του Γιώργου Ρακκά
(από τον ιστότοπο του Άρδην)
Αναζωπυρώθηκε, μετά την απόφαση Κοντονή για την αποχή της Ελλάδας από το διαβόητο συνέδριο των Εσθονών για την ταύτιση του ναζισμού με τον σοβιετισμό, η συζήτηση για τα «δύο άκρα». Ταυτόχρονα, η παγκόσμια σκηνή έμεινε αποσβολωμένη παρακολουθώντας μια φονική σύγκρουση αντιφά και φασιστών, στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ, όπου η εκλογή Τραμπ έχει πυροδοτήσει αυτήν την αντιπαράθεση σε ένταση μάλλον άγνωστη για την πρόσφατη ιστορία της αμερικάνικης κοινωνίας.
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Φ.Ο.Υ. διοργανώνει κινηματογραφικό αφιέρωμα στην ταράτσα του Ομίλου με θέμα "Αποδομώντας στερεότυπα /κύκλος Κωμωδία". Τη Δευτέρα αυτή, στην τέταρτη προβολή του αφιερώματος, θα προβάλει την ταινία "Πρόσκληση σε γεύμα από έναν υποψήφιο δολοφόνο" (1976) σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Μουρ και σε σενάριο Νιλ Σάιμον. Μετά το πέρας της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση.
Του Tim Flannery, παλαιοντολόγος, περιβαλλοντολόγος , καθηγητής Παν/μίου Macquarie Αυστραλίας.
Σχόλια πάνω στο βιβλίο Stung! On Jellyfish Blooms and the Future of the Ocean της Αμερικανίδας βιολόγου Lisa-Ann Gershwin (University of Chicago Press, 2013, σελ. 424)
Δημοσιεύτηκε στο νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 8
(από τον ιστότοπο του Άρδην)
Έχει γίνει της μόδας τελευταία να διατηρούμε μέδουσες σε ενυδρεία. Πίσω από το γυαλί, μπορούν να είναι υπνωτικά όμορφες και βοηθάνε πολύ να χαλαρώσεις. Εκτός κι αν τις παρατηρούμε με αυτό τον τρόπο, συνήθως δεν σπαταλάμε πολύ σκέψη γι’ αυτά τα πλάσματα μέχρι που κάποιο από αυτά να μας τσιμπήσει. Το τσίμπημα της μέδουσας συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πονεμένο ιντερλούδιο κατά τη διάρκεια των διακοπών μας στη θάλασσα – εκτός κι αν μένεις στη βόρεια Αυστραλία. Εκεί, μπορεί να τύχει να σε τσιμπήσει το πιο δηλητηριώδες πλάσμα στη Γη: η κυβομέδουσα ή Chironex fleckeri.
Η επίθεση που έχει εξαπολύσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ιδέα της αριστείας, σε ακραία αντίθεση με ό,τι η κυβέρνηση ισχυρίζεται, αποτελεί μια ευθεία επίθεση σε αυτό που εκείνη ονομάζει «παιδεία του λαού» –και συνακόλουθα, μια ευθεία επίθεση στην προοπτική κάποτε αυτός να αυτοκυβερνηθεί αποτελεσματικά.
Δυτικότροπα απολίτικα πρότυπα ή απεικόνιση της πραγματικότητας της Ιφιγένειας Καλαντζή*
Με αφετηρία τον βραβευμένο στις Κάννες Κυνόδοντα (2009), του Γιώργου Λάνθιμου, που μέσα από μια αλληγορία εστιάζει στη στρέβλωση της ελληνικής οικογένειας στα όρια της παράνοιας, εισάγεται στο ελληνικό σινεμά ένας δυτικότροπος αέρας παθογένειας, που έσπευσαν να μιμηθούν οι νεότεροι κινηματογραφιστές.
Προερχόμενος από το θέατρο και τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, ο Λάνθιμος πειραματίστηκε με την ένταξη της κινησιολογίας του σύγχρονου χοροθεάτρου στην ερμηνεία των ηθοποιών του. Μέσα από διάλογους με λέξεις που έχουν χάσει το πρωταρχικό τους νόημα, σταθερά πλάνα, λιτά σκηνικά, ηθοποιούς-μαριονέτες, δίχως πρωτότυπη μουσική, δημιούργησε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, που παραπέμπει στο νοσηρό περιβάλλον μιας μπουρζουάδικης ψυχοπαθολογίας, που ως τότε ανιχνευόταν στο σινεμά του Μίκαελ Χάνεκε. Ωστόσο, το σχόλιο του Λάνθιμου για το θεσμό της οικογένειας παραμένει μετέωρο, χωρίς σαφές μήνυμα.
Είναι γνωστό πως η αμυντική «βιομηχανία» αποτελεί από την αρχαιότητα ίσως τον κυριότερο παράγοντα της τεχνολογικής ανάπτυξης. Τα σιδηρά όπλα των Δωριέων θα εξασφαλίσουν την υπεροχή τους έναντι των Αχαιών καθώς και των Ασσυρίων απέναντι στους Αιγύπτιους. Όσο για τα σιδερένια άροτρα θα εμφανιστούν πολλούς αιώνες μετά τα σιδερένια ξίφη. Η ναυτική τεχνολογία στις αναρίθμητες εφευρέσεις της θα στηριχτεί στο πολεμικό ναυτικό. Τα ταχύτερα σκάφη και οι ισχυρότερες αρματωσιές, δημιουργήθηκαν για να αντέχουν τα πλοία στην καταδίωξη από αντιπάλους και πειρατές. Η χαλυβουργία και σιδηροβιομηχανία θα κατευθυνθεί προνομιακά στα κανόνια, και αιώνες μετά θα ακολουθήσουν οι κατασκευές των σιδηροδρόμων.
της Αλεξάνδρας Μητσιάλη (Από τον ιστότοπο του Στ.Λυγερού )
Τρίβει με το γυαλόχαρτο το κεφαλάρι του κρεβατιού κι η σκόνη του λευκού βόρειου ξύλου πετάγεται ολόγυρα και κάθεται παντού στον πάγκο του: στο σιωπηλό τηλέφωνο, στ’ αραδιασμένα εργαλεία, πάνω στο κατακάθι του καφέ που ρουφάει τα πρωινά πάντα στα γρήγορα.
Ο όρος «Μεταμοντέρνος» (Post Modern) αφορά ουσιαστικά την τάση, προσπάθεια και προδιάθεση αποδόμησης – διάλυσης ουσιαστικά – όλου του «Μοντέρνου» επιστημονικού, θεωρητικού κεκτημένου, δηλαδή όλου του Πολιτιστικού Κεκτημένου της Νεώτερης εποχής από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε. Θα χρειαστεί μια σειρά άρθρων για να εξηγήσουμε απλά και στρωτά την αποδομητική - δήθεν εκσυγχρονιστική -τάση των Μεταμοντέρνων Επιστημόνων και των δήθεν ανατρεπτικών τάσεών τους. Ουσιαστικά οι Μεταμοντέρνοι μάς πάνε όχι μπροστά, αλλά πίσω από τους «Μοντέρνους» ή νεωτερικούς. Όσο και να διαμαρτύρονται οι Μεταμοντέρνοι και η θεωρία τους, αποτελούν μια Επανάσταση ενάντια στη Λογική και μια ασύντακτη και πρωτόγονη επιστροφή στην Προ-Λογική ή Μυθολογική περίοδο. Καλύπτουν δε την βαθιά αντιδραστικότητά τους με κραυγές επιστημοσύνης και προχωρημένης σκέψης…
Αφήνοντας για τις μετέπειτα δημοσιεύσεις την ανάλυση των θεωριών τους, σήμερα θα ασχοληθούμε με την Μεταμοντέρνα Αριστερά (Αριστερά εντός εισαγωγικών), επικεντρώνοντας σε πέντε χαρακτηριστικά της για να τονίσουμε την ιδιαιτερότητά της.
Τις τελευταίες
ημέρες παρακολούθησα ιδιαίτερα τις ειδήσεις και τις ενημερωτικές εκπομπές στο
κρατικό κανάλι της τηλεόρασης (ΕΡΤ) και παρατήρησα ότι δημοσιογράφοι του συγκεκριμένουκαναλιού, λειτουργώντας όχι ως δημοσιογράφοι αλλά ως
πολιτικοί αναλυτές, απέκτησαν ξαφνικά άποψη περί αριστείας η οποία όλως διόλου
τυχαία συμπίπτει με αυτή της κυβέρνησης.
Μέχρι τη
στιγμή που η Νέα Δημοκρατία το 2013 διέπραξε το περίφημο εκείνο αυτοκτονικό λάθος του
κλεισίματος της ΕΡΤ, η θέση της αριστεράς σε σχέση με το συγκεκριμένο κανάλι
ήταν ξεκάθαρη: Είναι δεδομένο ότι χρειάζεται
ένα κρατικό κανάλι ενημέρωσης, όμως η στελέχωση του συγκεκριμένου καναλιού ήταν
προβληματική.Σε αυτό αφενός μεν
προσλαμβάνονταν δημοσιογράφοι με αφανείς διαδικασίες και κριτήρια αφετέρου ο
ρόλος των δημοσιογράφων ξεπερνούσε αυτή την ιδιότητά τους και μετέτρεπαν το
κρατικό κανάλι (το οποίο οφείλεινα
είναι αντικειμενικό και αμερόληπτο) σε γραφείο τύπου της εκάστοτε κυβέρνησης
είτε αυτή ήταν κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είτε του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί να «κατάπιαν» αμάσητο ένα ολόκληρο μνημόνιο, αλλά για τα δικαιώματα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Πρόκειται για μία ολόκληρη κατηγορία στελεχών της Κουμουνδούρου, τους οποίους ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Γιάννης Πανούσης είχε αποκαλέσει «αριστεροί του τίποτα». Κέντρο και «ορμητήριό» τους ήταν και παραμένει η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα εν λόγω στελέχη υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας «θρησκείας». Η μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε «θρησκεία» δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Αριστερά, όμως, έχει συνυφανθεί με αντιεξουσιαστικά ιδεολογήματα, διαμορφώνοντας τις τελευταίες δεκαετίες ένα εκρηκτικό ιδεολογικό μίγμα.
Της Νεφέλης Λυγερού από το ιστολόγιο τουΣτ. Λυγερού
Μπορεί ο σημερινός υπουργός Παιδείας Κώστας Γιαβρόγλου ιδεολογικά να κινείται στη γραμμή του προκατόχου του Νίκου Φίλη, αλλά κατά γενική ομολογία είναι πιο ευέλικτος από αυτόν. Αποφεύγει τις μετωπικές συγκρούσεις, κάνοντας συχνά υποχωρήσεις, ενώ ο πληθωρικός Φίλης σχεδόν τρεφόταν πολιτικά απλό τη σύγκρουση.
Μία απάντηση στην ηθοποιό Μαρία Σολωμού: Ελληνική γλώσσα και κυπριακή διάλεκτος
Μία παλαιότερη ανάρτηση (1 Μαρτίου 2016) που διατηρεί την σημασία της.
Του Δρ. Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή* Αφορμή για το σημερινό σημείωμα αποτέλεσε η απάντηση της Μαρίας Σολωμού σε ερώτηση δημοσιογράφου του περιοδικού «People» για το αν θα έπαιρνε μέρος σε μία ελληνοκυπριακή παραγωγή ή θεαματική παράσταση ή παραγωγή … (σόου): «Δεν μπορώ», είπε η Ελληνίδα ηθοποιός, «να παίξω σε μια σειρά που δεν μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Δεν μπορώ να μιλάω ελληνικά και να μου απαντάνε κυπριακά, δεν καταλαβαίνω πώς το κάνουν συνάδελφοι και μπράβο τους που το κάνουν».
Του Tim Flannery, παλαιοντολόγος, περιβαλλοντολόγος , καθηγητής Παν/μίου Macquarie Αυστραλίας.
Δυτικότροπα απολίτικα πρότυπα ή απεικόνιση της πραγματικότητας
![της Αλεξάνδρας Μητσιάλη Τρίβει με το γυαλόχαρτο το κεφαλάρι του κρεβατιού κι η σκόνη του λευκού βόρειου ξύλου πετάγεται ολόγυρα και κάθεται παντού στον πάγκο του: στο σιωπηλό τηλέφωνο, στ’ αραδιασμένα εργαλεία, πάνω στο κατακάθι του καφέ που ρουφάει τα πρωινά πάντα στα γρήγορα. Το χέρι του σκληρό, γεμάτο ρόζους πιέζει το δουλεμένο ξύλο να το σμιλεύσει, να το λειάνει, να του δώσει σχήμα περίπου στρογγυλό στις άκρες, να το κάνει σχεδόν ακίνδυνο. Τρίβει και το παρατηρεί: λεπτοδουλειά, δουλειά ανθρώπου […]](https://stavroslygeros.gr/wp-content/uploads/2017/08/gampes-780x411.jpg)
![της Νεφέλης Λυγερού Μπορεί να «κατάπιαν» αμάσητο ένα ολόκληρο μνημόνιο, αλλά για τα δικαιώματα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Πρόκειται για μία ολόκληρη κατηγορία στελεχών της Κουμουνδούρου, τους οποίους ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Γιάννης Πανούσης είχε αποκαλέσει «αριστεροί του τίποτα». Κέντρο και «ορμητήριό» τους ήταν και παραμένει η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα εν λόγω στελέχη υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας «θρησκείας». Η μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε […]](https://stavroslygeros.gr/wp-content/uploads/2017/03/paraskevopoulos-lamprou.jpg)
![Μπορεί ο σημερινός υπουργός Παιδείας Κώστας Γιαβρόγλου ιδεολογικά να κινείται στη γραμμή του προκατόχου του Νίκου Φίλη, αλλά κατά γενική ομολογία είναι πιο ευέλικτος από αυτόν. Αποφεύγει τις μετωπικές συγκρούσεις, κάνοντας συχνά υποχωρήσεις, ενώ ο πληθωρικός Φίλης σχεδόν τρεφόταν πολιτικά απλό τη σύγκρουση. Πρόσφατο δείγμα της τακτικής Γαβρόγλου είναι ότι άδειασε τον επικεφαλής του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής Μάκη Κουζέλη στο ζήτημα των εξετάσεων. Στις αρχές του χρόνου θύελλα αντιδράσεων είχε προκαλέσει η πρωτοβουλία για καθιέρωση εβδομάδας για τις «έμφυλες ταυτότητες». […]](https://stavroslygeros.gr/wp-content/uploads/2017/02/FilisGavroglou-780x411.jpg)
