Σκέψεις των ημερών : "...οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων..."

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το απόφθεγμα του Νίτσε "Η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση" ομολογώ ότι δυσαρεστήθηκα πλήρως γιατί ένα από τα βασικά  στοιχεία της φιλίας αλλά και του έρωτα είναι αυτή ακριβώς η οικειότητα. Χρόνια μετά, η πίστη μου σε αυτές τις δυο αξίες , από τις μεγαλύτερες του πολιτισμού μας, εξακολουθεί να παραμένει αταλάντευτη όσο και αν κάποιοι "καλοθελητές" έχουν βαλθεί να αποδείξουν το αντίθετο, όσο και αν κάποιες φορές , ομολογώ, το επιτυγχάνουν. Εξ ου και ένας από τους σημαντικότερους, όσο και αγαπημένους, στίχους  είναι αυτός του Ελύτη : "...οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων..." , αυτή η νοτιά που ενίοτε, αν και ποτέ ολοκληρωτικά και τελεσίδικα, με σκουριάζει, πάντα όμως λειτουργεί ως εφαλτήριο για καινούργια ταξίδια συνάντησης με τον Άλλον. Τον Άλλον που δεν γνωρίζεις, που δεν σου "οφείλει" αλλά που εσύ είσαι υποχρεωμένος απέναντί του.
Καθόλου τυχαία ο τίτλος της προαναφερόμενης στροφής είναι : "Της αγάπης αίματα". Μιας αγάπης (φιλικής ή ερωτικής, αδιάφορο) ως ριζικής ανάγκης, ακόμη και αν συνοδεύεται από "πορφύρωση".
Όμως όλα τα καλά είναι μπροστά μας, έτσι δεν είναι; 


 "Της αγάπης αίματα"
Στίχοι:   Οδυσσέας Ελύτης

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο