώτοι προσπάθησαν είτε να απαγορεύσουν εντελώς το ανέβασμα του έργου, είτε να πετύχουν τη λογοκρισία κάποιων σκηνών, πράγμα το οποίο δυστυχώς και κατάφεραν σε παραστάσεις που δόθηκαν ανά τις πόλεις της Γερμανίας. Ακόμα κι έτσι όμως οργανωμένες ομάδες τραμπούκων συστηματικά γιουχάιζαν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, φτάνοντας κάποιες φορές να προσπαθούν να τις ματαιώσουν χρησιμοποιώντας μέχρι και αμπούλες βρώμας.
Στις μέρες μας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στις παραστάσεις που δόθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής όχι μόνο τα εισιτήρια ήταν εξόχως ακριβά φτάνοντας στην τιμή των 65 και 95 ευρώ, αλλά επίσης μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ανάμεσα στους θεατές και επιφανείς εκπροσώπους της διαπλοκής στον οικονομικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό τομέα. Η ειρωνεία της ιστορίας. Μπορεί ο Μπρεχτ να έγραφε ότι «η όπερα Μαχαγκόνυ γράφτηκε το 1928/29. Στις κατοπινότερές μου εργασίες έγιναν προσπάθειες να τονισθεί όλο και πιο έντονα το διδακτικό σε βάρος του γαστριμαργικού. Δηλαδή από το μέσο απόλαυσης να αναπτυχθεί το αντικείμενο διδασκαλίας και ορισμένα ινστιτούτα να αναδομηθούν από τόποι διασκέδασης σε εκδοτικά όργανα» (ό.π. σελ. 91) όμως το Μέγαρο Μουσικής κατόρθωσε να αφοπλίσει την επική και αντικαπιταλιστική πρόθεση του συγγραφέα.


Γ. «Στις μέρες μας, όπως και τότε, στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, η μεγάλη ευθύνη των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών είναι να δείξουμε στους απελπισμένους ανθρώπους δρόμους για την έξοδο από την καταστροφή….. μια επιτυχημένη καλλιτεχνική διαχείριση μπορεί να βασιστεί μόνο στην επιστροφή σε κείνα που μας δίδαξαν οι Έλληνες σχετικά με τη λειτουργία και την οργάνωση του θεάτρου μέσα στην πόλιν»
Ζεράρ Μορτιέ καλλιτεχνικός διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης.

Η συγκεκριμένη παράσταση ανέβηκε σε σκηνοθεσία της καταλανικής θεατρικής ομάδας «Φούρα ντελς Μπάους» και παραγωγή του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης το Σεπτέμβρη του 2010. Η συγκεκριμένη εκδοχή κατόρθωσε να δώσει το καίριο στίγμα μιας κατάστασης που κυριαρχεί στο δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Μάλιστα λειτούργησε προφητικά μιας και λίγους μήνες μετά θα ξεσπούσε στην πλατεία της Πουέρτα ντε Σολ, λίγες εκατοντάδες μέτρα από το θέατρο, το κίνημα της «15 Μάρτη», γνωστού σε μας ως κίνημα των Αγανακτισμένων. Στη σκηνοθετική αυτή πρόταση η κυριαρχούμενη από το χρήμα πόλη-παγίδα Μαχαγκόνυ, όχι μόνο παράγει ένα προϊόν αντάξιο της ίδιας, τα σκουπίδια, αλλά μετατρέπει και τους ίδιους τους ανθρώπους της σε εμπόρευμα, αντικείμενο, σκουπίδι επίσης. Και αυτό το άρωμα της δυσοσμίας που αναδύεται από μια πόλη-χωματερή φτάνει πολύ πετυχημένα στα ρουθούνια των θεατών. Όσο και αν η «αποδομητική» αυτή όπερα δεν αποδίδεται ισοβαρώς, η σκηνοθεσία κατορθώνει να αποδώσει με το μέγιστο δυνατόν τρόπο το επικό μέρος της, διαχειριζόμενη άκρως επιτυχημένα την κίνηση του πλήθους των ηθοποιών εκμαιεύοντας από αυτούς τη δυναμική η οποία υποβόσκει στο κείμενο. Ειδικά με την τελευταία σκηνή της όπερας όπου οι κάτοικοι της πόλης σε πορεία διεκδικούν με πανό δικαιώματα όπως «για την ελευθερία των πλουσίων», «για την άδικη κατανομή των επίγειων αγαθών», «για το μεγαλείο της ρύπανσης», «για την αθανασία της παλιανθρωπιάς» μέσα σε ένα περιβάλλον που φλέγεται και μια πόλη που καταρρέει, επέρχεται η επιτυχημένη ολοκλήρωση του έργου. Η κόλαση (του καπιταλισμού) είναι εδώ.

«Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» των Βάιλ/Μπρεχτ
Συνεργασία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης
Όπερα σε τρεις πράξεις
Στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους
Παραγωγή του Βασιλικού Θεάτρου της Μαδρίτης (2010)
Πρεμιέρα: Μαδρίτη, Βασιλικό Θέατρο, 30 Σεπτεμβρίου 2010
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης ανήκουν στο Βασιλικό Θέατρο
Σκηνοθεσία: Φούρα ντελς Μπάους (Άlex Ollé & Carlus Padrissa)
Σκηνικά: Alfons Flores
Κοστούμια: Lluc Castells
Σχεδιασμός φωτισμών: Urs Schoenbaum
Φωτισμοί παράστασης: Georg Veit
Μετάφραση λιμπρέτου: Ελένη Βαροπούλου

ΛΕΟΚΑΝΤΙΑ ΜΠΕΓΚΜΠΙΚ: Jane Henschel
ΦΑΤΤΥ Ο ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΟΣ: Donald Kaasch
ΜΩΥΣΗΣ ΤΡΙΑΔΑΣ: Huub Claessens
ΤΖΕΝΝΥ ΧΙΛΛ: Elzbieta Szmytka
ΤΖΙΜ ΜΑΧΟΝΥ: Franco Farina
ΜΠΙΛ Ο ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ: Χάρης Ανδριανός
ΤΖΟ Ή ΚΑΙ ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ: Τάσος Αποστόλου
6 κορίτσια του Μαχαγκόννυ: Στελίνα Αποστολοπούλου,
Μελίνα Πασχαλίδου, Ρόζα Πουλημένου, Κατερίνα Ρούσσου,
Άρτεμις Μπόγρη, Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα & Χορωδία της ΕΡΤ
Διεύθυνση χορωδίας: Δημήτρης Μπουζάνης
Μουσική διεύθυνση:Νίκος Τσούχλος
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασιλίσσης Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα

Διαβάστε περισσότερα!

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ Ή ΑΝΑΔΟΧΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ;


Το τελευταίο χρονικό διάστημα εξαιτίας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία και η οποία αγγίζει τα όρια της πενίας λόγω των αλλεπάλληλων μνημονίων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, οι δήμοι, εκόντες- άκοντες, δραστηριοποιούνται πλέον έντονα στο πεδίο της κοινωνικής παρέμβασης. Ολοένα και περισσότεροι από αυτούς λειτουργούν εστίες αλληλεγγύης, κοινωνικά παντοπωλεία, δημοτικά ιατρεία και φαρμακεία, υπηρεσίες διανομής συσσιτίων. Ακόμη περισσότερο συμμετείχαν και συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα «χωρίς μεσάζοντες» διανέμοντας μια σειρά τροφίμων όπως είναι το λάδι, τα όσπρια, οι πατάτες, τα φρούτα κ.ά. Μπροστά σε αυτό το διογκούμενο κύμα κοινωνικής παρέμβασης το οποίο ξετυλίγεται από τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, η κυβέρνηση παρενέβη έχοντας όμως περισσότερο τη λογική της ασπιρίνης παρά αυτή της εξάλειψης της αρρώστιας.


Συγκεκριμένα στις 13 Μαρτίου ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργος Κουτρουμάνης ανακοίνωσε τη δημιουργία Εθνικού Δικτύου Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης για την κοινωνική ένταξη και την ενδυνάμωση των ευπαθών κοινωνικά ομάδων.
Στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία δικτύου «ψυχοκοινωνικής και υλικής υποστήριξης» το οποίο θα λειτουργήσει σε 40 δήμους σε όλη την Ελλάδα με πληθυσμό πάνω από 80.000 κατοίκους. Ειδικότερα για το λεκανοπέδιο Αττικής, δίνεται η δυνατότητα υποβολής προτάσεων για όμορους δήμους, οι οποίοι συγκεντρώνουν αθροιστικά πληθυσμό πάνω από 80.000 κατοίκους.
Στο δίκτυο θα ενταχθούν 8 κατηγορίες Κοινωνικών Δομών (κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία, ανοικτά κέντρα ημερήσιας υποδοχής αστέγων, τράπεζες χρόνου, δημοτικοί λαχανόκηποι, υπνωτήρια, δομές παροχής συσσιτίων και γραφεία διαμεσολάβησης).
Στο πλαίσιο του δικτύου θα δημιουργηθούν περίπου 300 δομές, στις οποίες θα προσληφθούν άνεργοι έως 30 ετών για διάστημα 24 μηνών, ενώ το κόστος, 40 εκατ. ευρώ, θα καλυφθεί από το ΕΣΠΑ
Αναλυτικά στόχοι του Δικτύου είναι:
α) Η ενίσχυση και υποστήριξη των ατόμων που ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού, ιδιαίτερα των αστέγων και όσων βρίσκονται σε κατάσταση φτώχειας, ή απειλούνται από αυτή.
β) Η δημιουργία θέσεων απασχόλησης για τους άνεργους νέους, στους οποίους τα ποσοστά ανεργίας είναι ιδιαίτερα υψηλά.
γ) Η ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνικών φορέων για την ενεργό συμμετοχή τους στο Δίκτυο.
Δικαίωμα υποβολής Σχεδίων Δράσης έχουν Φορείς Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, όπως:
Σωματεία, Ιδρύματα, Εταιρίες Αστικού Δικαίου, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις και Επαγγελματικές Ενώσεις, που, ως Δικαιούχοι θα έχουν τη συνολική ευθύνη εκτέλεσης του Σχεδίου Δράσης,
Οι Δικαιούχοι φορείς συμπράττουν με:
α) Οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης α’ βαθμού και τα νομικά τους πρόσωπα
β) Νομικά πρόσωπα δημοσίου, ή ιδιωτικού δικαίου που νομίμως υλοποιούν δράσεις κοινωφελούς χαρακτήρα.
Μια προσεκτική ματιά στο πρόγραμμα αυτό δείχνει ότι ενώ η αναγκαιότητα των ημερών είναι η ανάληψη θεσμοθετημένου ρόλου από την τοπική αυτοδιοίκηση για την άρθρωση συγκροτημένων κοινωνικών δομών, η κυβέρνηση επιλέγει την με ξένα λεφτά (βλέπε ΕΣΠΑ ) επιχορήγηση δράσεων για περιορισμένο χρονικό διάστημα (βλέπε 24 μήνες), αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα της ανέχειας, η οποία χαρακτηρίζει συνεχώς μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού, επιπόλαια και καταφανώς επιφανειακά. Ακόμη χειρότερα η κυβέρνηση εμμένει στη λογική της διαμεσολάβησης επιλέγοντας η άρθρωση της όποιας κοινωνικής δράσης να γίνεται μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων, εταιρειών και ιδρυμάτων καταδεικνύοντας ότι η εφαρμογή του Καλλικράτη ως αποκέντρωση του κράτους, με τον πρώτο λόγο στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης δεν ήταν παρά μια φτηνή δικαιολογία. Όμως η αναγκαιότητα των καιρών επιβάλλει, τώρα περισσότερο παρά ποτέ, τη θεσμοθέτηση του κοινωνικού χαρακτήρα του πρώτου βαθμού αυτοδιοίκησης και την δυνατότητα ανάληψη των όποιων κοινωνικών παρεμβάσεων απευθείας από τους Δήμους. Αυτό θα συνιστούσε από μόνο του αναβάθμιση του ρόλου των ΟΤΑ.
Ήδη είναι εμφανείς οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Δήμοι από τη λειτουργία του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ. Κάθε παρέμβασή τους μπορεί να υλοποιηθεί μόνο στα περιοριστικά πλαίσια του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, αποκλειστικά με βάση το άρθρο 101 ή με το άρθρο 8 του νομοσχεδίου που κατατέθηκε στη Βουλή για ψήφιση την 26/3/12 που αφορά τις αρμοδιότητες των Δήμων και των Περιφερειών.
Σε στιγμές κρίσης προφανώς κάθε μέτρο πρόνοιας το οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα επιβίωσης της ελληνικής οικογένειας, είναι καλοδεχούμενο αρκεί να είναι ουσιαστικό και όχι περιστασιακό ή σαθρό .
Το ερώτημα όμως και η πρόκληση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση παραμένει: θα διεκδικήσει το θεσμοθετημένο ρόλο που της αναλογεί, θα διεκδικήσει ως κίνημα την εξάλειψη της αρρώστιας ή θα μείνει στην επιλογή της ασπιρίνης;

Διαβάστε περισσότερα!