Χορευτικό παραθαλάσσιο κέντρο, παραθαλάσσια νύχτα, γλυκιά μουσική σαν τη νύχτα, νύχτα μεθυστική σαν την επιθυμία.
Γεμάτα τα τραπέζια κόσμο που σιγοπίνει, ακούει, σιγοκουβεντιάζει. Μόνο αυτό το ζευγάρι χορεύει, ένα ζευγάρι σ’ ολόκληρη πίστα. Υπό τους ήχους της μουσικής, της νύχτας, της επιθυμίας και του φεγγαριού που, πλατς, έπεσε μέσα στη θάλασσα, και μια το κύμα το σπρώχνει να το βγάλει έξω στην αμμουδιά, και μια το γλιστράει να φύγει πάλι κατά μέσα.
Χορεύουν. Δήθεν χορεύουν. Ενώ φεύγουν, αλλάζουν κόσμο.
Με αυτά τα αργά μικρά βήματα, με αυτή την επιτόπου κίνηση, το ακατανίκητο τα υπνωτίζει. Με κλεισμένα τα μάτια τους το υπακούνε. Με τα κρεμασμένα πάνω στους ώμους χέρια τους γαντζώνονται στο διάχυτο που τους συμβαίνει. Χορεύουν.
Δήθεν με το ρυθμό της μουσικής, ενώ άλλη ορχήστρα περιρρέουσα εξυφαίνεται τη φυγή τους, άλλα φώτα της φέγγουν κι άλλο φεγγάρι την υποδέχεται, όχι αυτό που πλατσουρίζει και τσαλακώνεται πάνω στο κύμα. Χορεύουν, σαν ο κόσμος όλος να ανάλιωσε σε μελωδία και να τους αφιερώθηκε.
Δήθεν χορεύουν. Ενώ ο ένας παραιτείται από την ύπαρξή του, για να εισχωρήσει μικρός, ελάχιστος, εξουθενωμένος στην ύπαρξη του άλλου. Και οι δύο θέλουν να εκλείψουν. Και πέφτουν, και οι δύο συγχρόνως, ο ένας στα μάτια του άλλου. Προς όνειρο κατευθύνονται.
Κι αν φτάσουν. Φοβού τα άκρα του. Διπλώνει και το άλλο χέρι της γύρω από το λαιμό του, δένονται, μη και χαθούνε μέσα σ’ αυτή τη χαώδη έκσταση. Αυτή ακουμπάει το κεφάλι της στο πέτο εκείνου. Δεν κοιμάται. Παραδίνει το νου της στη ζάλη, τον ξεφορτώνεται. Δήθεν χορεύουν. Ενώ τους έπεισε ο έρωτας να τον ακολουθήσουν. Να δούμε σε ποια έρημη, κακοτράχαλη σκοτεινιά θα τους παρατήσει. Κι από κει, ξέρεις, ψυχή δεν περνάει να βοηθήσει. Όποια πέρασε κάποτε δε θέλει να ξαναπεράσει.
Από το βιβλίο: Εκτός σχεδίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου