Αραθα μάραθα αχαρα

Είναι αλήθεια ότι την φετεινή χρονιά η φιλολογία περί παρελάσεων (φιλολογία που ως εμμονή διατηρείται από μερίδα της Αριστεράς) κόπασε κάπως. Το ιστολόγιο έχει ξεκάθαρα τοποθετηθεί επί του θέματος, ενίοτε όμως θα αναρτά σημαντικές τοποθετήσεις επί του συγκεκριμμένου, όπως σήμερα που παραθέτουμε κείμενο του Στάθη (Σταυρόπουλου) από την Ελευθεροτυπία της 26/3/09,

«Νομίζων ότι παρέχω χρησιμώτατον ανάγνωσμα εις πάντα φιλαναγνώστην και φιλίστορα, μάλιστα δε εις τους ιδιαίτερον περί την μελέτην της ιστορίας του Εθνικού ημών αγώνος ασχολουμένους, αγγέλλω την προσεχή έκδοσιν του πολυτίμου συγγράμματος του Γόρδωνος κατά μετάφρασιν φιλοτεχνηθείσαν χάριν εμού υπό του εξόχου λογίου φίλου μου κ. Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, βαθέως γνώστου της Αγγλικής γλώσσης και αριστοτέχνου χειριστού της Ελληνικής».
Αγγελία του Γιάννη Βλαχογιάννη για τη μετάφραση της Ιστορίας του Θωμά Γόρδωνος (σ.σ.: Τόμας Γκόρντον, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»)

...............................

Ετσι, για την ιστορία και χάριν Σπαρτιατών φίλων καθώς κι ενός Θεσσαλονικέως, που κόσμησαν της δικής μου ψυχής το ψαλτήρι, αυτήν την εθνική επέτειο...

Γενικώς χλωμά γιορτάζουμε τα τελευταία χρόνια τις κοινές μας γιορτές (ήγουν τις εθνικές, τις γιορτές του αυτεξούσιου και του συνανήκειν) και πιο χλωμά απ' όλους η Αριστερά; Γιατί;

Επί παραδείγματι στη φετινή επέτειο του '21, λίγο ακούστηκε η Αριστερά, ως επί το πλείστον απουσίαζε ή απείχε. Κι απ' όσα ακούστηκαν και γράφηκαν περίσσεψε μια γκρίνια κι ένας «φωτισμένος» (τρομάρα του) πτωχοπροδρομισμός. Γιατί;

Ποιους κατ' εξοχήν αφορά το 1821, αν όχι τους Αριστερούς;

Ποιος άλλος μπορεί να 'χει προίκα και πρόταγμα το μήνυμα της Επανάστασης του '21, αν όχι η Αριστερά;

Σε ποιους, τα (πολλά ήδη) τελευταία χρόνια κάνουμε «δώρο» αυτήν τη γιορτή; Στους επιγόνους των κοτσαμπασήδων; Γιατί αφήνουμε να μονοπωλεί αυτή τη γιορτή (και συχνά να της διαστρέφει το νόημα) η εξουσία; το κράτος! και μάλιστα η «δεξιά του Κυρίου». Γιατί αφήνουμε να αλωνίζουν πάνω στη μνήμη του '21 ακόμα και οι πατριδοκάπηλοι; οι απόγονοι του δωσιλογισμού, αυτοί που παρουσιάζουν τον εθνικισμό τους ως πατριωτισμό

κι ακόμα χειρότερα γιατί αφήνουμε να ξεπλένουν την υποτέλειά τους και την υποταγή τους στους ξένους (άλλοτε στους Γερμανούς κι άλλοτε στους Αμερικανούς) με δεκάρικους εθνικοφροσύνης όλοι αυτοί οι νεοραγιάδες, οι αιώνιοι γραικύλοι και οι γενίτσαροι; Γιατί;

***

Δηλαδή το μόνο που μας έμεινε ημών των αριστερών απ' το «αθάνατο κρασί του '21» είναι η ευκαιρία σε κάθε επέτειο να κάνουμε κριτική στους εθνικούς μύθους για το κρυφό σχολειό και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό; Τι κόλλημα είναι αυτό; Τι ζόρι τραβάμε;

Μήπως δεν ήταν πασίγνωστο (ή έστω γνωστό) ότι όλα αυτά και άλλα τέτοια ήταν μια προσπάθεια της αστικής τάξης να δημιουργήσει «γόνιμους μύθους» για να στυλώσει την εθνική ταυτότητα; Εμείς πότε «ανακαλύψαμε την Αμερική» και σε κάθε επέτειο σκούζουμε σαν τη γριά μέσα απ' την κοφίνα για το μέγα ψεύδος (που ούτε μέγα ούτε ολοσχερώς ψεύδος είναι) του κρυφού σχολειού; Αλλο τίποτα να γιορτάσουμε δεν έχουμε; Δεν έχουμε Μπάυρον και Υψηλάντη; Δεν έχουμε Κολοκοτρώνη και τον εμπρηστή μουρλόπαπα τον Παπαφλέσα; δεν έχουμε ούτε τον μπούτζον του Καραϊσκάκη να δείχνουμε; ούτε Ρήγα ούτε Θούριο; Τι έχουμε; τη μιζέρια και τη χολερικότητα του αποσυνάγωγου; του χώρια-του-ψωριάρη που κόλλησε στις «παρελάσεις» και δεν μπορεί να γεμίσει η ψυχή του με την έξοδο του Μεσολογγιού; Αστειότητες. Θλιβερές αστειότητες.

Τι είδους Αριστερά είναι αυτή που δεν μπορεί να γιορτάσει; Πότε λιγόστεψε η ψυχή μας;

Πότε την πάθαμε τη ζημιά;

Αν δεν γουστάρουμε τις παρελάσεις (και καλώς) γιατί δεν βγαίνει η Αριστερά στις πλατείες να γιορτάσει το '21 με τον λαό, να βάλει πρώτους στο χορό τους ποιητές, να δείξει τη δύναμή της -αν είναι όντως λαϊκή- και να χαρεί ο κόσμος;

Χάρισε ποτέ η γαλλική Αριστερά τη Μασσαλιώτιδα στη γαλλική Δεξιά; εμείς γιατί χαρίζουμε Σολωμό και Κάλβο και Βρεττάκο και Σικελιανό; γιατί (ξε)πουλάμε; γιατί ιδιωτικοποιούμε;

Μήπως νομίζουμε ότι το 1821 ξεσηκώθηκαν τίποτε ελληναράδες εθνικιστές κι έστειλαν στον αγύριστο κάποιους καλόβολους πολυπολιτισμικούς Οσμανλήδες; Μήπως νομίζουμε ότι τσίμπησε κάποια μύγα το «εθνικό φαντασιακό» του Νικηταρά κι έγινε μπουρλότο ο Κανάρης, με αποτέλεσμα την επέμβαση του καπετάν Κάνιγκα, ώστε να αποκτήσουμε εθνική ταυτότητα (εξ επιλογής του Κοραή);

Κι αν τέτοιες σαχλαμάρες λένε για ιδιοτελέστατους λόγους οι νεοφιλελεύθεροι (και τους ακολουθούν ανοίγοντας σαν χάννοι το στόμα οι αμόρφωτοι) η Αριστερά τι δουλειά έχει να λέει τα ίδια; Να 'ταν αλήθεια, θα 'ταν επαναστατική, σε αυτήν θα έπρεπε να ορκιζόμαστε.

Ομως γνωρίζοντας ότι είναι ψέμα, γιατί παραδινόμαστε; Δεν ντρεπόμαστε τους μεγάλους ιστορικούς, Ελληνες και ξένους, τη λαϊκή παράδοση, τις ίδιες τις δικές μας παλιές γιορτές -τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ μέσα στην Κατοχή για την Επανάσταση του 1821, τις ξεχάσαμε;

Και με ποιο δικαίωμα απέναντι στην ίδια της την ιστορία και τη σύσταση έχει αφήσει σήμερα η Αριστερά το μέρος εκείνο της νεολαίας που επηρεάζει να μένει εν πολλοίς άσχετο κι αμέτοχο κι ακοινώνητο του πιο μεγάλου μας θησαυρού (και του πιο χρήσιμου όπλου τώρα στον καιρό της κρίσης) της κληρονομιάς του '21; Μήπως δεν ήταν και κοινωνική αυτή η Επανάσταση;

«Τα κράτη θέλουν ανεξαρτησία. Τα έθνη θέλουν ελευθερία. Οι λαοί θέλουν δικαιοσύνη».

Από πότε ξεχάσαμε ότι η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι δική μας Αγία Τριάδα;

ΥΓ. Ελπιδοφόρα εξαίρεση σε όλα αυτά η πρωτοσέλιδη χθεσινή φωτογραφία της «Αυγής» με μια κοπελούδα-μετανάστρια σημαιοφόρο, αλλά επ' αυτού ες αύριον...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 26.ΙΙΙ.2009 stathis@enet.gr
Διαβάστε περισσότερα!

Κι' όμως υπάρχει και η άλλη Αριστερά !

Χιλιάδες στρέμματα γης στους φτωχούς της Βολιβίας.

Κι' όμως υπάρχει και άλλη Αριστερά πέρα της "δικής μας" της ενσωματωμένης ή και συστημικής ονομαζόμενης. Και αν βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακρυά, αυτός ακριβώς είναι ένας παραπάνω λόγος να δείξουμε την αλληλεγγύη μας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΕΣ ΤΒΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ !!!

Έχοντας ως όπλο το νέο Σύνταγμα, ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες, παραχώρησε σε ακτήμονες ιθαγενείς 94.000 στρέμματα γης που είχαν πρόσφατα κρατικοποιηθεί από μεγάλα αγροκτήματα στις ανατολικές πεδιάδες της χώρας.

Η περιοχή αυτή είναι προπύργιο των συντηρητικών πολιτικών αντιπάλων του Μοράλες, ενώ οι πλούσιοι γαιοκτήμονες που τα διαχειρίζονταν είχαν κατηγορηθεί ότι απασχολούσαν εργάτες γης σε καθεστώς ημιδουλείας.

"Η ιδιοκτησία πάντοτε θα τυγχάνει σεβασμού, αλλά θέλουμε οι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για την ισότητα να αλλάξουν τρόπο σκέψης και να εστιάσουν την προσοχή τους περισσότερο στη χώρα, παρά στα χρήματα", δήλωσε ο Έβο Μοράλες, ανακοινώνοντας την παραχώρηση των κτημάτων στους φτωχούς.

"Σήμερα, από εδώ, αρχίζουμε να βάζουμε τέρμα στη μεγάλη ιδιοκτησία γης στη Βολιβία", πρόσθεσε.

Μεταξύ αυτών που έχασαν κτήματα είναι ο Αμερικανός κτηνοτρόφος Ρόναλντ Λάρσεν, ο οποίος έχει αναδειχτεί σε κεντρικό πρόσωπο στην εκστρατεία εναντίον των μεταρρυθμίσεων που προωθεί ο Μοράλες. Ο Λάρσεν και οι άλλοι γαιοκτήμονες έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν έφεση για την εθνικοποίηση των κτημάτων.

Η ανακοίνωση της παραχώρησης των κτημάτων έγινε έξι εβδομάδες αφότου ο Μοράλες επέτυχε την έγκριση του νέου Συντάγματος, που έχει στόχο την εξασφάλιση περισσότερων εξουσιών στους ιθαγενείς, ενώ παράλληλα του επιτρέπει να επιδιώξει την επανεκλογή του στην προεδρία της χώρας.
Διαβάστε περισσότερα!

Δύο ειδήσεις από το μέλλον !

Κι' όμως δεν είναι απόσπασμα από το σενάριο της ταινίας "Minority Report". Διαβάζοντας τις συγκεκριμένες ειδήσεις στο σημερινό ΒΗΜΑ μείναμε έκπληκτοι και αρχίσαμε να αναρωτιώμαστε για τις δυνατότητες και την πρόοδο της επιστήμης από την μια και για τις επιπτώσεις της πάνω στην καθημερινή μας ζωή όσο και στο χώρο του "ιδιωτικού" από την άλλη.
Τις παραθέτουμε χωρίς σχόλια, αν και ελπίζουμε ότι αξίζει να λειτουργήσουν ως έναυσμα για συζήτηση: ΕΙΔΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

Ο Κόσμος σε RSS Διαφημίσεις που ξέρουν ότι τις βλέπουν
Γιγαντιαίες οθόνες με αισθητήρες στο μετρό «επικοινωνούν» με τους επιβάτες
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

ΠΑΡΙΣΙ Αντιδράσεις έχει προκαλέσει στη Γαλλία η εγκατάσταση γιγαντιαίων οθονών εξοπλισμένων με αισθητήρες κίνησης και σύνδεση Βluetooth στο μετρό του Παρισιού. Εκατοντάδες οθόνες LCD 70 ιντσών οι οποίες μπορούν να καταγράφουν τους θεατές έχουν εγκατασταθεί ήδη από πέρυσι σε πολλούς σταθμούς, ο δε αριθμός τους προβλέπεται ότι θα φθάσει τις 1.200 ως τα τέλη του 2009. Προβάλλουν διαφημίσεις, αλλά μέσω των αισθητήρων συλλέγουν επίσης στοιχεία για τους επιβάτες- θεατές. Καταμετρούν τα άτομα που κοιτάζουν και «αναγνωρίζουν» τις εικόνες ή τα διαφημιστικά σποτ που προσέλκυσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Επίσης, η σύνδεση Βluetooth παρέχει τη δυνατότητα αποστολής διαφημιστικών μηνυμάτων στα κινητά τηλέφωνα των επιβατών, την ώρα που περιμένουν ανύποπτοι τον συρμό στην αποβάθρα. «Οι επιβάτες γίνονται εν αγνοία τους όμηροι ενός διαφημιστικού τεστ » καταγγέλλει η Ντανιέλ Σιμονέ, δημοτική σύμβουλος εκλεγμένη με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η συνάδελφός της Ντανιέλ Φουρνιέ από το κόμμα των Πράσινων ισχυρίζεται ότι οι συγκεκριμένες οθόνες επιτρέπουν ακόμη και την αναγνώριση της ηλικίας και του φύλου των περαστικών, κάτι ωστόσο που η δημόσια επιχείρηση συγκοινωνιών RΑΤΡ διαψεύδει κατηγορηματικά

ΕΙΔΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Πιο κοντά στην «ανάγνωση» της σκέψης
Βρετανοί ερευνητές «διάβασαν» τις αναμνήσεις εθελοντών μελετώντας την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου τους ΤΟΥ SΤΕVΕCΟΝΝΟR | Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Η ικανότητα «ανάγνωσης» του ανθρώπινου μυαλού με μια «μηχανή της σκέψης» ήρθε ένα βήμα πιο κοντά μετά την επιτυχία επιστημόνων να μαντέψουν τις αναμνήσεις εθελοντών μελετώντας απλώς την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου τους. Ερευνητές του University College του Λονδίνου ανακάλυψαν ότι η χωρική μνήμη μπορεί να «διαβαστεί» μέσω μηχανημάτων απεικόνισης του εγκεφάλου τα οποία έχουν την ικανότητα να προβλέπουν αυτομάτως πού φαντάζεται ένα άτομο ότι βρίσκεται (την ακριβή θέση του σε έναν λαβύρινθο, για παράδειγμα) χωρίς καν το άτομο να ερωτηθεί.

«Πρόκειται για ένα ακόμη μικρό βήμα προς την ιδέα της ανάγνωσης της σκέψης καθώς κοιτώντας απλώς τη νευρική δραστηριότητα μπορούμε να πούμε τι σκέφτεται κάποιος» ανέφερε ένας εκ των ερευνητών, ο Ντέμις Χασάμπις.

Ισως στο μέλλον πιθανόν να «διαβάζονται» και άλλων μορφών αναμνήσεις και σκέψεις, αν και η πιθανότητα χρήσης μηχανών «ανάγνωσης της σκέψης» για την επίλυση υποθέσεων εγκλημάτων ή για την πάταξη της τρομοκρατίας αποτελεί ακόμη μακρινή προοπτική. «Βρισκόμαστε τουλάχιστον 10 χρόνια μακριά, ίσως και περισσότερο, από την τεχνολογία που θα μας επιτρέψει να διαβάζουμε κυριολεκτικώς τις σκέψεις των ανθρώπων χωρίς αυτοί να το επιθυμούν» σημείωσε ο δρ Χασάμπις.

Η μελέτη αυτή που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Current Βiology» μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν τα προβλήματα μνήμης που εμφανίζονται σε άτομα με ορισμένες νευρολογικές ασθένειες, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.

Σε ό,τι αφορά τα πιθανά ηθικά προβλήματα που θα προκύψουν μελλοντικά αν και εφόσον η επιστήμη έχει την ικανότητα να διαβάζει τις σκέψεις των ανθρώπων χωρίς τη συγκατάθεσή τους, η δρ Μαγκουάιρ απαντά: «Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.Δεν μπορούμε να βάλουμε ένα άτομο σε έναν τομογράφο και ξαφνικά να διαβάσουμε τις σκέψεις του.Πρόκειται για μια πολύπλοκη διαδικασία που βρίσκεται ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο».


«Λαβύρινθος» και λονδρέζοι οδηγοί ταξί
Η καθηγήτρια Ελέανορ Μαγκουάιρ,που ήταν επικεφαλής της μελέτης,είχε ήδη δείξει από προηγούμενες εργασίες ότι μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου που βρίσκεται πίσω από τον ιππόκαμπο είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος σε άνδρες οδηγούς ταξί οι οποίοι είχαν απομνημονεύσει τον «λαβύρινθο» των δρόμων του Λονδίνου.Η καθηγήτρια εκπαίδευσε μια άλλη ομάδα ανδρών εθελοντών ώστε αυτοί να βρίσκουν την πορεία τους μέσα σε έναν εικονικό λαβύρινθο σε έναν υπολογιστή.Παράλληλα,ο εγκέφαλος των εθελοντών «σαρωνόταν» από λειτουργικούς μαγνητικούς τομογράφους. «Γνωρίζουμε ότι ο ιππόκαμπος είναι αυτός που συνδέεται με την ικανότητα πλοήγησης,τον σχηματισμό και την ανάκληση αναμνήσεων καθώς και με το πώς φανταζόμαστε το μέλλον.Ωστόσο το πώς η δραστηριότητα εκατομμυρίων νευρώνων του ιπποκάμπου υποστηρίζει αυτές τις λειτουργίες συνεχίζει να αποτελεί θεμελιώδες ερώτημα της νευροεπιστήμης» είπε η δρ Μαγκουάιρ. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να μαντεύουν πού φανταζόταν ότι βρισκόταν ο κάθε άνδρας μέσα στον λαβύρινθο αναλύοντας ορισμένα εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα του ιπποκάμπου τα οποία εμφάνιζαν συγκεκριμένα μοτίβα δραστηριότητας .
Διαβάστε περισσότερα!

ΑΡΑΒΟΪΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ

Η ανάμειξη της μαγειρικής με την τέχνη δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Το έχουμε παρατηρήσει τόσο στον κινηματογράφο (από το Μεγάλο Φαγοπότι μέχρι το Chocolat), όσο και στην λογοτεχνία (από τις περιπέτειες του Πεπέ Καρβάλιο, του Μολταμπάν μέχρι το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη). Εσχάτως το εγχείρημα αυτό έχει επεκταθεί και στο θέατρο. Έτσι μετά τον Μιχάλη Μαρμαρινό, ένα προσφάτως ανεβασμένο έργο, ο Αραβοϊσραηλινός Τσελεμεντές επιχειρεί μια παράσταση στην οποία οι συνταγές μαγειρικής αποτελούν τον βασικό κορμό. Μόνο που στην πολιτική (μιας και πρόκειται για πολιτικό έργο) όπως και στην μαγειρική άλλωστε, αν δεν τηρηθούν σωστά οι αναλογίες, η συνταγή αποτυγχάνει.
Το συγκεκριμένο έργο ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, εφέτος στο θέατρο ¨Χυτήριο¨ και μάλιστα στον απόηχο της εισβολής των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας. Προσπαθεί λοιπόν μέσα από την περιγραφή περιστατικών, να αρθρώσει λόγο για τα τεκταινόμενα στην πολύπαθη περιοχή της Παλαιστίνης, μέσω των οποίων παρουσιάζεται η καθημερινή ζωή Εβραίων και Παλαιστινίων. Για να ασχοληθείς όμως με το συγκεκριμένο θέμα χρειάζεται βαθιά γνώση της κατάστασης αλλά και πολιτική άποψη πάνω σ’ αυτήν. Το ίδιο το πολιτικό θέατρο από μόνο του είναι ένα πολύ δύσκολο είδος και συχνά ελλοχεύει ο κίνδυνος να πέσεις είτε σε εύκολες καταγγελίες, είτε σε πασιάρικα ηθικοπλαστικά διδάγματα. Μιλώντας όμως για τον θεατρικό λόγο πρέπει σαφώς να διαχωρίσουμε το δραματουργικό κείμενο από το δραματικό κι εκεί ακριβώς εμφανίζεται το πρόβλημα.
Το κείμενο του Ρόμπιν Σόανς, ουσιαστικά και πραγματικά, αποτελείται από συνεντεύξεις πάνω στο τι συμβαίνει στη γη της Παλαιστίνης. Αυτό από μόνο του όμως δεν συνιστά θεατρικό λόγο. Μοιάζει περισσότερο να προσπαθεί να περιγράψει δημοσιογραφικά, τολμώ να πω, (στα πλαίσια του Verbatim theater όπως είναι στη μόδα τελευταία) τα προβλήματα από τη ¨συνύπαρξη¨ Εβραίων και Παλαιστινίων και δεν κατορθώνει να λειτουργήσει μέσα από τον παραδοσιακό θεατρικό τρόπο. Έχοντας παρακολουθήσει ανάλογα θεατρικά έργα, όπως πιο παλιά το Νικαράγουα – Περιστατικό 315, γνωρίζουμε πως ένας πολιτικός μονόλογος, όπως ήταν το συγκεκριμένο έργο, μπορεί να καθηλώσει το κοινό και να του ξυπνήσει πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Επανερχόμενοι στο έργο του Σόανς και κάνοντας μοιραία τη σύγκριση, διαπιστώνουμε ακριβώς αυτή την αδυναμία του ως έργου. Ακόμη περισσότερο, μη έχοντας (μάλλον) γνώση (ο Σόανς) της ρίζας του Παλαιστινιακού ζητήματος, παρακολουθούμε εν τέλει από απόσταση λίγο πολύ γνωστές καταστάσεις. Τον φόβο των Ισραηλινών, την ιντιφάντα των Παλαιστινίων, τον ρατσισμό που ασκείται επάνω τους από ανθρώπους που ουσιαστικά μετοίκησαν σ’ αυτό τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Και είναι αυτή η έλλειψη της γνώσης που οδηγεί σε ένα υφέρπων ευχολόγιο για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, πράγμα το οποίο ο συγγραφέας φαίνεται να αγνοεί. Η ρίζα της Ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης (και όχι γενικότερα της Αραβοϊσραηλινής όπως τιτλοφορείται το έργο) έχει να κάνει με την εισβολή και κατοχή εδαφών από το Ισραήλ αλλά και με τις ναζιστικής νοοτροπίας μεθόδους που χρησιμοποιεί σαν στρατός κατοχής για να διαιωνίσει την κυριαρχία του.
Οι φιλότιμες προσπάθειες των συντελεστών να ¨τραγικοποιήσουν¨ το κείμενο μέσα από σκηνές όπως αυτή στο τσεκ πόϊντ ή την αναφορά στις διαταγές που έχουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες να πυροβολούν παιδιά άνω της ηλικίας των 12 ετών μιας και αυτά θεωρούνται ενήλικα, δυστυχώς είναι ανεπαρκείς. Και εν τέλει το ενδιαφέρον παραμένει σε κάποιο επίπεδο, κυρίως από τις καλές ερμηνείες ( μερικές των οποίων είναι και κάτι παραπάνω) των ηθοποιών αλλά και την ειλικρινή διάθεση της σκηνοθέτιδας.
Ειλικρινά πάντως θα προτιμούσαμε να φεύγαμε από την παράσταση με κάτι παραπάνω από τις υπέροχες μυρωδιές της Αραβοϊσραηλινής κουζίνας.
Πληροφορίες
Ο ΑΡΑΒΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ
Ρόμπιν Σόανς
Μετάφραση – Σκηνοθεσία : Κυριακή Σπανού
Σκηνικά: Μάρθα Φωκά
Κοστούμια: Σάντρα Στεφανίδου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Βίντεο: Μανώλης Παπαδάκης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανασούλα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ντόρα Σιμοπούλου, Μανώλης Γιούργος, Βίλη Σωτηροπούλου, Θανάσης Χαλκιάς, Σαμψών Φύτρος, Ρουμπίνη Μοσχωρίτη, Χάρης Φλέουρας.
Θέατρο ¨Χυτήριο¨
Ιερά Οδός 44
Δευτέρα – Τρίτη : 21:00.

Διαβάστε περισσότερα!