Χρόνια πολλά και καλή χρονιά !!!

Διαβάστε περισσότερα!

Ομολογία Μ.Γιλμάζ: "Κάψαμε τα δάση της Ελλάδας για ... αντίποινα"!

Ο Μεσούτ Γιλμάζ εξομολογήθηκε πως η Αγκυρα έκαιγε τα ελληνικά δάση.
Τα μυστικά τουρκικά κονδύλια την περίοδο της πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ,προορίζονταν για δολοφονίες Κούρδων και για εμπρησμούς Ελληνικών δασών!
Σε μία τρομακτική αποκάλυψη που επιβεβαιώνει την εγκληματική δράση της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ στην Ελλάδα, προχώρησε ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ: Παραδέχθηκε ότι, τουλάχιστον την εποχή της πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ το 1995-1997, Τούρκοι πράκτορες έκαιγαν τα ελληνικά δάση!
Ήταν η εποχή με τις μεγάλες πυρκαγιές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και της Μακεδονίας, όπου είχαν υπάρξει μεν πληροφορίες στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες για εμπρησμούς από την Τούρκους πράκτορες, αλλά οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη δεν είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν περισσότερο συγκεκριμένες πληροφορίες.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Μπιργκιούν» ο Μεσούτ Γιλμάζ μιλώντας για τα μυστικά κονδύλια της εποχής αναφέρει τα εξής ανατριχιαστικά:

Δημοσίευμα της εφημερίδας Μπιργκιούν που έχουν μεταφράσει τα tourkikanea.gr , υποστηρίζει αυτή την άποψη δημοσιεύοντας και σχετική δήλωση του πρώην Τούρκου πρωθυπουργού Μεσούτ Γιλμάζ,ο οποίος λέει με νόημα:

"Όλοι οι πρωθυπουργοί στο τέλος της θητείας τους ενημερώνουν τον νέο πρωθυπουργό σχετικά με το που και πως χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα κονδύλια. Και εγώ ενημέρωσα σχετικά, και οι προηγούμενοι από εμένα με είχαν ενημερώσει. Έτσι έκαναν ο Ερμπακάν, ο Ετσεβίτ και ο Ντεμιρέλ. Μόνο η κυρία Τανσού δεν μοιράστηκε τις πληροφορίες για την περίοδο της. Μάλιστα είχε πει πως "Αν το συνεχίσετε θα διαλύσω τον συνασπισμό”. Και εγώ είπα "ας τελειώσει. Αυτό ήταν το τέλος”.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο Γιλμάζ αναφέρθηκε στη χρήση των μυστικών κονδυλίων εκείνης της περιόδου και έκανε λόγο για αναφορά στην οποία "πέραν των κρατικών μυστικών όλες οι πληροφορίες υπάρχουν στην αναφορά. Και κρατικά μυστικά είναι τα σχετικά με την απόπειρα για πραξικόπημα στο Αζερμπαϊτζάν και τα αντίποινα στα δάση της Ελλάδας. Για θέματα όπως για τις δολοφονίες αγνώστων δραστών δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο”,είπε!

Διαβάστε περισσότερα!

hasta la banco siempre! Nεοφιλελεύθερο ημερολόγιο 2012

Hasta la banco siempre!

Κυκλοφορεί το νεοφιλελεύθερο ημερολόγιο γραφείου των Εναλλακτικών Εκδόσεων για το 2012, με αφορμή την πρόσφατη εξέγερση του λούμπεν τραπεζιταριάτου και την εγκαθίδρυση αμεσοδντκρατικών θεσμών στην Ελλάδα. Τιμάται 3 ευρώ (προσεχώς 3.000 δραχμές) και θα το βρείτε στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37).

Διαβάστε περισσότερα!

Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

Φωτογραφίες από την προβολή της βραβευμένης ταινίας του Στ. Χαραλαμπόπουλου "Ημερολόγια Καταστρώματος, Γιώργος Σεφέρης"

Διαβάστε περισσότερα!

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Το Σωματείο για την κρητική ιστορία, παράδοση και λαογραφία «Δροσουλίτες», διοργανώνει εκδήλωση με το Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη-συγγραφέα και με θέμα

"Η Κρήτη στην αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού, από τους Ενετούς στο Ρήγα".

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου και ώρα 19:30 στο χώρο του Σωματείου των Δροσουλιτών στον Πειραιά (Εθν. Αντιστάσεως 26 – Πλατεία Ιπποδαμείας, Στάση ΗΣΑΠ Πειραιά).

Το ζήτημα της διαμόρφωσης του Νέου Ελληνισμού μέσα από την Αντίσταση σε Δύση και Ανατολή εκφράζεται συμπυκνωμένα στην περίπτωση της Κρήτης, η οποία βρίσκεται σε μια διαρκή εξέγερση από το 1204 μέχρι το 1913, κι όποτε αυτό είναι δυνατό στα πλαίσια ευρύτερων προσπαθειών του Ελληνισμού.

Διαβάστε περισσότερα!

«Κατάσταση Πολιορκίας» με λόγια του Μ.Νταρουίς και του Δ.Σολωμού

Η συνάντηση δύο εθνικών ποιητών
«Κατάσταση Πολιορκίας» με λόγια του Μ.Νταρουίς και του Δ.Σολωμού

Ὅπου καὶ νὰ σᾶς βρίσκει τὸ κακό, ἀδελφοί
ὅπου καὶ νὰ θολώνει ὁ νοῦς σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμὸ
καὶ μνημονεύετε Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Τὸ Ἄξιoν Ἐστί

Εάν θα έπρεπε να περιγράψουμε με μία λέξη «το κακό» το οποίο έχει βρει εδώ και πάνω από είκοσι μήνες τη χώρα μας και ταυτόχρονα να αποδώσουμε το αίσθημα που νιώθει και βιώνει η κοινωνία (αίσθημα επιτήρησης, αποκλεισμού, υποτίμησης, απομόνωσης) θα μπορούσαμε εύστοχα να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «πολιορκία».

Πράγματι το τελευταίο χρονικό διάστημα η επιβολή αλλεπάλληλων οικονομικών μέτρων, οι καθ’ υπέρβαση, ακόμη και του Συντάγματος, πολιτικές διαδικασίες, η συνεχής και βίαιη αποδόμηση του κοινωνικού ιστού έχουν εγκαθιδρύσει ένα κλίμα ασφυξίας στη χώρα μας. Είναι μάλιστα ο έξωθεν χαρακτήρας των επιβαλλόμενων μέτρων που οδηγεί τις αντιστάσεις ενάντια στις οδηγίες του ΔΝΤ, της τρόικας, της Γερμανίας της Μέρκελ εντέλει. Όσο και αν έχουν ήδη μπει στην πόλη οι εχθροί, η μάχη δίνεται για την υπεράσπιση της ιδιοπροσωπίας σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Ταυτόχρονα είναι γεγονός πλέον η αυξανόμενη προσπάθεια για επιβολή αυταρχικών μέτρων (καταστολή, φίμωση, συλλήψεις ακόμη και αφισοκολλητών) μιας και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ορισμός της κατάστασης πολιορκίας είναι : (νομικός όρος) η κήρυξη, σε έκτακτες περιπτώσεις υψηλού κινδύνου για μια χώρα, ενός καθεστώτος το οποίο αναστέλλει προσωρινά ορισμένα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών και προβλέπει τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για την ασφάλεια.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε τη στροφή (ενσυνείδητη προφανώς) η οποία παρατηρείται στα θεατρικά δρώμενα. υπακούοντας στις προτροπές του Ελύτη. Αυτή τη χρονιά περισσότερο παρά ποτέ, κυρίως οι νέοι δημιουργοί, επιλέγουν να μνημονεύουν παραδοσιακούς λόγιους της χώρας μας. Μια προσεκτική παρατήρηση στα δρώμενα του ελληνικού θεάτρου την τρέχουσα περίοδο, δείχνει μια αυξημένη προτίμηση σε έργα των Παπαδιαμάντη (τρία τον αριθμό), Βιζυηνό (επίσης τρία), Βιτσέντζο Κορνάρο, Σκαρίμπα, Καζαντζάκη. Το Εθνικό μάλιστα το οποίο ανεβάζει τον Κόκκινο Βράχο του Ξενόπουλου, έχει ήδη προπωλήσει αρκετές από τις επόμενες παραστάσεις. Στο κλίμα αυτό εντάσσεται και η «Κατάσταση Πολιορκίας» με λόγια του Μ.Νταρουίς και του Δ.Σολωμού, που ανεβάζει η Ομάδα [nomaδes] artcore.
Ο Μαχμούτ Νταρουίς (1942-2008), ο θεωρούμενος ως εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης και ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους άραβες ποιητές, γεννήθηκε στην al-Birwa, ένα χωριό ανατολικά της Ακρ. Ως νέος στρατεύθηκε στο κομμουνιστικό κόμμα του Ισραήλ, αργότερα προσχώρησε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, υπήρξε στενός συνεργάτης του Γιασέρ Αραφάτ, ενώ εγκατέλειψε την ΟΑΠ μετά τη συμφωνία του Όσλο. Ποιος λοιπόν άλλος εκτός από αυτόν θα μπορούσε να περιγράψει πιο γλαφυρά το αίσθημα της πολιορκίας την οποία βιώνουν δεκαετίες τώρα οι Παλαιστίνιοι. Όπως ακριβώς αποτελεί ένα μεγαλειώδες έπος για εμάς τους Έλληνες το έργο του Διονύσιου Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα μέσα από το πολύ προσεγμένο πρόγραμμα της παράστασης : …Η ζωή των Παλαιστινίων και των Μεσολογγιτών ανθίζει και πλουτίζει από τον αγώνα να μην ξεχάσουν ότι είναι άνθρωποι, ότι πορεύονται μαζί με τον άλλο, ότι τιμούν το χώμα και τον ουρανό της ματωμένης πατρίδας, ότι έχουν ταυτότητα.
Ή αλλού η αναφορά του Βάρναλη στο εκατό χρόνια από τον θάνατο του Σολωμού: …Η εθνική ελευθερία του «Ύμνου», η ηθική ελευθερία των «Πολιορκημένων» κι η πνευματική ελευθερία του «Διαλόγου» εξακολουθούν να είναι τα πιο θετικά αιτήματα του λαού μας. …..όταν στρέφεται εναντίον της αριστοκρατίας και πάει με το έθνος, αυτή του η πράξη έχει κοινωνική σημασία.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει ο Νταρουίς το 2003 στην Ελευθεροτυπία, ρωτήθηκε:
- Η αραβική ταυτότητα περνά, πάνω απ’ όλα, από τη γλώσσα;
- «Παρά τις διαφοροποιήσεις, αυτό που υποστηρίζει την αραβική ταυτότητα είναι η γλώσσα: η ταυτότητά μου είναι συνδεδεμένη πάνω απ’ όλα με την αραβική γλώσσα και διατηρώ μαζί της μια πραγματική ερωτική σχέση. Δεν υπάρχει μέρα που να μην αντιλαμβάνομαι πόσο λίγο την κατέχω. Η αραβική είναι μια πολύ αισθησιακή γλώσσα, εξαιρετικά πλούσια και ακριβής, ίσως γιατί η έρημος είναι επί της ουσίας τόπος διαλογισμού και οι άραβες πρόγονοί μας είχαν όλο το χρόνο να διαλογίζονται για τις αποχρώσεις του κόσμου».
Η επιλογή μιας ομάδας νέων ανθρώπων να ασχοληθούν με δύο εθνικούς ποιητές, όπως είναι ο Νταρουίς και ο Σολωμός, είναι από μόνη της σημαντική. Δείχνει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει ολοένα και περισσότερο όχι μόνο στο χώρο του θεάτρου αλλά στο χώρο του πολιτισμού γενικότερα. Πέρα από την ιδεολογική επίθεση την οποία βιώσαμε πολύ πιο έντονα τα τελευταία είκοσι χρόνια, με την προσπάθεια αποδόμησης και δήθεν απομυθοποίησης της ελληνικής ιστορίας και κατ’ επέκταση της ταυτότητάς μας, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η προτροπή του Ελύτη : Στα δύσκολα μνημονεύουμε Σολωμό και Παπαδιαμάντη. Πολύ δε περισσότερο τον τελευταίο καιρό όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της πλήρους κατάρρευσης της κοινωνίας. Η ανακάλυψη, ξανά, ακόμη και από την αρχή αν χρειαστεί, των πολιτιστικών, ιστορικών και κοινωνικών αναφορών μας, είναι αυτή οποία θα μας εφοδιάσει με τα όπλα της αντίστασης απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων. Το ευτύχημα είναι ότι η νέα γενιά (ενστικτωδώς ή κατ’ επιλογή) αυτό το πράγμα το βιώνει ήδη.
Η συγκεκριμένη παράσταση προτείνει τη δράση πέντε αρχέγονων μορφών( Άντρας, Γυναίκα, Μάνα, Νέος, Νέα) οι οποίες καθορίζονται από τη λαχτάρα της ελευθερίας. Η επιδίωξη αυτή χρησιμοποιεί ως όχημα το λόγο των δύο εθνικών ποιητών και όλα αυτά με τη διακριτική όσο και καθοριστική παρουσία ενός μικρού παιδιού. Υπόλογοι οι ίδιοι ως προς τον εαυτό τους αλλά και ως προς τη νέα γενιά. Με την ελευθερία, στην πολλαπλή της έκφραση, να παραμένει ως ένας αέναος στόχος.
Η προσπάθεια της συνάντησης του ποιητικού λόγου με τον θεατρικό, είναι αρκετά δύσκολη. Τα δύο αυτά καλλιτεχνικά συστήματα λειτουργούν αυτόνομα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ποίηση λιτή, ρευστή, πνευματική μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί σε αντιδιαστολή με τη μορφή, τη συμπύκνωση, τον βαρύ λόγο του θεάτρου. Ο συγκερασμός των δύο διαφορετικών συστημάτων απαιτεί την πλήρη γνώση των δύο αυτών ειδών. Διαφορετικά εύκολα μπορεί κάποιος να πέσει στην παγίδα της οπτικοποιημένης ποίησης ή του καλολογικού θεάτρου. Η παρουσίαση της νεαρής αυτής θεατρικής ομάδας, χαρακτηρίζεται από το έντιμο της προσπάθειας. Και είναι αυτός ακριβώς ο χαρακτηρισμός ο οποίος μας κάνει αισιόδοξους για την πορεία τους.
Υ.Γ. Η συλλογή “Κατάσταση Πολιορκίας” του Μαχμούτ Νταρουίς, εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις “Εκδόσεις Μαΐστρος” σε μετάφραση της Αγγελική Σιγούρου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Κατάσταση Πολιορκίας» με λόγια του Μ.Νταρουίς και του Δ.Σολωμού
Συντελεστές
Σύνθεση: [nomáδes artcore]
Σκηνοθετική επιμέλεια: Γιάννης Σιούτης
Σκηνικά – κουστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Διασκευή - σύνθεση μουσικής: Κώστας Κοντοβάς
Μετάφραση από τα Αραβικά: Αγγελική Σιγούρου
Video-art: Φίλιππος Κάππα
Σχεδιασμός Φώτων: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Σύμβουλος Κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη
Σχεδιασμό έντυπου υλικού: Γιάννης Ρουμπάνης –Sugahtank-
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Βαγγέλης Γραμμένος
Βοηθός σκηνοθέτη – παραγωγής: Στεφανία Καββαδία
Υπεύθυνη σκηνής - τεχνικών μέσων: Υρώ Τακάκη

Παίζουν: Μάρω Αγρίτη, Κωνσταντίνα Γιασεμίδου, Αγάθη Κάλτσα, Πέτρος Ρούσσος, Γιάννης Σιούτης

Ακούγονται: Άννα Βαλέρη, Καλλιόπη Τακάκη και Κώστας Κοντοβάς
Συμμετέχει η μικρή Λουίζα.

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι,
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:30
Διάρκεια: 60'
Μέχρι 15 Δεκεμβρίου
Κρατήσεις-Πληροφορίες: 210-3428650, 6943637456
Είσοδος Ελεύθερη
Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση

Διαβάστε περισσότερα!

"Η Ελλάδα και το τέταρτο Ράιχ", Εκδήλωση του Άρδην στην ΕΣΗΕΑ

Το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη οργανώνουν εκδήλωση συζήτηση με θέμα:

Η Ελλάδα και το τέταρτο Ράιχ

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011, στις 7.30 μ.μ. Ομιλητές θα είναι οι:
Γιώργος Καραμπελιάς, οικονομολόγος

Σταύρος Λυγερός, εφ. Καθημερινή

Παναγιώτης Κουρουπλής, ανεξάρτητος βουλευτής

Βαγγέλης Τσεκούρας, δικηγόρος

και Σταύρος Χριστακόπουλος, εφ. Ποντίκι

Διαβάστε περισσότερα!

Οι χαλυβουργοί δεν λυγίζουν!

Μήνυμα των απεργών της “Ελληνικής Χαλυβουργίας” στον εργαζόμενο λαό

ΨΗΦΙΣΜΑ

Προς την εργατική τάξη, Τον εργαζόμενο λαό.

Συνάδελφοι

Διαδώστε το μύνημά μας: Οι χαλυβουργοί δεν λυγίζουν!

Στην πύλη της Χαλυβουργίας γράφουμε όλοι μαζί μια ακόμη σελίδα στο μεγάλο βιβλίο των αγώνων του λαού μας.

Σωματεία, άνεργοι, φτωχός λαός, φοιτητές, μαθητές, μας δίνετε υλική βοήθεια από το υστέρημά σας, από το μισθό που δεν έχετε, από το επίδομα ανεργίας που δεν φτάνει. Μας δίνετε δύναμη και πείσμα!

Κλείσαμε μήνα σε απεργία σκληρή και συνεχίζουμε.

Σπάσαμε την σιωπή, αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουμε μεγάλη δύναμη. Οι βιομήχανοι ανησυχούν, ο βιομήχανος Μάνεσης αν και τρομοκρατημένος, δεν είναι μόνος του. Τον στηρίζουν γιατί έχει το ρόλο του λαγού.

Αν τα μέτρα περάσουν στην χαλυβουργία, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δεν θα είναι ίδιο και για τα υπόλοιπα εργοστάσια.

Μην ακούτε τα ψέμματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους. Δεν θα δουλεύουν αυτοί, για ψίχουλα στα εργοστάσια. Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους.

Αφού οι «επισκέψεις» στα σπίτια, οι «επιστολές», η τρομοκρατία με τα εξώδικα, έπεσαν στο κενό, τώρα βάζουν το Υπουργείο Εργασίας να μας «συμβουλεύει»: «Δεχθείτε τους όρους του Μάνεση, διαφορετικά θα βρεθείτε όλοι στο ταμείο ανεργίας». Μας απειλούν με 180 ακόμα απολύσεις!

Κύριοι βιομήχανοι, είστε βαθιά νυχτωμένοι. Την τελευταία μας λέξη δεν την είπαμε ακόμα! Είμαστε μια γροθιά. Έτοιμοι, για την πιο σκληρή ταξική αναμέτρηση!

Δεν γυρνάμε στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Να γυρίσουν πίσω οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας.

Ο αγώνας μας, αφορά όλους τους εργαζόμενους. Οι τελευταίες εξελίξεις είναι αποκάλυψη. Οι βιομήχανοι αξιοποιούν τους νόμους της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – Καρατζαφέρη.

Επιβάλλουν την εκ περιτροπής εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών στα 450 – 500 ευρώ.

Όπου οι εργάτες υποχώρησαν η επίθεση της εργοδοσίας γιγαντώθηκε. Ακολούθησαν απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας, μέχρι και κλείσιμο των επιχειρήσεων, με τους εργάτες απλήρωτους για πολλούς μήνες.

Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα, όλοι έχουμε πείρα. Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια και όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα όχι με παρακάλια.

Συνάδελφοι εργάτες, τα μέτρα γενικεύονται, δεν είναι μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είμαστε όλοι.

Ήρθε η ώρα ο αγώνας σαν φωτιά να ανάψει στα εργοστάσια. Τώρα η συμμετοχή σας στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη.

Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση.

Κάντε γενική συνέλευση, ελάτε σε επαφή μαζί μας, αποφασίστε απεργία. Είναι η ώρα οι βιομήχανοι να πάρουν ένα καθαρό μύνημα που μόνο ο αγώνας των εργατών στα εργοστάσια μπορεί να δώσει.

Όλοι στον αγώνα. Η νίκη θα είναι δική μας.

Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Ασπρόπυργος 30/11/2011

Διαβάστε περισσότερα!

Μνήμη Νεοκλή Σαρρή

Απεβίωσε σήμερα ξημερώματα ο γνωστός Υμηττιώτης Νεοκλής Σαρρής.Δραστήριος αγωνιστής και διανοούμενος ως την τελευταία στιγμή, τον θυμόμαστε για την παρουσία του στους αγώνες που έδωσε η τοπική κοινωνία πριν μερικούς μήνες ενάντια στις επιβαρυντικές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Αντί επικηδείου παραθέτουμε μια πρόσφατη τοποθέτησή του στον κυπριακό τύπο.

«Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ είναι αυθεντική συνέχεια της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης του 1821»



‘Σημερινή’
«Υπήρξαν φρικαλέοι χειρισμοί»
22 Μαΐου 2011
συνέντευξη στην Μικαέλλα Λοΐζου

«Το βιβλίο του δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη ‘Κυπριακό, Διπλωματικές Ίντριγκες’, που κυκλοφορήθηκε από τον εκδοτικό οίκο ‘Ποιότητα’, διαφέρει ουσιωδώς από τα μέχρι τώρα ομοειδή έργα. Κι αυτό όχι μόνο γιατί συνδυάζει τη δημοσιογραφική γλαφυρότητα με την επιστημονική δεξιότητα, αλλά γιατί παρακολουθεί το Κυπριακό από τη γένεσή του μέχρι και τις μέρες μας», αναφέρει ο γνωστός Καθηγητής Νεοκλής Σαρρής. Το βιβλίο προβαίνει σε μια ενδελεχή ανάλυση απορρήτων εγγράφων και μαρτυριών από το 1950 μέχρι το 2010, με ιδιαίτερη τριβή στα στρατηγικά ελλείμματα της ελληνικής πλευράς. Ο καθηγητής Σαρρής σχολιάζει, από τη δική του επιστημονική και εμπειρική σκοπιά, τα κύρια ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο.

Μέσα από τα έγγραφα που παρουσιάζονται στο βιβλίο, καταδεικνύεται ότι Βρετανοί και Τούρκοι θεωρούσαν τη διζωνική ως ταξίμ. Σε συνάρτηση μ’ αυτό, πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι οι κυπριακές και ελλαδικές ηγεσίες την παρουσιάζουν ως επανένωση;
Θεωρώ παράλειψη του συγγραφέα ότι δεν εμβαθύνει στις πολύτροπες αγγλοτουρκικές σχέσεις. Στην Τουρκία, μέχρι τον Ιούνιο του 1955, οι ιθύνοντες πίστευαν ότι η Κύπρος, αργά ή γρήγορα, θα ενωνόταν με την Ελλάδα. Την πεποίθησή τους αυτή τη στήριζαν σε παγιωμένες αντιλήψεις, που προέκυπταν από τις αγγλοελληνικές σχέσεις. Ωστόσο η κρίση αυτή ήταν επιπόλαιη, όπως ενθουσιώδης μεν αλλά επιπόλαιος ήταν ο χειρισμός από την Αθήνα. Η Αγγλία ήδη είχε δώσει δείγματα των προθέσεών της, αλλά κανείς -ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο- είχε φροντίσει να τα αξιολογήσει.

Οι Άγγλοι, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν, φρόντισαν να εντάξουν στο πρόβλημα, ως διάδικο μέρος, και την Τουρκία. Βέβαια αυτό δεν έγινε εύκολα. Η αβελτηρία των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και η ‘φιλοτουρκική’ στάση των ΗΠΑ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Τελικά επικράτησε απολύτως το διαίρει και βασίλευε, που τόσο καλά γνωρίζουν οι Άγγλοι (αλλά και οι Τούρκοι). Και η ελληνική πλευρά πιάστηκε στο δόκανο μας διπλής αποικιοκρατίας. Η αγγλοελληνική διαμάχη μετατράπηκε σε ελληνοτουρκική, τρεις μήνες μετά την εκδήλωση της ΕΟΚΑ.

Θέλω να τονίσω εμφαντικά ότι όλα τα σχέδια επίλυσης που προτάθηκαν, προκύπτουν από ένα οθωμανικό μοντέλο. Ο νεο-οθωμανισμός δεν αποτελεί εύρημα του Νταβούτογλου, αλλά υπήρχε και πολύ πριν ο ίδιος γεννηθεί. Η αρχή ξεκίνησε με την αναγνώριση των θρησκευτικών “κοινοτήτων” ως ταυτόσημων προς τις εθνικές. Μάλιστα, το αναγνωρισθέν σύστημα είχε ακόμη πιο σκληρή διάκριση: Μουσουλμάνοι/μη-Μουσουλμάνοι, όπου με βάση την ισλαμική θέαση, οι πρώτοι προηγούνται των δεύτερων, ανεξαρτήτως αριθμητικής δύναμης κάθε “κοινότητας”. Μάλιστα υπήρχε ένας μουφτής, ο Ντανά εφέντης, τον οποίο προωθούσε η Τουρκία, προφανώς έναντι του Μακαρίου. Από το καλοκαίρι του 1956 η Αγγλία προσανατολίζεται από την Τουρκία σε έναν διαμοιρασμό της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Η σκέψη στηρίζεται σε δύο δεδομένα: Το πρώτο αφορά στην απόσταση της Κύπρου από τις ακτές της Τουρκίας σε αντιπαραβολή προς την αντίστοιχη απόσταση από την Ελλάδα. Το δεύτερο, τη δυνατότητα μεταφοράς εποίκων από την Τουρκία. Πατέρας όλης αυτής της πολιτικής -που υιοθέτησε ασμένως η Μεγάλη Βρετανία- υπήρξε ο διεθνολόγος καθηγητής και πολιτικός Νιχάτ Ερίμ, τον οποίο, καίτοι ανήκοντα στην τότε αντιπολίτευση, ο Μεντερές προσέλαβε ως σύμβουλό του στο Κυπριακό. Ο Ερίμ από το χρονοντούλαπο έβγαλε το ‘συνταγματικό σχέδιο επίλυσης του Μακεδονικού’ αλλά και του ζητήματος της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης, ένα σχέδιο που είχαν εκπονήσει ήδη από τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής τους στις αρχές του περασμένου αιώνα με Γερμανό συνταγματολόγο και στηριζόταν στα οθωμανικά ‘μιλλέτ’ (εθνικοθρησκευτικές κοινότητες), σε παρά φύσιν ένωση με τη διοικητική εμπειρία των διαφόρων συμβουλίων του Τανζιμάτ από το 1839 και μετά.

Είναι προφανές ότι η ΔΔΟ είναι γνήσιο προϊόν αυτής της αντίληψης. Και μάλιστα πολύ χειρότερης, γιατί πρακτικά δρομολογείται δι’ αυτής ένας εκ θεμελίων πολιτιστικός, δημογραφικός, εθνικός εκτουρκισμός, δηλαδή κάθετη αλλοίωση της υφής και φυσιογνωμίας της Κύπρου. Η επιχειρούμενη λύση είναι χειρότερη της διχοτόμησης, γιατί ο μοιραίος εκτουρκισμός θα συμβεί επί ολόκληρης της Μεγαλονήσου, όπου ο δημογραφικός παράγοντας υπερακοντίζει τις σημερινές συνθήκες, κάτι που προβλέπει και ο Ερίμ. Συνεπώς η ΔΔΟ μάλλον δεν αποτελεί επανένωση της Κύπρου αυτής καθαυτής, αλλά θα σημάνει την οιονεί Ένωση ολοκλήρου της Κύπρου με την Τουρκία, τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα οικτρό προτεκτοράτο της Τουρκίας!

Δηλαδή επτά χρόνια μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, πιστεύετε ότι ορθώς έπραξε ο κυπριακός Ελληνισμός, επιλέγοντας να το καταψηφίσει μαζικά;
Θα πρέπει να τονιστεί, όσο πιο εμφαντικά μπορεί, ότι η ΔΔΟ θα είναι η οριστική ταφόπλακα όχι μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά της Κύπρου και ιδιαίτερα του πολιτισμού και των ανθρώπων της. Ουδαμού στον κόσμο μια μειονότητα 18% του πληθυσμού έχει γίνει κάτοχος του 50% της κρατικής εξουσίας με όλες τις συνέπειες (εκ περιτροπής προεδρία κ.ά.). Διότι, εκτός άλλων, στηρίζεται στη ρατσιστική αρχή της φυλετικής και εθνικής διάκρισης. Και ενώ οι πρόσφυγες σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να επιστρέψουν -ακόμη και σ’ εκείνη την απίθανη των περιπτώσεων που θα τους επιτραπεί- εφ’ όσον η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα είναι εντελώς ξένη και το περιβάλλον όχι φιλικό, οι έποικοι δεν πρόκειται να αποχωρήσουν, με αποτέλεσμα ένα πολύ μεγάλο τμήμα των γηγενών Τ/κ να εγκαθίσταται στο Νότο, μη μπορώντας και αυτοί να υποφέρουν την κατάσταση. Η Τουρκία, μετά την κυοφορούμενη λύση, θα είναι σε θέση να ελέγχει ολόκληρη τη Μεγαλόνησο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με τη ΔΔΟ η Κύπρος θα μετατραπεί σε ελεεινό και οικτρό προτεκτοράτο της Τουρκίας, με συνέπεια, σε βάθος χρόνου της επόμενης τριακονταετίας, να εκτουρκιστεί και εξισλαμιστεί σε μέγιστο βαθμό, ενώ αριθμητικά θα υπάρχει αντιστροφή της σημερινής σχέσης των Ε/κ προς τους γνήσιους Τ/κ. Συνεπώς η ΔΔΟ για κάθε νουνεχή και σώφρονα και προπαντός σκεπτόμενο άνθρωπο είναι μια λύση πολύ πιο οδυνηρή και από αυτήν ακόμη τη Διχοτόμηση.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ
Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι αν ήταν λάθος ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ήταν λάθος και η ελληνική, αμερικανική και γαλλική επανάσταση. Συμφωνείτε μ’ αυτήν τη διαπίστωση;
Λάθος δεν ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Ο εν λόγω αγώνας, όμως, καθώς πιστεύω, δεν έχει άμεση σχέση ούτε προς την αμερικανική ούτε προς την γαλλική επανάσταση. Και αυτό γιατί, ενώ με την πρώτη συγγενεύει ως προς το αντιαποικιακό πνεύμα από το οποίο διέπεται, δεν ταιριάζει με την κατασκευή του αμερικανικού έθνους που δρομολογείται από και διά της επαναστάσεως. Η γαλλική, πάλι, επανάσταση είχε αντιφεουδαρχικό χαρακτήρα - αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ εστερείτο παντελώς κοινωνικού χαρακτήρα.
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ είναι αυθεντική συνέχεια της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και εντάσσεται στις προσπάθειες ενοποίησης της Ελλάδας. Παράλληλα, το Κυπριακό λειτούργησε στην Ελλάδα, που εξήρχετο καθημαγμένη από τον εμφύλιο, ως ασφαλιστική δικλίδα, συνενωτική του λαού και πεδίο εκφόρτισης της αντιαποικιακής ιμπεριαλιστικής πολιτικής από την Αριστερά.

Ελλάδα και Κύπρος αγνόησαν τον τουρκικό παράγοντα
Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι οι Άγγλοι είχαν εισηγηθεί διάφορες λύσεις, οι οποίες θεωρούνται χαμένες ευκαιρίες, ενώ στο βιβλίο προσδιορίζονται ως δικτατορία του κυβερνήτη. Ποια είναι η άποψή σας επί τούτου;
Δεν υπήρχαν χαμένες ευκαιρίες, υπήρξαν κατά καιρούς φρικαλέοι χειρισμοί -κάτι πάνω από εξοργιστικοί- αρχίζοντας από την αποδοχή το 1958 της πρότασης του Έλληνα ομολόγου του Τεβρίκ Ρουστού Ζορλού, Ευάγγελου Αβέρωφ -Τοσίτσα, για αναγνώριση στους Τ/κ αντί μειονοτικού καθεστώτος -έστω και προνομιακού-, του καθεστώτος της ‘κοινότητας’, δηλαδή το οθωμανικό σχέδιο. Και η αποδοχή έγινε λόγω άγνοιας των τουρκικών πραγμάτων, της Ιστορίας αυτής καθαυτής, αλλά και της ιστορίας των θεσμών της Τουρκίας, τη γνώση της νοοτροπίας, τη δομή της βασικής προσωπικότητας, συνεπώς και του τρόπου σκέπτεσθαι και πράττειν της Τουρκίας. Είναι εκπληκτικό ότι η Ελλάδα και η Κύπρος ξεκίνησαν έναν Αγώνα δίχως να υπολογίζουν τον τουρκικό παράγοντα και μάλιστα αγνοώντας τον. Σήμερα καθιερώθηκαν σε Ελλάδα και Κύπρο οι τουρκικές σπουδές. Ενώ πριν από πενήντα χρόνια ο τουρκικός παράγοντας και η Τουρκία γενικά υποτιμούνταν, σήμερα υπερτιμούνται. Χρειάζεται γνώση διαχείρισης των γνώσεων, των σχετικών προς την Τουρκία.

Η μόνη χαμένη ευκαιρία είναι του 1964. Ακόμη και σήμερα επαινούν τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου γιατί απέρριψε την πρόταση του πρόεδρου Τζόνσον να συναντηθεί στην Ουάσιγκτον και να συζητήσει το ζήτημα με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ισμέτ Ίνονου. Η αρνητική επιρροή στο θέμα αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου είναι απόλυτη. Ουσιαστικά τον πήρε κυριολεκτικά στο λαιμό του. Γιατί ο μόνος Τούρκος πολιτικός που μπορούσε να στέρξει στην Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα την εποχή εκείνη ήταν ο Ισμέτ Ίνονου. Είχα μείνει κατάπληκτος, στην Άγκυρα όπου είχα μεταβεί τον Αύγουστο του 1964, συναντώντας δύο υπουργούς τής τότε κυβέρνησης συνασπισμού, τον υπουργό Τύπου και Τουρισμού Αλί Ιχσάν Γκιογιούς και τον υπουργό Εσωτερικών Οράν Όζτρακ, να μου λένε ευθαρσώς ότι ‘να γίνει η Ένωση, αλλά όχι με τρόπο που θα τους εκθέτει στο λαό’.

Αν μελετήσετε προσεκτικά τις εγγραφές από το ‘ημερολόγιο’ του Νιχάτ Ερίμ, προκύπτει σαφώς ο ισχυρισμός μου, παρότι το δημοσιευθέν κείμενο χρονολογείται τους πρώτους μήνες μετά την εισβολή του 1974 και συνεπώς έχει υποστεί ‘διορθωτικές επεμβάσεις’.


Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/8897

Διαβάστε περισσότερα!

Κυκλοφόρησε η εφημερίδα Ρήξη 79

«Πολιτική επικαιρότητα»

Αν όχι εμείς, ποιοί;
Της Κίνηση Πολιτών Άρδην

Η τελευταία παράσταση της δυναστείας των Παπανδρέου
Tου Γ. Καραμπελιά

Το δίλημμα για το ευρώ θα είναι διαρκές
Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Εθνικά Θέματα»

Τι κρύβει ο πρόεδρος;
Της Δήµητρας Παπαλεοντίου

Στα μονοπάτια του Τοπ Καπί
Του Κωνσταντή Σεβρή

«Κοινωνία»

«Επιβίωση»... στη Θεσσαλονίκη
Συνέντευξη από τους ανθρώπους της κοινωνικής κατάληψης στο παλιό νοσοκοµείο του Αγίου Παύλου

Η άνθιση του κοινοτισμού
Του Γιώργου Ρακκά

Ή λαός ή ολοκληρωτισμός
Του Νικόλα Δηµητριάδη

«Ελλάδα»

Ιδιωτικοποιώντας τα Δημαρχεία!
Του Κώστα Σαµάντη

Το σχολείο μπροστά στην κατάρρευση
Του Οικολόγου

Η διαγραφή μέρους του χρέους!
Του Αθανάσιου Κλάρα

Να συλληφθεί ο ΓΑΠ
Του Γιώργου Κοντογιώργη

Πα.Σο.Κ: Επιτέλους, τέλος!
Του Μιχάλη Χατζηπέτρου

Όλη η εξουσία στους Γερμανούς;
Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ρόλοι και μεταμορφώσεις
Του Μάνου Στεφανίδη*

«Το μεγάλο Όχι του ελληνικού λαού»

Η Θεσσαλονίκη οδηγεί!
Του Κ. Μ. Βολιώτη

Οργή και μούτζα που σας έλαχε!
Του Γιώργου Μάλφα

Ποιος είσαι Λαέ μου;
Της Κερασίας Γερογιάννη

«Κόσμος»

Το ΝΑΤΟ εγκαθίσταται στη Λιβύη
Του Μ.Κ.Μπαντρακουµάρ*

Το μεγάλο παιγνίδι της Αφρικής
Του Μάνλιο Ντινούτσι

Διχασμένη προσωπικότητα!
Της Τζιωρτζιάνα Κητ

«Θέατρο»
Αντικατοχικές αντιστάσεις
Του Κώστα Σαµάντη

«Κινηματογράφος»

Κάποτε στην Ανατολία
Του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Διαβάστε περισσότερα!

Κατάληψη αλληλεγγύης "Επιβίωση"

Του Σάκη Αποστολάκη Ελευθεροτυπία 14.10.11

Ενας 70χρονος ημιπληγικός συνταξιούχος των 700 ευρώ και ένας Βούλγαρος σκηνοθέτης, που επιβιώνει ως μπογιατζής, κατέλαβαν το κτήριο-σκάνδαλο του πρώην Νοσοκομείου «Αγιος Παύλος» στην οδό Φράγκων, στη Θεσσαλονίκη, για το οποίο ξοδεύτηκαν πάνω από 12 εκατ. ευρώ, αλλά παρέμενε ένα εγκαταλειμμένο γιαπί.

Έσπασαν τη σάπια κλειδαριά της εξώπορτας και τώρα προσφέρουν καταφύγιο σε αστέγους, ανέργους και σε όσους αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα επιβίωσης. «Επιβίωση» είναι και η ονομασία που έδωσαν στην ανοιχτή κοινωνική κατάληψη που ξεκίνησαν. Σκοπός τους, μαζί με όποιον μπορεί να προσφέρει βοήθεια, να μετατρέψουν το κατεστραμμένο κτήριο σε ανάσα ζωής για όποιον έχει ανάγκη. Ηδη 9 άστεγοι ζουν στους χώρους του συγκροτήματος, που αποτελείται από ένα διώροφο και ένα εξαώροφο κτήριο.

Δι’ Ελέου και… φόβου

Μετά το πανάκριβο ναυάγιο των σχεδίων του υπουργείου Υγείας να το ξαναφτιάξει, για να το μετατρέψει σε Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου, το κτήριο επέστρεψε στην καθολική Μονή Αδελφών του Ελέους, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Αλλά όχι μόνο δεν υπάρχει καμία βοήθεια απ’ αυτή την πλευρά, αντιθέτως ζητήθηκε από τους καταληψίες να φύγουν, και μάλιστα με το φόβητρο του εισαγγελέα και της Αστυνομίας. Την υποστήριξή τους στην προσπάθεια δείχνουν όμως οι γύρω καταστηματάρχες, που φέρνουν τρόφιμα.

Ο 48άχρονος Λιούμπεν Αλέξιεφ, με τη φόρμα εργασίας και το μυστρί στο χέρι, ξεκίνησε να φτιάχνει σιγά σιγά κάποιους από τους χώρους, ώστε να γίνουν κάπως πιο φιλόξενοι. Ο 70χρονος Θανάσης Γεωργιάδης κάθεται στην πόρτα, στο αναπηρικό καροτσάκι του, και εξηγεί στους περαστικούς την αιτία για την πράξη του και το όραμά του. «Να μαζευτεί εδώ ο κόσμος που δεν έχει πού να μείνει, που δεν έχει να φάει. Ξοδεύτηκαν εκατομμύρια γι’ αυτό το κτήριο, αλλά το άφησαν να ρημάζει, ενώ μπορεί να στεγάσει ώς και 1.000 άτομα. Να γίνει εδώ μια μικρή κοινότητα ανθρώπων. Να βρουν αυτοί καταφύγιο και το κτήριο να πάρει ζωή».

Το κτήριο παραμένει σιωπηλός μάρτυρας της περίεργης εξαφάνισης εκατομμυρίων ευρώ, τόσο από ευρωπαϊκούς όσο και από εθνικούς πόρους. Σπασμένες τουαλέτες, σπασμένοι νιπτήρες, κατεστραμμένα μαγειρεία, τρύπες στα τσιμέντα των δαπέδων, σπασμένα τζάμια, ξεχαρβαλωμένοι ηλεκτρικοί πίνακες. Και ανάμεσα σ’ αυτά, μια εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό, ζωγραφισμένη σ’ ένα παράθυρο.

«Μόνο μία τουαλέτα καταφέραμε να φτιάξουμε υποτυπωδώς, ενώ νερό έχει μόνο μία βρύση σε έναν εξωτερικό διάδρομο. Βάλαμε μία γεννήτρια για να έχουμε φως και να μπορούμε να δουλέψουμε, μέχρι να βρούμε πώς θα πάρουμε ρεύμα», λέει ο Λιούμπεν.

Εκκληση βοήθειας

Σκοπός των δύο «καταληψιών» είναι να δημιουργηθεί μέσα στο κτήριο μια ανοιχτή, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και συμπαράστασης, όπου καθηγητές θα διδάσκουν δωρεάν φοιτητές και οι φοιτητές τα παιδιά των άστεγων οικογενειών. Να δημιουργηθούν χώρος πολιτισμού, μαγειρείο, αναγνωστήριο και άλλες δραστηριότητες, που θα καλύπτουν τις ανάγκες των ενοίκων της μικρής αυτής κοινότητας. Προς το παρόν, υπάρχει ανάγκη για οτιδήποτε. Γι’ αυτό και οι δύο «καταληψίες» κάνουν έκκληση για βοήθεια σε όποιον μπορεί να προσφέρει τρόφιμα, κρεβάτια, στρώματα, θερμαντικά σώματα και οτιδήποτε άλλο. *

Διαβάστε περισσότερα!

Η Γάζα είναι... ( Μαθήματα επιβίωσης) της Μ. Παπαδημητρίου

ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Η Γάζα είναι... ( Μαθήματα επιβίωσης) της Μ. Παπαδημητρίου

Σήμερα, η μεγαλύτερη αγανάκτησή μου αφορά την Παλαιστίνη, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη. Η αιτία της αγανάκτησής μου είναι η έκκληση που έκαναν κάποιοι θαρραλέοι Ισραηλίτες της διασποράς: Κοιτάξτε που οδήγησαν αυτή τη χώρα οι ηγέτες μας, ξεχνώντας τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες του ιουδαϊσμού. Πρωτοπήγα εκεί το 2002-από τότε ξαναπήγα άλλες πέντε φορές. Πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε την έκθεση του Ρίτσαρντ Γκόλντστοουν για τη Γάζα (Σεπτέμβριος 2009), στην οποία αυτός ο Νοτιοαφρικανός δικαστής- εβραίος και μάλιστα σιωνιστής- κατηγορεί τον ισραηλινό στρατό ότι προέβη «σε πράξεις που μπορούν να χαρακτηριστούν, υπό ορισμένες συνθήκες, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στη διάρκεια της επιχείρησης «Συμπαγές (ή Βαρύ) Μολύβι».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Stephan Hessel «Αγανακτήστε!» (μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου), εκδόσεις Πατάκη, 2011.


Στις 27 Δεκεμβρίου 2008 οι ισραηλινές δυνάμεις εξαπέλυσαν επιχείρηση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας η οποία και συνεχίστηκε επί τρεις εβδομάδες. Στη διάρκεια της επιχείρησης αυτής εναντίον μιας περιοχής η οποία έχει χαρακτηριστεί ως μια ανοικτή και υπαίθρια φυλακή για πάνω από 1.500.000 Παλαιστινίους, η υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ στράφηκε ενάντια σε άοπλους Παλαιστινίους. Όταν στο τέλος αναγκάστηκε να αποσυρθεί έχοντας υποστεί μια δεύτερη πολιτική ήττα μετά την ήττα την οποία υπέστη από τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, άφησε πίσω της 1387 νεκρούς, πολλές χιλιάδες τραυματίες, 20.000 ισοπεδωμένα σπίτια και κατεστραμμένες υποδομές της Λωρίδας της Γάζας. Όσο και αν οι Παλαιστίνιοι έχουν «συνηθίσει» στην αντίσταση κατά του φασιστικού κράτους του Ισραήλ, αυτές οι επιδρομές μένουν ανεξίτηλες και χαράσσουν τραυματικά τις μνήμες των παιδιών. Τους επόμενους μήνες που ακολούθησαν γράφτηκαν από παιδιά της Παλαιστίνης, ηλικίας 13 έως 17 ετών, οι Μονόλογοι της Γάζας. Στα γραπτά αυτά οι νεαροί μαθητές καταγράφουν τα πάντα. Το φόβο απέναντι στο θάνατο, τις απώλειες της οικογενείας τους αλλά και των συμμαθητών τους, τους εφιάλτες οι οποίοι στοιχειώνουν τον ύπνο τους. Μαζί με αυτά όμως καταγράφουν και τη δίψα για τη ζωή, την αγάπη τους για την πατρίδα, τα νεανικά τους όνειρα και τον πόθο τους για δημιουργία. Είναι ενδεικτικό το απόσπασμα του κειμένου: «Μόνο η θάλασσα με βοηθάει να ονειρεύομαι. Όταν στέκομαι στην ακτή φαντάζομαι την Κύπρο, ένα ταξίδι στο Παρίσι, μία πτήση στη Ρώμη…» Μαχμούτ, έτος γέννησης 1995
Κείμενα συγκλονιστικά για το πώς η νέα γενιά της Παλαιστίνης μεγαλώνει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στην τρομοκρατία και τη χαρά. Οι Μονόλογοι αυτοί απασχόλησαν καθηγητές και μαθητές σε πάνω από 40 χώρες μέχρι που στις 29 Νοεμβρίου 2010 παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από μαθητές όλων αυτών των χωρών με σκοπό να δουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες των λαών τι συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών όταν καταπατώνται όλα τα άρθρα των συνθηκών που οι ίδιοι έχουν υπογράψει.
Τους μονολόγους αυτούς πήρε η Μάνια Παπαδημητρίου, γνωστή μας και από την παλαιότερη παράσταση για το Παλαιστινιακό «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie » και αφού τους παρουσίασε σε αρκετές πόλεις το καλοκαίρι που μας πέρασε, τους ανεβάζει φέτος στο θέατρο Επί Κολωνώ. Η πολιτικοποιημένη όσο και ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στον αγώνα των Παλαιστινίων σκηνοθέτης, σύνθεσε τα γράμματα των παιδιών και πρότεινε μια ανάγνωσή τους κάτω από το πρίσμα του σήμερα. Πλαισίωσε τις καταθέσεις των παιδιών με οπτικοακουστικό υλικό από τον Παλαιστινιακό αγώνα αναδεικνύοντας έτσι το βάρος της Μαρτυρίας. Προσπάθησε να συνδέσει τις αντικατοχικές αντιστάσεις της Παλαιστίνης με τις αντικατοχικές αντιστάσεις της Πλατείας Συντάγματος. Από το σκηνοθετικό εύρημα της χρήσης του Μαλόξ μέχρι την παράθεση οπτικοακουστικού υλικού από τις κινητοποιήσεις των Ελλήνων Αγανακτισμένων, η προσπάθεια για επικαιροποίηση είναι εμφανής. Αν όμως το σώμα του κειμένου μπορεί να παρουσιαστεί ως θεατρικό δρώμενο ή ως μια προσπάθεια πειραματισμού πάνω σε μονολόγους, αδυνατεί να σταθεί ως θεατρικό κείμενο για τον εαυτό του. Χωρίς να χάνει βέβαια ούτε ελάχιστο από την αξία της αυθεντικής μαρτυρίας.
Παρουσιάζοντας την παράσταση σε ένα πρώτο επαγγελματικό ανέβασμα (όσον αφορά τους ηθοποιούς) δείχνει να αδυνατεί να μεταφέρει τις τραγικές εμπειρίες (βιωμένες ως τέτοιες και όχι ως λογοτεχνική μεταφορά) των παιδιών που τις κατέγραψαν. Τα ίδια τα κείμενα χαρακτηριζόμενα από μια ιδιαίτερη χαρμολύπη καρκινοβατούν ανάμεσα στη φοβική καθημερινότητα και στην όλο λαχτάρα διάθεση ξεπεράσματός της. Ως τέτοια χρειάζονται μια ιδιαίτερη προσπάθεια για να αναδειχτούν και κυρίως για να «λειτουργήσουν» θεατρικά. Παρόλα αυτά είναι μια παράσταση την οποία προφανώς αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει έστω και για το βάρος της μαρτυρίας που κουβαλά.
Υ.Γ.1 Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer- Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα

Διαβάστε περισσότερα!

Παρουσίαση του βιβλίου «Το σχολείο ανάποδα», του Τάσου Χατζηαναστασίου

Το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις σας προσκαλούν την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, ώρα 19:30
στην παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Χατζηαναστασίου: Το σχολείο ανάποδα: Η γλωσσική διδασκαλία στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση και τα κείμενα των μαθητών της.
το βιβλίο θα παρουσιάσουν:

Χρήστος Μπουλώτης (αρχαιολόγος, συγγραφέας), Κώστας Τσεφαλάς (εκπαιδευτικός, γραμμ. Ένωσης Ελλήνων Φυσικών)και ο Τάσος Χατζηαναστασίου

Στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο

Θεμιστοκλέους 37, τηλ.: 210 3802644

Διαβάστε περισσότερα!

«συνωστισμός» στις παρελάσεις

Από τον πάντα εύστοχο Στάθη της Ελευθεροτυπίας

Εκπομπές επαναλήψεις παλαιών είχαν για την Εθνική Επέτειο ως επί το πλείστον τα κανάλια -πού φράγκα, αλλά και πού ψυχή για να γυριστούν καινούργιες... Αλλωστε τα τουρκικά σήριαλ τίμησαν απ' τα εν λόγω κανάλια δεόντως την εθνική μας γιορτή με ολίγην από γερμανικές διαταγές στις ειδήσεις. Μια χαρά αχταρμάς το μενού! Με κορυφαίο το ντόμπερμαν που την έχει δει στρατοδίκης να ζητά απ' τον κ. Δημαρά να «καταδικάσει», να «αποκηρύξει», να «δηλώσει» και στο τέλος να τον καταδικάζει ότι δεν «αποκήρυξε», δεν «δήλωσε», δεν δούλωσε... Ντόμπερμαν χωρίς κατοχικές κουκούλες, έτσι φόρα παρτίδα απ' τις οθόνες μας, με το θράσος χιλίων πιθήκων...

Δηλητηριώδης από καιρό τυγχάνει η πιπίλα που αναχαράζουν τα παπαγαλάκια και τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, ότι «δυσφημείται η χώρα» κάθε φορά που ξετυλίγονται κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην επικράτεια (αν ακόμα αυτή η επικράτεια υπάρχει).

Δηλαδή, όταν γίνονται διαδηλώσεις στη Γερμανία, όπως η πρόσφατη στη Φρανκφούρτη εναντίον των Τραπεζών, δυσφημείται η Γερμανία; Οταν κατεβαίνουν εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους για να υπερασπισθούν το ασφαλιστικό τους σύστημα, δυσφημείται η Γαλλία; «Αμαυρώνεται η εικόνα της... Γαλλίας στο εξωτερικό»;

Εχει αρχίσει να τρώει τα ψωμιά της η προπαγάνδα τους, κι όταν η προπαγάνδα τρώει το ψωμί της τζάμπα, χωρίς απτό αποτέλεσμα για τα αφεντικά, αλλοίμονο στους δούλους τους...

*****

Αυτά που συνέβησαν κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε πολλές πόλεις της Ελλάδας συνιστούν μια λαμπρή στιγμή έκφρασης ενός λαού που καταπονείται, αλλά και ταυτοχρόνως αφυπνίζεται -μάλιστα ενός ολόκληρου λαού, για αυτό και οι εκφάνσεις της διαμαρτυρίας του καλύπτουν όλη την γκάμα, από τους δεξιούς ώς τους αριστερούς.

Αν τώρα αυτό δίνει την ευκαιρία σε ορισμένους από την ελίτ (βάφεν ή έφεδρη) να χαρακτηρίζει τις διαμαρτυρίες ως «δεξιές» ή «αριστερές», τόσο της κόβει. Ή τόσο θέλει να δείχνει ότι της κόβει, προσπαθώντας να διεκπεραιώσει μια προπαγάνδα που απευθύνεται πλέον μόνο σε ηλίθιους.

Οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές μνήμης -και μέσα στις ψυχές μας κανονικά μνημόσυνα. Με τη χαρμολύπη τους και τα μηνύματά τους.

Για την εξουσία οι εθνικές επέτειοι καταλήγουν αφυδατωμένες να 'ναι μια τελετή

χρήσιμη για την υποστήριξη του οικοδομήματος που έχει στήσει, αλλά ταυτοχρόνως ρηχή· που περιορίζεται σε δυο πόζες και τρεις δεκάρικους

απ' αυτούς που σνομπάραμε ή κοροϊδεύαμε πιτσιρικάδες, όπως άλλωστε όλοι οι πιτσιρικάδες όλων των εποχών (όταν βρίσκουν τρόπους να μετατρέψουν την αγγαρεία σε χαβαλέ).

Για τον λαό όμως οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές. Για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, για τα όσα κατόρθωσαν, για εκείνα στα οποία απέτυχαν -είναι γιορτές συλλογικής μνήμης και κατά τούτο συνθέτουν ταυτότητα. Μάλιστα ταυτότητα που όσον ενηλικιώνεται υπερβαίνει μύθους (γόνιμους ή χαλκευμένους) και τείνει προς μιαν αυτογνωσία όπλο.

Ακόμα και οι παρελάσεις -που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν- μπορεί για την εξουσία είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης (σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν), όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν, της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της, που θυμάται τη δική της παιδική ηλικία -έτσι είναι η ζωή! χρειάζεται γιορτές για να μην είναι «μακρά οδός απανδόκευτος»...

Αλλωστε οι γιορτές έχουν το νόημα που τους δίνουν οι εορτάζοντες. Επί παραδείγματι η σημαία ως γιορτή: άλλο νόημα έχει στα χέρια του αντάρτη κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου.

Αλλά, το κυριώτερο: οι επέτειοι κάθε φορά αποκτούν ένα νέο νόημα συνέχεια του παλιού

και κατά τούτο ωραία απέδωσε ο Μανώλης Γλέζος όσα συνέβησαν προχθές στις παρελάσεις λέγοντας ότι ο λαός τιμά τον αγώνα τού ΟΧΙ με νέους αγώνες στο ίδιο πνεύμα!

Διότι όντως, αν τότε ο λαός αγωνίσθηκε εναντίον του φασισμού, σήμερα μπαίνει σε έναν νέον αγώνα εναντίον μιας οικονομικής χούντας εκείνου του χρήματος που θέλει να (ανα)γεννάται απ' τις στάχτες των ανθρώπων! σε όλον τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα...

Εκείνο που πρέπει να προσέξει η άφρων εξουσία (η οποία το έχει προσέξει και τρέμει) είναι πως: όταν φτάνει ο λαός να διαταράξει και να αποδομήσει την τελετή, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι.

Είναι στιγμή σπουδαία και οριακή.

Ως εκ τούτου οι αποδοκιμασίες προς τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με τις ύβρεις απολύτως καταδικαστέες) εξέφραζαν την απογοήτευση εκείνων που άλλα περίμεναν απ' τον παλιό αντάρτη. Και πάντως όχι να συγκαλύπτει τα καμώματα μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων.

Τα «δύσκολα εύγε» γίνονται δύσκολα, αλλά γίνονται, «δύσκολες» επίσης «αποδοκιμασίες».

Ο λαός φέρθηκε εικονοκλαστικά, έσπασε τις τελετές, αυτό δεν είναι μια εύκολη συμπεριφορά. Φανερώνει οδύνη. Κι εν συνεχεία οργή που αρχίζει να οργανώνει τον εαυτό της.

Ή μήπως είναι βία οι διαμαρτυρίες και δεν είναι βία το πετσόκομμα των μισθών, οι φοροεπιδρομές (τουλάχιστον με Στούκας), ο εξευτελισμός των πολιτών διά της συκοφαντίας και η αιχμαλωσία της χώρας;

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 31.Χ.2011 stathis@enet.gr

Διαβάστε περισσότερα!

ΟΧΙ στη νέα κατοχή !!!

ΟΛΜΕ: ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 28Η ΟΚΤΩΒΡΗ 1940

Μαθητές και μαθήτριες,Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,Αγαπητοί γονείς,

Στις 28 του Οκτώβρη ο λαός μας γιορτάζει. Πριν από 71 χρόνια, μια μέρα σαν κι αυτή, οι εργάτες άφησαν τις δουλειές τους, οι έμποροι έκλεισαν τα μαγαζιά τους και οι αγρότες άφησαν τα χωράφια τους. Απειλούνταν η κυριαρχία μας, η ανεξαρτησία μας, η αξιοπρέπεια του λαού μας. Ο ιταλο-γερμανικός ιμπεριαλισμός, το μαύρο μπλοκ του φασισμού, επιτέθηκαν στη χώρα μας. Χωρίς κανέναν δισταγμό, όλος ο λαός μας είπε το «ΟΧΙ». Δεν θα περάσουν! Και τα νιάτα της πατρίδας μας βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Οι γυναίκες στις πόλεις και πρώτα απ’ όλα στα χωριά ανέλαβαν την τροφοδοσία. Όλος ο λαός σήκωσε το μπόι του. Κι όταν ο λαός μας ορθώνεται, λυγίζουν τα σίδερα.
Οι Ιταλοί φασίστες βρήκαν το μπελά τους:

«ΟΧΙ, δεν θα μας πάρετε τα σπίτια μας, που με ιδρώτα έχουμε χτίσει».
«ΟΧΙ, δεν θα μας πάρετε τα χωράφια μας, που με αίμα τα έχουμε οργώσει».
«ΟΧΙ, δεν θα μας πάρετε το βιός μας που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε».
«ΟΧΙ, δεν θα παραχωρήσουμε ούτε μια σπιθαμή από τα δικαιώματα μας, την ανεξαρτησία μας, την πατρίδα των γονιών μας».
Και νίκησε το δίκιο! Οι Ιταλικές μεραρχίες δεν πέρασαν! Χρειάστηκε να κατέβουν οι φασιστικές ορδές του Χίτλερ για να κάμψουν την ηρωική αντίσταση του λαού μας. Και παρά το ότι με φωτιά και σίδερο οι κατακτητές άρχισαν να ληστεύουν τη χώρα, παρά το ότι ο λαός πέθαινε από την πείνα, παρά το ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί εγκατέλειψαν το λαό και λούφαξαν, ο λαός μας ξανασηκώθηκε. Οργανώθηκε στις πόλεις και στα χωριά και βγήκε στο βουνό. Η Εθνική Αντίσταση απλώθηκε σε όλη τη χώρα. Μαθητές και μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, εργάτες και εργάτριες, αγρότες και αγρότισσες πήραν το όπλο.
Η ζωή των κατακτητών έγινε μαύρη. Δεν στέκονταν πουθενά. Το νέο για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου έκανε το γύρο του κόσμου. Ο ανυπότακτος λαός μας οργάνωσε την αντίσταση του. Έσωσε τον κόσμο από την πείνα. Έσωσε την αξιοπρέπεια μας. Με χιλιάδες θύματα. Με Καλάβρυτα, με Δίστομο, με δεκάδες ολοκαυτώματα. Και νίκησε! Τον έδιωξε τον κατακτητή, γράφοντας τις πιο φωτεινές σελίδες στην ιστορία του, την Εθνική Αντίσταση.
Η αγωνιστική στάση ζωής, η ανιδιοτέλεια και η αυτοθυσία εκείνων που επέλεξαν το δρόμο της προσφοράς και του κοινωνικού χρέους έδωσαν πολύτιμους καρπούς. Καταξίωσαν διαχρονικά πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, έθεσαν ισχυρές βάσεις για την οικοδόμηση της ειρήνης, τη θεμελίωση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης και την προαγωγή του πολιτισμού.
Σήμερα, 71 χρόνια μετά, στρεφόμαστε για μια ακόμα φορά στο παρελθόν για να αντλήσουμε θάρρος και δύναμη, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Γιατί η εφετινή επέτειος της 28ης του Οκτώβρη βρίσκει την Ελλάδα σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας.
Όπως και τότε έτσι και τώρα ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, δεχόμαστε μια τεράστια επίθεση που αμφισβητεί τις κατακτήσεις μας, την κυριαρχία μας, τη δυνατότητα μας να χαράζουμε το μέλλον μας.
Η οικονομική κρίση που προκάλεσαν οι ισχυροί του χρήματος και οι πολιτικοί εκφραστές τους, για να κερδοσκοπήσουν ασύστολα σε βάρος των λαών του κόσμου, οδήγησε τη χώρα μας σε μεγάλη δοκιμασία.
 Στο όνομα της κρίσης καταργούνται κατακτήσεις και δικαιώματα που χρειάστηκαν πολύχρονοι, σκληροί κοινωνικοί αγώνες για να διασφαλιστούν.
 Με πρόσχημα την κρίση υπονομεύονται και διαλύονται βασικές κοινωνικές υπηρεσίες και δημόσια αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση.
 Την κρίση επικαλούνται οι κρατούντες στη χώρα μας και σε άλλες χώρες για να μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις και να οδηγήσουν εργαζομένους κάθε ηλικίας στην εργασιακή εφεδρεία, στην ανεργία και την υποαπασχόληση, και τις οικογένειές τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
 Για την αντιμετώπιση, τάχα, της κρίσης ξεπουλιέται εθνικός πλούτος, παραδίδονται στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο δημόσιες υπηρεσίες, υποβαθμίζεται και εγκαταλείπεται το περιβάλλον.
 Και το πιο σημαντικό: Στο βωμό της κρίσης περιορίζεται ασφυκτικά η δημοκρατία, συρρικνώνεται η εθνική κυριαρχία και δίνεται το δικαίωμα σε όργανα και μηχανισμούς της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας πλουτοκρατίας να διαφεντεύουν τη ζωή μας.

Όταν ετοιμάζεται για μας και τα παιδιά μας ένα εφιαλτικό μέλλον, μέσα από τη διόγκωση της ανεργίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και την υποβάθμιση της ζωής μας, τότε πρέπει να αντιδράσουμε. Να αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε, ιδίως εμείς οι μεγαλύτεροι, να μην παραδώσουμε στην επόμενη γενιά μια κοινωνία χειρότερη από αυτή που παραλάβαμε.
Πρέπει να ξανασηκωθούμε! Ήδη οι εργαζόμενοι δίνουν μια ηρωική μάχη. Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε να σβήσει το γέλιο από τα πρόσωπα των παιδιών μας. Δεν είναι δυνατόν να μετατραπούμε σε έναν λαό χωρίς μέλλον. Πρέπει να βγούμε όλοι έξω. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Να πούμε ξανά ΟΧΙ! Δεν θα περάσουν.
Κάθε γενιά και κάθε εποχή καλείται να διακηρύξει και να υπερασπιστεί τα δικά της «ΟΧΙ». Εμείς σήμερα καλούμαστε να πούμε «ΟΧΙ» στην εξαθλίωση, στην εκποίηση του εθνικού πλούτου, στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών, στην καταρράκωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων. Να πούμε «ΟΧΙ» σε κάθε πολιτική που στηρίζει εκμεταλλευτικές σχέσεις και άνομα συμφέροντα.
"Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της".
Το μήνυμα αυτό απευθύνεται και στην Ελλάδα του σήμερα. Φωτίζει το δρόμο για μια Νέα Ελλάδα, ανεξάρτητη, δημοκρατική και αυτάρκη, μια Ελλάδα της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης της προόδου και της ευημερίας.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ
Αθήνα, 24/10/11

Διαβάστε περισσότερα!

.....στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια......

Μήνυμα του (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος στον εξεγερμένο λαό της Χιλής

Αδέρφια (αδερφοί κι αδερφές) της Χιλής
Σας μιλάω εξ ονόματος των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των γέρων του εθνικο-απελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, της τεράστιας πλειοψηφίας των ιθαγενών Μάγιας, που αντιστεκόμαστε στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού για την ανθρωπότητα, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.
Ευχαριστούμε τους αδερφούς και τις αδερφές που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να φτάσει ο λόγος μας στην επαναστατημένη Χιλή.
Ζητάμε μια θέση στην οργή σας, στον πόνο σας, και πάνω απ’ όλα στην ελπίδα σας, γι’ αυτά τα λόγια.
Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για τους μεξικάνους ζαπατίστας, τον αγώνα, τους πόθους μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, την αντίστασή μας. Μετά από όλα αυτά, σε σύγκριση με τους άνδρες και τις γυναίκες, ιδίως όσους γεννήθηκαν σε αυτήν τη γη, που φώτισαν τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, οι ζαπατίστας συνεχίζουν να είναι ένα φωτάκι, αδύναμο και μακρινό.
Όχι. Ο τωρινός μας λόγος έρχεται να ενώσει τον χαιρετισμό μας και το φόρο τιμής μας σε ένα λατινοαμερικάνο, έναν Χιλιανό του Κινήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (MIR), που έπεσε στη μάχη ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, στις 5 Οκτώβρη του 74’.
Ο σημερινός μας λόγος είναι ένας χαιρετισμός στον Μιγκέλ Ενρίκες Εσπινόσα.
Και τον χαιρετίζουμε σήμερα, που κάτω από τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, αυτής που πονάει από το Μπράβο ως την Παταγονία, οι ισχυροί μας βάζουν στα χέρια μια χούφτα σκόνη, και μας λένε: αυτό είναι ό,τι μένει από την πατρίδα σας.
Κι οι ίδιοι σήμερα, οι από πάνω, μας δείχνουν τις εικόνες της γεωγραφίας που έχουν επιβάλει σε ένα μέρος των εδαφών μας.
Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.
Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο (φαστφουντάδικο).
Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.
Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.
Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.
Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.
Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.
Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.
Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.
Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.
Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.
Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.
Οι ζαπατίστας θυμόμαστε. Αντλούμε τη μνήμη από τα στρατιωτικά μας σακίδια, τις τσέπες των στολών εκστρατείας μας. Θυμόμαστε.
Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία όλη η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη.
Έφτανε να απλώσεις το χέρι και χτυπούσαν οι καρδιές των λατινοαμερικάνικων λαών.
Έφτανε να γυρίσεις λίγο τη ματιά σου κι εκεί βρισκόταν η διάσπαρτη αστραπή της Αμαζονίας, η ανεξίτηλη ουλή των Άνδεων, η περήφανη Ακονκάγουα, η ατέλειωτη Γη του Πυρός, το πάντα ανήσυχο (ηφαίστειο) Ποποκατέπετλ.
Και μαζί με αυτά, οι λαοί που τους έδωσαν όνομα και ζωή.
Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία η Χιλή κι όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν πιο κοντά στο Μεξικό από την αυτοκρατορία που, από τον γεωγραφικό και κοινωνικό βορρά, επιβάλλει την απόσταση, σε όσους μοιραζόμαστε την ιστορική γειτνίαση.
Υπήρχε μια εποχή. Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή.
Σήμερα, όπως και χτες, το χρήμα ενώνει τους αλαζόνες.
Σήμερα, όπως και χτες, με τη βοήθεια των ισχυρών πολυεθνικών, η ξένη στρατιωτική εξουσία, προσπαθεί να υποσκάψει τα εδάφη μας, μερικές φορές καλυμμένη με στολές των τοπικών στρατών, ή με σύμβουλους, πρέσβεις, μυστικούς πράκτορες.
Σήμερα, όπως και χτες, αυτά τα κεφάλαια προσπαθούν να αγοράσουν νόμιμα πιστοποιητικά ατιμωρησίας για τους γορίλες που τους υπηρέτησαν και που, πάντα το ξέραμε, όταν έλεγαν «Πατρίδα», δε μιλούσαν για την Χιλή, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Βολιβία, τη Βραζιλία. Όχι. Η σημαία που χαιρετούσαν ήταν αυτή με τις μπάρες και τα θολά αστέρια (σ.σ. μτφ.: εννοεί τη σημαία των ΗΠΑ).
Σήμερα, όπως και χτες, ο αφηνιασμένος και βίαιος βορράς πολιορκεί και σκοπεύει να πνίξει αυτό το μοναδικό αστέρι της αξιοπρέπειας που λάμπει στην Καραϊβική.
Σήμερα, όπως και χτες, οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών μας λειτουργούν ως θλιβερός κομπάρσος σε αυτή την ποταπή εμμονή να υποτάξουν το λαό της Κούβας.
Σήμερα, όπως και χτες, η αυτοκρατορία που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και καταπατά νόμους, δίκαια, λαούς, είναι η ίδια.
Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει νόμιμες κι εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι οποίες όμως δεν είναι υποτακτικές (χτες στην Χιλή, σήμερα στη Βενεζουέλα, πάντα στην Κούβα) είναι ο ίδιος.
Σήμερα, όπως και χτες, το σύστημα που βασίζεται στο ψέμα, την πλάνη και την εξαπάτηση, τη δικτατορία του χρήματος, θέλει να μας δώσει μαθήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης.
Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που «εκδημοκρατίζει» τον πόνο, τη δυστυχία, το θάνατο για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής είναι ο ίδιος.
Σήμερα όπως και χτες, αυτός που καταδιώκει, βασανίζει, φυλακίζει, σκοτώνει, είναι ο ίδιος.
Σήμερα όπως και χτες, μας κάνουν πόλεμο, πότε με σφαίρες, πότε με οικονομικά προγράμματα, και πάντα με ψέματα.
Σήμερα, όπως και χτες, ο πραγματικός τρόμος, αυτός που έρχεται από πάνω, επικαλείται το θεό για να δικαιολογηθεί.
Σήμερα, όπως και χτες, επιχειρούν να μας κρύψουν ότι ναι, είναι ένας ο θεός που μας τρέφει, αλλά είναι ο θεός του χρήματος.
Σήμερα, όπως και χτες, σε μερικές χώρες οι μικρόψυχοι είναι στην κυβέρνηση.
Σήμερα, όπως και χτες, η χωλότητα (αδυναμία) του συστήματος ντύνεται με σύνθετα επιχειρήματα, δημοσκοπήσεις, κοστούμια μάρκας, αντεστραμμένους καθρέφτες.
Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή. Ίσως όχι.
Γιατί σήμερα, ο νέος και σύνθετος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα.
Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.
Εδάφη κατακτούνται.
Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.
Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα κι ορθώνονται για τους λαούς.
Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.
Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις.
Ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι, η γη, η ιστορία. Και πάνω στις οροσειρές που διατρέχουν κι ενώνουν τη Λατινική Αμερική, από το Μπράβο στο Βορρά, μέχρι τη Γη του Πυρός, θέλουν να βάλουν μια πινακίδα που να ανακοινώνει και να απειλεί: Πωλείται.
Οι φτωχοί, οι ακτήμονες, αυτοί δηλαδή που αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας, είναι θύμα κατασχέσεων και ταξικών διακρίσεων.
Με «κατασχεμένη» αξιοπρέπεια, γκετοποιημένοι στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, στο περιθώριο των κυβερνητικών προγραμμάτων, στην άκρη του μέλλοντος που σε μερικές χώρες αποφασίζεται, όχι στα κοινοβούλια και τα κυβερνητικά μέγαρα, αλλά στις διοικήσεις των μετόχων των πολυεθνικών.
Σήμερα η εκμετάλλευση είναι πιο βίαια απ’ όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, σήμερα ο κυνισμός είναι φιλοσοφικό πιστεύω αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν τον πλανήτη, δηλαδή αυτών που τα έχουν όλα, εκτός από τσίπα.
Σήμερα ο πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα, δηλαδή ενάντια στη λογική, είναι πιο παγκόσμιος από ποτέ.
Σήμερα ο πόλεμος είναι σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις χώρες.
Αν χτες ήταν καθήκον να εναντιωθούμε, να αγωνιστούμε, να αντισταθούμε στην ανόητη λογική του κέρδους, σήμερα είναι απλά και καθαρά υπόθεση επιβίωσης, προσωπικής, τοπικής, περιφερειακής, εθνικής, ηπειρωτικής, παγκόσμιας.
Αδερφοί κι αδερφές της Χιλής,
Υπήρχε μια εποχή που η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη. Ίσως να είναι ακόμα αυτή η εποχή.
Ίσως η συλλογική μνήμη, που μας δίνει ταυτότητα ως Λατινοαμερικάνους, πιάνει ονόματα κι ημερομηνίες στο ημερολόγιο, για να μας πει ότι υπάρχει μια πατρίδα πιο μεγάλη από αυτήν της σημαίας μας.
Με πόσα ονόματα γεμίζει το ημερολόγιο του πόνου στη γη μας
Αν στην Αμερική μας, ο Ερνέστο Γκεβάρα είναι ένα από τα ονόματα με τα οποία εξεγείρεται ο Οκτώβρης, το ημερολόγιο εμάς των από κάτω φωτίζεται όταν έχει τα ονόματα των Turcios Lima και Yon Sosa στη Γουατεμάλα, του Roque Dalton στο Σαλβαδόρ, του Carlos Fonseca στη Νικαράγουα, του Camilo Torres στην Κολομβία, των Carlos Lamarca και Carlos Marighela στη Βραζιλία, των Inti και Coco Peredo στη Βολιβία, του Raúl Sendic στην Ουρουγουάη, του Roberto Santucho στην Αργεντινή, César Yáñez στο Μεξικό.
Κι ονομάζω μόνο μερικούς από τους πολλούς που αποφάσισαν στη δική μας Λατινική Αμερική, στον καιρό τους και με τον τρόπο τους, να βάλουν ένα λιθαράκι στην ελπίδα, και οι οποίοι, στην ποσότητα τρυφερότητας που απαιτεί η Λατινική Αμερική για να την αγαπήσεις, πρόσθεσαν μια ορισμένη ποσότητα μολυβιού (σφαιρών) και αίματος… του δικού τους αίματος.
Το πρόβλημα με όλους αυτούς στο ημερολόγιο του πόνου, είναι ότι δε φεύγουν έτσι, σα νομάδες. Αντιθέτως, φεύγουν αφήνοντάς μας κάτι σαν χρέος, κάτι που πρέπει να εξοφλήσουμε, για να μπορούμε να τους επικαλούμαστε χωρίς ντροπή, χωρίς κρίμα.
Κάποιοι επισημαίνουν ότι εκείνοι οι άνδρες κι οι γυναίκες που πήραν ή παίρνουν το δρόμο της ένοπλης εξέγερσης, γοητεύονταν ή γοητεύονται από το θάνατο, είχαν ή έχουν μια κλίση στο μαρτύριο, μεσσιανικές ανησυχίες, που θέλουν μόνο μία θέση στα τραγούδια διαμαρτυρίας, στα ποιήματα, στα λαϊκά ημερολόγια, στα μπλουζάκια της νεολαίας, στα ράφια με τα ενθύμια του επαναστατικού τουρισμού.
Κάποιοι σκέφτονται ότι οι λόγοι ηττούνται, όταν πεθαίνουν αυτοί που αγωνίζονται γι’ αυτούς, δηλαδή αυτοί που τους δίνουν ζωή.
Κάποιοι λένε ότι ο οδυνηρός λατινοαμερικάνικος Οκτώβρης κομμάτιασε την ελπίδα στην Χιλή, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Μεξικό, όλη τη Λατινική Αμερική.
Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Ίσως όμως και όχι.
Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν «όχι», στην πραγματικότητα έλεγαν «ναι» σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό.
Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή.
Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο.
Ίσως το ημερολόγιο του μέλλοντος δε θα έχει ονόματα, ή ακόμα καλύτερα, θα έχει όλα τα ονόματα.
Ίσως γι’ αυτό οι απουσίες που μας πονάνε, κάθε μήνα της Λατινικής Αμερικής, έβαλαν έναν σταυρό στο ημερολόγιο, σαν αυτόν που μας πονάει στις 5 Οκτώβρη.
Ίσως γιατί αυτές οι απουσίες, αντί για κενό, σου αφήνουν όρεξη να παλέψεις για την ελπίδα να «αλλάξεις τον κόσμο», όπως λέμε εμείς οι ζαπατίστας. Ίσως…
Ίσως η ελπίδα τροφοδοτείται, όπως η δική μας Αμερική, από τη μνήμη.
Κι ίσως η ελπίδα να μην είναι παρά το αντίτιμο για να αποκαταστήσουμε ξανά την ελπίδα, που έχει θρυμματιστεί στο ημερολόγιο που μας επιβάλλουν.
Ίσως αυτή η μνήμη, που σήμερα μας καλεί κι ενώνει ξανά τη Λατινική Αμερική, να μην είναι μια κληρονομιά που μας κληροδοτεί αυτός ο πόνος, αλλά ένα καθήκον που μας ορίζει. Ίσως…
Ίσως είμαστε εδώ για να το γνωρίσουμε, ακόμα κι όσοι δεν παρευρισκόμαστε. Γιατί ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.
Ένας Χιλιανός επαναστάτης, από αυτούς που σε έκαναν να τρέμεις, όταν έπαιζαν την κιθάρα, ο Víctor Jara, σκεπτόμενος ίσως το βάρος των σημερινών καιρών, είπε, μας είπε, μας λέει ότι «είναι δύσκολο να βρεις διαύγεια στη σκιά, όταν ο ήλιος που μας φωτίζει, ξεθωριάζει την αλήθεια». Και είπε, μας είπε, μας λέει: «Μακάρι να βρεθεί δρόμος για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε».
Κι ήταν σε αυτή την τη γη της Χιλής, πριν πολύ καιρό, που ο Μανουέλ Ροντρίγκες είπε, μας είπε, μας λέει, σα να μας δείχνει το δρόμο «Ακόμα έχουμε Πατρίδα συμπολίτες».
Κι ένας άλλος, επίσης Χιλιανός, εδώ κοντά και κάτω απ’ τις σφαίρες που σημάδεψαν την καρδιά του, είχε την ψυχραιμία και τη σοφία να πει, να μας πει «αργά ή γρήγορα, θα ανοίξουν ξανά τα μονοπάτια, απ’ όπου θα περπατήσει ο ελεύθερος άνθρωπος, για να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία».
Ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.
Ίσως έχει γίνει μάθημα και σύντομα, εκεί που πριν μουντζούρωναν φύλλα λατινοαμερικάνικης ιστορίας, θα αλλάξουν οι στίχοι, και θα διαβάζεις, με την καθαρότητα αυτών που κοιτάνε από κάτω, ότι η δημοκρατία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη είναι βαριές λέξεις, κι ότι τονίζονται στην καρδιά, δηλαδή στην αριστερή πλευρά του συλλογικού θώρακα που είμαστε.
Θα ήθελα να πω ότι θα νικήσουμε, ότι δε θα μας εκτοπίσουν, ότι το μέλλον θα είναι δικό μας, ότι θα σπάσουμε χίλιες αλυσίδες, ότι η ελευθερία είναι ένας ορίζοντας κοντινός. Αλλά εμείς οι ζαπατίστας πιστεύουμε ότι δε θα γίνει έτσι επειδή είναι δοσμένο, από κάποιον μυστικό προορισμό, ή ένα μανιφέστο, αλλά επειδή δουλεύουμε κι αγωνιζόμαστε γι’ αυτό.
Αδέρφια. Τα λόγια μας θέλουν να σας πουν το εξής.
Ευλογημένη η ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής που ονομάζεται Χιλή και που έχει στο αίμα της όχι την ΙΤΤ και την Anaconda Copper, όχι την United Fruit και την Ford, όχι την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Πινοτσέτ, ούτε τα ονόματα με τα οποία ντύνονται οι μεν κι οι δε. Αλλά τους εργάτες της, τους αγρότες, τους φοιτητές, τα άτομα, τις γυναίκες, τους νέους της. Τον δικό της Víctor Jara, τη δική της Violeta Parra, το Salvador Allende της, τον Pablo Neruda της, το Manuel Rodríguez, το Miguel Enríquez. Τη μνήμη της.
Αδέρφια της Χιλής.
Δεχτείτε όλοι κι όλες τον χαιρετισμό από αυτούς που θαυμάζουμε κι αγαπάμε εμείς, οι Μεξικάνοι ζαπατίστας.
Γεια σου Χιλή!
Από τα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος. Μεξικό, Οκτώβρης 2011.
Υγ: Συγχωρήστε μας αν τα λόγια μας δεν ήταν μια νουθεσία, όπως είναι η ζωή και ο θάνατος αυτού που τριάντα χρόνια μετά, μας καλεί. Στην πραγματικότητα, θέλαμε μόνο να εκμεταλλευτούμε αυτήν την πράξη, για να ζητήσουμε σε όλους εσάς, ταπεινά και με σεβασμό, να βάλετε εκ μέρους μας ένα κόκκινο λουλούδι (copihue) στην γη που τον φυλάει και να του πείτε ότι κι εδώ, στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, ο Οκτώβρης λέγεται επίσης Miguel.

Μετάφραση: Β.Κ

Διαβάστε περισσότερα!

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄73 !

Aπαγορευμένο spot της Μπιενάλε (σκηνοθεσία Γιώργος Ζώης)
Το τηλεοπτικό σποτ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ζώης για την Athens Biennale 2011, η προβολή του οποίου απαγορεύτηκε από την ΕΡΤ.

Monodrome (25'')

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νικόλας Ποττάκης
Camera Weisscam: Ντάνιελ Πετσαλίδης
Μοντάζ / Μιξάζ / Special FX: Τόλης Ρούσσας
Sound Design: Γιώργος Μικρογιαννάκης
Μουσική: Yianneis "The Sketch" (N. Zades - L. Filippou)
Διεύθυνση Παραγωγής: Σάββας Χατζηπαυλίδης
Post Production House: ABL
Δημιουργική Ομάδα: Νίκος Πεχλιβανίδης, Στέλλα Κουρέλη, Νίκος Κολιγιάννης, The Syndicate
Παραγωγός: Πάκο Καράμπαμπας, Αμάντα Λιβανού
Παραγωγή: Top Cut

Διαβάστε περισσότερα!

15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ

Στις 15 Οκτωβρίου οι λαοί σε όλο τον κόσμο βγαίνουμε στους δρόμους και στις πλατείες. Από την Αμερική ως την Ασία , από την Αφρική ως την Ευρώπη ξεσηκωνόμαστε για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να δείξουμε στους πολιτικούς και την παγκόσμια οικονομική ελίτ που υπηρετούν ότι εμείς οι λαοί θ' αποφασίσουμε για το μέλλον μας.
Δεν αναγνωρίζουμε τις κυβερνήσεις γιατί λειτουργούν για το όφελος των λίγων, αγνοώντας το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος που πληρώνουμε όλοι.
Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών.
Εκατομμύρια ανθρώπων συνεχίζουμε να γεμίζουμε τις πλατείες όλου του κόσμου καταγγέλλοντας το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, τη διαφθορά και την οικονομική εκμετάλλευση.

Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας συμμετέχοντας στις λαϊκές συνελεύσεις και δείχνουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλονται, στην ακύρωση των ονείρων μας και της αξιοπρέπειάς μας. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα, είναι ο εφιάλτης που περιμένει και τις υπόλοιπες χώρες στο μέλλον.
Η αλληλεγγύη των λαών είναι το όπλο μας.

15 Οκτωβρίου 6.00 μμ, συγκέντρωση και συναυλία στο Σύνταγμα.
16 Οκτωβρίου 8.00 μμ, συνέλευση των συνελεύσεων και δικτύωση των πλατειών
19 Οκτωβρίου, συμμετοχή στην πανελλαδική και πανεργατική απεργία
11.00 πμ συγκέντρωση στο Σύνταγμα

Τώρα μιλάμε εμείς.
Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ

Διαβάστε περισσότερα!

ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

11.10.2011
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μπροστά σε πρωτοφανείς και δραματικές εξελίξεις. Διακυβεύεται το παρόν και το μέλλον της ως ανεξάρτητης και βιώσιμης χώρας. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα της είναι σήμερα πρόβλημα επιβίωσης. Πρόβλημα εθνικό και όχι απλώς πρόβλημα χρέους.

Η απαίτηση των δανειστών να οδηγηθεί η χώρα σε συντεταγμένη χρεοκοπία με στόχο την αδιάκοπη πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων, και με συνέπεια τη στάση πληρωμών στο εσωτερικό, σε συνδυασμό με την απαίτηση να τους δοθεί ως αντιπαροχή ο δημόσιος πλούτος, υποθηκεύει την ανεξαρτησία της χώρας και την επιβίωση του ελληνικού λαού.

Εμείς, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, αναλογιζόμενοι τις ιστορικές στιγμές που περνάει η χώρα μας, συναντηθήκαμε στην Αθήνα και συμφωνήσαμε ότι παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται σήμερα υπό στρατιωτική κατοχή, εντούτοις, 70 χρόνια μετά την ίδρυση του ΕΑΜ, βρίσκεται ξανά μπροστά σε αντίστοιχου ιστορικού μεγέθους τραγωδία. Σήμερα διακυβευέται η εθνική ανεξαρτησία, καταπατείται το Σύνταγμα και υποθηκεύεται η επιβίωση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ιστορία, απέναντι σε εκείνους που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι, αλλά και απέναντι στον εαυτό μας, απευθυνόμαστε στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που ελπίζουν σε ένα διαφορετικό μέλλον από το ζοφερό του Μνημονίου και καλούμε σε κοινόν αγώνα με στόχο:

* την άμεση απεμπλοκή της χώρας από το Μνημόνιο και την εκδίωξη της Τρόικας.

* την ανάκτηση και την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας.

* την αναδιανομή του πλούτου υπέρ αυτών που τον δημιουργούν και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

* τον ριζικό γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της χώρας μας.

Κατά συνέπεια:
Καλούμε τους Έλληνες πατριώτες να απεγκλωβιστούν από τον δογματισμό και την καταστροφική πολιτική των δύο κομμάτων εξουσίας, τα οποία είναι δέσμια της πολιτικής μας εξάρτησης και των συμφερόντων του ελληνικού και του ξένου κεφαλαίου.

Καλούμε τους Έλληνες πατριώτες που συναισθάνονται την ευθύνη και την ανάγκη για κοινό αγώνα για τη σωτηρία της ελληνικής κοινωνίας από τη λαίλαπα της Τρόικας και του Μνημονίου, σε αγωνιστική συνεργασία με άμεσο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Μνημονίου και την αλλαγή των συσχετισμών και πολιτικών δυνάμεων, ώστε η λαϊκή πλειοψηφία να επιβάλει την αλλαγή της διακυβέρνησης και της πορείας της χώρας. Καλούμε σε αγώνα για μια κυβέρνηση σωτηρίας της πατρίδας. Για μια κυβέρνηση που θα φέρει το λαό στην εξουσία.

Αθήνα, 11 Οκτωβρίου 2011

Βαρδινογιάννης Βαρδής, Γλέζος Μανώλης, Γουργιώτης Νίκος, Δαμιανάκου Βούλα, Θανασέκου Βάσω, Θεοδωράκης Μίκης, Καλλίνος Θόδωρος, Καραγιώργη Μαρία, Κατερίνης Παναγιώτης, Μπενά Ελένη, Μπενάς Τάκης, Μπιτσάκης Ευτύχης, Τσαπόγας Γιώργος

Διαβάστε περισσότερα!

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα .........

Από την Ελευθεροτυπία της 8.10.11 ο πάντα επίκαιρος όσο και καίριος Στάθης:

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ' τη Δύση πού;
.........................................
Εδώ; δεν θα 'χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον

Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο.

Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα,
και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ...

Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας – ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας...

Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες• όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.

Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα - δεν αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.

Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός,
ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα.

Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά 'ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.

Ως εδώ!

Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.

Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ' τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο - τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2011 stathis@enet.gr

Διαβάστε περισσότερα!

ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΓΟΝΕΙΣ, ΠΑΙΔΙΑ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ
ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ – ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Συγκέντρωση Τρίτη 11 Οκτωβρίου 5 μ.μ. Πλατεία Υμηττού
Πορεία προς το Δημαρχείο και Καθιστική Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας


• Στα κουρδισμένα παιδιά και τους πολίτες ρομπότ
• Στη συμμετοχή που την εξαντλούμε μπροστά σε οθόνες
• Στο χρόνο που μας κλέβουν
• Στο χρόνο που κλέβουμε στα παιδιά μας από το παιχνίδι
• Στους μισθούς μας που κάθε μέρα κατρακυλούν
• Στα χρήματα που μειώνονται για την Παιδεία
• Στα χρήματα που αυξάνονται για τις τράπεζες
• Στο «θα» των λειτουργικών εξόδων των σχολείων
• Στις οργανικές θέσεις των εκπαιδευτικών που καταργούνται
• Στον εμπαιγμό των βιβλίων
• Στα σχολεία φυλακές
• Στην αξιοπρέπειά μας που εξανεμίζεται
• Στη διαφθορά που καλά κρατεί
• Στην ανευθυνότητα των υπευθύνων

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΥΜΗΤΤΟΥ

Διαβάστε περισσότερα!

ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ σε σκηνοθεσία ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ

Η ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ
ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ σε σκηνοθεσία ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ

Η τραγωδία του Ευριπίδη ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ τοποθετείται από μελετητές του έργου του στην όψιμη συγγραφική περίοδο του ποιητή. Συγκεκριμένα την τοποθετούν γύρω στο 415 π.Χ., στην τελευταία δεκαετία δηλαδή της ζωής του, τότε που ο ποιητής διέμενε στην αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας Αρχέλαου. Γι’ αυτό ίσως χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες αναφορές σε θέματα όπως είναι η νεότητα, η θρησκεία ή η μνεία στην πατρογονική εστία. Αρκετοί μάλιστα τη κατατάσσουν στα «πολιτικοπατριωτικά έργα» εξαιτίας των αναφορών αυτών. Στην υπόθεση του έργου ο Ηρακλής έχει κατέβει στον Άδη κατ’ εντολήν του Ευρυσθέα με σκοπό να φέρει στη γη τον φοβερό τρικέφαλο σκύλο, φύλακα Κέρβερο. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η γυναίκα του Μεγάρα με τα τρία μικρά παιδιά τους ζουν στη Θήβα, με τον πατέρα της Κρέοντα να βασιλεύει στην πόλη. Ο Λύκος, ορμώμενος από την Εύβοια, σκοτώνει τον Κρέοντα και σφετερίζεται την εξουσία του. Έχοντας ξεγράψει τον Ηρακλή, αποφασίζει την εξόντωση της οικογένειας του ήρωα καθώς και του πατέρα του Αμφιτρύωνα, με σκοπό την εδραίωση της εξουσίας του. Το σχέδιό του προλαμβάνει η επιστροφή του Ηρακλή μετά τον δωδέκατο και τελευταίο άθλο του ο οποίος μάλιστα σκοτώνει τον Λύκο. Όμως η Ήρα, δηλωμένη εχθρός του Ηρακλή, τον ρίχνει σε καθεστώς μανίας κατά το οποίο ο ήρωας σκοτώνει γυναίκα και παιδιά. Είναι ο Θησέας, βασιλιάς της Αθήνας, ο οποίος θα εμφανιστεί και θα πάρει τον Ηρακλή μακριά από τον τόπο της τραγωδίας, σε μια διαδικασία εξαγνισμού μέσα από την αυτογνωσία και το μαρτύριο που αυτή κουβαλά.


Ο Ευριπίδης επιλέγει (όπως άλλωστε συνήθιζε αρκετές φορές να κάνει) την αντιστροφή του μύθου μιας και οι δώδεκα άθλοι ήταν η διαδικασία του εξαγνισμού του Ηρακλή για την εξολόθρευση της οικογένειάς του. Αντ’ αυτού ξεκινά την υπόθεση με την ολοκλήρωση του δωδέκατου άθλου, θέλοντας να τονίσει την τραγικότητα του ήρωα. Όντας γιός, για πρώτη φορά στην ιστορία ενός θεού και μιας θνητής, δοξασμένος από τα γένη των ανθρώπων, ανίκητος ήρωας, μέσα σε ένα βράδυ εξαιτίας της ένθεης μανίας της Ήρας, οδηγείται από την ευτυχία στην πλήρη καταρράκωση δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τη ματαιότητα αλλά και το ευμετάβλητο της ανθρώπινης μοίρας. Εξίσου σημαντική είναι η αναφορά του Ευριπίδη στην αυθαιρεσία της εξουσίας καθώς και η ανάδειξη της κατοχής της Θήβας από ένα ξένο. Τέλος αξίζει να αναφέρουμε τις αναφορές στη νιότη την οποία ο ποιητής θεωρεί ανώτερη από τον πλούτο, καθώς επίσης τη νοσταλγική ανάδειξη της πατρίδας/γενέτειράς του Αθήνας καθώς τοποθετεί το βασιλιά της Θησέα ως αυτόν ο οποίος σώζει τον ήρωα των ανθρώπων.
Είναι η μόλις δεύτερη φορά που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο λόγω του ιδιαίτερου δραματουργικά περιεχομένου του. Ο Μαρμαρινός αναλαμβάνει το ρίσκο του ανεβάσματός του έχοντας τα πόδια στο αρχαίο κείμενο και τη ματιά στο σήμερα. Όπως και ο ίδιος αναφέρει «δεν υπάρχει η αρχαία ελληνική τραγωδία αν δεν την δεις σύγχρονα ….. είναι ένα μπουκάλι που πετάς στον ωκεανό το βρίσκει η κάθε εποχή και το αναγιγνώσκει». Αυτό όμως που κάνει τη παράσταση άκρως σημαντική είναι η επιλογή της Αφήγησης ως πρίσμα για την παρουσίασή της. Ήδη από την αρχή μας προϊδεάζει για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι ηθοποιοί καταφθάνουν στο χώρο με ένα παλιό λεωφορείο του ΚΤΕΛ της δεκαετίας του ’50 ντυμένοι με τα αντίστοιχα για την εποχή κοστούμια. Μια ευθεία αναφορά (ίσως και απόδοση τιμής) για τη ταινία του Αγγελόπουλου Θίασος. Από κει και ύστερα την τραγωδία αφηγούνται οι πρωταγωνιστές ως θίασος μέσα σε θίασο. Όταν τις τελευταίες δεκαετίες κυριάρχησε η μετανεωτερικότητα και η απομάγευση του κόσμου, τόσο στη χώρα μας όσο και στο δυτικό κόσμο γενικότερα, εξαφάνισε και την αφήγηση. Κι όμως ήταν αυτή η αφήγηση η οποία ως όχημα για αιώνες, λειτουργούσε ως ιμάντας μετάδοσης του πολιτισμού, ως μέσο παίδευσης και εκπαίδευσης αλλά και θεραπευτικά μέσω της παραμυθίας. Οι διάφοροι εκσυγχρονιστές, επίδοξοι δημιουργοί του νέου ανθρώπου, απαξίωσαν τόσο αυτήν όσο και κάθε αναφορά στην παράδοση. Και μόνο πρόσφατα φιλόσοφοι, ψυχαναλυτές αλλά και πολιτικοί οραματιστές αναφέρονται όλο και πιο πολύ στην ανάγκη μιας νέας μεγάλης Αφήγησης, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τη λειτουργία της. Είναι γι’ αυτό που ο σκηνοθέτης αναφέρει: Εν πάση περιπτώσει, η Ιστορία έχει μόνο μια ελπίδα να ξανακερδηθεί στη συνείδηση όταν τα γεγονότα «μας πετάνε στα βράχια». Όταν μας συμμαζεύει για να αφηγηθεί τον εαυτό της. Η Ελπίδα δεν βρίσκεται στην Ιστορία, βρίσκεται στην Αφήγηση.
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν είναι κάποιος τυχαίος. Αρκετοί τον έχουν χαρακτηρίσει ως αιρετικό σκηνοθέτη ενίοτε και ως εστέτ. Οι παραστάσεις του εντάσσονται στο πειραματικό και σωματικό θέατρο. Αυτή ακριβώς τη φόρμα χρησιμοποιεί και εδώ. Παίρνει ένα αρχαίο κείμενο και δημιουργεί μια πρόταση για «Εμάς, της κάθε Τώρα εποχής». Στήνει μια συνομιλία ανάμεσα στο Τότε και στο Τώρα, εμπλουτίζοντας την παράσταση και το κείμενο με σύγχρονες αναφορές ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν αυτές της ιδιοπροσωπίας. Ο Ηρακλής που προτείνει είναι θύτης και θύμα μαζί μα πάνω απ’ όλα Έλληνας. Γι’ αυτό και οι αναφορές του : «Αν θέλετε να δείτε τη ζώνη των Αμαζόνων επισκεφτείτε το Μουσείο των Μυκηνών. Είναι ανοικτά κάθε μέρα. Τις Κυριακές, η είσοδος είναι ελεύθερη για τους Έλληνες. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!»
Ο Χορός του είναι παρεμβατικός και δραστικός. Φέρνει στοιχεία από τους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, πράγμα που φαίνεται έντονα στην αντιπαράθεσή του με τον τύραννο Λύκο. Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν οι αναφορές του στην παράδοση όπως το λαϊκό πάλκο, οι δραματουργικοί σχολιασμοί για το ρεμπέτικο, η μνεία για τον Τσαρούχη. Υπενθυμίζει «Χάνουμε τους καλύτερους, χάνουμε τις ελπίδες μας, και πάμε». Το όλο μείγμα εντέλει είναι εκρηκτικό, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον της συνομιλίας με το κοινό εκτός από ένα μικρό διάστημα προς το τέλος της παράστασης όπου δυστυχώς παρατηρείται μια κοιλιά, ίσως λόγω της μεγάλης διάρκειας , ίσως λόγω μιας σκηνοθετικής στέρευσης, ειδικά όταν εμφανίζονται η Ιρις και η Λύσσα. Όμως η γεύση μιας άκρως σημαντικής παράστασης παραμένει έντονη.
Από τους συντελεστές αξίζει να σταθούμε στην πολύ σημαντική και ολοκληρωμένη ερμηνεία του Μηνά Χατζησάββα (Αμφιτρύων) καθώς επίσης και στις ερμηνείες του Γιώργου Γάλλου (Λύκος) και Νίκου Καραθάνου (Ηρακλής), με τον δεύτερο να υστερεί στο τελευταίο μέρος του ρόλου του. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Μεγάρα) δεν κατόρθωσε να ξεχωρίσει εξαιτίας του ρόλου της ενώ δυστυχώς ο Θοδωρής Αθερίδης (Θησέας) βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου. Αξιοπρόσεκτες ερμηνείες προσέφερε ο Χορός με τους τέσσερις ηλικιωμένους να ξεχωρίζουν και ανάμεσά τους ο Γιάννης Βογιατζής.
Υ.Γ. Θύελλα συζητήσεων στα ιστολόγια ξεσήκωσε το επικριτικό κείμενο του Σταύρου Θεοδωράκη στο protagon.gr ο οποίος σε απόσπασμα συνέντευξης του Μαρμαρινού (όταν η συνθήκη – πολιτική, κοινωνία, ιστορικότητα- απαγορεύει ή δυσκολεύει τη μετατροπή, τότε μένει μόνο η καταστροφή ως εικόνα δημιουργίας) του επιτέθηκε λέγοντας ότι όταν κάποιος επιχορηγείται από το σύστημα δεν δικαιούται να το κατηγορεί. Προφανώς ο Σταύρος Θεοδωράκης εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ του Ευριπίδη
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας σε συνεργασία του Μιχαήλ Μαρμαρινού
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Κέννυ Μακ Λέλλαν
Επιμέλεια κίνησης-Χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Φωτισμοί: Thomas Walgrave
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Περβολαράκη
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Ξένια Θεμελή
Παίρνουν μέρος: Νίκος Καραθάνος ( Ηρακλής - Άγγελος, ) Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Μεγάρα), Μηνάς Χατζησάββας (Αμφιτρύων), Θοδωρής Αθερίδης (Θησέας), Στεφανία Γουλιώτη (Ίρις), Θεοδώρα Τζήμου (Λύσσα), Γιώργος Γάλλος (Λύκος).
Χορός: Γιάννης Βογιατζής, Χάρης Τσιτσάκης, Γιώργος Μπινιάρης, Γιώργος Ζιόβας, Αργύρης Πανταζάρας, Γιάννης Παπαδόπουλος, Προκόπης Αγαθοκλέους, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Κώστας Κοράκης, Kωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιούλα Μπούνταλη, Δημήτρης Μακαλιάς, Ντένης Μακρής
Οι επόμενοι σταθμοί του «Ηρακλή μαινόμενου» είναι:
11/9 Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο
14/9 Ηλιούπολη, Θέατρο Αλσους
16/9 Αιγάλεω, Θέατρο «Αλέξης Μινωτής»
18/9 Γαλάτσι, Αλσος Βεϊκου
22/9 Λάρισα, Κηποθέατρο Αλκαζάρ»
25/9 Νέα Σμύρνη, Αλσος Νέας Σμύρνης

Διαβάστε περισσότερα!