ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ "ΔΙΑ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΝ";

Τον τελευταίο καιρό ( και όχι μόνο ) έχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το αν επιτρέπεται στον κλήρο να εκφράζει τις απόψεις του πάνω στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι γεγονός ότι η επίσημη εκκλησία έχει επωμισθεί την ευθύνη του συνόλου του ποιμνίου της, το οποίο και οδηγεί πνευματικά και προφανώς οι όποιες απόψεις της δεν θα πρέπει να μπαίνουν στη λογική διαίρεσής του. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι του να μην επιτρέπουμε την έκφραση οιασδήποτε γνώμης πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έχουν ακουστεί ενστάσεις σύμφωνα με τις οποίες η εκκλησία δεν θα πρέπει να εκφέρει γνώμη εξ αιτίας του ότι δεν πληρώνει φόρους ( ! ) , θέση που λογικά μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάθε φορά στις εκλογές, θα πρέπει να προσερχόμαστε με το εκκαθαριστικό σημείωμα της εφορίας. Ακόμη ότι μιας και το έργο της είναι αποκλειστικά πνευματικό, η οποιαδήποτε ενασχόλησή της με την υλική πλευρά της ζωής είναι απαράδεκτη. Πλείστες όσες φορές στο παρελθόν ( ενδεχομένως όχι πάντα ) η εκκλησία έχει αναλάβει την ευθύνη που της αναλογεί δίπλα στο λαό.
Είναι κάτι άλλωστε που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε την περασμένη εβδομάδα, "Θέλουμε την εκκλησία δίπλα στους αγώνες", συμπληρώνοντας βέβαια "και όχι να κάνει κηρύγματα από άμβωνoς για θέματα εξωτερικής πολιτικής". Κανένας όμως δεν σκέφτηκε να μεμφθεί τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄ όταν τοποθετήθηκε ενάντια στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και ενάντια στην εισβολή των Αμερικανών στο ΙΡΑΚ , όπως επίσης και τον μακαριστό Χριστόδουλο όταν, ιδίως τον πρώτο καιρό, έβγαινε επικριτικά απέναντι στους Αμερικάνους για τον ίδιο λόγο. Θα ήταν κουτό άλλωστε. Στις περιπτώσεις όπου ο ιμπεριαλισμός των Αμερικανών, μέσω των πολεμικών τους επεμβάσεων, κοστολογείται με εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, τραυματίες και νεκρούς , αυτές

οι πολυτέλειες περισσεύουν. Είναι επίσης δύο φορές κουτό το να αγνοούμε την Ιστορία.
Έτσι στην πρώτη εικόνα βλέπουμε τον παπα- Ανυπόμονο, από τους πιστότερους συντρόφους του Άρη στο βουνό, τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης. Τότε που ο κλήρος έπαιζε σημαντικό ρόλο σε αυτήν, όπως μαρτυρεί και το τελευταίο βιβλίο του Μανώλη Γλέζου. Ο ίδιος ο Δημήτρης ο Λιβιεράτος ανεβάζει την συμμετοχή του κλήρου σε πάνω από 2500 αντάρτες.
Στη δεύτερη εικόνα βλέπουμε τον Camilo Torres, καθολικό ιερέα και από τους θεωρητικούς της "Θεολογίας της απελευθέρωσης" ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης σύγκρουσης στην Κολομβία ως μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού ( ELN ), της σημαντικότερης μαρξιστικής αντάρτικης ομάδας τότε (1967). Μία από τις πιο γνωστές του φράσεις είναι η "Αν ο Χριστός ήτανε ζωντανός σήμερα, θα ήταν οπωσδήποτε αντάρτης".
Στην τρίτη φωτογραφία βλέπουμε τους σύγχρονούς μας Βουδιστές μοναχούς στην Μιανμάρ, οι οποίοι πέρισυ ηγήθηκαν της εξέγερσης ενάντια στη στρατιωτική χούντα. Η είδηση μάλιστα της περασμένης εβδομάδας στο "Ποντίκι" αναφέρει ότι : Ο βουδιστής μοναχός Ashin Kovida ανέλαβε πρόεδρος της "ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΗΣ ΒΙΡΜΑΝΪΑΣ". Ο Κovida ήταν επικεφαλής της ομάδας που οργάνωσε τις διαδηλώσεις τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Βιρμανία και μετά τη βίαιη καταστολή τους κατάφερε να διαφύγει στην Ταϋλάνδη, από όπου τώρα συντονίζει τον αγώνα κατά της χούντας. Εν τέλει καταλήγοντας ,το θέμα δεν είναι αν θα μιλάνε ή όχι οι παπάδες αλλά το τι λένε. Χρειαζόμαστε μια εκκλησία δίπλα στους αγώνες του λαού, ιδίως όταν διαψεύδονται οι μικροπολιτικές , οι ενδοτικές ή οι λανθασμένες πολιτικές επιλογές. 'Αλλωστε προτιμώ μια τέτοια εκκλησία από έναν βουλευτή σαν τον πρώην Κερκύρας Γεωργιάδη.