Το 1969, ο ακαδημαϊσμός και ο καθωσπρεπισμός στο ύφος και τη θεματολογία του βρετανικού κινηματογράφου είχαν ήδη κατακεραυνωθεί από το κίνημα του free cinema, με πρωτεργάτες τους Λίντσεϊ Άντερσον και Τόνι Ρίτσαρντσον. Εκείνη τη χρονιά είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου και για την κωμωδία. Το βρετανικό φλεγματικό χιούμορ χάνει δια παντός τον μονοδιάστατο τόνο του και εκτοξεύεται σε επίπεδα στρατόσφαιρας. Το «Flying Circus» των Τέρι Τζόουνς, Τέρι Γκίλιαμ, Τζον Κλις, Έρικ Άιντλ, Γρέιχαμ Τσάπμαν και Μάικλ Πάλιν σκάει σαν βόμβα και καθιερώνει τους Monty Python σε παγκόσμια κλίμακα.
Εννέα χρόνια αργότερα, όταν ο λόρδος Μπέρναρντ Ντέλφοντ, γενικός διευθυντής της EMI διάβασε το σενάριο της ταινίας, η οποία είχε ήδη λάβει έγκριση για χρηματοδότηση, φλέρταρε εντόνως με το έμφραγμα και εισηγήθηκε το άμεσο πάγωμα των κονδυλίων. (Τη στιγμή που ακούγεται το περίφημο «Always look on the bright side of life» στο τέλος, οι Monty Python δεν παρέλειψαν να ρίξουν και την μπηχτή τους στον άσπονδο φίλο τους, Μπέρνι).Το όλο πόνημα βρέθηκε στον αέρα, μέχρι που ο Beatle Τζορτζ Χάρισον, έπειτα από προσέγγιση του φίλου του Έρικ Άιντλ, δέχτηκε να αναλάβει τη χρηματοδότηση. Η εταιρία Handmade Films συστάθηκε αστραπιαία και το 1979 η ταινία βγήκε στις αίθουσες, πρώτα στις ΗΠΑ και έπειτα στη Βρετανία, σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών βέβαια και με την απαραίτητη συνοδεία από κατάρες, ξόρκια και κραυγές υστερίας από ορδές θρησκόληπτων. Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 1997, όταν επιτέλους επετράπη σε ολόκληρη τη βρετανική επικράτεια η προβολή της διασημότερης βλάσφημης κωμωδίας.
Οποιαδήποτε ανάλυση, οποιαδήποτε αράδα έχει γραφτεί ωχριά και μοιάζει απελπιστικά αδύναμη για να ανασυστήσει το οργιαστικό χαώδες σύμπαν που οικοδομούν οι έξι ιδιοφυΐες. Ως κλειδοκράτορες του παραλόγου και της ειρωνείας, συνήθιζαν ανέκαθεν να κάνουν σκόνη και θρύψαλα κάθε βαθιά ριζωμένη βεβαιότητα, κάθε «αλήθεια» που φάνταζε αγέρωχη, συντρίβοντας όλες τις πτυχές που λαμβάνει στον ανθρώπινο μικρόκοσμο. Σε ένα κόσμο που άρχισε να μοιάζει ολοένα και πιο εξωπραγματικός, με κάθε ηθική ή λογική ακεραιότητα να έχει ήδη καταρρεύσει, τίποτα πλέον δεν φάνταζε φυσιολογικό, τίποτα δεν έμοιαζε να υπακούει σε κανόνες, από την πιο απλή κουβέντα ως την πιο αδιάφορη κίνηση. Καμία αποδόμηση δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς το θεμέλιο της γνώσης και της κατανόησης, κανένα γκρέμισμα δεν μπορεί να είναι ουσιαστικό αν δεν εμφιλοχωρεί, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, ένα χτίσιμο. Η πλέον εδραιωμένη στους ανθρώπινους φόβους σταθερά, αυτή της θρησκείας, καθώς και οι αποστειρωμένες χολιγουντιανές απεικονίσεις του θείου δράματος, θα ήταν αφελείς να πιστεύουν ότι θα ξέφευγαν από την οξυδερκέστατη διάλυση στα εξ ων συντίθενται, την οποία τους επιφύλασσαν οι Monty Python.
Η διαχρονική ευπιστία του ανθρώπινου είδους, η παντοτινή εξουσιαστική χροιά των οργανωμένων θρησκευτικών συστημάτων, η (ψευδό)ιστορικότητα των μύθων, η ανεξέλεγκτη φύση του φανατισμού, όλα μπλέκονται σε ένα μείγμα, χειμαρρώδες αλλά και μεθοδικό, σαρωτικό αλλά και συστηματοποιημένο που δεν φείδεται φυσικά, φιλοσοφικών, πολιτικών, υπαρξιακών πινελιών. Η αντιαποικιοκρατική μάχη, το μεγαλείο της ανθρώπινης θυσίας, το διαλεκτικό δίπολο ζωή – θάνατος, η μητριαρχία ως θεμέλιος λίθος, δηλώνουν «παρών» και απλώς μας ζητούν να προσπεράσουμε τον αρχικό μανδύα. Ασύλληπτα γκαγκ σλάπστικ κωμωδίας, κάτι σαν τελειοποιημένη μετεξέλιξη των αδερφών Μαρξ, ασυγκράτητοι διάλογοι και ατάκες, φρενήρης ρυθμός, σε μία δημιουργία αιρετική μονάχα για μυαλά με παρωπίδες.
Μέχρι να βρεθεί κάποιος υπεύθυνος τηλεοπτικού προγράμματος με ισχυρές δόσεις χιούμορ και ευστροφίας, ο οποίος θα επιλέξει τη Μεγάλη Εβδομάδα να πρωτοτυπήσει παρά να καταφύγει στην εκατομμυριοστή προβολή ταινιών τύπου «Βαραββάς» και «Ο χιτών», ας το απολαύσουμε σε αποκατεστημένη κόπια στη μεγάλη οθόνη. Τελευταίο αντίο με έναν κάπως παραγνωρισμένο στίχο από το τραγούδι του φινάλε, ο οποίος παραλλάσει και τον ίδιο του τίτλο. Always look on the bright side of death…Just before you draw your terminal breath…
του Γιώργου Παπαδημητρίου giorgos.papadim@myfilm.gr
Εννέα χρόνια αργότερα, όταν ο λόρδος Μπέρναρντ Ντέλφοντ, γενικός διευθυντής της EMI διάβασε το σενάριο της ταινίας, η οποία είχε ήδη λάβει έγκριση για χρηματοδότηση, φλέρταρε εντόνως με το έμφραγμα και εισηγήθηκε το άμεσο πάγωμα των κονδυλίων. (Τη στιγμή που ακούγεται το περίφημο «Always look on the bright side of life» στο τέλος, οι Monty Python δεν παρέλειψαν να ρίξουν και την μπηχτή τους στον άσπονδο φίλο τους, Μπέρνι).Το όλο πόνημα βρέθηκε στον αέρα, μέχρι που ο Beatle Τζορτζ Χάρισον, έπειτα από προσέγγιση του φίλου του Έρικ Άιντλ, δέχτηκε να αναλάβει τη χρηματοδότηση. Η εταιρία Handmade Films συστάθηκε αστραπιαία και το 1979 η ταινία βγήκε στις αίθουσες, πρώτα στις ΗΠΑ και έπειτα στη Βρετανία, σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών βέβαια και με την απαραίτητη συνοδεία από κατάρες, ξόρκια και κραυγές υστερίας από ορδές θρησκόληπτων. Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια για να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 1997, όταν επιτέλους επετράπη σε ολόκληρη τη βρετανική επικράτεια η προβολή της διασημότερης βλάσφημης κωμωδίας.
Οποιαδήποτε ανάλυση, οποιαδήποτε αράδα έχει γραφτεί ωχριά και μοιάζει απελπιστικά αδύναμη για να ανασυστήσει το οργιαστικό χαώδες σύμπαν που οικοδομούν οι έξι ιδιοφυΐες. Ως κλειδοκράτορες του παραλόγου και της ειρωνείας, συνήθιζαν ανέκαθεν να κάνουν σκόνη και θρύψαλα κάθε βαθιά ριζωμένη βεβαιότητα, κάθε «αλήθεια» που φάνταζε αγέρωχη, συντρίβοντας όλες τις πτυχές που λαμβάνει στον ανθρώπινο μικρόκοσμο. Σε ένα κόσμο που άρχισε να μοιάζει ολοένα και πιο εξωπραγματικός, με κάθε ηθική ή λογική ακεραιότητα να έχει ήδη καταρρεύσει, τίποτα πλέον δεν φάνταζε φυσιολογικό, τίποτα δεν έμοιαζε να υπακούει σε κανόνες, από την πιο απλή κουβέντα ως την πιο αδιάφορη κίνηση. Καμία αποδόμηση δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς το θεμέλιο της γνώσης και της κατανόησης, κανένα γκρέμισμα δεν μπορεί να είναι ουσιαστικό αν δεν εμφιλοχωρεί, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, ένα χτίσιμο. Η πλέον εδραιωμένη στους ανθρώπινους φόβους σταθερά, αυτή της θρησκείας, καθώς και οι αποστειρωμένες χολιγουντιανές απεικονίσεις του θείου δράματος, θα ήταν αφελείς να πιστεύουν ότι θα ξέφευγαν από την οξυδερκέστατη διάλυση στα εξ ων συντίθενται, την οποία τους επιφύλασσαν οι Monty Python.
Η διαχρονική ευπιστία του ανθρώπινου είδους, η παντοτινή εξουσιαστική χροιά των οργανωμένων θρησκευτικών συστημάτων, η (ψευδό)ιστορικότητα των μύθων, η ανεξέλεγκτη φύση του φανατισμού, όλα μπλέκονται σε ένα μείγμα, χειμαρρώδες αλλά και μεθοδικό, σαρωτικό αλλά και συστηματοποιημένο που δεν φείδεται φυσικά, φιλοσοφικών, πολιτικών, υπαρξιακών πινελιών. Η αντιαποικιοκρατική μάχη, το μεγαλείο της ανθρώπινης θυσίας, το διαλεκτικό δίπολο ζωή – θάνατος, η μητριαρχία ως θεμέλιος λίθος, δηλώνουν «παρών» και απλώς μας ζητούν να προσπεράσουμε τον αρχικό μανδύα. Ασύλληπτα γκαγκ σλάπστικ κωμωδίας, κάτι σαν τελειοποιημένη μετεξέλιξη των αδερφών Μαρξ, ασυγκράτητοι διάλογοι και ατάκες, φρενήρης ρυθμός, σε μία δημιουργία αιρετική μονάχα για μυαλά με παρωπίδες.
Μέχρι να βρεθεί κάποιος υπεύθυνος τηλεοπτικού προγράμματος με ισχυρές δόσεις χιούμορ και ευστροφίας, ο οποίος θα επιλέξει τη Μεγάλη Εβδομάδα να πρωτοτυπήσει παρά να καταφύγει στην εκατομμυριοστή προβολή ταινιών τύπου «Βαραββάς» και «Ο χιτών», ας το απολαύσουμε σε αποκατεστημένη κόπια στη μεγάλη οθόνη. Τελευταίο αντίο με έναν κάπως παραγνωρισμένο στίχο από το τραγούδι του φινάλε, ο οποίος παραλλάσει και τον ίδιο του τίτλο. Always look on the bright side of death…Just before you draw your terminal breath…
του Γιώργου Παπαδημητρίου giorgos.papadim@myfilm.gr
Υπόθεση:
O Mπράιαν γεννήθηκε σε ένα στάβλο την ημέρα των Χριστουγέννων, ακριβώς δίπλα στο στάβλο που γεννήθηκε... ξέρετε ποιος. Οι Τρεις Μάγοι με τα Δώρα φτάνουν στο στάβλο του και τα αποθέτουν στην ποδιά του, όταν, όμως, το αστέρι προχωρά, καταλαβαίνουν το λάθος τους και παραδίδουν τα δώρα τους στον διπλανό στάβλο. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του Μπράιαν: πάντα κατά λάθος, όλοι νομίζουν πως είναι ο Μεσσίας. Το πρόβλημα είναι πως εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να τους πείσει πως δεν πρέπει και να... σταυρωθεί κατά λάθος!
περισσότερα >>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου