Του Αλέκου Μιχαηλίδη (Ρήξη φ. 134)
Το ΑΚΕΛ δεν είναι τυχαίο κόμμα. Ούτε νεοφώτιστο. Κουβαλά μια μακρά ιστορία 91 ετών μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου. Είναι, δικαίως, το μοναδικό κόμμα που τοποθετείται πλάι στη σύγχρονη κυπριακή πολιτική ιστορία. Και όμως, εκείνο που το χαρακτηρίζει δεν είναι τόσο οι μαχητικές απεργίες των μεταλλωρύχων του Αμιάντου το 1948, όσο η εκκωφαντική απουσία από τον αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955.
Δεν είναι τόσο η όποια αντίσταση στο πραξικόπημα του 1974 (επίσημα ούτε εκεί ήταν παρών το ΑΚΕΛ), όσο η στήριξη στην τουρκικής έμπνευσης Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και στο παιχνίδι του 2004, με το ΟΧΙ τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα. Δεν είναι τόσο η συμμετοχή στον αντιμνημονιακό αγώνα (αν υπήρξε στην Κύπρο), όσο η καταστροφική διακυβέρνηση Χριστόφια, που άνοιξε τις πόρτες στην Τρόικα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σήμερα, λοιπόν, το ΑΚΕΛ (άλλοτε πρώτο κόμμα) βιώνει μια εντελώς πρωτόγνωρη ήττα και εξαιτίας της πενταετίας 2008-2013 και εξαιτίας της τυφλής υποστήριξης στον Πρόεδρο Αναστασιάδη από το 2013 μέχρι πριν λίγους μήνες, με σκοπό την όποια επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Κατόρθωσε δε το ΑΚΕΛ, όχι να πείσει πως θέλει λύση του Κυπριακού και πως τάχα αφήνει στην άκρη τις κομματικές διαφορές, αλλά να καταστήσει σαφές πως πρόκειται για ένα κόμμα που ραδιουργώντας προσπαθεί να ανεβεί ξανά τον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας.
Το κόμμα της κυπριακής αριστεράς, από τα λίγα που επιβίωσαν νικηφόρα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, επειδή ακριβώς πάντα η καρδιά του χτυπούσε προς δυσμάς και βρήκε μια διέξοδο, βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του. Και αυτό, όχι τόσο γιατί από το 32,67% των βουλευτικών εκλογών του 2011 (εν μέσω διακυβέρνησής του) έπεσε τον Μάιο του 2016 στο 25,67%, με απώλεια 40.000 ψήφων, αλλά γιατί ακροβατεί σε ένα σχοινί ανάμεσα στις κολώνες της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, χωρίς να μπορεί να κρατά την όποια ισορροπία.
Αλλ’ επειδή οι ερχόμενες προεδρικές εκλογές (Φεβρουάριος 2018) είναι εξαιρετικά σημαντικές για την Κύπρο και το Κυπριακό, το ΑΚΕΛ θα προσπαθήσει να επανέλθει, μάλλον, κατά την ταπεινή μας άποψη, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες μιας μάχης απέναντι στον Νίκο Αναστασιάδη και στον Νικόλα Παπαδόπουλο, του οποίου η υποψηφιότητα αποκτά σιγά σιγά μια δυναμική. Ως εκ τούτου, το κόμμα της αριστεράς, που πλήττεται από τα ίδια τα στελέχη του και την αδυναμία τους να αντιπολιτευτούν τον Αναστασιάδη, ετοιμάζεται για μια νέα και «αξιοπρεπή» ήττα, μήπως και μπορέσει να ανακάμψει στα επόμενα πέντε χρόνια ή μήπως και λυθεί το Κυπριακό και παίξει τον ρόλο του στη «νέα Κύπρο».
Το Πολιτικό Γραφείο, λοιπόν, του ΑΚΕΛ, έστειλε το όνομα Μάικ Σπανός στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, για να πάει ακολούθως στη βάση και να ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Η επιλογή Μάικ Σπανού δεν είναι τυχαία. Ο οικονομολόγος κύριος Σπανός, του οποίου η υπερκομματική ιδιότητα θεωρείται θετικό για την Εζεκία Παπαϊωάννου, σπούδασε στις ΗΠΑ. Διετέλεσε μέλος διοικητικών συμβουλίων μεγάλων εταιρειών στην Κύπρο, καθώς και CEO της τουρκικής Κόκα Κόλας! Σήμερα, εκτός από διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας, διατηρεί και θέση ανώτερου ανεξάρτητου διευθυντή στην Τράπεζα Κύπρου. Γίνεται αντιληπτό έτσι το τι εκπροσωπεί ο Μάικ Σπανός, φαεινή ιδέα των στελεχών του ΑΚΕΛ για τις εκλογές του 2018.
Και όμως, είναι απόλυτα ειλικρινής η επιλογή του ΑΚΕΛ. Ούτως ή άλλως, πάει καιρός που δεν διεκδικούν κομμουνιστικά παράσημα, πάει καιρός που δεν αρθρώνουν αντιπολιτευτικό λόγο (το έκαναν μόνο μετά το αδιέξοδο των συνομιλιών). Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον ο Μάικ Σπανός, ένας άλλος ή χειρότερος Αναστασιάδης, θα πείσει την πλειοψηφία των ΑΚΕΛικών να τον ψηφίσουν. Ή αν στο κόμμα στοχεύουν να αλιεύσουν μιαν άλλη μάζα, που απογοητεύτηκε με τον Αναστασιάδη επειδή δεν έλυσε το Κυπριακό όπως τους υποσχέθηκε και αν αυτή είναι αρκετή για να υπερκαλύψουν τις απώλειες. Το άλλο ερώτημα είναι αν, σε αυτή την παρακμή που βιώνει το ΑΚΕΛ, θα υπάρξει ο τρίτος και εναλλακτικός δρόμος που θα αναποδογυρίσει το μίζερο κατεστημένο των δύο μεγάλων κομμάτων. Πάντως, ο Μάικ Σπανός, εφόσον κουβαλά την πείρα της τουρκικής Κόκα Κόλας, μπορεί να εγγυηθεί τα τουρκικά κεφάλαια στην Κύπρο της κατοχής και της προσφυγιάς. Πάει και με το ΑΚΕΛ η Κόκα Κόλα;
Το ΑΚΕΛ δεν είναι τυχαίο κόμμα. Ούτε νεοφώτιστο. Κουβαλά μια μακρά ιστορία 91 ετών μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου. Είναι, δικαίως, το μοναδικό κόμμα που τοποθετείται πλάι στη σύγχρονη κυπριακή πολιτική ιστορία. Και όμως, εκείνο που το χαρακτηρίζει δεν είναι τόσο οι μαχητικές απεργίες των μεταλλωρύχων του Αμιάντου το 1948, όσο η εκκωφαντική απουσία από τον αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955.
Δεν είναι τόσο η όποια αντίσταση στο πραξικόπημα του 1974 (επίσημα ούτε εκεί ήταν παρών το ΑΚΕΛ), όσο η στήριξη στην τουρκικής έμπνευσης Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και στο παιχνίδι του 2004, με το ΟΧΙ τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα. Δεν είναι τόσο η συμμετοχή στον αντιμνημονιακό αγώνα (αν υπήρξε στην Κύπρο), όσο η καταστροφική διακυβέρνηση Χριστόφια, που άνοιξε τις πόρτες στην Τρόικα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σήμερα, λοιπόν, το ΑΚΕΛ (άλλοτε πρώτο κόμμα) βιώνει μια εντελώς πρωτόγνωρη ήττα και εξαιτίας της πενταετίας 2008-2013 και εξαιτίας της τυφλής υποστήριξης στον Πρόεδρο Αναστασιάδη από το 2013 μέχρι πριν λίγους μήνες, με σκοπό την όποια επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Κατόρθωσε δε το ΑΚΕΛ, όχι να πείσει πως θέλει λύση του Κυπριακού και πως τάχα αφήνει στην άκρη τις κομματικές διαφορές, αλλά να καταστήσει σαφές πως πρόκειται για ένα κόμμα που ραδιουργώντας προσπαθεί να ανεβεί ξανά τον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας.
Το κόμμα της κυπριακής αριστεράς, από τα λίγα που επιβίωσαν νικηφόρα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, επειδή ακριβώς πάντα η καρδιά του χτυπούσε προς δυσμάς και βρήκε μια διέξοδο, βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του. Και αυτό, όχι τόσο γιατί από το 32,67% των βουλευτικών εκλογών του 2011 (εν μέσω διακυβέρνησής του) έπεσε τον Μάιο του 2016 στο 25,67%, με απώλεια 40.000 ψήφων, αλλά γιατί ακροβατεί σε ένα σχοινί ανάμεσα στις κολώνες της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, χωρίς να μπορεί να κρατά την όποια ισορροπία.
Αλλ’ επειδή οι ερχόμενες προεδρικές εκλογές (Φεβρουάριος 2018) είναι εξαιρετικά σημαντικές για την Κύπρο και το Κυπριακό, το ΑΚΕΛ θα προσπαθήσει να επανέλθει, μάλλον, κατά την ταπεινή μας άποψη, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες μιας μάχης απέναντι στον Νίκο Αναστασιάδη και στον Νικόλα Παπαδόπουλο, του οποίου η υποψηφιότητα αποκτά σιγά σιγά μια δυναμική. Ως εκ τούτου, το κόμμα της αριστεράς, που πλήττεται από τα ίδια τα στελέχη του και την αδυναμία τους να αντιπολιτευτούν τον Αναστασιάδη, ετοιμάζεται για μια νέα και «αξιοπρεπή» ήττα, μήπως και μπορέσει να ανακάμψει στα επόμενα πέντε χρόνια ή μήπως και λυθεί το Κυπριακό και παίξει τον ρόλο του στη «νέα Κύπρο».
Το Πολιτικό Γραφείο, λοιπόν, του ΑΚΕΛ, έστειλε το όνομα Μάικ Σπανός στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, για να πάει ακολούθως στη βάση και να ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Η επιλογή Μάικ Σπανού δεν είναι τυχαία. Ο οικονομολόγος κύριος Σπανός, του οποίου η υπερκομματική ιδιότητα θεωρείται θετικό για την Εζεκία Παπαϊωάννου, σπούδασε στις ΗΠΑ. Διετέλεσε μέλος διοικητικών συμβουλίων μεγάλων εταιρειών στην Κύπρο, καθώς και CEO της τουρκικής Κόκα Κόλας! Σήμερα, εκτός από διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας, διατηρεί και θέση ανώτερου ανεξάρτητου διευθυντή στην Τράπεζα Κύπρου. Γίνεται αντιληπτό έτσι το τι εκπροσωπεί ο Μάικ Σπανός, φαεινή ιδέα των στελεχών του ΑΚΕΛ για τις εκλογές του 2018.
Και όμως, είναι απόλυτα ειλικρινής η επιλογή του ΑΚΕΛ. Ούτως ή άλλως, πάει καιρός που δεν διεκδικούν κομμουνιστικά παράσημα, πάει καιρός που δεν αρθρώνουν αντιπολιτευτικό λόγο (το έκαναν μόνο μετά το αδιέξοδο των συνομιλιών). Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον ο Μάικ Σπανός, ένας άλλος ή χειρότερος Αναστασιάδης, θα πείσει την πλειοψηφία των ΑΚΕΛικών να τον ψηφίσουν. Ή αν στο κόμμα στοχεύουν να αλιεύσουν μιαν άλλη μάζα, που απογοητεύτηκε με τον Αναστασιάδη επειδή δεν έλυσε το Κυπριακό όπως τους υποσχέθηκε και αν αυτή είναι αρκετή για να υπερκαλύψουν τις απώλειες. Το άλλο ερώτημα είναι αν, σε αυτή την παρακμή που βιώνει το ΑΚΕΛ, θα υπάρξει ο τρίτος και εναλλακτικός δρόμος που θα αναποδογυρίσει το μίζερο κατεστημένο των δύο μεγάλων κομμάτων. Πάντως, ο Μάικ Σπανός, εφόσον κουβαλά την πείρα της τουρκικής Κόκα Κόλας, μπορεί να εγγυηθεί τα τουρκικά κεφάλαια στην Κύπρο της κατοχής και της προσφυγιάς. Πάει και με το ΑΚΕΛ η Κόκα Κόλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου