Τ΄αηδόνια και η παλλίροια...

Αμπελακιώτισσα. Άνοιξη του ΄16. Περιμένοντας το πέρασμα των αηδονιών...

Είναι φορές που το "Όσο μπορείς" του μεγάλου Αλεξανδρινού σε καταλαμβάνει. Τότε που σαν την παλίρροια έρχονται και φεύγουν απογοητεύσεις, χαρές, επιθυμίες και λύπες.
Σαν την παλίρροια, σαν την άμπωτη και την πλημμυρίδα...  Όμως πάντοτε υπάρχουν καταφύγια, σαν αυτό της Αμπελακιώτισσας, στην ορεινή Ναυπακτία, "κέρδος" των αληθινών σχέσεων που σαν κόρη οφθαλμού έχεις διαφυλάξει.


Όπως πέρσι, άνοιξη καιρό, που με φίλους αγαπημένους βρέθηκες για μια από τις πολλές φορές εκεί, περιμένοντας το πέρασμα των αηδονιών -για 3-4 ημέρες μόνο. Και κάθεσαι, μετέωρος, κρεμασμένος από την ακοή, να απολαμβάνεις και να καταλαβαίνεις την αληθινή ζωή. Σ΄ ένα τιτίβισμα πουλιών...

Αυτό σκοπεύεις να κάνεις και αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο. Με κλειστά τηλέφωνα και κατεβασμένο το fb. Με τσιπουράκι ντόπιο, συζητήσεις και γέλιο, αβίαστο γέλιο...

Όσο για τ΄αηδόνια.. εφέτος τάχασες, σιγά μην σε περίμεναν.

Έτσι δεν είναι φίλε μου;


Όσο Μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)