Τη βάση των Οικονομικών Δεδομένων έδωσαν στη δημοσιότητα, την Τρίτη 3 Μαΐου, οι υπουργοί Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης και Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που ανακοίνωσαν, το ισοζύγιο ανάμεσα στα συνολικά έσοδα και έξοδα των δήμων αλλά και των περιφερειών είναι οριακά θετικό.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά για τους δήμους οι δαπάνες ανέρχονται στα 3,8 δις ευρώ και τα έσοδα από τους ΚΑΠ (κεντρικούς αυτοδιοικητικούς πόρους) σε 4,01 δις ευρώ.
Για τις περιφέρειες οι δαπάνες ανέρχονται σε 582,5 εκατομμύρια ευρώ και τα έσοδα σε 670 εκατομμύρια ευρώ. Στα έσοδα των δήμων δεν συμπεριλαμβάνεται η ΣΑΤΑ ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ την οποία υποσχέθηκε να χορηγήσει ο υπουργός Εσωτερικών.
Με βάση όλων των παραπάνω είναι ξεκάθαρο ότι ιδιαίτερα για τους δήμους ένας αριθμός αυτών βρίσκεται σε αρνητικό ισοζύγιο. Ήδη μια αντιπροσωπεία δημάρχων συναντήθηκε με το Γιάννη Ραγκούση όπου τον ενημέρωσαν για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δήμοι τους. Ο υπουργός τους παρέπεμψε στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων ή στον τραπεζικό τομέα (!) αντί άλλης λύσης. Το ίδιο το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων επιλέγει την εξυπηρέτηση λίγων όσο και αρκετά χρεωμένων δήμων και αυτό για όσο καιρό ακόμα παραμένει στο δημόσιο μιας και η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την ιδιωτικοποίησή του.
Άλλες ενδιαφέρουσες ειδήσεις που βγήκαν από την παρουσίαση των δύο υπουργών, είναι ότι το πρόγραμμα Καλλικράτης με την ενοποίηση των 1.034 Καποδιστριακών δήμων του 2010, παρουσίασε εξοικονόμηση 160 εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια η αποσάθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης στη χώρα μας, έγινε για ένα ποσό το οποίο εύκολα θα μπορούσε να καλυφθεί από αλλού. Ταυτόχρονα η εφαρμογή του Καλλικράτη έχει οδηγήσει στην κατάργηση 4.000 νομικών προσώπων των δήμων. Αναφέρθηκε επίσης ότι η συνολική συμβολή της τοπικής αυτοδιοίκησης στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας (με άλλα λόγια η μείωση των κονδυλίων προς τους δήμους λόγω μνημονίου) για τα έτη 2010 και 2011 ανήρθε στο ποσό των 1,4 δις ευρώ.
Ας ξεφύγουμε όμως από τους αριθμούς. Ήδη ένας σημαντικός αριθμός ΟΤΑ παρουσιάζει μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Είναι το πρόβλημα που θα βρουν μπροστά τους όσοι ακόμα παραμένουν εύρωστοι. Χωρίς πολιτικό όραμα για την τοπική αυτοδιοίκηση στη χώρα μας αλλά με μια επιχειρηματική προσέγγιση του θεσμού, ένας σημαντικό μέρος της τοπικής αυτοδιοίκησης βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας. Χρεοκοπία της οποίας το αντίκτυπο θα δούμε στις ανταποδοτικές υπηρεσίες (βλέπε καθαριότητα), στις κοινωνικές υπηρεσίες (βλέπε Βοήθεια στο σπίτι, ΚΔΑΠ, ΚΑΠΗ κλπ) αλλά και στον τομέα του πολιτισμού. Οι ελάχιστοι δήμοι πλέον (ελέω Καλλικράτη) εισέρχονται στην πιο δύσκολη φάση τους για τα τελευταία 100 χρόνια.
Δεν είναι τυχαίο ότι την Πέμπτη 5 Μαΐου προβλεπόταν να παρουσιαστεί από τον υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση η οριστικοποιημένη αποτύπωση των χρεών και του δανεισμού των ΟΤΑ καθώς επίσης και το πρόγραμμα εξυγίανσης το οποίο θα εξασφαλίσει για το σύνολο των δήμων τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, όπως επίσης και η εξειδίκευση των ΟΤΑ που θα πρέπει να ενταχθούν στο καθεστώς εξυγίανσης (βλέπε επιτήρησης).
Δυστυχώς για τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης τα χειρότερα έρχονται.
Μεγάλης έκτασης γεγονότα και επιχειρήσεις έγιναν με έντονο ρατσιστικό και ακροδεξιό χαρακτήρα, με πρωταγωνιστές διάφορες ακροδεξιές συμμορίες και δυστυχώς με αρκετή συμμετοχή κατοίκων, καθώς και ενδυνάμωση σωβινιστικών αισθημάτων, ψυχολογίας και στάσης από πλατιά στρώματα του πληθυσμού.
Η κοινωνική πλευρά
Οι στυγνές δολοφονίες, του 44χρονου Έλληνα οικογενειάρχη στην οδό Ηπείρου και Γ' Σεπτεμβρίου και του Μπαγκλεντίνου μετανάστη στα Πατήσια, έρχονται να υπογραμμίσουν τη σφροδρότητα αλλά και την τραγικότητα της κατάστασης. Ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι τα εγκλήματα αυτά δεν έχουν σχέση με το μεταναστευτικό ή ρατσιστικό ζήτημα, ο συμβολισμός ήταν μεγάλος και έπαιξε το ρόλο για να πυροδοτήσει αντιδράσεις, δηλαδή το έδαφος ήταν «γόνιμο».
Εξάλλου, τα πογκρόμ που συνέβησαν για δύο νύκτες από οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών και φασιστών ενάντια σε μετανάστες, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 27 ατόμων, το σπάσιμο δεκάδων μαγαζιών και την εξάπλωση του τρόμου σε πολλές γειτονιές.
Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε ορισμένες βασικές διαπιστώσεις.
Φθάνουμε σε μια κατάσταση εκρηκτική. Η ελληνική κοινωνία, μπαίνοντας σε μια φάση σκληρής στέρησης με βάση τα ζητήματα της κρίσης, ένα όχι μικρό τμήμα ανθρώπων οδηγείται σε μια σκλήρυνση. Η διαπίστωση ότι έχουν εγκαταλειφθεί από όλους, η διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και τα προβλήματα που δημιουργεί -έτσι κι αλλιώς- το στοίβαγμα ανθρώπων μέσα σε ανεξέλεγκτα γκέτο στα οποία οι μετανάστες αποτελούν μια πλειοψηφία, τους οδηγεί να αποδέχονται πραγματιστικές, σκληρές λύσεις.
Όταν υπάρχουν καταγεγραμμένοι 800.000 άνεργοι (περίπου 16%), 200.000 περισσότεροι από πέρσι, όταν η φτωχοποίηση και η στέρηση αγκαλιάζουν πλατιά στρώματα, όταν η αυξανόμενη μετανάστευση προς τη χώρα μας ξεπερνάει το 1.000.000, η συνύπαρξη γίνεται πιο δύσκολη. Ιδιαίτερα όταν η εγκληματικότητα, η παραβατικότητα του δρόμου και οι συμμορίες τροφοδοτούνται και αυξάνονται και στο χώρο των μεταναστών, τότε η «χημεία» και τα συναισθήματα μπορεί να πάρουν ένα ρατσιστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα.
Η πολιτική πλευρά
Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται, σε σχέση με το μεταναστευτικό και έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση. Υπάρχει, πλέον, μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη που έχει κάνει σημεία της το μεταναστευτικό με αρκετή επιτυχία μέχρι τώρα.
Αυτή η υπολογίσιμη πολιτική δύναμη έχει δύο πτέρυγες. Ένα επίσημο κομμάτι, το ΛΑΟΣ, που έχει ενταχθεί στο συστημικό τόξο, εκφέροντας ένα πότε καλυμμένο και πότε ανοικτό ρατσιστικό λόγο. Θα θυμόσαστε όταν, προεκλογικά, είχε καταφέρει να θέσει στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας το μεταναστευτικό και την πάταξη της παραοικονομίας-παραβατικότητας. Και ένα ακραίο ακτιβίστικο τμήμα, την Χρυσή Αυγή, που λειτούργησε με επάρκεια, εστιάζοντας στο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας και της εγκληματικότητας, βρίσκοντας δηλαδή ευνοϊκό πεδίο για παρέμβαση, κατόρθωσε να γειωθεί με τον κόσμο και τα προβλήματά του, ενεργοποιώντας τα πιο καθυστερημένα – ρατσιστικά ανακλαστικά. Στηριζόμενοι, όμως, σε πραγματικά προβλήματα που είχαν οι κάτοικοι στις περιοχές αυτές.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτός ο πολιτικός χώρος όχι μόνο βρήκε ακροατήριο αλλά και διαμόρφωσε. Η δραστηριοποίηση του πολιτικού χώρου δεν απαλλάσσει το ακροατήριο από ευθύνες. Για παράδειγμα η Πλατείας Βικτωρίας αποτελεί ένα ξεπεσμένο αστικό περιβάλλον που όσο τα πράγματα ήταν άλλης κλίμακας μπορεί και να χρησιμοποιούσε τους «λευκούς» μετανάστες για διάφορες δουλειές. Τώρα, όμως, που η πλατεία πλημμύρισε από μελαψούς και στους δρόμους απλώθηκε η εγκληματικότητα, ενεργοποιήθηκαν τα ανακλαστικά που λέγαμε.
Η επιτυχία του πολιτικού χώρου της ακροδεξιάς οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους: α) Τόνισαν ότι υπάρχει πρόβλημα. β) Πρότειναν καθαρή λύση: να φύγουν όλοι, να μην κυκλοφορούν τα βράδια, να έρθει η αστυνομία να επιβάλλει την τάξη.
Έτσι πολιτικοποίησαν την παρέμβασή τους.
Αντίθετα, η Αριστερά δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να έχει οποιαδήποτε σοβαρή παρέμβαση στο ζήτημα, ούτε να ανασχέσει την ακροδεξιά διείσδυση και επιρροή. Κυρίως για δύο λόγους: α) Δεν αντιμετώπισε ποτέ το πρόβλημα ως πραγματικό, υπήρχε συστηματική άρνηση να ειδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις. β) Η θετική πολιτικοποίηση της Αριστεράς είναι σαφώς πιο δύσκολη από αυτήν που προσφέρουν τα ακροδεξιά-ρατσιστικά ανακλαστικά. Η εξήγηση των αιτιών της μετανάστευσης, η προώθηση της ιδέες της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, η απαίτηση να μη γίνει η χώρα χωματερή δυστυχίας και δίχτυ για την ανάσχεση της πορείας των μεταναστευτικών προς τη Δύση, η αναγκαία κοινωνικότητα για να μην υπάρχει εγκληματικότητα δεν φθάνουν. Δεν φθάνουν ούτε οι γενικές διακηρύξεις, ούτε τα συνθήματα όπως «οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα», «σύνορα ανοικτά για την εργατιά», «νομιμοποίηση όλων χωρίς προϋποθέσεις» κ.λπ. Αυτά όλα φανερώνουν πως δεν αναγνωρίζεται το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ακόμα λείπουν οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις στο πρωτογενές επίπεδο, εκεί που υπάρχουν τα προβλήματα και δεν έχει να επιδείξει καμιά παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο. Μάλιστα, πολλές φορές «χαρίζει» με ευκολία τους κατοίκους σε ακροδεξιές πολιτικές. Τέλος πάντων, αδυνατεί να σταματήσει και να κατανοήσει την εξάπλωση των αισθημάτων απέχθειας προς τους ξένους και του φόβου. Δεν είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να μη θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να κερδίζουν το χώρο τους νταβατζήδες και συμμορίες, κι όχι τυχαία αυτά πολλαπλασιάζονται με την άφιξη και την εγκατάσταση στις περιοχές αυτές χιλιάδων μεταναστών. Η εικόνα πλήρους διάλυσης της κρατικής μηχανής και η εγκατάλειψη ή η σκόπιμη προώθηση σε ορισμένες συνοικίες και περιοχές των μεταναστών δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα και τρομερά προβλήματα. Η ορισμένη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς δράσης και της αυτοδικίας έχει τη ρίζα της σε αυτήν την κατάσταση.
Τι θα γίνουν σε λίγο καιρό πολλές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά; Τι θα γίνουν τα λιμάνια όπως η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα; Τι θα γίνει η κοινωνία με τον πόλεμο όλων εναντίων όλων; Τι θα γίνουν και σε τι περιβάλλον θα μεγαλώσουν τα παιδιά Ελλήνων και μεταναστών; Πότε και πώς θα καταδειχτούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για αυτές τις καταστάσεις; Ο φόβος, το μίσος, ο τρόμος, η απελπισία δεν γεννούν προοδευτικά πράγματα. Τα πογκρόμ, το κυνήγι των μαγισσών, ο ρατσισμός είναι το σύγχρονο δηλητήριο που δυναμώνει όλες τις αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης.
ΕΓΚΛΗΜΑ, ΤΙΜΩΡΙΑ, ΛΕΦΤΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ
Του ΜΑΤΙΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ
Από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Πατρών ανακοινώθηκε ότι συνελήφθη τριανταεξάχρονη αλλοδαπή ως δράστις ανθρωποκτονίας εις βάρος ογδοντάχρονης στην οποία είχε προσληφθεί ως οικιακός βοηθός. Για την ανθρωποκτονία η δράστις χρησιμοποίησε καλώδιο φορτιστή κινητού τηλεφώνου με το οποίο στραγγάλισε το θύμα στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού που διέμενε.
Από τον Τύπο της 13ης Απριλίου 2011.
Η Σουηδία όσο και η Φιλανδία ως χώρες ήταν στην καρδιά του σοσιαλδημοκρατικού θαύματος της δεκαετίας του ΄70. Με αναπτυγμένο το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και παροχών (αρκετά μπροστά από την υπόλοιπη Ευρώπη) αποτελούσε πρότυπο και αναφορά για το πώς μπορεί να «ευημερήσει» μία χώρα στα πλαίσια του υπαρκτού καπιταλισμού.
Το αναπτυγμένο επίπεδο διαβίωσης των δύο αυτών χωρών συνοδευόταν ταυτόχρονα με μια ανάπτυξη του παιδαγωγικού συστήματος αλλά επίσης και από μία άνθηση του αισθήματος ανοχής. Ανοχής απέναντι στον Άλλον, στον σεξουαλικά διαφορετικό, στον αλλόθρησκο ή και άθεο, στον μετανάστη εντέλει. Όλα αυτά όμως 40 χρόνια πριν. Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού έβαλε τέλος σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Η μείωση του ρυθμού ανάπτυξης ή πιο καλά η ύφεση, η μείωση των θέσεων εργασίας ή πιο καλά ή αύξηση της ανεργίας, η υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου ή πιο καλά η διευρυνόμενη φτωχοποίηση σε όλο και μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες, οδήγησε σε φαινόμενα πρωτόγνωρα ειδικά στις χώρες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Στις εκλογές της 17ης Απριλίου 2011 το ακροδεξιό κόμμα των Αληθινών Φιλανδών κατέλαβε την Τρίτη θέση στις βουλευτικές εκλογές στη Φιλανδία. Το συγκεκριμένο κόμμα έβγαλε 39 έδρες από τις 5 που είχε και πήρε το 20% του εκλογικού σώματος κάτω από το 20,1% των σοσιαλδημοκρατών και το 22% της Εθνικής Συμμαχίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στις προηγούμενες εκλογές του 2007 το ποσοστό του ήταν 4% καθώς και ότι η πλατφόρμα με την οποία κατέβηκε στις εκλογές είχε να κάνει με την εναντίωσή του στους μετανάστες καθώς και με την ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού σε ακραία μάλιστα όρια.
Ο νεοεμφανιζόμενος συγγραφέας Ματίας Άντερσον είναι από τη Σουηδία. Αποφάσισε να γράψει το έργο «Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου» σε μια απόπειρα σχολιασμού της σύγχρονης σουηδικής κοινωνίας με τα προβλήματα που αυτή κουβαλά. Στο έργο ο κεντρικός ήρωας είναι ένας επίδοξος συγγραφέας ο οποίος προσπαθεί να συγγράψει ένα πολλά υποσχόμενο έργο έχοντας στο μυαλό του το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Επειδή όμως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειάς του όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, αλλά κατά τη διάρκεια της συγγραφής οι ίδιοι οι κοινωνικοί χαρακτήρες και πρωταγωνιστές του έργου του ζωντανεύουν και αυτονομούνται οδηγώντας τον σε μια κατάσταση μετεωρισμού. Ήρωες του έργου του επίδοξου συγγραφέα είναι μια οικογένεια μουσουλμάνων μεταναστών στη Σουηδία, η κόρη της οποίας αναλαμβάνει ως οικιακή βοηθός και νοσοκόμα την εξυπηρέτηση μιας ογδοντάχρονης Σουηδής με κινητικά προβλήματα. Κατά την διάρκεια της πλοκής ξετυλίγονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κόσμος της οικογένειας είναι ο κόσμος κάποιων μεταναστών οι οποίοι έφτασαν στη Σουηδία έχοντας στο μυαλό τους την αυταπάτη ότι βρίσκουν τον παράδεισο. Η οικονομική ύφεση όμως αλλά και η άρνηση ενσωμάτωσης στην κοινωνία υποδοχής τους οδηγεί στην ανεργία και την περιθωριοποίηση. Ο κόσμος της ογδοντάχρονης από την άλλη είναι ένας κόσμος ο οποίος χρειάζεται όσο και χρησιμοποιεί τις μισθωμένες κοινωνικές υπηρεσίες της νεαρής μετανάστριας. Σε αυτό τον κόσμο η ογδοντάχρονη λόγω ηλικίας αρχίζει να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και δημιουργεί μυθεύματα, κατασκευάζει καταστάσεις, συμπεριφέρεται δυναστικά απέναντι στην οικιακή βοηθό, χτίζει εντάσεις. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η κοινωνία έχει οδηγήσει το φαινόμενο της ανοχής στην εξάντλησή του. Είναι γεγονός, το βλέπουμε και στη χώρα μας άλλωστε, η οικονομική δυσπραγία και αθλιότητα οδηγεί σε μικρές εμφύλιες κοινωνικές συρράξεις. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους, οι άνεργοι ενάντια όσων έχουν δουλειά, ο νεανικός πληθυσμός ενάντια στις μεγαλύτερες ηλικίες και πάει λέγοντας. Το σύστημα προσπαθώντας να βγει από το επίκεντρο της κριτικής έξυπνα και με ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει, όπως είναι τα μέσα ενημέρωσης, στρέφει τον ένα ενάντια στον άλλο, σε μια προσπάθεια κυριαρχίας του ενάντια όλων. Έτσι οι υπόγειες εντάσεις οι οποίες αναπτύσσονται ανάμεσα στους δύο κόσμους του έργου απογειώνονται σε καθοριστικές αντιθέσεις. Στα πλαίσια αυτά τα δύο παιδιά της μεταναστευτικής οικογένειας οδηγούνται σταδιακά στην απόφαση της δολοφονίας της ογδοντάχρονης. Οι προφάσεις πολλές. Η ογδοντάχρονη έχει φάει τα ψωμιά της αυτοί είναι ακόμα στην αρχή της ζωής τους. Τα λεφτά της ή έστω τα λεφτά τα οποία υποτίθεται ότι έχει, σε αυτήν δεν προσφέρουν τίποτα ενώ γι’ αυτούς είναι η διέξοδος από τη μιζέρια. Η ύπαρξη της ογδοντάχρονης είναι πλέον παρασιτική για την κοινωνία τη στιγμή που οι ίδιοι στερούνται το μέλλον τους. Η ειλημμένη απόφαση ψάχνει στηρίγματα για να δικαιωθεί. Το τσεκούρι είναι αυτό το οποίο θα δώσει τη τελική λύση.
Η σύλληψη του έργου με το εφαλτήριο του ντοστογιεφσκικού έργου θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα θεατρικό το οποίο μιλάει στην καρδιά των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στα ηθικά διλήμματα της ανθρώπινης οντότητας. Ο Ματίας Άντερσον όμως επιλέγει έναν ανάλαφρο τρόπο προσέγγισης όλης αυτής της κατάστασης. Προσθέτοντας αρκετές κωμικές καταστάσεις, αποφασίζει να ξεφύγει από τη βαρύτητα της ατμόσφαιρας που θέλει να περιγράψει και οδηγείται έτσι σε ένα κείμενο το οποίο χάνει τη δυναμική του. Το τραγικό εξαφανίζεται και το φαιδρό έστω και εξ αντανακλάσεως παραμονεύει στη γωνία. Δείχνει να θέλει να αποφύγει την ουσιαστική προσέγγιση των προβλημάτων που συμβαίνουν γύρω του. Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να τοποθετηθεί ίσως με προσωπικό κόστος, απέναντι στα κοινωνικά θέματα, την οικονομική κατάσταση, το μεταναστευτικό με ένα ευθύ τρόπο και αυτό το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Στο τέλος η όλη πρότασή του χαρακτηρίζεται από μια ελαφρότητα.
Η σκηνοθέτιδα Ελένη Σκότη επιλέγει να υπηρετήσει το πνεύμα του συγγραφέα. Έχοντας ως αφετηρία τη δήλωσή της ότι ο συγγραφέας του έργου είναι Σουηδός και η σουηδική κοινωνία απέχει πολύ από την ελληνική, στήνει μια παράσταση διασκεδαστική η οποία όμως αδυνατεί να συνδεθεί με την ελληνική πραγματικότητα. Αυτή όμως η πραγματικότητα είναι που την διαψεύδει καίρια όπως φαίνεται και στην εισαγωγή του κειμένου. Όσο και αν χρησιμοποιεί αρκετά έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα όσο και αν πετυχαίνει καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της φτιάχνει ένα έργο το οποίο περνάει ξώφαλτσα από το τι ακριβώς συμβαίνει δίπλα μας και δίπλα της κυριολεκτικά, μιας και η έδρα της σκηνής, του θεάτρου «Επί Κολωνώ» είναι δίπλα στο Μεταξουργείο. Φεύγοντας από την παράσταση μας έχει μείνει η εντύπωση του ανολοκλήρωτου.
Οι πρωταγωνιστές υπηρετούν αρκετά καλά τους ήρωες του έργου. Ο Γιάννης Λεάκος στο διπλό ρόλο του νέου συγγραφέα όσο και του ενός αδελφού της μουσουλμανικής οικογένειας, δίνει μια αρκετά ισορροπημένη ερμηνεία. Η Χρυσή Διδαλάκη στο ρόλο της ηλικιωμένης συνταξιούχου πείθει στον ακραίο χαρακτήρα που ερμηνεύει ενίοτε όμως προσχωρεί στο γκροτέσκο υπακούοντας μάλλον στις σκηνοθετικές οδηγίες. Η Σοφία Κορώνη στο ρόλο της μετανάστριας μάνας προσφέρει μια καθαρή και άμεση ερμηνεία. Τέλος η Κατερίνα Κλειτσιώτη προσφέρει ίσως την καλύτερη ερμηνεία στο ρόλο της οικιακής βοηθού, ένα ρόλο ο οποίος βγάζει τις αντιφάσεις του ατόμου που λειτουργεί ως γέφυρα επαφής ανάμεσα στους δύο κόσμους.
Έτσι κι αλλιώς οι μικρές εμφύλιες κοινωνικές συρράξεις το επόμενο χρονικό διάστημα δυστυχώς θα εντείνονται και το θέατρο δεν θα μπορεί να τις προσπερνά εύκολα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΛΕΦΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ
Του ΜΑΤΙΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ
Από την Ομάδα ΝΑΜΑ
Σκηνοθέτις : Ελένη Σκότη
Πρωταγωνιστές: Γιάννης Λεάκος, Χρυσή Διδαλάκη, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Σοφία Κορώνη.
Θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94 Κολωνός
Τηλ. 210 5138067
Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό
Την Δευτέρα 9 Μαϊου, στις 1.30 μμ θα υποδεχτούμε στον χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ελληνικού (πρώην Αμερικάνικη Βάση) τον Γάλλο καθηγητή Σερζ Λατούς, που έρχεται στη χώρα μας προσκεκλημένος από μια σειρά συλλογικότητες για να μιλήσει στις 10 Μαϊου, στις 19.30, στο Ε.Μ.Π με θέμα: «Από το δυστύχημα της ανάπτυξης στο στοίχημα της αποανάπτυξης».
Στην συνέχεια θα «ξεναγήσουμε» τον Σερζ Λατούς στον «αυτοδιαχειριζόμενο αγρό» και στον χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού, τον οποίο σχεδιάζει να «αξιοποιήσει» η σημερινή κυβέρνηση προωθώντας την εκποίηση, την ιδιωτικοποίηση και την δόμηση της δημόσιας γης στα πλαίσια της «ανάπτυξης» της χώρας.
Ο Σερζ Λατούς θεωρεί ότι:
« …η μεγέθυνση και η ανάπτυξη είναι δύο μύθοι της οικονομίας που οδηγούν τον κόσμο στον αφανισμό» και προτείνει την δημιουργία «συμβιωτικών, αυτόνομων, οικονόμων κοινωνιών» με ένα πρόγραμμα που να περιλαμβάνει «αναδιανομή, αναδόμηση, μείωση, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση κλπ». Η συγκεκριμένη πρόταση δεν αποτελεί «ετοιμοπαράδοτο μοντέλο» αλλά «ουτοπία κινητήρια και δημιουργική» για να διερευνήσουμε «τρόπους συλλογικής άνθησης που δεν θα καταστρέφουν το περιβάλλον και τον κοινωνικό δεσμό».
Την υποδοχή του Σερζ Λατούς οργανώνουν μέλη της «Πρωτοβουλίας για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό και της «Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού»
Εκατοντάδες πολίτες αποχαιρετούν από το πρωί τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.Κατεβάζοντας -μαζί με το Μανώλη Γλέζο- τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη πριν από 70 χρόνια, ο Λάκης Σάντας παρέδωσε στην νεότερη ελληνική ιστορία μία κορυφαία πράξη αντίστασης, καθιστάμενος ο ίδιος εμβληματική φυσιογωμία του αγώνα.
«Κάτω από το φως του φεγγαριού αγκαλιάστηκαν και χόρευαν πατώντας πάνω στο φασιστικό σύμβολο. Εκοψαν ένα κομμάτι της σημαίας και την πέταξαν μέσα στο σπήλαιο, στο ξεροπήγαδο. Πριν φύγουν είχαν φροντίσει να αφήσουν πάνω στον ιστό τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, ώστε να μην κατηγορηθούν άδικα κάποιοι άλλοι. Ετρεχαν μέσα στη νύχτα, με απαγόρευση κυκλοφορίας, όταν τους σταμάτησε στην Πλάκα ένας αστυφύλακας, χωρίς όμως να τους προδώσει», περιγράφει ο Γ. Αποστολίδης στον οποίο ο Σάντας κατέθεσε την τελευταία του, ίσως, δημόσια μαρτυρία.
Στην ίδια συνέντευξη ο Σάντας διηγείται πώς εξιστόρησε στους δικούς του την πράξη του: «Οταν γύρισα στο σπίτι, ξημερώματα, αφηγήθηκα στους γονείς μου την ριψοκίνδυνη πράξη μας και τους έδειξα το κομμάτι από τη σημαία. Εκανα αυτό που έπρεπε».
Σε επίσχεση εργασίας προχωρούν από σήμερα οι εργαζόμενοι στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου του Δήμου Δάφνης - Υμηττού, διεκδικώντας δεδουλευμένα. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τους συνολικά 120 εργαζομένους που απασχολούνται στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, τα ΚΑΠΗ, το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών, το Πνευματικό Κέντρο και τον Αθλητικό Οργανισμό, οι οποίοι είναι απλήρωτοι από τις 15 Μαρτίου.
Εντονη η ανησυχία των γονέων που δεν θα έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους «Αρχικά μας διαβεβαίωσαν ότι πριν από το Πάσχα θα πληρωθούμε, μετά μας είπαν μέχρι τη Μ. Τετάρτη, αλλά κάναμε Πάσχα όχι μόνο χωρίς δώρο, αλλά και χωρίς μισθό. Τώρα μας λένε ότι το αργότερο μέχρι την Παρασκευή θα μας έχουν ξοφλήσει τα δεδουλευμένα. Ομως, όπως είναι φυσικό, είμαστε δύσπιστοι», λέει στην «Ε» ο πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων του Δήμου Υμηττού και μέλος του γενικού συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ Κώστας Τσιμπούκογλου, υπογραμμίζοντας ότι «μόνο αν πληρωθούμε, θα σταματήσουμε την επίσχεση εργασίας». Υποστήριξε μάλιστα ο κ. Τσιμπούκογλου ότι «συνάδελφοι δέχονται, τόσο από τον δήμο όσο και από τις διοικήσεις των Νομικών Προσώπων, πιέσεις να σταματήσουν την επίσχεση».
Ο δήμαρχος Δάφνης - Υμηττού Μιχάλης Σταυριανουδάκης είπε στην «Ε»: «Οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους το συντομότερο δυνατό. Με τον "Καλλικράτη" προβλέπεται ότι κάθε δήμος μπορεί να έχει έως δύο Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, η διαδικασία της συνένωσης των Νομικών Προσώπων είναι χρονοβόρα, γι' αυτό και μόνο έχουν καθυστερήσει οι πληρωμές των εργαζομένων».
Οι σύλλογοι υπαλλήλων Δήμου Δάφνης και εργαζομένων Δήμου Υμηττού σε ανακοίνωση που εξέδωσαν χθες αναφέρουν: «Αν μέχρι τις 4 ή 5 Μαΐου δεν έχουν πληρωθεί οι συνάδελφοί μας, θα προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κινητοποίηση κρίνουμε σκόπιμη για να λυθεί το πρόβλημα».
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έχει προκαλέσει την έντονη ανησυχία των γονέων: «Μόνο στους 3 παιδικούς σταθμούς του Δήμου Υμηττού πηγαίνουν 120 παιδιά. Κατανοούμε τους εργαζομένους που είναι απλήρωτοι, αλλά και εμείς ως εργαζόμενοι γονείς δεν έχουμε πού να αφήσουμε τα παιδιά μας, γι' αυτό και περιμένουμε από τον δήμο να δώσει άμεση λύση στο μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Αν αναγκαστούμε να πάμε τα παιδιά μας σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς θα πρέπει να πληρώνουμε τον μήνα περίπου 300-350 ευρώ», λέει στην «Ε» η Αννα Δρακοτού, εκπρόσωπος γονέων των τριών παιδικών σταθμών Υμηττού. Τόνισε μάλιστα ότι «αν δεν δοθεί άμεσα λύση θα κάνουμε αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη».
Μια εμβληματική μορφή της Εθνικής Αντίστασης, ο Λάκης Σάντας, ο άνθρωπος που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, απεβίωσε χθες, σε ηλικία 89 ετών, ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της "σβάστικας" από τον ιερό βράχο.
Ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας γεννήθηκε στις 22/2 του 1922 στη Λευκάδα.Αξίζει να παρακολουθήσουμε την αφήγησή του για την πρώτη ίσως πράξη αντίστασης στους Γερμανούς κατακτητές: " Όταν το Μέτωπο της Μακεδονίας έσπασε και η Μπότα των Ναζί κατέβαινε και μας πλάκωνε στο στήθος, η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω με τα υποχωρούντα στρατεύματα για την Αίγυπτο για να συνεχίσω εκεί τον πόλεμο. Λογάριασα, όμως, χωρίς τα Στούκας, τα οποία δεν άφησαν ούτε καρυδότσουφλο στον Σαρωνικό κόλπο. Κι έτσι, ανάμεσα στις φλόγες και στις βόμβες των Στούκας, είδα να βυθίζονται οι ελπίδες μου για την Αίγυπτο, κι έμεινα.
Μπήκαν στην Αθήνα μας μια Κυριακή κι έστησαν αμέσως την πολεμική τους σημαία σ' έναν ψηλό κοντό, πάνω στα αθάνατα μάρμαρα της Ακρόπολης. Άπειρα μάτια ελληνικά εδάκρυσαν το πρωινό εκείνο, βλέποντας το σύμβολο των Ούννων να λερώνει το μοναδικό μνημείο του πολιτισμού και της λευτεριάς, τον Παρθενώνα.
Έτσι εδάκρυσαν και τα δικά μου. Μα... ύστερα τα βλέφαρά μου σφίχτηκαν κι άστραψαν από μια φλόγα που θα μπορούσε να λιώσει και ατσάλι ακόμη, κι ήταν αυτή, η φλόγα της συγκρατημένης λύσσας εναντίον τους.
Ήταν η φλόγα που μου έλεγε ότι κάτι πρέπει να τους κάνω. Κάτι μεγάλο, κάτι που να τους μαστιγώσει σε εκείνα τα αγέρωχα γουρουνίσια μούτρα τους, κάτι προσβλητικό, κάτι που να τους κάνει να κατεβάσουν εκείνα τα κρύα γαλανά, χωρίς οίκτο κτηνώδη μάτια τους. Κάτι συμβολικό που να τους χτυπήσει όλους μαζί σαν χώρα, σαν λαό, και προ παντός, σαν στρατό.
Την ίδια φλόγα είδα τότε στα μάτια πολλών φίλων μου, αλλά προ παντός τη διέκρινα και την γνώρισα στα μάτια του Μανώλη του Γλέζου, του συμμαθητή μου. Κυτταχτήκαμε στα μάτια και χωρίς κουβέντες συνεννοηθήκαμε. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι θα κάνομε. Εν τω μεταξύ, οι Ναζίδες είχαν αρχίσει επιχειρήσεις εναντίον της Κρήτης. Πηγαίναμε στο Φάληρο μόνοι μας και μπρος στα αφρισμένα κύματα σκεφτόμαστε τι να τους κάνομε ακούγοντας από πάνω μας τη Λουφτβάφε να μεταφέρει αλεξιπτωτιστές για την Κρήτη.
Οι μέρες περνούσαν... Είχε περάσει ένας μήνας που κατέλαβαν την Αθήνα και η Κρήτη είχε λυγίσει. Πολεμούσαν ακόμη τα παλικάρια μας μαζί με τους Εγγλέζους σε μερικά σημεία.
Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κυττούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη.
Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρομε. Να την γκρεμίσομε και να την ξεσχίσομε και να πλύνομε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας.
Ήταν πολύ απλό μα και πολύ Μεγάλο. Μια σημαία σήκωσε στις 25 Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μια σημαία θα κατεβάζαμε και μεις στις 31 Μαϊου 1941. Συμβολικό το πρώτο, συμβολικό και το δεύτερο. Μια φούχτα άνθρωποι τότε απειλούσαν την Πανίσχυρη Τουρκική Αυτοκρατορία. Δυο παιδιά εμείς, θα προσβάλλαμε το φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ. Και βάλαμε σ' ενέργεια αμέσως το σχέδιο.
Πήραμε απ' την Εθνική Βιβλιοθήκη τη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια και διαβάσαμε στη λέξη Ακρόπολις. Εκεί είδαμε όλες τις σπηλιές ή τρύπες που έχει ο βράχος της Ακροπόλεως από την εποχή εκείνη και καταλάβαμε ότι μόνον από ένα σπήλαιο -που είναι στο εσωτερικό του βράχου της Ακροπόλεως και λέγεται Πανδρόσειον άντρον" και στο οποίο κατά τη Μυθολογία εκατοικούσε ο ιερός όφις της θεάς Αθηνάς και του πήγαιναν οι ιέρειες του ναού του Παρθενώνα και έτρωγε μηλόπιττες στις εορτές των Παναθηναίων- ότι μόνον απ' αυτήν την τρύπα, που έβγαινε σε ένα βάθρο δίπλα στο Ερεχθείο, θα μπορούσαμε να ανεβούμε στην Ακρόπολη χωρίς να μας δουν οι Γερμανοί φρουροί. Την άλλη μέρα κιόλας πήγαμε και ανεβήκαμε σαν επισκέπτες στην Ακρόπολη και είδαμε πού ακριβώς είναι αυτή η σπηλιά από την οποία θα ανεβαίναμε την νύκτα. Πέρασε κι αυτή η ημέρα και ήλθε η επομένη, η 30ή Μαϊου 1941. Είχαμε ακούσει το βράδυ από το ραδιόφωνο το Λονδίνο που μας είπε ότι η Κρήτη εγκατελείφθη πια.
Πρωί πρωί οι Ούννοι με τις εφημερίδες τους και με προκηρύξεις μας ανήγγειλαν γεμάτοι κομπασμό και υπερηφάνεια ότι κατέλαβαν και την τελευταία γωνιά της Ελλάδας, την ηρωική Κρήτη.
Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει. Επιτέλους βράδιασε. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όπλα δεν είχαμε τότε. Είχα πάρει μαζί μου μόνον ένα φαναράκι ηλεκτρικό κι ένα μαχαιράκι. Φτάσαμε. Κάναμε μια βόλτα στα Προπύλαια μέχρι να φτάσει η ώρα 9:30 μ.μ. Τότε είδαμε τους Γερμαναράδες να είναι μαζεμένοι μέσα στο δωμάτιο της εισόδου και να πίνουν κρασί και μπίρες, έχοντας και μερικές κακές Ελληνίδες, απ' αυτές που πουλάν τον έρωτά τους στα Προπύλαια που είχαν το Φρουραρχείο. Ακούγαμε απόμακριά τα κτηνώδη χάχανά τους και τα τραγούδια τους και σφίγγαμε ακόμη περισσότερο τα δόντια μας. Όταν έφτασε η ώρα, κυτταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα ιδανικά σου. Σ' αυτές τις στιγμές δεν έχεις παρά να θυμηθείς την Ιστορία. Να θυμηθείς τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, να θυμηθείς τον Αθανάσιο Διάκο ή το Μεσολόγγι ή τον πόλεμο της Αλβανίας κι είσαι εντάξει. Σφίξαμε τα χέρια, πηδήξαμε τα σύρματα, μπήκαμε ανάμεσα στα δέντρα. Συρθήκαμε με την κοιλιά και φτάσαμε στη σπηλιά. Μπήκαμε μέσα ψηλαφητά κρατώντας και την αναπνοή μας ακόμη. Αρχίσαμε να σκαρφαλώνομε ως τα μαδέρια της σκαλωσιάς που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι για ανασκαφές.
Κάτω μας το βάραθρο άνοιγε το μαύρο του στόμα να μας καταπιεί στο πρώτο ξεγλίστρημα. 40 μέτρα κάτω κατέβαινε η σπηλιά και κατόπιν ανοιγότανε το χείλος ενός ξεροπήγαδου, άλλα καμιά δεκαριά μέτρα. Σιγά-σιγά σκαρφαλώσαμε και κάνοντας μια τελευταία έλξη βγήκαμε στο επάνω βάθρο. Ανεβήκαμε μερικά μαρμάρινα σκαλιά και σηκώσαμε τα κεφάλια μας να δούμε.
Ήταν ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν' ατσαλώνομε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας να στέκονται σιωπηλοί και μεγαλοπρεπείς μες στις χλαμύδες τους τριγύρω μας και να μας κυττάνε ερωτηματικά αν θα κάνομε το καθήκον μας ή όχι. Αν και δεν πολυπιστεύω στο μοιραίο, εν τούτοις εκείνες τις στιγμές νομίζω ότι το μοιραίο της φυλής μας έριξε τον κλήρο σε μας...
Προχωρήσαμε συρτά με την κοιλιά. Μας χώριζαν περίπου 50-60 μέτρα απ' τον κοντό που είχαν τη σημαία τους. Χωριστήκαμε και πηγαίναμε ανάμεσα στα μάρμαρα, πετώντας κάθε τόσο πέτρες μήπως ήταν κανένας Γερμανός σκοπός κρυμμένος. Όταν φτάσαμε κοντά στον κοντό είδαμε την ξύλινη σκοπιά τους. Πετάξαμε πάλι κάνα-δυο πέτρες κι όταν είδαμε ότι ήταν ησυχία σηκωθήκαμε όρθιοι και προχωρήσαμε θαρρετά. Φτάσαμε στον κοντό.
Ψηλά κυμάτιζε η σημαία τους. Λύσαμε το συρματόσχοινο και τραβήξαμε για να την κατεβάσομε. Μα την είχαν μπλέξει στην κάτω άκρη της με τα τρία συρματόσχοινα που στήριζαν τον κοντό. Κρεμόμαστε κι οι δυο για να την κατεβάσομε μα δεν κατέβαινε. Αρχίσαμε τότε με τη σειρά να σκαρφα- λώνομε στον σιδερένιο κοντό για να την φτάσομε και να την κόψομε. Μα ήταν 20 μέτρα ο κοντός και λείος κι ήταν αδύνατο να την φτάσομε. Κουρασμένοι σταθήκαμε για λίγο κι απογοητευτήκαμε, σκεφτόμαστε τι να κάνομε.
Να φύγομε χωρίς την σημαία τους λάφυρο, δεν το σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή. Και μέσα στην ένταση της σκέψης μας, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να σπάσομε τα τρία συρματόσχοινα για να μπορέσομε να την κατεβάσομε.
Αρχίσαμε τότε με τα χέρια μας, με τα δόντια μας, με ό,τι μπορούσαμε να προσπαθούμε να ξεκολλήσομε τα συρματόσχοινα απ' τους σκουρασμένους χαλκάδες με τους οποίους κρατιότανε στα γύρω μάρμαρα. Κραυγή ενθουσιασμού μου ξέφυγε όταν έσπασε το πρώτο. Κατόπιν έσπασε και το δεύτερο και μετά το τρίτο. Αμέσως ξεμπλέξαμε τα συρματόσχοινα και τότε το μισητό σύμβολο του φασισμού κατέβηκε. Ήταν μια τεράστια σημαία 4 μ. μήκος και 2 μ. πλάτος. Στη μέση είχε τον αγκυλωτό σταυρό και στην απάνω άκρη τον γοτθικό πολεμικό σταυρό του Κάιζερ.
Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την πήραμε. Είχαν περάσει τρεις ώρες περίπου απ' την ώρα που είχαμε ξεκινήσει. Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας ευχαριστημένες. Ο αέρας μας δρόσιζε τα φλογισμένα πρόσωπά μας και μας έφερνε από μακριά τα χάχανα των Γερμαναράδων.
"Α! τώρα γελάστε και τραγουδείστε όσο θέλετε, αύριο το πρωί θα τα πούμε", σκέφτηκα.
Κατεβήκαμε απ' το ίδιο μέρος. Για να την πάρομε μαζί μας ήταν αδύνατο γιατί η ώρα της κυκλοφορίας είχε περάσει. Τότε αποφασίσαμε να την κρύψομε μέσα στην ίδια τη σπηλιά, κάτω στο ξεροπήγαδο. Κατεβήκαμε σιγά σιγά μέχρι κάτω, φτάσαμε στο χείλος του ξεροπήγαδου και την πετάξαμε όπως ήταν, τυλιγμένη σε μπόγο, μέσα. Ακούσαμε τον γδούπο της και ησυχάσαμε.
Ανεβήκαμε πάλι και φύγαμε σιγά σιγά, πηγαίνοντας σύρριζα στον τοίχο και προσέχοντας μην συναντήσομε καμιά γερμανική περίπολο. Όταν βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου περίπου για το σπίτι μας, μας σταμάτησε ξαφνικά με το πιστόλι στο χέρι ένας Έλληνας αστυνομικός που φύλαγε σκοπός σ' ένα δημόσιο ταμείο.
Στην αρχή σκέφτηκα να του επιτεθώ με το μαχαίρι. Αλλά κατόπιν του μιλήσαμε ευγενικά και θαρρετά και του δώσαμε να καταλάβει ότι πρέπει να μας αφήσει να πάμε στα σπίτια μας χωρίς βέβαια να του πούμε τίποτε για το ζήτημα της σημαίας. Μας άφησε και φύγαμε. Φτάσαμε στα σπίτια μας, καθησυχάσαμε τους δικούς μας που μας περίμεναν γεμάτοι αγωνία μη ξέροντας πού είμαστε. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Και το πρωί ήρθε ο Μανώλης και ανεβήκαμε στην ταράτσα του σπιτιού μου και κυττούσαμε την Ακρόπολη. Μέχρι τις 11 π.μ. της 31ης δεν υπήρχε σημαία στην Ακρόπολη, όπως έλεγαν τώρα τελευταία μετά την απελευθέρωση οι Έλληνες φύλακες της Ακροπόλεως. Η γερμανική φρουρά, η οποία απετελείτο από 20 περίπου άνδρες τα είχε χάσει. Πανικός στο γερμανικό στρατηγείο. Οι κούρσες πήγαιναν κι έρχονταν. Τι έγινε η πολεμική τους σημαία; Ποιος τόλμησε να την πειράξει; Κατά τις 11 η ώρα πήγαν και βάλαν μιαν άλλη στη θέση της πιο μικρή. Με τις απογευματινές εφημερίδες βροντοφωνήσανε οι Γερμανοί τις κυρώσεις τους. Επήραν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα απ' το σιδερένιο κοντό και μας κατεδίκασαν ερήμην σε θάνατο (γιατί δεν μας ήξεραν). Επίσης όλους τους τυχόν συνενόχους μας. Μας επικήρυξαν και με χρηματικό ποσόν. Περιόρισαν τις ώρες κυκλοφορίας των πολιτών και απέλυσαν τον αρχηγό της Αστυνομίας και τους διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιφερείας της Ακροπόλεως.
Επίσης, συνέλαβαν όλους τους Έλληνες φύλακες της Ακροπόλεως, τους οποίους όμως άφησαν ελευθέρους, αφού εξήτασαν τα αποτυπώματά τους και τους ανέκριναν, τη δε φρουρά τους την κατεδίκασαν εις θάνατον και την εξετέλεσαν. Μου φαίνεται πως βγήκαν λίγο ξινά τα γλέντια των Γερμαναράδων για τον θρίαμβο της Κρήτης... Αμέσως το νέο διαδόθηκε σαν αστραπή στην Αθήνα και στον Πειραιά και στα περίχωρα και κατόπιν σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Το Λονδίνο και το Κάιρο την άλλη νύχτα έπλεξαν εγκώμια γι' αυτό.
Θα νιώσω άραγε άλλη φορά τα συναισθήματα που ένιωθα εκείνες τις ημέρες όταν άκουγα γύρω μου παντού τους Έλληνες με υπερηφάνεια και ειρωνεία για τους Γερμανούς να μιλούν για το γεγονός αυτό και να το χαρακτηρίζουν παίρνοντας κουράγιο για την αρχή του καινούργιου πολέμου της Αντίστασης. Έβλεπες παντού τον κόσμο να έχει αναθαρρήσει, να περπατάει με ψηλά το κεφάλι, ξέροντας καλά ότι το καζάνι άρχισε να βράζει πάλι...
Κι έτσι αρχίσαμε...
Έπειτα από 8 μήνες επεχείρησα να φύγω για την Αίγυπτο για να πάω στο στρατό να πολεμήσω πιο ενεργά μαζί με τον Μανώλη κι έναν άλλο φίλο μου. Μα, ύστερα από προδοσία, μας έπιασαν οι Γερμανοί. Μας κλείσανε στις φυλακές. Τότε σκέφτηκα ότι αν είχαν την εξυπνάδα να παραβάλουν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, όλα θα τελείωναν. Αλλά δεν την είχαν, ευτυχώς.
Καθίσαμε λίγο καιρό στις φυλακές, όπου περάσαμε του κόσμου τα μαρτύρια (ξύλο ανηλεές, σχεδόν καθημερινό ντους με κρύο νερό έξω στο κρύο κ.λπ.) αποτέλεσμα των οποίων ήταν, όταν βγήκαμε, τον Απρίλιο του 1942, ύστερα από μια αμνηστία που μας συμπεριέλαβε, να κάνει ο Μανώλης αιμοπτύσεις.
Μόλις βγήκα απ' τη φυλακή, οργανώθηκα για καλά (είχε φουντώσει εν τω μεταξύ το κίνημα της Αντίστασης) κι άρχισα να κάνω χίλιες δουλειές, από κόλλημα προκηρύξεων και γράψιμο στον τοίχο μέχρι μεταφορά όπλων και κρύψιμο, κ.λπ.
Το καλοκαίρι του 1943 ένας χαφιές των SS με γνώρισε και κουβάλησε αρκετούς από δαύτους να με πιάσουν. Τους ξέφυγα, πηδώντας από παράθυρο σε παράθυρο κι από ταράτσα σε ταράτσα και βγήκα στο Αντάρτικο. Κατατάχθηκα στον ΕΛΑΣ και τοποθετήθηκα στην περιοχή Στερεάς Ελλάδας.
Έλαβα μέρος σε αρκετές μάχες παρατάξεως με τους Ναζίδες και σε πολλές επικίνδυνες αποστολές και κανόνισα αρκετούς Γερμαναράδες, τραυματίσθηκα δε στο στήθος (αριστερό ημιθωράκιο) πάνω απ' την καρδιά από τυφλό τραύμα βλήματος. Αυτή είναι η ιστορία της συμβολής μου στην Αντίσταση του λαού μας, εν ολίγοις. Αλλά τι είναι αυτά μπροστά στις υπέροχες σελίδες που έχει γράψει ο ελληνικός λαός στα τέσσερα αυτά χρόνια της πιο σκληρής και ανελέητης σκλαβιάς που είδαμε ποτέ στην ιστορία μας; Κάθε πέτρα και κάθε αγκωνάρι, κάθε δρόμος και κάθε πεζοδρόμιο έχει γραμμένη απάνω μιαν ολόκληρη ιστορία ηρωισμού και θυσίας για τη λευτεριά, από γνωστούς και άγνωστους μάρτυρες, ήρωες, ατσάλινες ψυχές που ξεψυχάγανε προφέροντας το όνομα της Ελλάδας μας και φωνάζοντας "Θάνατος στο φασισμό!!!". Οι βουνοκορφές πάλι κι οι ράχες αχολογούν ακόμα απ' τις κλαγγές των όπλων κι απ' τα κλέφτικα τραγούδια των λεβεντόκορμων ανταρτών και κάθε στενό και κάθε ρέμα μυρίζει μπαρούτι ακόμη, απ' αυτό που έπεφτε καυτό απάνω στις γερμανικές φάλαγγες κάθε λεπτό και τους έκανε, αλαφιασμένοι να μην ξέρουν από πού να φυλαχτούν, νομίζοντας ότι κάθε πεύκο και κάθε έλατο ζωντανεύει κι είναι αντάρτης, εκδικητής!!!
Θα μπορούσα να λέω ολόκληρα μερόνυχτα, είναι τόσα πολλά." Διαβάστε περισσότερα!
