Περί ..δοκίμων μελών του ΣΥΡΙΖΑ

H πιό ουσιαστική (ίσως) παρέμβαση στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (από το ιστολόγιο της ΠΑΣΑ)
Διαβάστε περισσότερα!

Η ομιλία Αλαβάνου στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Αίσθηση προκάλεσε η πολυαναμενόμενη παρέμβαση του Αλ. Αλαβάνου. Με αναφορές στο ΕΑΜ και το σχέδιο ΑΝΑΝ αλλά και επικριτικός σε όσους θεοποιούν την Ευρώπη και υπερψήφισαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, έκανε ουσιαστικά την δικιά του τοποθέτηση "για το πως θα ξανακερδιθεί η ψυχή της πατρίδας".

Παραθέτουμε όλη την παρέμβασή του την οποία βρήκαμε στο ιστολόγιο της Πρωτοβουλίας για μιά Αντισυστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ) :


ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ

ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ

ΣΤΗΝ 3η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΣΕΦ, 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 209

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρώτο : Το ενωτικό μας εγχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε δύσκολη κατάσταση. Μπορεί όμως να απογειωθεί.


Υπήρξε, σύμφωνα με διάφορες τοποθετήσεις, ένα εκλογικό αποτέλεσμα θετικό. Σε αυτό δεν είχα καμία προσωπική συμμετοχή.



Όμως :



Οι τρεις βασικοί μας στόχοι στη φάση διακυβέρνησης της ΝΔ δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά : Η ακύρωση του δικομματισμού. Η αλλαγή συσχετισμών μέσα στη ιστορική αριστερά, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Το πλατύ άνοιγμα στη νεολαία και τα πρωτοποριακά της στοιχεία.

Και οι τρεις αυτοί στόχοι, αδιανόητοι κάποτε, αποδείχθηκαν ρεαλιστικοί. Κατακτήθηκαν στη διάρκεια της κούρσας. Και χάθηκαν και οι τρεις πριν τον τερματισμό.

Για τελευταία φορά: Γνωρίζω ότι κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα δεν έχει τόση ευθύνη όσο εγώ. Για πρωτοβουλίες μετά τις εκλογές του 2007. Για την υποτίμηση των μηχανισμών.

Η αποτυχία είχε συντελεστεί ήδη πριν τις εκλογές.Κι όμως : Εκείνοι οι μήνες και τα χρόνια αναδεικνύουν την ασύλληπτη μετασχηματιστική δύναμη που διαθέτει η ριζοσπαστική αριστερά.

Μη ξεχνάμε.

Εδώ μέσα γεννήθηκε και άνθισε για δυο χρόνια μια αριστερά με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Από εδώ μέσα πυροδοτήθηκαν και εκφράσθηκαν κινήματα που μένουν πια στην ιστορία, όπως με το άρθρο 16.

Εδώ μέσα αναδείχθηκε η αντιπολίτευση.Εδώ μέσα αποφασίσθηκαν οι πρωτοβουλίες που μας ανάδειξαν σε σημείο αναφοράς για όλο τον δημοκρατικό χώρο.

Εδώ μέσα ξεκίνησε κι έσπασε το φράγμα από το 1989 ανάμεσα στον λαϊκό κόσμο και την αριστερά.

Εδώ μέσα το όνειρο για «αλλαγή του τοπίου» άρχισε να ξεδιπλώνεται και να σχηματοποιεί την πολιτική πραγματικότητα.

Οι δυνατότητες μας, λοιπόν, ήταν και παραμένουν μεγάλες.

Ας χαρεί το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο λίγο ακόμη. Ας έχει την ψευδαίσθηση ότι κατάφερε να έχει μια αριστερά με τις μικρές προγραμματικές της διορθώσεις, με«διαγωγή κοσμιωτάτη».

Για λίγο όμως. Ας χαρεί για λίγες βδομάδες, για λίγους μήνες.

Παρά τη σημερινή παρένθεση, έχουμε την τεχνογνωσία. Να σπέρνουμε τον φόβο στο σύστημα. Αυτό είναι το πιο αξιόπιστο κριτήριο της δύναμής μας

Φόβο που προκαλείται όχι από την βία, αλλά από την ακαταμάχητη δύναμη της μαζικής λαϊκής δράσης.

Φόβο που απορρέει από την ικανότητά μας να συγκρουστούμε και να ακυρώσουμε την πολιτική λειτουργία της εναλλαγής και να εγκαινιάσουμε μια νέα διαδρομή για όλη τη χώρα.

Οφείλουμε να ξαναβρούμε το νήμα που χάσαμε.

Δεύτερο : Η πρώτη ευκαιρία με την διακυβέρνηση της ΝΔ χάθηκε. Είμαστε σε πολύ πιο δύσκολη θέση. Όμως η δεύτερη ευκαιρία με το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να χαθεί.
Δεν ταυτίζουμε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Δεν αγνοούμε τις διαφοροποιήσεις του σε οικολογικά ή θεσμικά θέματα. Δεν κρίνουμε προθέσεις.

Βλέπουμε όμως πολύ καλά ότι κινείται μέσα στα ασφυκτικά όρια που έχει θέσει το εγχώριο και ευρωπαϊκό κατεστημένο.

Η πραγματική κυβέρνηση δεν είναι στην Αθήνα. Είναι στις Βρυξέλλες.

Τον Έλληνα Πρωθυπουργό παριστάνουν ο Ισπανός Αλμούνια, ο γάλλος Τρισέ, ο πορτογάλος Μπαρόζο.

Καμιά αλλαγή δεν μπορεί να προωθηθεί στη χώρα μας με τον ευρωπαϊσμό που οδηγεί στην υποταγή στις Βρυξέλλες.

Εδώ βρίσκεται ο γόρδιος δεσμός στην πολιτική της χώρας.

Σύγκρουση με όλα τα κοινωνικά μέσα, με τη λογική των spread, της κερδοσκοπίας στα ομόλογα, της επιτήρησης.

Αν επιμένει η κυβέρνηση, την περιμένει ένας εργατικός «Δεκέμβρης».



Εδώ θα κριθεί η αξιοπιστία κάθε πολιτικής δύναμης – και η δική μας.

Κι ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια.

Δεν είναι δυνατόν σήμερα, τις ώρες της «επιτήρησης», να μιλάμε σε εργάτες και αγρότες για ένα ΣΥΡΙΖΑ του «ευρωπαϊσμού».

Δεν είναι δυνατόν τα μέλη και οι φίλοι μας να είναι αιχμάλωτοι μια μικρής ομάδας επαγγελματικών στελεχών μιας συνιστώσας που ακόμη δεν έχουν συναισθανθεί την ευθύνη τους από την υπερψήφιση του Μάαστριχτ.

Όπως δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που δίνουμε την πιο δύσκολη μάχη για τον Δεκέμβρη τα ίδια στελέχη να αναμασούν την επίθεση της Παπαρήγα και του Καρατζαφέρη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία.

Όπως δεν είναι δυνατόν για τον ίδιο λόγο η δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι κλειδωμένη έξω από την εξώπορτα.

Αυτή η ομηρεία πρέπει να λήξει. Σήμερα κιόλας.

Τρίτο : Η δική μας πολιτική για την Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με τον ευρωπαϊσμό.

Το είπε προχθές ο Αλέν Μπαντιού στο Γαλλικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.

«Εδώ είχατε την εξέγερση του Δεκέμβρη που αποτέλεσε ένα μήνυμα ελευθερίας προς την Ευρώπη. Τα Δεκεμβριανά ανάδειξαν τις δυνατότητες για τη νεολαία σε όλο τον κόσμο.»

Οι «10 μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα» συγκλόνισαν όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα είναι σήμερα η πιο προβληματική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο αδύναμος κρίκος της.

Με τα κινήματα των δύο προηγούμενων χρόνων αναδεικνύονταν και ως ο αδύναμος πολιτικός κρίκος για τις κυρίαρχες δυνάμεις του ευρωπαϊκού χώρου.

Εδώ. Σε αυτή τη χώρα. Με την επιτήρηση να οδηγεί την οικονομία σε πάγωμα, την κοινωνία σε διάλυση, τον ρατσισμό σε άνθιση , τους εργαζόμενους σε ουρές ανέργων, τους νέους και τις νέες στη ματαίωση και τις ουσίες – μπορούμε να κάνουμε αυτό που τελικά δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν οι σύντροφοί μας στη Γαλλία ή στην Ιρλανδία ή στη Δανία.

Ο κλήρος έχει πέσει στη χώρα μας. Και στην Αριστερά της.

Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εδώ, στη χώρα μας, να συντρίψουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μπορούμε να δώσουμε άλλη τροπή στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Μπορούμε να φέρουμε ένα μοναδικό απελευθερωτικό άνεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας.

Τέταρτο : Γι’ αυτό η αντιπολίτευση μας πρέπει να είναι δυναμική, προωθημένη, σκληρή.Γι’ αυτό δεν μπορούμε να στοιχιζόμαστε πίσω από μια απλά «προγραμματική» αντιπολίτευση.

Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι δομική, να αποδομεί τις κεντρικές επιλογές του κατεστημένου.

Πρέπει να είναι κινηματική, να ενεργοποιεί την κοινωνία.

Πρέπει να είναι συγκρουσιακή, να επιδιώκει να κερδίσει τη μάχη του δρόμου.

Πρέπει να είναι αντισυστημική, να οδηγεί σε ανατροπές.

Κυρίως πρέπει να ενσωματώνεται στους δύο θετικούς στόχους που είχαμε θέσει στις μεγάλες στιγμές του ΣΥΡΙΖΑ. :

- Αλλάζουμε το Τοπίο

- Νέα κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την αριστερά

Να μας αναδείξει πάλι στη θέση που είχαμε βάσιμα διεκδικήσει και δεν έχουμε σήμερα:

Τη θέση του πρωταγωνιστή των εξελίξεων.



Πέμπτο : Πολλοί θα πουν : Με τόσο μεγάλη κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει τόσο μεγάλα πράγματα.

Ας σκεφθούν όμως :

Δεν μας πτόησε η ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος.

Δεν μας πτόησε η συμμαχία από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ.

Δεν μας πτόησαν τα Μέσα Ενημέρωσης που συνδέουν τον ΣΥΡΙΖΑ με εικόνες τρόμου και πυρκαγιές.

Δεν έχουμε ηττηθεί από τους αντιπάλους μας.

Αντίθετα από την επίθεση δυναμώνουμε. Αποκτούμε ταυτότητα. Γινόμαστε ο Άλλος απέναντι σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα.

Παγιδευόμαστε όμως εκ των έσω. Με την αφύπνιση των μηχανισμών, τις εξουσιαστικές λογικές, τις απολίτικες δράσεις.

Και η κύρια ζημιά τους, αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η δεξιά: η αποδόμηση της ηθικής υπεροχής και του φορτίου αξιών που σε τόσο σύντομο διάστημα, σε ένα χώρο που παρήγαγε πριν υποψήφιους Προέδρους Δημοκρατίας, είχαμε κατακτήσει.

Με ρωτούν πολλοί: «Εξήγησέ μας».

Καμία άλλη εξήγηση. Για καμία σαπουνόπερα.

Θα είμαι όμως σαφής. Κανείς πια συμβιβασμός στο όνομα του κομματικού πατριωτισμού με τους μηχανισμούς. Ούτε σε προεκλογικές. Ούτε σε εκλογικές. Ούτε σε μετεκλογικές περιόδους.

Αλλιώς, στο όνομα της κομματικότητας, πολλοί θα ήμασταν ακόμα στον Περισσό.

Έκτο : η οργανωτική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το αυτόνομο πολιτικό του πνεύμα.

Πολιτικά, όλοι μαζί βαδίζαμε προς το μέλλον. Οργανωτικά ξυπνούσε το παρελθόν της Αριστεράς.

Η πολιτική ηγεμονία εκτός των τειχών, προσκρούει πια σε διοικητισμό και υπαγορεύσεις εντός των τειχών.

Ο πολιτικός σκοπός για δημοκρατία άρχισε να υποκύπτει σε ένα οργανωτικό μέσο με έλλειμμα δημοκρατίας.

Κι όμως υπάρχει ελπίδα.

Ήδη έχει αναδυθεί με δυναμισμό ακόμα και μέσα από τις εργασίες μιάς Συνδιάσκεψης που δεν ψηφίζει και κάνει «Επιτροπές Ανασύνθεσης».

Χαιρετίζω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που με απλά λόγια λένε :

- Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ . Χωρίς διακρίσεις. Με τη θέλησή του.

- Τοπικές οργανώσεις με εξουσία

- Υλοποίηση των αποφάσεων της Πρώτης Συνδιάσκεψης

- Συνέδριο σε τακτό χρόνο

Χαιρετίζω όσους και όσες έχουν κατανοήσει ότι σε όλους αυτούς που πίστεψαν και εμπνεύσθηκαν από το μοναδικό εγχείρημά μας οφείλουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια και απλότητα. Κι όχι με σχέδια Ανάν, με προσχήματα και ιδιοτέλειες.



Χαιρετίζω το «Δώσε Πάσα», την «Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ», όλες τις διαδικτυακές προσπάθειες που έφεραν ήδη μια οριζόντια επαφή από τα κάτω.

Χαιρετίζω τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ήδη ανοίξει Μητρώο Μελών.

Διαμορφώνεται πλέον ένα νέο πλαίσιο. Σε μια φάση διαιρέσεων, πολλαπλές δυνάμεις δεν διαιρούν. Ενώνονται και ενώνουν.

Δυνάμεις που δεν εμπνέονται με τις «έσωθεν» αναμετρήσεις, αλλά με τις «έξωθεν» μάχες.

Δυνάμεις που δεν εξαντλούνται σε ένα γραφειοκρατικό τέλμα, αλλά επιχειρούν να αποκαταστήσουν προς τα έξω πάλι ένα ΣΥΡΙΖΑ ως ένα χώρο αλληλεγγύης και αξιών.

Δυνάμεις που επιδιώκουν να διευρύνουν την κοινή δράση με τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αμφισβήτησης.

Δυνάμεις που γνωρίζουν ότι : Με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας χωρίζουν κάθε μέρα περισσότερα. Με την λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ μπορούν να μας ενώνουν κάθε μέρα περισσότερα.

Σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτή τη σύγκλιση, σε αυτό το ρεύμα βρίσκεται η μεγάλη ελπίδα.

Έβδομο: Θα ήθελα κλείνοντας να απευθυνθώ στις δυνάμεις του συστήματος που επιχαίρουν για μας.

Κάνετε λάθος.

Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά «συνεμορφώθη με τας υποδείξεις» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, εγχώριας ή γερμανικής ιδιοκτησίας, και των δημοσκόπων.

Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι στο μηνολόγιο της νεολαίας υπάρχει μόνο ένας Δεκέμβρης κι αυτός, ευτυχώς, πέρασε.

Κάνετε λάθος, αν νομίσατε ότι ξεμπερδέψατε με τη δική μου γενιά. Την τελευταία λέξη δεν την έχετε ακούσει ακόμη.

Μπορεί να πουν βέβαια ότι τόση σιγουριά σε μια εποχή κρίσης μόνο «ψυχοπαθείς» μπορεί να την έχουν. Και το έχετε ακούσει σίγουρα.

Ίσως έχουν δίκιο.

Αν δεν είμαστε τρελοί, ίσως να μην είμαστε στην αριστερά.



Τρελοί από πόνο σε ένα σύστημα όπου χιλιάδες νέοι και νέες χάνονται κάθε χρόνο από ναρκωτικά, αυτοκτονίες, εργατικά ατυχήματα, θάνατο στην άσφαλτο.

Τρελοί από παραισθήσεις , γιατί όταν βρίσκουμε φοιτητές και φοιτήτριες να διαδηλώνουν στους δρόμους βλέπουμε από πάνω τους να υπερίπτανται με φτερά οι παρέες των ΕΠΟΝιτών, των Λαμπράκηδων, των αντιδικτατορικών οργανώσεων.

Τρελοί από προσδοκία για μια νέα γενιά που σωστά γυρνά την πλάτη στον κομματισμό χωρίς ορίζοντες. Που πονάει, που κλαίει, που αποτυχαίνει, που αποκλείεται κι είναι έτοιμη για ένα ειρηνικό Αντάρτικο πόλεων, που θα αμφισβητήσει , θα αφυπνίσει, θα εμπνεύσει όλη την κοινωνία.

Τρελοί, για δέσιμο, από το όνειρο: Όπως μπόρεσε μια φούχτα αριστερών φοιτητών και φοιτητριών μέσα στη δικτατορία να εμπνεύσει όλη τη χώρα, μπορούμε και τώρα.

Όπως η ΕΔΑ, δύναμη συνεργασίας, μέσα στην αμερικανοκρατία, εξέφρασε όλο το δημοκρατικό ρεύμα, μπορούμε και τώρα.

Και κυρίως όπως το ΕΑΜ. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο έχει αφήσει μια αδυσώπητη και ανεξίτηλη ευχή και κατάρα στην ελληνική αριστερά. Να πετύχει αυτό που επέτυχε το ίδιο, να κερδίσει την ψυχή του ελληνικού λαού. Και να πετύχει εκεί που το ίδιο απέτυχε: τη νίκη μέχρι το τέρμα.

Ας ακούσουμε την ιστορία μας. Ας ανοίξουμε πάλι τους ορίζοντές μας.

Μπορούμε. Μέσα από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από σας, να αναδειχθεί αυτό το Μέτωπο Αλλαγής, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αδελφοσύνης, για τον σοσιαλισμό, που θα κερδίσει πάλι την ψυχή της πατρίδας μας.Ευχαριστώ.
Διαβάστε περισσότερα!

Η ΖΩΗ ΩΣ ΑΚΡΩΝΥΜΙΟ

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Στην δεκαετία του ΄90 απασχόλησε τους κοινωνιολόγους (αν και όχι μόνο) το φαινόμενο της «GENERATION X» (της ΓΕΝΙΑΣ Χ στα ελληνικά). Όπου με το Χ συμβολιζόταν η γενιά των εικοσάρηδων αλλά επίσης γινόταν αναφορά και στην άγνωστη (Χ Γενιά) ή εν τέλει Χαμένη γενιά. Το πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο είχε να κάνει με την ηλικιακή εκείνη ομάδα η οποία προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μη έχοντας ουδεμία αναφορά. Μεγαλωμένη σε καιρούς κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού όπου όλες οι συλλογικές ταυτότητες ήταν υπό αμφισβήτηση (το έθνος, η οικογένεια, η πολιτική, οι συλλογικότητες).
Αυτής ακριβώς της γενιάς φωνή αποτελεί η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.


ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Η Λένα Κιτσοπούλου (παιδί η ίδια της Γενιάς Χ) δεν έρχεται από το πουθενά. Έχει μακρόχρονη παρουσία σε σημαντικές θεατρικές σκηνές της Αθήνας, πρόσφατα δε την είδαμε στους «Πέρσες» του Γκόϊτσεφ. Έκανε την έκπληξη όμως όταν το 2006 πήρε το πρώτο βραβείο του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα με τα διηγήματά της ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ), διηγήματα πλήρη παιδοκτονιών, παιδεραστιών και βιασμών. Αποτελεί κατά μία άποψη την φωνή των ανομολόγητων φόβων και ενοχών της ελληνικής κοινωνίας, κατά μία άλλη όμως είναι απλώς ένας θηλυκός Ταραντίνο.
Στο μονόλογο της Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. γινόμαστε θεατές ενός απογεύματος μιας τριάντα και κάτι ελληνίδας. Σε αυτόν περιγράφονται με απίστευτα ειλικρινή και πειστικό τρόπο τα αδιέξοδα και οι φόβοι μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς η οποία έχει ακούσει για την φιλία, τον έρωτα, την οικογένεια, την ποίηση και όλες τις μεγάλες έννοιες, με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Δεν τις έχει νιώσει ποτέ, αδυνατεί να τις νιώσει.
Και είναι λογικό. Μια γενιά η οποία γαλουχήθηκε σε μια κοινωνία όπου το ΕΓΩ, για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αποτελούσε την υπέρτατη αξία, έχοντας επιλέξει τα βαρίδια του φιλαυτισμού και του ναρκισσισμού αδυνατεί τώρα όχι να πετάξει, απλά και να περπατήσει. Αναθρεμμένες στα τρυφερά τους χρόνια με τα ιδανικά του γιάπη και του cocooning (για να θυμηθούμε κάποιες εντελώς ξεχασμένες σήμερα ιδέες) έρχονται αντιμέτωπες με τα αδιέξοδα που εμπεριέχει η επιλογή του ατομικού έναντι του συλλογικού. Άσχετα αν οι σκληρές οικονομικές συνθήκες του σήμερα κάποιους (αλλά όχι όλους) τους ξαναφέρνει σε επαφή αναγκαστικά με αυτούς τους θεσμούς συλλογικότητας.
Γι’ αυτό άλλωστε όταν η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. συστήνεται στο κοινό μας ενημερώνει ότι πάσχει από μια ιδιότυπη κατάθλιψη. Μια κατάθλιψη η οποία δεν έχει να κάνει με ορμονικές ανισορροπίες αλλά με την εσωτερική κενότητα την οποία αισθάνεται κάποιος/α έξυπνος/η αλλά απομακρυσμένος/η από την αριστοτέλεια εκδοχή του ανθρώπου. Και είναι μάλλον αυτή η κενότητα η οποία οδηγεί σε φόβους, ενοχές, αδιαφορία, μισανθρωπία. Είναι αυτή η κενότητα που σπρώχνει τον σύγχρονο άνθρωπο να βιώνει καταστάσεις όπως ο Ε.Ρ.Ω.Τ.Α.Σ. και η Φ.Ι.Λ.Ι.Α. (η ίδια η Ζ.Ω.Η. εν τέλει) ως ακρωνύμια όπου η συμπτωματική συνεύρεση κάποιων αρχικών γραμμάτων μας δίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από την ίδια τη λέξη.
Είναι χαρακτηριστική η εξομολόγηση προς το κοινό κατά την οποία μας εμπιστεύεται «έχω καταλάβει ότι είμαστε στο πλοίο για την Ιθάκη και ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, αλλά εγώ θέλω να κατέβω. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.»
Ζωές ματαιωμένες και μετέωρες λοιπόν χωρίς αναφορά σε ιδανικά, σκοπούς ή ταξίδια και που δυστυχώς αδυνατούν να σηματοδοτήσουν την ύπαρξή τους.
Ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή στο κείμενο να είναι η ερμηνεία του Κ.Α.Π.Α. δηλαδή Καμία Αληθινή Πίστη και Αξία.


Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η Λένα Κιτσοπούλου υπεύθυνη για το μονόλογο αλλά και για τη σκηνοθεσία μαζί με την Μ. Πρωτόπαππα (την ερμηνεύτρια του ρόλου) κατορθώνει να δώσει μια συγκλονιστική παράσταση.
Σε ένα κείμενο αιχμηρό, καίριο αλλά και σοκαριστικό μερικές φορές, πετυχαίνει (ακούσια;) να δώσει ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο για τους τριαντάρηδες της άλλοτε Γενιάς Χ.
Βγάζοντας προς τα έξω όλον τον εσωτερικό ψυχισμό αυτής της γενιάς, μας κάνει κοινωνούς μιας κατάστασης που απ’ ότι φαίνεται τη γνωρίζει αρκετά καλά. Ή μάλλον κατορθώνει το απίστευτο αυτό ψυχογράφημα επειδή είτε στον πυρήνα είτε στις παρυφές είναι μέλος αυτής της γενιάς. Περιγράφει (και) τα δικά της βιώματα άσχετα αν το έχει επιλέξει ή όχι. Και είναι αυτά ακριβώς τα βιώματα που συναντούμε και στα άλλα κείμενά της.
Όμως επιμένουμε κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει μέσα σε μία ώρα τόσο συμπυκνωμένα τη Ζ.Ω.Η. της πρωταγωνίστριάς της Μαιρούλας. Μια παράσταση (πέρα του κοινότυπου της έκφρασης) που σε καθηλώνει.
Με δύο μικρές ενστάσεις. Το εισαγωγικό δεκάλεπτο περίπου βίντεο με την Κιτσοπούλου ουσιαστικά αυτοσυντευξιαζόμενη, όχι μόνο δεν κολλάει ως εισαγωγή στο έργο, αλλά απεναντίας το μόνο που κατορθώνει είναι να αναδείξει τον ναρκισσισμό αυτής της γενιάς (και της ίδιας της σκηνοθέτιδας).
Εξ όνυχος τον λέοντα.
Επίσης το κλείσιμο ουσιαστικά της παράστασης κατά την οποία γινόμαστε μάρτυρες «των περιπετειών» της Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ. στον άλλο κόσμο και την αφήγηση της συνάντησης που είχε με τον Τσιτσάνη ο οποίος εν τέλει ήταν Καρυωτάκης και με τον Αγ. Πέτρο δείχνει να έρχεται από άλλο κείμενο. Νιώθουμε σαν να μην μπορεί να υπερασπιστεί την ύστατη επιλογή της (της αυτοκτονίας της) γιατί ακόμα και σε αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη μιας καίριας επιλογής. Ενδόμυχα παραδέχεται την αδυναμία λήψεως έστω και μίας σοβαρής απόφασης με τον οριστικό χαρακτήρα που ενδεχομένως αυτή κουβαλά και αναδεικνύει ότι η στάση ζωής της είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι στο πουθενά.

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Έχουμε κι άλλες φορές αναφερθεί στους πολύ καλούς ερμηνευτές της νέας γενιάς ηθοποιών που έχει προκύψει. Αναμφίβολα η ερμηνεύτρια της Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ.
Μ. Πρωτόπαππα ανήκει στην αφρόκρεμα αυτής της γενιάς. Η ερμηνεία της σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν παίζει ή αν ζει το ρόλο της. Κατορθώνει να αναδείξει όλες τις ψυχολογικές αμφιταλαντεύσεις και τα κυκλοθυμικά ξεσπάσματα της ηρωίδας και κατορθώνει να μας δώσει μια άριστη βιωματική ερμηνεία. Η συμμετοχή της στη σκηνοθεσία αλλά και η φιλία η οποία την συνδέει με τη Λένα Κιτσοπούλου μας οδηγεί στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι στην ύπαρξη της Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.Σ. ως έργου έχει το έμμεσο ή άμεσο μερίδιό της. Είμαστε σίγουροι ότι για την Πρωτόπαππα (όπως και άλλους πολύ καλούς ερμηνευτές ) θα ξαναμιλήσουμε στο μέλλον.
Αν μη τι άλλο τα τελευταία χρόνια το Ελληνικό θέατρο έχει βγει κερδισμένο σε επίπεδο ερμηνευτών.

Υ.Γ.
Η παράσταση κατέβηκε ύστερα από μια πετυχημένη δεύτερη χρονιά την Κυριακή 8 Νοεμβρίου. Επιλέξαμε όμως να ασχοληθούμε με αυτή γιατί πιστεύουμε ότι αποτελεί σημείο αναφοράς για την αρκετά ενήλικη πλέον ΓΕΝΙΑ Χ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ της Λένας Κιτσοπούλου.
Σκηνοθεσία: Λ. Κιτσοπούλου, Μ. Πρωτόπαππα.
Ερμηνεύει: Μ. Πρωτόπαππα
Σκην.-κοστ.: Ελ. Παραγεωργακοπούλου
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ



Διαβάστε περισσότερα!

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ 18ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009

Την Τετάρτη 18 νΟΕΜΒΡΙΟΥ 2009 και ώρα 8.30 μ.μ. συνεδριάζει, στο Δημοτικό Κατάστημα, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Υμηττού με θέματα ημερήσιας διάταξης:
Α. Επικύρωση πρακτικών.
Β. Ανακοινώσεις
Γ. θέματα.


1. Αντικατάσταση μέλους Δ.Σ. Νομικού Προσώπου Σχολικής Επιτροπής 4ου & 5ου Δημοτικών Σχολείων Υμηττού και 1ου Νηπιαγωγείου Υμηττού.
2. Αντικατάσταση μέλους Δ.Σ. Νομικού Προσώπου Σχολικής Επιτροπής 3ου Γυμνασίου - Λυκείου Υμηττού.
3. Ψήφιση πίστωσης για οικονομική ενίσχυση οικονομικά αδυνάτων δημοτών κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων.
4. Έγκριση αναμόρφωσης προϋπολογισμού εσόδων & εξόδων Νομικού Προσώπου Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί Δήμου Υμηττού οικον. έτους 2009.
5. Αναμόρφωση προϋπολογισμού εσόδων & εξόδων Δήμου Υμηττού οικον. έτους 2009,
6. Ψήφιση πίστωσης για οικονομική ενίσχυση Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Υμηττού.
7. Απαγόρευση στάθμευσης & στάσης οχημάτων εμπρός από εγκεκριμένη θέση στάθμευσης στην οδό Νικοπόλεως 18 & Αναγεννήσεως.
8, Καθορισμός χώρου για την αποκλειστική στάθμευση (προσωρινή μέχρι 11-3-2012) τιου ΙΚΜ 7957 ΙΧΕ στην οδό Μορκεντάου 30.
9. Έγκριση 1ου Ανακεφαλαιωτικού -Τακτοποιητικού Πίνακα Εργασιων του έργου "Ανακαίνιση και διαμόρφωση WC και WC-Αποθήκης στο Άλσος Άρη Αλεξάνδρου".

10. Καθορισμός εξόδων παράστασης Προέδρου Νομικού Προσώπου Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί Δήμου Υμηττού.
11. Αναμόρφωση Τεχνικού προγράμματος.
12. Υποβολή πρότασης στο πλαίσιο του Άξονα Προτεραιότητας 4 "Αναζωογόνηση (vegeneration ) Αστικών Περιοχών" και ειδικότερα της κατηγορίας Π΄ραξης 04..61.01.02 "Πράσινη Ζωή στην Πόλη"
13. Αποκατάσταση κλαπέντων χρηματικών ποσών.
14. Κατάρτιση ετησίου προγράμματος δράσης - Τεχνικού Προγράμματος 2010.

Διαβάστε περισσότερα!

Παγκοσμιοποίηση και Έθνος

Ο Κώστας Βεργόπουλος δεν είναι ένας τυχαίος. Από τους σημαντικότερους οικονομολόγους στην χώρα μας, μαρξιστής, με αναλύσεις πάντα καίριες και εύστοχες. Στο βιβλίο του "Παγκοσμιοποίηση: η μεγάλη χίμαιρα" (εκδ. Λιβάνη) είχα διαβάσει τόσο μία πληρέστατη ανάλυση γιαυτήν όσο και μια έγκυρη πρόβλεψη για την κρίση της, όπως ακριβώς τη ζούμε τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο δηλαδή.

Θεωρείται λοιπόν, δικαίως, από τους κορυφαίους στον τομέα του. Στις τελευταίες Ευρωεκλογές (2009)μάλιστα ήταν και υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους έχουν ενδιαφέρον οι απόψεις του όποτε αυτές παρουσιάζονται. Στην Ελευθεροτυπία της 6ης Νοεμβρίου τοποθετείται πάνω στην συκοφαντημένη (από μερίδα της "επαναστατικής" Αριστεράς) έννοια του Έθνους και εκφράζει μία συγκροτημένη όσο και νηφάλια άποψη:

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ζήτημα ζωής και θανάτου

Αραγε, η «εθνική ταυτότητα» σημαίνει κάτι για τα εκατομμύρια των πολιτών και εργαζομένων ή μήπως τίποτε περισσότερο από ένα ξεθωριασμένο «πουκάμισο αδειανό»;
Αραγε, το «έθνος» παραπέμπει σε κοινό συμφέρον και προσδοκία των πολιτών ή μήπως σε εξαπάτηση αυτών από την ιθύνουσα τάξη; Τα ερωτήματα δεν είναι θεωρητικά και ακαδημαϊκά ούτε οι απαντήσεις προφανείς και αβίαστες. Λαμβάνουν, κατά την τρέχουσα κρίση, επείγοντα, πρακτικό, πολιτικό χαρακτήρα. Η παράκαμψη του έθνους και της εθνικής ταυτότητας υποκρύπτει αμφισβήτηση της ικανότητας κάθε κράτους και κοινωνίας να λαμβάνουν «εθνικά» μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης και την έξοδο από αυτήν. Είτε διότι οι δημόσιες και κοινωνικές δαπάνες «φαλκιδεύουν» την ασυδοσία των αγορών είτε διότι διογκώνουν ελλείμματα και χρέος του Δημοσίου. Με την άνευ όρων προσχώρηση στο θεώρημα της παγκοσμιοποίησης και της παντοδυναμίας των αγορών, επιτεύχθηκε ο αποκλεισμός από την οικονομία τόσο του κράτους και της κοινωνίας, όσο και του έθνους, που αποτελεί το ιδεολογικό υπόστρωμα για κάθε θεσμική ρύθμιση των αγορών είτε κρατική είτε κοινωνική.

Ηεπιλογή αυτή βαρύνεται για τη σημερινή γενικευμένη διεθνή κρίση και το αδιέξοδο. Ο απολογισμός της είναι καταστροφικός σε όλα τα πεδία, ώστε ακόμη και η απλή συζήτηση περιττεύει. Η αποστασιοποίηση από το δόγμα της ασυδοσίας των αγορών δεν συνιστά πλέον θεωρητικό ούτε ακαδημαϊκό ζήτημα, αλλά ανάγκη εξόχως συγκεκριμένη, πρακτική, πολιτική.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, 20 χώρες από τις 27 αυξάνουν το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, προκειμένου ν' αντιμετωπίσουν την οικονομική ύφεση και να καταπολεμήσουν την ανεργία, όπως ακριβώς κατά την κρίση του 1930. Η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουγκ» διαπιστώνει ότι σήμερα, ελλείψει ευρωπαϊκών λύσεων, τα έθνη επανεγκαθίστανται στη σκηνή της Ιστορίας. Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί ανοίγει δημόσιο διάλογο για τον προσδιορισμό της εθνικής ταυτότητας στην εποχή μας και ταυτόχρονα προαναγγέλλει μείζον εθνικό δάνειο προς καταπολέμηση της ανεργίας. Ενώ από την πλευρά της, η γαλλική Αριστερά, με τις διάφορες παραλλαγές της, παραμένει στο «μεταμοντέρνο» ιδεολογικό πλαίσιο της δυσπιστίας και της απόρριψης των «μεγάλων εθνικών αφηγήσεων». Η αναφορά στο έθνος ανακηρύσσεται «παραπλανητικός ελιγμός» της Δεξιάς, προκειμένου να οικειοποιηθεί τις ψήφους της άκρας Δεξιάς στις επικείμενες περιφερειακές εκλογές. Σε πρόσφατη έκδοση με τίτλο «Σε αναζήτηση ένταξης», από ομάδα δημογράφων, γεωγράφων και κοινωνιολόγων του Πανεπιστημίου των Βερσαλλιών, υπογραμμίζεται ότι «η εθνική ταυτότητα σήμερα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα»1. Τα άτομα διαθέτουν πολλαπλές ταυτότητες -οικογενειακή, κοινωνική, τοπική, συνοικιακή, επαγγελματική, αλλά η εθνική, που εμπεριέχει όλες τις άλλες, θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένας «μύθος κενός οιουδήποτε περιεχομένου», ως ένα τεχνητό και ψευδές κατασκεύασμα, που επιβάλλεται «εκ των άνω» με τις ομιλίες πολιτικών και επιστημόνων2. «Η ένταξη σε ένα σύνολο», αποφαίνεται η Ολιβιά Σαμουέλ, διευθύντρια της έκδοσης, «δεν προωθείται με προσταγές εκ των άνω».

Ομως, εάν σήμερα το έθνος αποκτά νέα επικαιρότητα, αυτό δεν οφείλεται τόσο σε αυταρχική προσφορά, που εκ των άνω προωθείται προκειμένου να επιβληθεί στην κοινωνία, αλλά σε αγωνιώδες και μη ικανοποιούμενο αίτημα από τα κάτω. Τα λαϊκά στρώματα, που σήμερα συνθλίβονται και έχουν ήδη απολέσει όλα τα άλλα, όπως διαπίστωνε ο Γάλλος σοσιαλιστής Ζαν Ζορές (1859-1914), είναι αυτά που πιεστικά θέτουν την ανάγκη κοινωνικής συνοχής, που συντρίβεται στις συνθήκες ασυδοσίας των αγορών και ματαίωσης των κρατικών και κοινωνικών παρεμβάσεων. Βεβαίως, στην ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων, η έννοια του έθνους χρησιμοποιήθηκε από ποικίλες κοινωνικές ελίτ προς εξουσιασμό των μαζών. Αυτό αποδεικνύει ότι η αναφορά στην εθνική ταυτότητα όχι μόνον δεν στερείται περιεχομένου, αλλά και παραμένει φορτισμένη με ιδιαίτερα βαρύ και απαράγραπτο φορτίο, που σφραγίζει το πεπρωμένο των μελών του σε κρίσιμα ζητήματα. Ομως, στην εποχή μας, που οι εθνικές ελίτ διεθνοποιούνται και απαξιώνουν κάθε τι που σχετίζεται με το έθνος, το φορτίο παραμένει, έστω και αν τα κοινωνικά του ερείσματα μεταλλάσσονται.

Ενώ η γαλλική Αριστερά διατείνεται ότι το ζήτημα του έθνους αποβαίνει στην εποχή μας αρχαϊκό και ξεπερασμένο, 60% των Γάλλων αναγνωρίζουν την επικαιρότητα, τη σκοπιμότητα και τον επείγοντα χαρακτήρα αυτής της συζήτησης, ιδίως κατά την περίοδο της σημερινής κρίσης.

Σύμφωνα με τον συντηρητικό στρατηγό Ντε Γκολ, η εθνική ιδιαιτερότητα της Γαλλίας την έχει συνδέσει με τους αγώνες για την ελευθερία στον κόσμο. Και σύμφωνα με τον ιστορικό Φερνάν Μπροντέλ, «το έθνος αποτελεί πρωτότυπο μίγμα από φυλές, θρησκείες και πολιτισμούς, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, ώστε να ενσωματώνει διαρκώς νέες προσμίξεις από ποικίλες προελεύσεις». Εξ ου και η δυσχέρεια ακριβούς ορισμού του, που δεν διστάζει3 ν' αποδεχθεί ο συγγραφεύς, αλλά και η απονομιμοποίηση κάθε εθνικιστικής χρήσης του όρου. Γιατί άραγε τόση ταραχή και αμηχανία σε κάποια ευρωπαϊκή Αριστερά οσάκις αναδύεται στην ημερήσια διάταξη η έννοια «έθνος»; Το ότι μια πλευρά της πολιτικής σκηνής καπηλεύεται ένα ζήτημα, αυτό δεν σημαίνει ότι το ζήτημα είναι ανύπαρκτο ούτε ότι το μέγα μέρος της κοινωνίας δεν θέτει ερωτήματα ζωής και θανάτου επάνω σε αυτό. Οσο μεγαλύτερη είναι η καπηλεία, τόσο μεγαλύτερη η σημασία του αντικειμένου της. Οι Γάλλοι ιστορικοί Ντανιέλ Λεφέβρ και Μισέλ Ρενάρ υπογραμμίζουν ότι η σύγχρονη δημοκρατία συγκροτήθηκε ιστορικά στο πλαίσιο του έθνους. Ακόμη και σήμερα, ελλείψει ευρωπαϊκής και παγκόσμιας δημοκρατίας, που δεν διαφαίνονται καν στον ορίζοντα, τα έθνη διατηρούν ενεργό και αναγκαίο ρόλο, εφόσον μόνον στο πλαίσιο αυτών η δημοκρατία μπορεί να εννοηθεί και να λειτουργήσει, αλλά και η οικονομία να ανακάμψει. Οποιος σήμερα μηδενίζει το έθνος, αφαιρεί τη βάση της κοινωνικής συνοχής και συνεπώς νομιμοποιεί ορίζοντα μειουμένων κοινωνικών προσδοκιών.
kvergo@gmail.com

1 Βλ. En quete d' appartenance, Εκδόσεις Ined, 2009

2 Βλ. Le Monde, 27 Οκτωβρίου 2009

3 Βλ. Daniel LEFEUVRE - Michel RENARD, Faut-il avoir honte de l' identite nationale?

Εκδόσεις Larousse, 2008
Διαβάστε περισσότερα!

Ακούω την Αγάπη

Στίχοι: Τρύπες
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες

Ακούω τις θάλασσες
και τα ποτάμια σου
Ακούω το γέλιο
ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου
Τις πολιτείες και τους ανθρώπους
που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους
και τους πλανήτες σου
Ακούω τις χαρές σου
ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου
Τους εραστές και τους τρελούς
που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου
Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα
Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
Ακούω την Αγάπη
και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Διαβάστε περισσότερα!

50 Χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας

To Σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου» (Σ.Α.Κ.) και η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης
Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο» (Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.)
σας προσκαλούν σε εκδήλωση

με θέμα:

1959 – 2009
50 Χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας

ΟΧΙ στη διάλυσή της με νέο Σχέδιο Ανάν

στην αίθουσα του Πολεμικού Μουσείου
(Βασ. Σοφίας και Ριζάρη 2, Μετρό «Ευαγγελισμός»)

Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου 2009, ώρα 7.00 μ.μ.



Ομιλητές:

Βάσος Λυσσαρίδης

επ. Πρόεδρος ΕΔΕΚ (Κύπρος)

Γεώργιος Λιλλήκας

πρ. Υπουργός Εξωτερικών (Κύπρος)

Γεώργιος Κασιμάτης

Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Μάνος Μεγαλοκονόμος

Πρέσβυς ε.τ.



Συντονιστής: Μανώλης Μηλιαράκης

Δημοσιογράφος, Πρόεδρος Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.

Θα ακολουθήσει συζήτηση


Διαβάστε περισσότερα!

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2008-2009

Στο κλείσιμο της θεατρικής περιόδου 2008-2009, σκεφτήκαμε να αναφερθούμε σε κάποια ιδιαίτερα σημεία.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο τα πρόσφατα, παρατηρείται μια σταθερή αύξηση στα θεατρικά δρώμενα στη χώρα μας. Η αύξηση αυτή έχει τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά χαρακτηριστικά, μιας και τα μεν επηρεάζουν σαφώς και τα δε. Επιλέγοντας το μέσον της θεατρικής περιόδου (αρχές Μαρτίου πάνω – κάτω) και κάνοντας μια συστηματική ανάγνωση παρατηρούμε τα εξής:


Κατά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο στη θεατρική σκηνή της Αθήνας (μιας και δυστυχώς το κύριο βάρος ρίχνεται ακόμη μια φορά στην πρωτεύουσα για γνωστούς και μη εξαιρετέους λόγους) βλέπουμε, ίσως και με μια έκπληξη, να έχουν ανέβει 210 έως 220 έργα σε 144 θεατρικές σκηνές. Την ίδια στιγμή οι επιδόσεις του κινηματογράφου περιορίζονται σε 42 ταινίες και σε 62 κινηματογραφικές αίθουσες. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό ουσιαστικά μιλάμε για γύρω στα 500 θεατρικά έργα τα οποία ανέβηκαν καθ’όλη τη διάρκεια της περιόδου. Τούτο, για κάποιον ο οποίος παρακολουθεί από κοντά για το τι συμβαίνει στο χώρο του θεάτρου, δεν αποτελεί όμως έκπληξη. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κάθε χρονιά αποφοιτούν από τις αντίστοιχες θεατρικές σχολές και εργαστήρια πάνω από 400 άτομα και είναι προφανές ότι ακόμα και αν το σύνολο των αποφοιτησάντων δεν συνεχίζει, κάθε χρονιά μια μαγιά καλών ερμηνευτών παραμένει ως παρακαταθήκη. Τα οικονομικά βέβαια προβλήματα είναι δεδομένα. Οι μικροί μισθοί και η περιοδικότητα της απασχόλησης είναι ένα σημαντικό εμπόδιο στο να παραμείνουν αυτοί οι ηθοποιοί ενεργοί στο χώρο του θεάτρου και εκ των πραγμάτων οδηγούνται σε παραπλήσιες δουλειές (βλέπε τηλεόραση και διαφημίσεις). Όμως η κρίσιμη μάζα καλών ερμηνευτών συνεχώς και χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται.
Θα περίμενε επίσης κάποιος ότι η οικονομική κρίση που μαστίζει τους τελευταίους μήνες τη χώρα μας θα έπληττε ιδιαίτερα και το χώρο του θεάτρου. Με τα εισιτήρια να κυμαίνονται από 20 έως 25 ευρώ το συνολικό κόστος παρακολούθησης μιας θεατρικής παράστασης εύκολα καταλαβαίνουμε ότι κυμαίνεται από 100 έως 120 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Κι όμως αρκετές παραστάσεις και μάλιστα σε διψήφιο αριθμό, καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου λειτούργησαν με τα εισιτήρια να εξαντλούνται πολύ πριν την καθορισμένη παράσταση. Τούτο και μόνο είναι ενδεικτικό ότι έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια ένα φανατικό θεατρικό κοινό (κυρίως βέβαια ανάμεσα στη νεολαία αν και όχι μόνο).
Μια ανάλυση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της περιόδου που μας πέρασε μας οδηγεί στην επισήμανση τεσσάρων σημείων.
1. Γυναικεία παρουσία.
Με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνεται η ενασχόληση με τα του θεάτρου, αυξάνεται και η γυναικεία παρουσία, είτε με τη μορφή γυναικών συγγραφέων, είτε με τη μορφή σκηνοθέτιδων είτε τέλος με τη μορφή θεματογραφίας. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο πάνω από 70 έργα είχαν έντονο το στοιχείο αυτό , σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε να λέμε ότι οι γυναίκες, επί ίσοις όροις πλέον, συμβάλουν στο χώρο του θεάτρου.
2. Πολιτική θεματογραφία.
Πριν 10 χρόνια περίπου άρχισαν σιγά σιγά, βοηθούσης και της αρχής της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού, να ανεβαίνουν έργα πολιτικού προβληματισμού. Είναι ενδεικτικό ότι εφέτος 10 περίπου έργα είχαν ως θέμα τους τη μετανάστευση και την ισοπεδωτική λογική της παγκοσμιοποίησης, με μερικά από αυτά (όπως το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη και το Φωτιά και Νερό της Χρύσας Σπηλιώτη) να ξεχωρίζουν. Αξίζει δε να αναφέρουμε, και με δεδομένο την πρόσφατη εισβολή των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας, 3 έργα (Το Σφαγείο, Ο Αραβοϊσραηλινός Τσελεμεντές, Τα Οκτώ Εβραιόπουλα), τα οποία ασχολούντο με το Παλαιστινιακό ζήτημα.
3. Έλληνες Συγγραφείς.
Μέχρι πριν κάποια χρόνια ο συγγραφέας που κυριαρχούσε στο χώρο ήταν ο Γ. Διαλεγμένος. Μόνος ουσιαστικά και χωρίς αντίπαλο έδινε το στίγμα στο χώρο και λειτουργώντας ως εν δυνάμει διανοούμενος, έδινε με τις συνεντεύξεις του αντιφατικά μηνύματα. Θυμόμαστε χαρακτηριστικά μία συνέντευξή του στην οποία δήλωνε θαυμαστής του Δ. Αβραμόπουλου!
Μια πρόχειρη καταμέτρηση στη φετινή παραγωγή μας έδειξε ότι ανέβηκαν πάνω από 100 ελληνικά έργα, στην πλειοψηφία τους γραμμένα από νέους Έλληνες συγγραφείς και με αρκετά απ’ αυτά άξια αναφοράς. Ενδεικτικά αναφέρουμε Το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, όπως πιο πάνω, Την Κατσαρίδα του Βασίλη Μαυρογεωργίου, Την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου του Πέτρου Ζούλια αλλά και αρκετά άλλα. Όχι πως όλα χαρακτηρίζονται από μια θεατρική αρτιότητα. Απλά μας κάνουν να αισιοδοξούμε για την μελλοντική παραγωγή.
4. Θεατρικοί Χώροι.
Είναι επίσης αυτονόητο ότι η δίψα και ο ενθουσιασμός για το ανέβασμα θεατρικών έργων από μικρές ή μεγάλες θεατρικές ομάδες έχει δημιουργήσει ένα κορεσμό στις ήδη υπάρχουσες αίθουσες. Έτσι είτε από ανάγκη είτε από επιλογή παρατηρήθηκε μια τάση αξιοποίησης και άλλων χώρων. Είδαμε λοιπόν έργα ν’ ανεβαίνουν σε φουαγιέ, σε σαλόνια ξενοδοχείων, σε αποθηκευτικούς χώρους, ακόμη-ακόμη και σε διαμερίσματα ηθοποιών δημιουργώντας εκ των πραγμάτων διαδραστικές παραστάσεις. Μένει να αποδειχθεί σε βάθος χρόνου η εγκυρότητα αυτών των επιλογών.
Δεν έλειψαν βέβαια και τα αρνητικά συμπτώματα στο χώρο, με παραστάσεις πρόχειρες και εύκολες, οι οποίες υπάκουαν περισσότερο στη λογική των θεατρικών επιδοτήσεων. Όπως επίσης δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τους μιμητισμούς άλλων εποχών (βλέπε Μάη του ’68) οι οποίοι οδήγησαν σε καταλήψεις θεατρικών σκηνών (μετά τα Δεκεμβριανά) και με «αίτημα» το σπάσιμο του διαχωρισμού ανάμεσα στους θεατές και τους ηθοποιούς. Μόνο που όπως έχει πει ο θείος Κάρολος όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Γι’ αυτό και όσο εύκολα εμφανίστηκαν άλλο τα όσο εύκολα ξεφούσκωσαν. Και βέβαια το απόλυτα αρνητικό γεγονός της χρονιάς η καταστροφή της πρεμιέρας του έργου του Μισέλ Φάϊς, Το Κίτρινο Σκυλί, από μια ομάδα αυτόκλητων υπερασπιστών της υπόθεσης Κούνεβα.

Με όλα τα παραπάνω προφανώς και δεν υποστηρίζουμε ότι διάγουμε ένα καλοκαίρι στα θεατρικά δρώμενα. Ούτε ότι το σύγχρονο ελληνικό θέατρο μπορεί να ανταγωνιστεί τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Άλλωστε οι φιγούρες σημαντικών πρωταγωνιστών / παραγωγών πρωτογενούς άποψης στο χώρο, όπως ο Κάρολος Κουν, ρίχνουν βαριά τη σκιά τους. Οι φωτεινές εξαιρέσεις (όπως του Θ.Τερζόπουλου στον οποίο θα αναφερθούμε μελλοντικά) παραμένουν προς το παρόν εξαιρέσεις. Βλέπουμε μάλλον την αρχή μιας άνοιξης. Μένει λοιπόν στα επόμενα χρόνια αυτή η άνοιξη να δώσει λουλούδια τα οποία θα ανθίσουν ή θα μαραθούν.



Διαβάστε περισσότερα!

Τι γίνεται με τα stage και τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις;

Ερώτηση προς το Δήμο κατέθεσε το περιοδικό ΣΧΕΔίΑ. Σε αυτήν ζητά να του χορηγηθούν στοιχεία για το καθεστώς των εργαζομένων με ελαστικούς όρους εργασίας σ'αυτόν καθώς και να πληροφορηθεί την πρόσφατη αλληλογραφία του Δήμου με τις αρμόδιες αρχές για το θέμα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων. Δημοσιεύουμε πιο κάτω την πλήρη εκταση της επιστολής και πληροφορούμε ότι θα αναρτήσουμε στο ιστολόγιό μας οποιοδήποτε στοιχείο έρθει στην κατοχή μας.

ΣΧΕΤΙΚΑ:1. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΑΡ.ΠΡΩΤ.7250/10-9-09
2. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΑΡ.ΠΡΩΤ.8095/2-10-09

Με τα πιο πάνω σχετικά το περιοδικό μας είχε ζητήσει από την Δημ. Αρχή, στα πλαίσια της διαφάνειας και της ενημέρωσης πληροφορίες όσο και έγγραφα τα οποία αφορούσαν στη λειτουργία του Δήμου.
Συγκεκριμένα με το πρώτο σχετικό ζητούσαμε να μας πληροφορήσετε για τον αριθμό των απασχολούμενων με ελαστικές σχέσεις εργασίας (stage, ημιαπασχολούμενοι, αυτοασφαλισμένοι κ.λ.π.) , με το δεύτερο δε όλα τα σχετικά έγγραφα, αλληλογραφία, αποφάσεις κ.λ.π. που έχουν σχέση με το μείζον θέμα που έχει προκύψει στην κοινωνία του Υμηττού και συγκεκριμένα τις αλλαγές στις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις.
Μετά την πάροδο τριάντα ημερών και την συζήτηση στο Δημ. Συμβούλιο κατά την οποία η πρόεδρος του κα Βάσω Αναγνωστοπούλου μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να απευθυνθούμε στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου για οποιοδήποτε έγγραφο μας ενδιαφέρει, επανερχόμαστε στα αρχικά μας αιτήματα και σας παρακαλούμε για την πληροφόρησή μας στα συγκεκριμένα ζητήματα.
Ευελπιστώντας στην έγκαιρη ικανοποίησή τους είμαστε στην διάθεσή σας για κάθε περαιτέρω διευκρίνιση.
Διαβάστε περισσότερα!