ΡΟΤΒΑΪΛΕΡ

ΡΟΤΒΑΪΛΕΡ
Του Γκιγιέρμο Έρας
Η τέταρτη εξουσία και το αυγό του φιδιού.
Ο Γκιγιέρμο Έρας, βραβευμένος θεατρικός σκηνοθέτης στην πατρίδα του αλλά και συγγραφέας πάνω από 30 θεατρικών έργων, παρουσιάζεται για πρώτη φορά μάλλον, στην Ελλάδα μέσω του Ροτβάϊλερ. Το συγκεκριμένο έργο επιλέγει να ασχοληθεί με δύο πολύ σημαντικά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, την τέταρτη εξουσία και πιο συγκεκριμένα την δύναμη της τηλεόρασης, καθώς και με την άνοδο του φαινομένου της ακροδεξιάς (σκινχεντς). Αποφασίζει λοιπόν να στήσει το έργο του πάνω σε δύο βάρκες, μόνο που από τη στιγμή κατά την οποία η μία αρχίζει να απομακρύνεται από την άλλη, το επόμενο βήμα είναι να βρεθεί στο νερό.


Τα δύο αυτά θέματα από μόνα τους απαιτούν σελίδες ολόκληρες για να μπορέσει κάποιος να ασχοληθεί εμπεριστατωμένα μαζί τους. Πολλώ δε μάλλον όταν κάποιος θέλει να τα εντάξει σε μία θεατρική δομή, όπου θα πρέπει να κινηθεί με περισσή ευελιξία και νοημοσύνη. Σίγουρα δεν γνωρίζουμε το υπόλοιπο έργο του συγγραφέα, για το οποίο δεν έχουμε και καμία επιφύλαξη ότι μπορεί να είναι σημαντικό. Η παρουσίαση όμως της δύναμης της τηλεόρασης μέσα από την συμβατική προσωπικότητα ενός αριβίστα παρουσιαστή ο οποίος προκειμένου να πετύχει τη θεαματικότητα δεν διστάζει να παρουσιάσει ζωντανά μια ηγετική μορφή της ακροδεξιάς, δεν νομίζουμε ότι εξαντλεί το θέμα, ιδιαίτερα σε ένα θεατρικό επίπεδο. Αντιθέτως η προσέγγιση που κάνει στις δύο φιγούρες της ακροδεξιάς, τον ηγέτη, θεωρητικό Αντόνιο Βερμούδες (Ροτβάϊλερ) και τον ΚΔΟΑ (κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια) οπαδό Ράφα είναι πολύ πιο συγκροτημένη χωρίς αυτό να σημαίνει την έλλειψη κάποιων κενών. Θα μας ενδιέφερε π.χ. να γνωρίσουμε το ενδιάμεσο διάστημα και τα αίτια που οδήγησαν τον Ροτβάϊλερ από το επίπεδο του καλού και ντροπαλού μαθητή στο επίπεδο του ακροδεξιού θεωρητικού χωρίς να είμαστε ικανοποιημένοι από την εν μία νυχτί μεταπήδησή του.
Το κείμενο τελικά μοιάζει άνισο, κάποιες φορές επιφανειακό (όπως η στιγμή που ο παρουσιαστής ρουφάει την κοκαϊνη του) και σίγουρα μακράν από το να αποτελέσει ένα ψυχογράφημα των ηρώων του. Ίσως και γι΄ αυτό η ομάδα ΝΑΜΑ (ομάδα με ολοένα και περισσότερο πιστό κοινό) προέβη στην διασκευή του, με σκοπό (;) να το κάνει πιο εύληπτο και ίσως πιο εσωτερικό.. Και το λέμε με κάθε επιφύλαξη μιας και δεν γνωρίζουμε το πρωταρχικό κείμενο.
Με αυτά τα δεδομένα η Ελένη Σκότη προσπάθησε να οδηγήσει τους ηθοποιούς της στην όσο το δυνατόν καλύτερη απόδοσή τους. Μόνο που για να αποδώσεις χρειάζεται ο ρόλος σου να είναι από μόνος του απαιτητικός. Και αυτό μπορούμε να πούμε ότι το καταφέρνει, εν μέρει, με την αρκετά καλή ερμηνεία των δύο ακροδεξιών (του Ροτβάϊλερ και του Ράφα), στα σημεία όπου μια υφέρπουσα βία, περισσότερο ως υπονοούμενο, πλανιέται στον αέρα. Μέχρις εκεί όμως. Η περσόνα του παρουσιαστή και του τεχνικού της τηλεόρασης δυστυχώς δεν μπορούν να πάνε παραπέρα. Ακόμη και το προβλέψιμο τέλος του έργου εμφανώς επιβαρύνει το όλο κλίμα. Στα συν της παράστασης η έξυπνη χρήση των βίντεο κατά τη διάρκεια της παράστασης και ειδικότερα στο τέλος αυτής. Αν και στην επιμέλεια, τους ξέφυγε προς στιγμήν η παρουσίαση μιας φωτογραφίας των αντιφασιστών ρέντσκινς, οι οποίοι τσουβαλιάστηκαν στο σωρό μαζί με τους υπόλοιπους ακροδεξιούς.
Η επιλογή του χώρου της συνέντευξης στο άντρο – υπόγειο των σκίνχεντς εξυπηρετήθηκε άριστα από τον Γιώργο Χατζηνικολάου ο οποίος απέδωσε επίσης με ακρίβεια τις ενδυματολογικές τους προτιμήσεις. Η όλη προσπάθεια βοηθήθηκε με την αρκετά καλή μουσική του Μάριου Στρόφαλη και τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα.

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Διασκευή: Ομάδα ΝΑΜΑ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Εμφανίζονται: Δημήτρης Λάλος (Ροτβάϊλερ, Αντόνιο Βερμούδες)
Γιάννης Ράμος (Χάϊμε Ρεβέρτερ)
Δημήτρης Καπετανάκος (Ράφα)
Γιάννης Τρίμμης ( Χουάν Σαμαρίμπα)
Επί της οθόνης εμφανίζονται : Δημήτρης Καταλειφός, Ιωάννα Τζώρα
Ακούγεται η φωνή της Δάφνης Λαρούνη
Σκηνογραφία κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Φωτισμοί : Βασίλης Κλωτσοτήρας
.